บทที่ 11

จากนั้นซู่เหนียนก็แอบแสดงท่าทาง หมายเลข 17

หมิงซี ซีปวดหัว และซูเหนียนคิดว่านี่คือชายหมายเลข 17 ในฮาเร็มของเธอ

“ผมมักจะได้ยินเนี่ยนเนี่ยนพูดถึงคุณหมิงซี แต่ผมไม่คิดว่าคุณจะสวยขนาดนี้ ดีใจที่ได้พบคุณ”ม่อเหว่ยโจวยื่นมือออกไปจับมือ หมิงซี

เมื่อม่อ เหว่ยโจวพูด ดวงตาของเขายังคงเหม่อลอย ซึ่งทำให้ หมิงซี รู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก แต่ด้วยความสุภาพ เธอเอื้อมมือไปเขย่าเขาเล็กน้อย

เมื่อม่อเหว่ยโจวถอนมือออก ดูเหมือนว่าเขาจะบังเอิญใช้ปลายนิ้วจิ้มฝ่ามือของเธอ

ทันใดนั้น หมิงซี ก็ขนลุก

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง โม เว่ยโจวก็อุ้มซูเหนียนไว้ในอ้อมแขนของเขาแล้วจูบกันราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หลังจากทานอาหารไปได้ครึ่งทาง ม่อเหว่ยโจวก็ลุกขึ้นและไปเข้าห้องน้ำ

เมื่อเหลือคนเพียงสองคนในห้องส่วนตัว ซูเหนียนถามขึ้น: "ซีซีเธอโอเคไหม?"

หมิงซี รู้ว่าเธอหมายถึงอะไร เรื่องระหว่างเธอกับ ฟู่ซือเยี่ยน ไม่ได้ถูกซ่อนจากเธอ และครอบครัวซูก็เป็นครอบครัวชนชั้นสูงใน เป่ยเฉิง ดังนั้น ซูเนี่ยน จึงรู้เกี่ยวกับ หลิน เสวี่ยเหวยมากกว่าที่ หมิงซี รู้

ขณะที่กำลังจะพูด เธอก็รู้สึกไม่สบายท้องจึงลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

หมิงซี ไม่ได้ไปห้องน้ำในห้อง เธอจึงหาข้ออ้างที่จะออกไปข้างนอกเพราะกลัวว่าเจียง ชูเซียจะสงสัย

หลังจากออกมาจากห้องน้ำ เสียงผู้ชายที่ดังมาจากด้านหลังภูมิทัศน์น้ำไหลก็ดูคุ้นเคย

“อิอิ ฉันจะเริ่มคืนนี้แน่นอน…ฉันดื่มไม่ไหวแล้วจริงๆ ฉันแกล้งทำเป็นเบื่อแล้ว ถ้าผู้หญิงงี่เง่าไม่ปล่อยฉันไป ฉันคงต้องให้อะไรเธอเพิ่มอีกแล้วล่ะ .. ...เพื่อนซี้เธอน่ารักจริงๆ นะ คงจะดีไม่น้อยถ้าเราได้ไปด้วยกัน...ก็ถ่ายรูปและวีดีโอซะหน่อย แล้วน้องๆ จะมาเล่นด้วยกันในอนาคตดูว่าจะกล้าต่อต้านหรือเปล่า... "

สิ่งที่ตามมาเต็มไปด้วยสำเนียงสีเหลืองอันไม่พึงประสงค์ ซึ่งทำให้ หมิงซี กำหมัดแน่น

ม่อเหว่ยโจวเดินออกไปหลังจากโทรศัพท์ แต่เขาไม่คาดคิดว่าจะเจอ หมิงซี

เขาไม่ได้ตื่นตระหนกเลย และบิดมุมปากเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่เขาคิดว่าเขาอยู่ยงคงกระพัน

“ซีซี่ ช่างบังเอิญจริงๆ” หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็แสร้งทำเป็นตกใจและพูดว่า: "ดูปากฉันสิ ฉันคิดอย่างนั้นในใจแล้วกรีดร้องออกมา ไม่เป็นไรนะ".

มันเยิ้มมาก

หมิงซี ไม่ได้พยายามซ่อนมัน และพูดอย่างเย็นชา: "คุณม่อ โปรดเคารพตัวเองด้วย"

ดูเหมือนม่อเหว่ยโจวจะไม่ได้ยิน และโน้มตัวไปข้างหน้า: "ซีซี ฉันคิดว่าฉันตกหลุมรักคุณตั้งแต่แรกเห็น"

หลังจากพูดแล้ว เขาก็แทบรอไม่ไหวที่จะดึงมือของ หมิงซี

หมิงซี ยังคงสงบและก้าวถอยหลัง

ม่อเหว่ยโจวปรากฏตัวอย่างว่างเปล่า แต่เขาก็ไม่ได้สนใจเลย

เขาเคยเล่นกับผู้หญิงสวย ๆ มาหลายคน แต่คนที่จับเหยื่อได้ง่ายเกินไปกลับเบื่อหลังจากเล่นกับพวกเขามาเป็นเวลานาน หมิงซี คนนี้ทำให้ดวงตาของเขาเปล่งประกาย เธอมีใบหน้าที่เป็นธรรมชาติ ผิวขาวอมชมพู และ ใบหน้าที่บริสุทธิ์มาก ยกตาขึ้น เธอมีเสน่ห์ในบางครั้งและบริสุทธิ์มากจนผู้คนไม่สามารถละสายตาจากไปได้

ตามตรรกะของม่อเหว่ยโจว ถ้าผู้หญิงบอกว่าเธอไม่ต้องการมัน เธอก็แค่ต้องการมัน

เขาโน้มตัวไปข้างหน้าและพูดด้วยเสียงฟองสบู่: "เราจะเปลี่ยนสถานที่พูดคุยกันดีไหม"

หมิงซี รู้สึกไม่สบายเหมือนกลืนแมลงวัน

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบ โม่ เหว่ยโจวคิดว่าเขาถูกดึงดูดด้วยเสน่ห์ของตัวเอง เขาจึงเข้าใกล้อีกเล็กน้อยแล้วพูดว่า: "ถ้าคุณขี้อาย เรามาแอดวีแชทก่อน แล้วผมจะส่งเนี่ยนเนี่ยนออกไปทีหลัง แล้วเรา... ”

หมิงซี พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

ชายคนนั้นยิ้มกว้างและแทบรอไม่ไหวที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา จากนั้นเขาก็ขยับเข้ามาใกล้แล้วพูดว่า "ที่รัก คุณสวยมาก ครั้งแรกที่ผมเห็นคุณ ผมอยากจะ——"

ก่อนที่เขาจะพูดจบ เขาเห็น หมิงซี ถือน้ำผลไม้และเทถ้วยใส่ชายคนนั้นอย่างเรียบร้อย

จากนั้นเขาก็ยิ้มอย่างไร้เดียงสา: "ขออภัย มือของฉันสั่น"

น้ำผลไม้คือน้ำมัลเบอร์รี่ที่ หมิงซี เพิ่งสั่งให้บริกรนำมา มันเป็นสีม่วงแดงและคลุมผมและลำตัวของม่อเหวินโจวทำให้เขาดูตลกและเขินอาย

เดิมที ม่อเหว่ยโจวโกรธ แต่เมื่อเขาได้ยินคำขอโทษ หมิงซี เขาก็เขินอายและกลับมามีราคะอีกครั้ง เขาแกล้งทำเป็นสุภาพบุรุษแล้วพูดว่า "ไม่เป็นไรนะที่รัก ดูสิว่าคุณทำให้เสื้อผ้าของฉันเปื้อนขนาดไหน แล้วพวกเราล่ะ เป็นยังไงบ้าง" ว่าเราจะไปโรงแรมเพื่อจ่ายค่าเสื้อผ้าของฉันไง”

หมิงซี ระงับอาการคลื่นไส้ของเธอแล้วพูดว่า "คุณม่อ ฉันขอยืมหน้าตาของคุณหน่อยได้ไหมคะ ฉันเห็นว่าหน้าของคุณหนาตั้งสามชั้น ขอยืมไปสักชั้นสองชั้นคงไม่เป็นอะไรหรอกใช่ไหมคะ ”

เมื่อถึงตอนนั้น ม่อ เว่ยโจวก็รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังเล่นตลกกับเขา และเขาก็โกรธขึ้นมาทันทีและพูดว่า "ผู้หญิงบ้า อย่าหน้าด้านไปเลยนะ!"

ขณะที่เขาพูด เขาก็ยกแขนขึ้น และกำลังจะตบ หมิงซี ท่าทางสุภาพบุรุษที่เขาแกล้งทำหายไปแล้ว