บทที่ 43

ความอ่อนโยนก่อนหน้านี้ของหลินเสวี่ยเวยเป็นสิ่งหลอกลวง ในตอนนี้เองถึงได้รู้ว่า อะไรที่เรียกว่าหายใจไม่ออกจนเกือบขาดใจตาย

เธอรู้สึกว่าตัวเองในวินาทีถัดไปจะถูกยัยหญิงแก่คนนี้ทำให้โกรธจนกระอักเลือดตาย

คิดว่าเธอเป็นคนมีชื่อเสียงชั้นสูงสุดในเมืองเป่ยเฉิง ถูกยัยป้าปีศาจนี้เรียกว่าเมียน้อยไม่หยุด

ที่สำคัญคือในเมื่อจำเธอได้ แต่กลับทำเป็นจำไม่ได้ น่าโมโหเป็นที่สุด

เธอทำอะไรไม่ได้ได้แต่ซบอยู่กับฟู่ซือเยี่ยน ใช้น้ำเสียงออดอ้อน กล่าวเหมือนมีอะไรจุกในลำคอ "ป้าเหวินคะ ป้าเข้าใจผิดแล้วนะคะ หนูไม่ได้..."

"คุณหนูหลิน ถ้าหนูจะบอกว่าไม่ใช่นั่นก็เป็นสิ่งที่ดี และก็อยากจะให้จำไว้ตลอดเวลา อยู่กับคนที่มีครอบครัวแล้ว รักษาระยะห่างไว้ถือว่าเป็นมารยาทพื้นฐานของสังคม！"

เหวินฉีกล่าวไปสายตาเย็นชาก็มองไปยังมือที่จับแขนฟู่ซือเยี่ยนคู่นั้นอยู่ ทำให้หลินเสวี่ยเวยตกใจจนผละออก ถ้าไม่ใช่ว่าฟู่ซือเยี่ยนประคองทันเวลา เธอก็คงล้มกระแทกพื้นไปแล้ว

ฟู่ซือเยี่ยนขมวดคิ้ว "แม่ครับ เสวี่ยเวยร่างกายไม่แข็งแรง อย่าทำแบบนี้เลย จะทำให้เธอตกใจ"

หลินเสวี่ยเวยถูกฟู่ซือเยี่ยนดันไปด้านหลัง ในเวลานี้ ผู้ชายเหมือนกำแพงที่ปกป้องการทำร้า