All Chapters of ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม: Chapter 391 - Chapter 400

การผ่าตัดใช้เวลานานเกือบ 16 ชั่วโมงแม้ว่าจะมีสถานการณ์วิกฤตบ้าง แต่ก็ประสบความสำเร็จได้ในที่สุดจะมีก็แต่ ตอนนี้ลู่เจ๋อที่ยังไม่ฟื้นเลย เขานอนบนเตียงผ่าตัดด้วยท่าทีที่สงบนิ่ง เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้าหนูลู่เหยียนเพิ่งจะผ่าตัดเสร็จ เขาก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้าหนูลู่เหยียนถูกย้ายออกจากห้องผ่าตัดแล้ว......และเขายิ่งไม่รู้เลยว่า พรุ่งนี้เขาจะเป็นอย่างไรเขาได้แต่นอนอยู่นิ่ง ๆ แบกรับชะตากรรมของเขาเฮ่อจี้ถังค่อย ๆ ถอดหน้ากากออก......เขามองดูตัวเลขบนจอมอนิเตอร์ด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ ตัวเลขเหล่านั้นแสดงให้เห็นถึงสัญญาณชีพของลู่เจ๋อที่อ่อนแอมาก......อ่อนแอมากจนเขาอาจจะจากไปเมื่อใดก็ได้เฮ่อจี้ถังเองก็เป็นหมอ เขาจึงไม่แยแสกับชีวิตและความตายมานานแล้ว แต่ในขณะนี้เขากลับปล่อยวางไม่ได้เขาโน้มตัวไปที่ข้างหูของลู่เจ๋อ และกระซิบเบา ๆ “เฉียวซุนยังรอนายอยู่นะ! นายจะยอมจากไปแบบนี้อย่างนั้นเหรอ? ”ลู่เจ๋อไม่ได้มีการตอบสนองใด ๆ ทั้งสิ้นลู่เจ๋อได้แต่นอนเงียบ ๆ สีหน้าของเขาซีดขาวราวกับกระดาษ แทบจะไร้เสียงสัญญาณของการหายใจ......ในขณะนี้ เฮ่อจี้ถังก็นึกถึงเหตุการณ์ในอดีตมากมายได้ ภาพตอนที่ลู่เจ๋อยังมีช

ยามค่ำคืน แสงไฟสว่างไสวเฮ่อจี้ถังได้ตรวจร่างกายให้กับลู่เจ๋ออย่างละเอียด แต่ผลลัพธ์กลับไม่ได้ดีมากนัก ร่างกายลู่เจ๋อยังคงตื่นตัวอยู่ แต่การทำงานทางสรีระร่างกายของเขากลับหยุดทำงานลง แขนขาของเขาอ่อนแรง โดยเฉพาะมือขวาที่แทบจะสูญเสียประสาทสัมผัสไปจนหมดลู่เจ๋อยอมรับความจริงอย่างใจเย็นเขาอาจจะต้องนั่งรถเข็นไปตลอดชีวิต และไม่สามารถใช้มือขวาได้เป็นปกติอีกแล้ว เขาจะต้องเริ่มฝึกใช้มือซ้ายแทน......ในทางที่แย่ที่สุด เขาอาจกลายเป็นคนไร้ประโยชน์ไปเลย!แต่เขาก็ไม่เสียใจเขานอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล และพูดอย่างใจเย็น “เจ้าหนูลู่เหยียนเป็นลูกของผม สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นผมที่ตัดสินใจเอง! ห้ามบอกเฉียวซุนเด็ดขาด ผมกับเธอตอนนี้ไม่ใช่สามีภรรยากันแล้ว เธอมีสิทธิ์ที่จะมีชีวิตที่ดีขึ้น...... ”เฮ่อจี้ถังไม่ทนฟังอีกต่อไป เขาเดินออกไปทันทีคุณหญิงลู่คุกเข่าลงข้างเตียง เธอทุบเตียง และร้องไห้อย่างขมขื่น “ลู่เจ๋อ ทำไมลูกถึงทำแบบนี้! เสี่ยวซุนรักลูกมากขนาดนั้น ถ้าเธอรู้ว่าลูกเป็นแบบนี้ไปแล้ว เธอจะต้องกลับมาอยู่ข้างกายลูกแน่”ลู่เจ๋อปิดตาของเขาลงเกิดความชื้นขึ้นในดวงตาของเขา “เพราะความรัก ผมเคยกักขังเธอเ

เมื่อเวลาผ่านไป เธอก็จะลืมไปได้เอง!ลู่เจ๋อกำหมัดแน่น เขาพยายามเป็นครั้งสุดท้ายเพื่อลุกขึ้นนั่ง แต่เขากลับไม่มีแรงเหลืออยู่ในร่างกายเลย เขาทำได้เพียงนอนบนเตียงราวกับคนไร้ประโยชน์เขาหายใจหอบ แล้วหางตาของเขาเปียกชื้นขึ้นมา......ขอโทษเสี่ยวซุน ผมขอโทษ!......เฉียวซุนไม่ได้กลับมาเก็บข้าวของที่สวนฉินอีกเลย เพราะเธอต้องคอยดูแลเจ้าหนูลู่เหยียน บางครั้งเธอยังต้องพาเจ้าหนูลู่เหยียนไปตรวจที่โรงพยาบาลอีกด้วยมีหลายครั้ง ที่เธอเดินผ่านวอร์ดของลู่เจ๋อแต่เธอกลับไม่รู้ ว่าในขณะที่เธอกำลังบ่นอยู่นั้น ลู่เจ๋อกำลังนอนเงียบ ๆ บนเตียงในโรงพยาบาลอยู่ ไม่สามารถขยับตัวหรือแม้แต่ดูแลตัวเองได้เลยด้วยซ้ำเวลาผ่านไปเร็วมาก หลังจากนั้นหนึ่งเดือนสุขภาพของเจ้าหนูลู่เหยียนก็ค่อย ๆ ดีขึ้น แต่เธอกลับคิดถึงลู่เจ๋อมาก เธอมักจะถามเสมอว่า ทำไมพ่อถึงไม่มาหาหนูเลยเฉียวซุนก็จะโทรหาลู่เจ๋อให้เธอแต่ทุกครั้ง เฉียวซุนก็จะไม่อยู่ฟังด้วย เธอจงใจไม่อยากฟังเสียงของลู่เจ๋อ แบบนั้นจะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นหน่อย เธอจงใจลืมวันเวลาเหล่านั้น ลืมความจริงที่ว่าเธอยังคงชอบลู่เจ๋ออยู่ให้เธอค่อย ๆ คุ้นชินอย่างช้า ๆให้เธอค่

น้ำเสียงของลู่เจ๋อเบาลง "เพื่อทำให้เธอเกลียดผม!"เขามองตรงไปที่หลี่ชิงเฉิง แล้วถามกลับเบา ๆ “กับผมที่เป็นแบบนี้ ยังจะให้ความหวังอะไรเธอได้อีก ให้เธอตัวติดกับผมอยู่ตลอดอย่างงั้นเหรอ? เจ็บปวดทีเดียวดีกว่าเจ็บปวดตลอดไป จุดจบแบบนี้ มันดีสำหรับทุกคนแล้วล่ะ! ”หลี่ชิงเฉิงหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา “มันดีสำหรับทุกคนอย่างนั้นเหรอ? คุณรู้เหรอว่าเธอคิดอะไรอยู่ เธอกำลังคิดว่า หลายวันก่อนหน้านี้คุณดีกับเธอตั้งขนาดนั้น แต่จู่ ๆ คุณก็ไปนอนกับผู้หญิงคนอื่น เธอจะต้องคิดโยงไปต่าง ๆ นานาแน่นอน......ลู่เจ๋อ คุณเคยคิดไหมว่า ถ้าหากวันหนึ่งคุณกลับมาเป็นปกติแล้ว อยากที่จะกลับไปไล่ตามเธอ แต่เธอกลับไม่อยากกลับมาอีกแล้ว หรือเธออาจเป็นของคนอื่นไปแล้วล่ะ? ”ลู่เจ๋อเงียบไปสักพัก แล้วเขาก็พูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ออกมา “ผมเต็มใจ! ”เขาใช้มือซ้าย ดันรถเข็นกลับเข้าห้องนอนไปด้วยความยากลำบากหลี่ชิงเฉินจ้องมองตามแผ่นหลังของเขา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา เธอแพ้อย่างราบคาบ เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ลู่เจ๋อสามารถทำเพื่อครอบครัวได้ขนาดนี้......ตอนนี้เธอเชื่อแล้ว เขารักเฉียวซุนจริง ๆแต่ว่า เขาเองก็เต็มใจที่จะแบกรับความเจ็

ในวันสำคัญแบบนี้ คุณหญิงลู่กลับอดกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่เธอรำพึงรำพันกับลู่เจ๋อ หากปีนั้นเธอไม่ทำแบบนั้นกับเฉียวซุน พวกเขาสามีภรรยาคงไม่มีจุดจบแบบทุกวันนี้......แต่ลู่เจ๋อกลับพูดว่า “เป็นผมต่างหากที่ปฏิบัติต่อเธอได้ไม่ดี! ”เขามองดูคุณหญิงลู่ และพูดด้วยน้ำเสียงที่ขมขื่น “แม่ครับ ตอนนี้เฉียวซุนก็ได้มีชีวิตที่ดีแล้ว อย่ารบกวนเธออีกเลย......รอให้เด็ก ๆ โตขึ้นอีกหน่อย ด้วยคุณสมบัติของเธอ เธอต้องหาผู้ชายที่เหมาะสมได้แน่ เธอเองก็มีชีวิตของตัวเองเหมือนกัน”ในอดีต ลู่เจ๋อมีทั้งความภาคภูมิใจและเป็นคนที่มั่นใจมาก แต่ตอนนี้เขากลับเต็มใจที่จะผลักเฉียวซุนให้กับผู้อื่นคุณหญิงลู่เองก็รู้สึกเศร้าเธอใช้เวลาอยู่พักใหญ่เพื่อสงบสติอารมณ์ ในเวลานี้คนรับใช้ก็ได้นำมื้อดึกสองที่มาเสิร์ฟให้บนห้อง เป็นซุปเม็ดบัว คุณหญิงลู่ลุกขึ้น หยิบช้อนขึ้นมา พลางมองดูลู่เจ๋อด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า “ลู่เจ๋อ ลูกย้ายกลับมาที่บ้านพักลู่เถอะ.....ให้แม่ได้ดูแลลูกนะ! ”ยังไงก็เป็นลูกที่เธอคลอดเองมากับมือ เธอจึงไม่วางใจลู่เจ๋อหยิบชามขึ้นมา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบ “ผมอยู่ที่นี่ก็ดีแล้วครับ”เพราะว่าที่นี่ เขากับเฉียวซุนเค