"หมิงซี " ฟู่ซือเยี่ยนเดินมาใกล้และเรียกเธออาจเป็นเพราะวันนี้ห่างความตายเพียงนิดเดียว ทำให้อารมณ์ของเธอนั้นล่าช้าไปบ้างได้ฟังเขาเรียกชื่อเธอ ก็ทำให้จมูกเธอเริ่มเจ็บไม่อยากจะคิดอะไรทั้งนั้นวิ่งไปสวมกอดเขาไว้แค่นิดเดียวแค่นิดเดียวเท่านั้นเธอและลูกก็จะไม่ได้เห็นหน้าเขาอีกแล้ว...เธอยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ ต่อให้ไม่ชอบ นี่ก็เป็นลูกของเขาลูกมีสิทธิที่จะให้พ่อของตัวเองรับรู้การมีอยู่ของเขา"ฟู่..."หมิงซีกำลังจะเอ่ยปาก ประตูพลันถูกผลักออกคนที่เข้ามา กลับเป็นหลินเสวี่ยเวย"หมิงซี เธอเป็นอะไร"หลินเสวี่ยเวยสีหน้าเต็มไปด้วยความเป็นห่วง "ฉันกับพี่อาเยี่นยเตรียมจะไปอำเภอ แต่กลับได้ยินว่าเธอเข้าโรงพยาบาล ทำพวกเราตกใจไปหมด"หมิงซีชะงักค้างวินาทีถัดมา แค่เพียงวินาทีเดียวหัวใจที่กำลังพองโตเต้นตุบๆ อยู่เมื่อสักครู่ ค่อยๆ ดับมืดลงไปพร้อมกับประกายตาใช่สิ เธอลืมไปได้อย่างไรพวกเขากำลังจะหย่าร้างกันนะ...ทำไมเธอถึงยังคาดหวังความฝันลมลมแร้งๆ นั่นอีกเป็นเพราะเลือดไหลมากเกินไป ทำให้สมองฝ่อโง่ไปแล้วเหรอ..."เธอเข้ามาได้ยังไง" ฟู่ซือเยี่ยนน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ แววตาก็เย็นชาเล็กน้อย
Read more