บทที่ 15

หลังจากที่ ฟู่ซือเยี่ยน พูดจบ เขาก็หยุดมองเธอ แล้วอุ้มหลินเสวี่ยเหวยขึ้นมาแล้วเดินไปที่รถ

ก่อนที่ซ่งซินจะตามไป เธอมองไปที่ หมิงซี บนพื้นด้วยการเยาะเย้ย เหมือนกำลังมองสุนัขจรจัด

“หยุดคิดเพ้อฝันได้แล้ว เธอเป็นเหมือนหนูในรางน้ำ ไม่ดีเท่าผมบนหัวของน้องสาวเสวี่ยเว่ยด้วยซ้ำ”

ซ่งซินดุเธออย่างรุนแรง แต่ดูเหมือน หมิงซี จะไม่ได้ยิน

เธอจ้องมองที่จังหวะที่วิตกกังวลของชายคนนั้น ร่างทั้งหมดของเขาราวกับหุ่นเชิดที่ไร้วิญญาณ

รูปลักษณ์ของการดูแลอย่างระมัดระวังสามารถเปรียบเทียบได้หลังจากได้เห็นเท่านั้น

หมิงซี เข้าใจว่า ฟู่ซือเยี่ยน ไม่เคยสนใจเธอเลย

เบนท์ลีย์สีดำสตาร์ทขึ้นโดยเตะกลุ่มฝุ่นออกไป

ความเจ็บปวดแปลกๆ มาจากช่องท้องส่วนล่างของเขา

หมิงซี สงบสติอารมณ์ลง และจู่ๆ ก็ตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่าง จึงปกป้องช่องท้องส่วนล่างของเธอไว้ "ที่รัก..."

โทรศัพท์ดังขึ้น และซู่เหนียนโทรมาบอกเธอว่าเธอจะติดอยู่ในโรงรถสักพัก

ความเจ็บปวดในร่างกายอย่างต่อเนื่องทำให้เธอตื่นตระหนก เธอไม่สามารถนั่งแท็กซี่หน้าโรงแรมหรูได้ เธอคิดมากไม่ได้ เธอลุกขึ้นและต้องการหยุดรถของ ฟู่ซือเยี่ยน และรบกวนเขา เพื่อพาเธอไปโรงพยาบาล

รถของเขาเพิ่งผ่านไปข้างหน้าเธอ เธอลากก้าวหนัก ๆ และพยายามโบกมือให้รถคันข้างหน้าอย่างสุดความสามารถ

แต่รถก็ไม่หยุดเลยและเร่งความเร็วไปทางถนนอย่างไร้ความปรานีเหมือนกับเจ้าของ

หมิงซี มองดูอย่างช่วยไม่ได้ขณะที่รถหายไป

เธอรู้สึกปวดท้องอยู่ตลอดเวลา ก่อนหมดสติ เธอเอามือแตะที่หน้าท้องส่วนล่างและน้ำตาไหล

“ที่รัก อย่าโทษแม่นะ...”

......

ในวอร์ด

หลินเสวี่ยเหวย กำลังเข้ารับการตรวจอย่างละเอียดโดยแพทย์ที่อยู่ข้างใน

ฟู่ซือเยี่ยน ยืนอยู่นอกทางเดินเพื่อรับโทรศัพท์ แสงแดดส่องผ่านกระจกไปที่ใบหน้าของเขา ทำให้เห็นโปรไฟล์ที่ชัดเจนและคมชัด

“ขอโทษนะคุณฟู่ ไม่พบภรรยาของท่าน เธออาจจะจากไปแล้ว”

โจวมู่พูดตามความจริงทางโทรศัพท์

“อืม”

หลังจากตัดสาย จิตใจ ฟู่ซือเยี่ยน ก็เต็มไปด้วยภาพของ หมิงซี ที่ล้มลงกับพื้นด้วยความอับอาย

เขาจำได้ว่าเมื่อเขาต้องการตรวจสอบอาการบาดเจ็บของเสวี่ยเหวยขาก็ผลักเธอโดยไม่ตั้งใจ

เขาจำได้ว่ามันไม่ร้ายแรงและไม่เห็นอาการบาดเจ็บใดๆ แต่ต่อมาเขาจำได้ว่าเธอดูเหมือนกำลังเจ็บปวด

เนื่องจากโจวมู่ไม่พบเธอ นั่นหมายความว่าเธอสบายดี

เขารู้สึกกระสับกระส่ายและรู้สึกไม่สบายใจ

ฉันอดไม่ได้ที่จะคิดเสมอว่าดวงตาของเธอแดงเหมือนกระต่ายและใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา

พูดตามหลักเหตุผลแล้ว เนื่องจากเธอทำให้เสวี่ยเหวยได้รับบาดเจ็บ เขาจึงไม่ควรเมตตาเธอ

แต่เป็นเวลานานแล้วที่ หมิงซี ประพฤติตนตามกฎเกณฑ์และไม่เคยเกินขอบเขต แม้ว่าพวกเขาจะเป็นสามีภรรยากัน แต่เธอก็ไม่เคยพึ่งพาความโปรดปรานและหยิ่งผยอง

บางทีมันอาจจะเป็นเรื่องแปลกใจ

ถ้ามันเป็นอุบัติเหตุสวี่ยเหวยมีบทบาทอะไรในนั้น?

เขามองดูวอร์ดด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง และอารมณ์บางอย่างของเขาก็เปลี่ยนไปโดยไม่สังเกตเห็น

กลับไปที่วอร์ด

ใบหน้าของหลินสวี่ยเหวยยังคงเปื้อนไปด้วยน้ำตา เมื่อเธอเห็นเขาเข้ามาใกล้ เธอก็เอื้อมมือไปกอดเขา

ฟู่ซือเยี่ยน ขมวดคิ้วเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าไม่ชอบการสัมผัสใกล้ชิดเช่นนี้ แต่เนื่องจากอาการบาดเจ็บที่แขนของเธอ เขาจึงไม่ผลักเธอออกไปและอนุญาตให้เธอจับเขาไว้

“คุณรู้สึกดีขึ้นหรือยัง” เขาถาม

แม้ว่าเธอจะใส่ใจเธอ แต่หลินสวี่ยเหวยก็สัมผัสได้ถึงความเฉยเมยบางอย่าง

“มันไม่เจ็บขนาดนั้นแล้ว” หลินเสวี่ยเว่ยพูดอย่างสมเพช มองขึ้นด้วยใบหน้าที่เปียกชื้น

“เสวี่ยเว่ย เกิดอะไรขึ้น?”

เมื่อเขาถามคำถามนี้ น้ำเสียงของเขาเบามาก แต่มันทำให้ผู้คนรู้สึกหนาวสั่นในใจโดยไม่มีเหตุผล

“วันนี้ หมิงซี ใจดีที่เห็นว่าฉันเคลื่อนไหวลำบากและช่วยเข็นฉัน ฉันคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติกับรถเข็นของฉันที่ทำให้ฉันล้ม พี่อาเหยียน อย่าโทษ หมิงซี ได้ไหม”

หลินสวี่ยเหวยอธิบายด้วยน้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

ฟู่ซือเยี่ยน มองหลินเสวี่ยเว่ยด้วยดวงตาสีเข้มของเขา ดวงตาของเขาอบอุ่นกว่าเดิมเล็กน้อย

เขาไม่ควรคิดถึงซูเว่ยเช่นนั้น

เขาจับไหล่ของเธอ แยกเอวออกจากมือเธออย่างเงียบ ๆ แล้วพูดเบา ๆ : "พักผ่อนเยอะๆนะ"

แสงไฟสว่างจ้าส่องลงมา และใบหน้าของชายคนนั้นก็หล่อเหลาและเป็นประกาย

หลินสวี่ยเหวยดูเหม่อลอยเล็กน้อย

จนกระทั่งชายคนนั้นจากไปหลินสวี่ยเหวยก็ละทิ้งรอยยิ้มที่ไร้เดียงสาของเธอ และความชั่วร้ายก็แพร่กระจายไปทั่วใบหน้าของเธอ

ฟู่ซือเยี่ยน สงสัยเธอจริงๆ เพราะนังนั่น!!!