All Chapters of ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม: Chapter 411 - Chapter 420

ไม่มีสิ่งกีดขวางระหว่างพวกเขาหลังจากขับผ่านสี่แยก หลินซวงก็จอดรถชิดข้างถนน เขาหันไปยังด้านข้าง และมองเฉียวซุนอยู่เงียบ ๆ แล้วถามเธอไปตรง ๆ “คุณกำลังคิดถึงเขาอยู่ใช่ไหม? ”เฉียวซุนไม่อยากที่จะยอมรับเท่าไหร่เธอตอบกลับอย่างรวดเร็ว “เปล่าค่ะ! ”ทันใดนั้น ก็มีเสียงรบกวนเล็ก ๆ ดังขึ้น หลินซวงปลดเข็มขัดนิรภัยออก เขาโน้มตัวเข้าหาเธอราวกับกำลังจะจูบเธอ สัญชาตญาณของมนุษย์ยังไงก็โกหกกันไม่ได้ ขณะที่เขากำลังจะแตะริมฝีปากของเธอ เฉียวซุนก็ใช้มือกันเอาไว้ในตอนนั้นเอง เธอก็ได้ห้ามเขาเอาไว้ตัวเฉียวซุนเองก็ตกตะลึงไปเช่นกัน อันที่จริงแล้ว การจูบเป็นเรื่องปกติที่คู่รักจะทำกัน แต่เธอกลับมีสัญชาตญาณหลีกเลี่ยงที่จะทำตัวสนิทกับหลินซวงโดยธรรมชาติ......เธอเงยหน้าขึ้น ปฏิกิริยาของเธอเหมือนจะทำอะไรไม่ถูกนิดหน่อยหลินซวงอยู่ใกล้เธอมาก ใกล้กันมากจนต่างฝ่ายต่างสัมผัสได้ถึงลมหายใจอันแสนอบอุ่นของกันและกัน ถ้าว่ากันตามหลักเหตุและผลแล้ว มันก็ควรจะไปในทิศทางที่โรแมนติกมากกว่า แต่มันก็ไม่ได้......แววตาของเขาลึกล้ำมาก “แบบนี้แล้ว ยังบอกว่าไม่คิดถึงเขาอยู่อีก! ”เฉียวซุนอยากที่จะพูด แต่เขาก็ปิดริมฝีปากของเธอ

พนักงานนำกาแฟร้อนมาเสิร์ฟให้สองแก้วแต่เฉียวซุนไม่ได้ดื่มทันที เธอจ้องมองไปที่หลี่ชิงเฉิงอย่างตั้งใจหลี่ชิงเฉิงรวบรวมสติของเธอ แววตาของเธอได้จมเข้าไปในความทรงจำเมื่อครั้งอดีต แล้วเธอก็ค่อย ๆ เอ่ยปากพูดออกมา “ในปีนั้น ฉินอวี้เป็นคนติดต่อฉันมา เธอบอกว่าลู่เจ๋ออยากจะทำข้อตกลงกับฉัน”ขณะที่เธอพูด เธอก็หยิบกาแฟขึ้นมาจิบนิ้วเรียวยาวกลับสั่นเล็กน้อยเมื่อเธอเริ่มพูดอีกครั้ง หลี่ชิงเฉิงก็เผยรอยยิ้มปนเศร้าขึ้นบนใบหน้าของเธอ “ในเวลานั้น ในใจของฉันเกลียดเขามาก ฉันจะเต็มใจทำได้ยังไง? แต่ว่าฉินอวี้ก็ได้เอ่ยตัวเลขที่ฉันไม่อาจจะปฏิเสธได้ออกมา มันเป็นโครงการที่มีมูลค่านับหมื่นล้าน ฉันไม่สามารถต้านทานการล่อลวงของผลกำไรนี้ได้เลยจริง ๆ! ต่อมา ฉินอวี้ก็พาฉันไปที่โรงพยาบาลเพื่อเซ็นสัญญา ฉันก็ได้พบกับลู่เจ๋อ......ท่าทางของเขา......ท่าทางของเขาเมื่อเทียบกับตอนที่คุณเจอกับเขาครั้งล่าสุด ไม่รู้ว่าแย่กว่าตั้งกี่เท่า เขาได้แต่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง แทบจะขยับไม่ได้เลยด้วยซ้ำ แต่ว่านะ เฉียวซุน คุณรู้ไหม แววตาของเขากลับนิ่งสงบมาก เป็นท่าทางที่ดูใจเย็น ราวกับว่าเตรียมพร้อมที่จะแบกรับทุกสิ่งทุกอย่างมาเป็นอย่างด

ลู่เจ๋อไม่ได้ปฏิเสธเธอแต่เขาก็ไม่ได้ยอมรับ ภายใต้แสงสว่าง แววตาของเขามืดมนเกินกว่าจะคาดเดาในขณะที่กำลังจ้องมองผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขน เสื้อผ้าบนร่างกายของเธอล้วนเปียกชื้นไปด้วยน้ำฝน ทำให้เผยส่วนเว้าส่วนโค้งที่ดูเซ็กซี่และน่าดึงดูดของเธอออกมาลู่เจ๋อเองแน่นอนว่าก็รู้สึกด้วยเหมือนกันแต่เขากลับพยายามทำให้ตัวเองไม่รู้สึกอะไร ในขณะที่เฉียวซุนกอดเขาอย่างอ่อนโยน เขาก็คว้าข้อมือบาง ๆ ของเธอไว้ แล้วกดเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขา เขาเริ่มเล่นกับเธออย่างไร้เหตุผลด้วยมือข้างเดียว......กลับไปกลับมา ใช้นิ้วบดขยี้อยู่อย่างนั้นเขาไม่ได้อ่อนโยนเลยสักนิด!วิธีที่เขาปฏิบัติต่อเธอ ไม่มีร่องรอยของความอ่อนโยนเลย เขาปฏิบัติต่อเธอเหมือนทำกับผู้หญิงราคาถูกเหล่านั้นเขาจงใจทำให้เธอรู้สึกแย่ เขาโน้มตัวเข้าไป แล้วพูดข้าง ๆ หูของเธอว่า “แบบนี้ก็ทำให้คุณรู้สึกด้วยอย่างนั้นเหรอ? คุณรู้ไหมว่าการใช้ชีวิตแบบสามีภรรยากับคนพิการนั้นเป็นยังไง? คุณต้องเป็นคนเริ่มเองทั้งหมด พอเสร็จกิจ คุณก็ต้องเป็นคนทำความสะอาดเองด้วย เพราะคนพิการไม่สามารถให้ความช่วยเหลืออะไรคุณได้เลย! ......แบบนี้คุณยังต้องการอีกไหม? ถ้าคุณยังต้องการอ

เฉียวซุนมองเขาอย่างว่างเปล่าสักพัก น้ำเสียงที่แหบแห้งของเธอก็ดังขึ้น “ลู่เจ๋อ พวกเราไม่ได้มีอะไรกัน”“พวกเรามีอะไรกันแล้ว! ”เขาผลักรถเข็น แล้วค่อย ๆ เข้ามาอยู่ข้างเธอ น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนและสงบ ราวกับพายุฝนที่หยุดนิ่งลง “ต่อให้ไม่ได้ทำจนสุด แต่คุณก็ยังมีโอกาสตั้งครรภ์อยู่ได้อยู่ดี”ลู่เจ๋อยื่นขวดยาให้เธอเฉียวซุนรับมันมาด้วยมือที่สั่นเทา เธอมองดูขวดยาที่คุ้นเคย และคำพูดที่คุ้นเคย จากนั้นตัวเธอก็จมดิ่งสู่ความทรงจำที่เคยเกิดขึ้นเมื่อในอดีต......หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็มองไปที่ลู่เจ๋อเสียงของเธอแผ่วเบา แต่ก็หนักแน่น เธอพูดว่า “ลู่เจ๋อ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่อยู่ในอาณัติของคุณเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไปแล้ว! ใช่ ต่อให้เราจะมีอะไรกันแล้ว แต่ฉันก็มีสิทธิ์เลือกจะกินยา หรือไม่กินยาได้! แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรบังคับให้ฉันกินล่ะ? ใช้ฐานะอดีตสามี หรือฐานะผู้ชายคนหนึ่งที่เป็นคู่นอนของฉันกันล่ะ? ”หลังจากพูดจบ เธอก็โยนขวดยาทิ้งลงถังขยะ“ลู่เจ๋อ ต่อให้ฉันมีลูก ฉันก็ไม่จำเป็นต้องให้คุณมารับผิดชอบหรอก”ลู่เจ๋อมองเธออย่างเงียบ ๆเฉียวซุนเปลี่ยนไปแล้ว......เมื่อเทียบกับเด็กสาวในเมื่อก่อน

ลู่เจ๋อยิ้มอย่างขมขื่น “แล้วพวกเรายังจะทำอะไรได้อีก?”เขากดศีรษะของเธอ แล้วมองดูเธออย่างลึกซึ้ง ร่างกายของพวกเขาต่างก็สั่นจนแทบคุมไม่อยู่ความต้องการอันโหดเหี้ยมของชายหญิงกลับมีเพียงอารมณ์ที่กำลังคุกรุ่นเท่านั้นต่อให้จะรู้จักกันมามากกว่าสิบปี แต่งงานกันมาก็หลายปี ต่อให้จะเคยผ่านทั้งเรื่องสุขและทุกข์มามากมาย และต่อให้พวกเขาจะมีลูกร่วมกันมาแล้วสองคนก็ตาม แต่พวกเขากลับไม่เคยสัมผัสถึงส่วนลึกของจิตใจขนาดนี้มาก่อน มันทั้งชัดเจนและตรงไปตรงมา......แววตาของลู่เจ๋อเต็มไปด้วยความปรารถนาในตัวเธอแต่เขาก็ยังกดหัวเธอลง แล้วพูดแนบข้างหูของเธอ คำพูดนั้นราวกับมีญาติสนิทหรือรุ่นพี่กำลังบอกให้เธอใช้ชีวิตอย่างมีความสุขยังไงอย่างงั้นเฉียวซุนยังคงตัวสั่นอย่างรุนแรงเธอเงยหน้าขึ้นมองเขาใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอที่อยู่ภายใต้แสงไฟ มันทั้งขาวและดูอบอุ่น ซึ่งเป็นภาพที่เขาชอบที่สุด เธอพูดเบา ๆ พร้อมกับน้ำตาที่กำลังเอ่อล้น “จะให้ฉันมีชีวิตที่ดีอีกครั้งได้ยังไง ลู่เจ๋อ คุณบอกฉันที......ฉันจะใช้ชีวิตต่อไปให้ดีได้ยังไง? ”ลู่เจ๋อเองก็ไม่สามารถตอบได้เขาไม่อยากให้เธอต้องมัวมาเสียเวลา เขาคิดว่า พอเวลาผ่านไป เธอ