LOGINShare
บทที่ 392
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56
Related chapters
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 393
เธอคิดว่า บางทีเรื่องที่เกิดขึ้นในเมือง H อาจจะยากเกินมือของเขาก็ได้แต่เธอก็ยังรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติอยู่ดีลู่เจ๋อรักและเอ็นดูเจ้าหนูลู่เหยียนมาก เขาคงไม่ใช่แค่เพราะเรื่องงาน แล้วไม่ส่งข่าวใด ๆ เลยกลับมาแบบนี้แน่......เธอคิดอยากจะโทรศัพท์หาเขา แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขา มันทำให้เธอไม่สามารถทำอะไรต่อได้เธอคิดว่า รอเขาอีกหน่อยก็แล้วกัน!บางทีพรุ่งนี้ ลู่เจ๋ออาจจะติดต่อกลับมาก็ได้บางทีพรุ่งนี้ เขาอาจจะกลับมาจากเมือง H แล้ว......โรงพยาบาลลู่ แผนกดูแลผู้ป่วยโคม่าลู่เจ๋อได้แต่นอนนิ่ง ๆ อยู่บนเตียงเขาเอาไขกระดูกเกือบครึ่งหนึ่งออกจากร่างกายของเขา และเอาพลาสมาเกือบหนึ่งในสามออกจากร่างกาย เพื่อสับเปลี่ยนให้กับเจ้าหนูลู่เหยียน......เขาใช้ตัวเอง เพื่อช่วยชีวิตเจ้าหนูลู่เหยียนเอาไว้ยันต์คุ้มครองที่เขาขอจากวัดนั้นไร้ประโยชน์จริง ๆ มีเพียงตัวเขาเองเท่านั้นที่ช่วยได้......ครั้งหนึ่งเขาเคยคุกเข่าต่อหน้าพระพุทธเจ้า แล้วถามพระพุทธเจ้าออกไปว่า ความจริงใจนั่นคืออะไรกันแน่ พระพุทธเจ้ากลับตอบเขาว่าทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุดแต่พระพุทธเจ้ากลับไม่ได้บอกเขา ถึงทางย้อนกลับเฮ่อจี้ถ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 394
ยามค่ำคืน แสงไฟสว่างไสวเฮ่อจี้ถังได้ตรวจร่างกายให้กับลู่เจ๋ออย่างละเอียด แต่ผลลัพธ์กลับไม่ได้ดีมากนัก ร่างกายลู่เจ๋อยังคงตื่นตัวอยู่ แต่การทำงานทางสรีระร่างกายของเขากลับหยุดทำงานลง แขนขาของเขาอ่อนแรง โดยเฉพาะมือขวาที่แทบจะสูญเสียประสาทสัมผัสไปจนหมดลู่เจ๋อยอมรับความจริงอย่างใจเย็นเขาอาจจะต้องนั่งรถเข็นไปตลอดชีวิต และไม่สามารถใช้มือขวาได้เป็นปกติอีกแล้ว เขาจะต้องเริ่มฝึกใช้มือซ้ายแทน......ในทางที่แย่ที่สุด เขาอาจกลายเป็นคนไร้ประโยชน์ไปเลย!แต่เขาก็ไม่เสียใจเขานอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล และพูดอย่างใจเย็น “เจ้าหนูลู่เหยียนเป็นลูกของผม สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นผมที่ตัดสินใจเอง! ห้ามบอกเฉียวซุนเด็ดขาด ผมกับเธอตอนนี้ไม่ใช่สามีภรรยากันแล้ว เธอมีสิทธิ์ที่จะมีชีวิตที่ดีขึ้น...... ”เฮ่อจี้ถังไม่ทนฟังอีกต่อไป เขาเดินออกไปทันทีคุณหญิงลู่คุกเข่าลงข้างเตียง เธอทุบเตียง และร้องไห้อย่างขมขื่น “ลู่เจ๋อ ทำไมลูกถึงทำแบบนี้! เสี่ยวซุนรักลูกมากขนาดนั้น ถ้าเธอรู้ว่าลูกเป็นแบบนี้ไปแล้ว เธอจะต้องกลับมาอยู่ข้างกายลูกแน่”ลู่เจ๋อปิดตาของเขาลงเกิดความชื้นขึ้นในดวงตาของเขา “เพราะความรัก ผมเคยกักขังเธอเ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 395
เฉียวซุนตกตะลึงเธอคิดถึงความเป็นไปได้มากมาย แต่เธอก็ไม่เคยคิดเลยว่ามันจะเป็นแบบนี้......เห็นได้ชัดว่าเขาอ่อนโยนและปฏิบัติต่อเธอดีมาก เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการรื้อฟื้นความสัมพันธ์กับเธอขึ้นมาใหม่เธอยอมรับว่าเธอตัวสั่นมากผลก็คือ ลู่เจ๋อบอกว่าเขากับหลี่ชิงเฉิงคบกันแล้ว!แววตาของเฉียวซุนเปียกชื้นขึ้นทันที จิตใต้สำนึกของเธอก็บอกเธอว่า เธอควรจากไปพร้อมกับเจ้าหนูลู่เหยียน แต่จิตใต้สำนึกของมนุษย์ มันสามารถเชื่อถือได้มากแค่ไหนกัน?ลู่เจ๋อบอกว่าเขาคบกับคนอื่นแล้วแค่ข้อความไลน์ข้อความเดียว เธอไม่คิดจะเชื่อเลยแม้แต่น้อย เธอต้องการได้ยินคำตอบด้วยหูของเธอเองเฉียวซุนกดโทรศัพท์เพื่อโทรหาเขาหลังจากต่อสายได้แล้ว เสียงตรู๊ดยาว ๆ ระหว่างรอสาย ก็ทำให้รู้สึกว่ามันยาวนานมาก——ในที่สุดหลู่เจ๋อก็รับสายสายก็เงียบเป็นเวลานาน ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครเอ่ยปากพูดก่อน ได้ยินแค่ลมหายใจจากปลายสายทั้งสอง......ในท้ายที่สุด เป็นเฉียวซุนก็เป็นฝ่ายที่พูดก่อน เธอก็ถามเขาเพียงแค่ว่า “จริงหรือ? ”“ใช่! ผมคบกับเธอแล้ว! ”อีกฝั่งของโทรศัพท์ เสียงที่หนักแน่นของลู่เจ๋อก็ดังขึ้น “คุณจากผมไปสามปีแล้ว! เฉียวซุน......ผม
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 396
เมื่อเวลาผ่านไป เธอก็จะลืมไปได้เอง!ลู่เจ๋อกำหมัดแน่น เขาพยายามเป็นครั้งสุดท้ายเพื่อลุกขึ้นนั่ง แต่เขากลับไม่มีแรงเหลืออยู่ในร่างกายเลย เขาทำได้เพียงนอนบนเตียงราวกับคนไร้ประโยชน์เขาหายใจหอบ แล้วหางตาของเขาเปียกชื้นขึ้นมา......ขอโทษเสี่ยวซุน ผมขอโทษ!......เฉียวซุนไม่ได้กลับมาเก็บข้าวของที่สวนฉินอีกเลย เพราะเธอต้องคอยดูแลเจ้าหนูลู่เหยียน บางครั้งเธอยังต้องพาเจ้าหนูลู่เหยียนไปตรวจที่โรงพยาบาลอีกด้วยมีหลายครั้ง ที่เธอเดินผ่านวอร์ดของลู่เจ๋อแต่เธอกลับไม่รู้ ว่าในขณะที่เธอกำลังบ่นอยู่นั้น ลู่เจ๋อกำลังนอนเงียบ ๆ บนเตียงในโรงพยาบาลอยู่ ไม่สามารถขยับตัวหรือแม้แต่ดูแลตัวเองได้เลยด้วยซ้ำเวลาผ่านไปเร็วมาก หลังจากนั้นหนึ่งเดือนสุขภาพของเจ้าหนูลู่เหยียนก็ค่อย ๆ ดีขึ้น แต่เธอกลับคิดถึงลู่เจ๋อมาก เธอมักจะถามเสมอว่า ทำไมพ่อถึงไม่มาหาหนูเลยเฉียวซุนก็จะโทรหาลู่เจ๋อให้เธอแต่ทุกครั้ง เฉียวซุนก็จะไม่อยู่ฟังด้วย เธอจงใจไม่อยากฟังเสียงของลู่เจ๋อ แบบนั้นจะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นหน่อย เธอจงใจลืมวันเวลาเหล่านั้น ลืมความจริงที่ว่าเธอยังคงชอบลู่เจ๋ออยู่ให้เธอค่อย ๆ คุ้นชินอย่างช้า ๆให้เธอค่
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 397
ลู่เจ๋ออยู่บ้านอย่างนั้นเหรอ?เฉียวซุนเปิดประตูรถ และจ้องมองดูรถทั้งสองคันพอคนรับใช้เห็นเธอ ก็รีบวิ่งเข้ามา และพูดอย่างสุภาพว่า “คุณผู้หญิงกลับมาแล้ว! ”เฉียวซุนยิ้มเบา ๆ “ต่อไปก็เรียกฉันว่าคุณเฉียวก็พอค่ะ! ”เธอถามอีกครั้ง “ลู่เจ๋ออยู่ที่บ้านเหรอคะ? ”เหล่าคนรับใช้ต่างก็อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ......เฉียวซุนไม่ได้คิดอะไรมาก เธอเดินตรงไปยังทางเข้าของวิลล่า ขณะที่เธอกำลังจะขึ้นไปชั้นบน เธอบังเอิญเห็นคนคนหนึ่ง......ที่แท้ก็คือหลี่ชิงเฉิงสีหน้าของเฉียวซุนก็ซีดลงทันทีหลี่ชิงเฉิงกลับไม่รู้สึกแปลกใจที่เห็นเธอเลยแม้แต่น้อยน้ำเสียงของเธออ่อนโยนมาก แต่กลับให้ความรู้สึกถึงท่าทีของนายหญิง “ข้าวของของคุณกับเหยียนเหยียน ฉันได้เก็บเอาไว้ให้เรียบร้อยแล้วค่ะ อยู่ในห้องนั่งเล่นชั้นบน ฉันจะพาคุณไปเอา! แต่ว่าช่วยเบาเสียงหน่อยนะคะ ช่วงนี้ลู่เจ๋อค่อนข้างยุ่งกับโปรเจ็กต์นิดหน่อย ช่วงหลายวันมานี้เลยไม่ค่อยได้นอน เขาเพิ่งจะนอนหลับไปค่ะ”ทันทีที่หลี่ชิงเฉิงพูดจบ เธอก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน ราวกับหญิงสาวที่กำลังมีความรักเธอไม่ได้จะทำให้เฉียวซุนรู้สึกไม่พอใจแต่ตอนนี้ เฉียวซุนกลับรู้สึกอับอายอย่างที่สุด ต่อหน้าค
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 398
น้ำเสียงของลู่เจ๋อเบาลง "เพื่อทำให้เธอเกลียดผม!"เขามองตรงไปที่หลี่ชิงเฉิง แล้วถามกลับเบา ๆ “กับผมที่เป็นแบบนี้ ยังจะให้ความหวังอะไรเธอได้อีก ให้เธอตัวติดกับผมอยู่ตลอดอย่างงั้นเหรอ? เจ็บปวดทีเดียวดีกว่าเจ็บปวดตลอดไป จุดจบแบบนี้ มันดีสำหรับทุกคนแล้วล่ะ! ”หลี่ชิงเฉิงหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา “มันดีสำหรับทุกคนอย่างนั้นเหรอ? คุณรู้เหรอว่าเธอคิดอะไรอยู่ เธอกำลังคิดว่า หลายวันก่อนหน้านี้คุณดีกับเธอตั้งขนาดนั้น แต่จู่ ๆ คุณก็ไปนอนกับผู้หญิงคนอื่น เธอจะต้องคิดโยงไปต่าง ๆ นานาแน่นอน......ลู่เจ๋อ คุณเคยคิดไหมว่า ถ้าหากวันหนึ่งคุณกลับมาเป็นปกติแล้ว อยากที่จะกลับไปไล่ตามเธอ แต่เธอกลับไม่อยากกลับมาอีกแล้ว หรือเธออาจเป็นของคนอื่นไปแล้วล่ะ? ”ลู่เจ๋อเงียบไปสักพัก แล้วเขาก็พูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ออกมา “ผมเต็มใจ! ”เขาใช้มือซ้าย ดันรถเข็นกลับเข้าห้องนอนไปด้วยความยากลำบากหลี่ชิงเฉินจ้องมองตามแผ่นหลังของเขา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา เธอแพ้อย่างราบคาบ เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ลู่เจ๋อสามารถทำเพื่อครอบครัวได้ขนาดนี้......ตอนนี้เธอเชื่อแล้ว เขารักเฉียวซุนจริง ๆแต่ว่า เขาเองก็เต็มใจที่จะแบกรับความเจ็
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 399
เขาที่กลายเป็นแบบนี้ไปแล้วต่อให้เขาจะไล่ตามไปถึงสนามบิน แล้วจะทำอะไรได้?หรือจะให้เขาบอกกับเธอว่า เพราะเขาช่วยเจ้าหนูลู่เหยียนถึงได้กลายเป็นแบบนี้ แล้วเขาก็ไม่ได้คบกับหลี่ชิงเฉิงด้วย จากนั้นก็มัดเธอไว้ข้างเขาไปตลอดชีวิตอย่างนั้นเหรอ?เขาทำไม่ได้......เฉียวซุนกำลังตั้งครรภ์ ระหว่างพวกเขาก็มีความคิดเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่ง เฉียวซุนสามารถเป็นแม่ที่ดีได้ เจ้าหนูลู่เหยียนเองก็จะมีญาติเพิ่มขึ้นมาอีกคน อันที่จริง เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วลู่เจ๋อ นายยังจะอารมณ์เสียอะไรอีก?ลู่เจ๋อนอนฟุบอยู่บนพื้น หายใจหอบแรง......ด้านนอก เลขาฉินรวบรวมสติ และเปิดประตูเพื่อกลับไปอ่านเอกสารให้เขาฟังต่อ แต่ทันทีที่ประตูเปิดออก เธอก็ตัวแข็งทื่อ “ลู่เจ๋อ! ”เธอวิ่งเข้าไปช่วยพยุงเขาให้ลุกขึ้น ต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการพาเขากลับมานั่งบนรถเข็น ลู่เจ๋อเจ็บปวดมากจนเหงื่อไหลออกตามหน้าผาก ราวกับเม็ดถั่วที่ค่อย ๆ หยดลงมา เสียงของเลขาฉินดูลนลาน “เดี๋ยวฉันโทรหาหมอเฮ่อมาดูอาการให้นะคะ”ลู่เจ๋อห้ามเธอไว้เขามองดูกระดาษบนพรมแล้วพูดเบา ๆ “ไม่ต้องโทรหาหมอ! ฉินอวี้ ผมอยากอยู่คนเดียวสักพัก”ฉินอวี้พอจะเดาความคิดของเขาได้เธอ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 400
ในวันสำคัญแบบนี้ คุณหญิงลู่กลับอดกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่เธอรำพึงรำพันกับลู่เจ๋อ หากปีนั้นเธอไม่ทำแบบนั้นกับเฉียวซุน พวกเขาสามีภรรยาคงไม่มีจุดจบแบบทุกวันนี้......แต่ลู่เจ๋อกลับพูดว่า “เป็นผมต่างหากที่ปฏิบัติต่อเธอได้ไม่ดี! ”เขามองดูคุณหญิงลู่ และพูดด้วยน้ำเสียงที่ขมขื่น “แม่ครับ ตอนนี้เฉียวซุนก็ได้มีชีวิตที่ดีแล้ว อย่ารบกวนเธออีกเลย......รอให้เด็ก ๆ โตขึ้นอีกหน่อย ด้วยคุณสมบัติของเธอ เธอต้องหาผู้ชายที่เหมาะสมได้แน่ เธอเองก็มีชีวิตของตัวเองเหมือนกัน”ในอดีต ลู่เจ๋อมีทั้งความภาคภูมิใจและเป็นคนที่มั่นใจมาก แต่ตอนนี้เขากลับเต็มใจที่จะผลักเฉียวซุนให้กับผู้อื่นคุณหญิงลู่เองก็รู้สึกเศร้าเธอใช้เวลาอยู่พักใหญ่เพื่อสงบสติอารมณ์ ในเวลานี้คนรับใช้ก็ได้นำมื้อดึกสองที่มาเสิร์ฟให้บนห้อง เป็นซุปเม็ดบัว คุณหญิงลู่ลุกขึ้น หยิบช้อนขึ้นมา พลางมองดูลู่เจ๋อด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า “ลู่เจ๋อ ลูกย้ายกลับมาที่บ้านพักลู่เถอะ.....ให้แม่ได้ดูแลลูกนะ! ”ยังไงก็เป็นลูกที่เธอคลอดเองมากับมือ เธอจึงไม่วางใจลู่เจ๋อหยิบชามขึ้นมา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบ “ผมอยู่ที่นี่ก็ดีแล้วครับ”เพราะว่าที่นี่ เขากับเฉียวซุนเค
Latest chapter
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 445
ใบหน้าของเมิ่งเยียนซีดลงเธอก้มศีรษะลง นิ้วเรียวเล็กสีขาวของเขาแตะท้องตัวเองเบา ๆ เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าในนี้จะมีเด็กแล้วจริง ๆ แต่สามีของเธอกลับถามเธอ......ถามเธอว่าใครคือพ่อของเด็กนอกจากเขาแล้ว ยังจะเป็นใครไปได้อีกกัน?ลูกของเหอโม่รึไง?ในอดีต ในช่วงสองปีที่ผ่านมา เหมือนกับว่าเมิ่งเยียนจะเป็นฝ่ายที่ตกหลุมรักเขาก่อน แต่เมื่อเวลาผ่านไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอเห็นรูปถ่ายของเขาที่จูบกับผู้หญิงคนอื่น เธอรู้ดี......เขาไม่ได้รักเธอเธอเองก็ไม่ได้โง่ เธอเคยแอบตรวจสอบมาบ้างแล้วเหมือนกันเลขาของพี่ชายพยายามบอกเธออย่างคลุมเครือว่าอย่ายั่วยุเฉียวสือเยี่ยน บอกว่าเขาไม่ใช่คนดีอะไร บอกว่าเขากับพี่ชายไม่ลงรอยกัน แต่เธอไม่ใช่แค่ยั่วยุเขา เมื่อหนึ่งปีที่แล้วเธอถึงขั้นแต่งงานกับเขาเลยด้วยซ้ำเมิ่งเยียนไม่ได้อธิบายอะไรเธองอเรือนร่างเพรียวบางของเธอ และโค้งเอวลงเล็กน้อย ราวกับพยายามปกป้องทารกตัวน้อยในครรภ์ของเธอ เธอบ่นพึมพำกับเฉียวสือเยี่ยนว่า “คุณยังต้องการเด็กคนนี้อยู่ไหม? ”เป็นคำถามที่ยากจะให้คำตอบ......หลังจากนั้นไม่นาน เฉียวสือเยี่ยนก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา จึงทำให้เมิ่งเยียนเข้าใจได้ในท
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 444
เมิ่งเยียนขดตัวอยู่ตรงมุมมุมหนึ่งหากเป็นเมื่อก่อน เธออาจจะถูกเขาทำให้ตกใจจนร้องไห้ไปแล้ว แต่วันนี้เธอกลับไม่ได้เป็นแบบนั้น เธอถึงขั้นกล้ามองมองตาเขา แล้วถามกลับ “คุณไม่รักฉัน! คุณมาขอฉันแต่งงานทำไม? ”อันที่จริงคำตอบนั้นง่ายมากหากต้องการแก้แค้น บางครั้งก็ควรที่จะบอกเรื่องจริงกับเธอ จากนั้นก็รอดูสีหน้าที่ตกตะลึงของเธอแต่เฉียวสือเยี่ยนกลับไม่ได้ทำแบบนั้น กลับกัน ในใจเขารู้สึกหงุดหงิดมากกว่า เขาใช้แรงที่มีดูดบุหรี่ที่เหลืออยู่จนหมดในคราวเดียว จากนั้นก็ดับบุหรี่ลง......ต่อมา เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเขาไม่แม้แต่จะมองเธอด้วยซ้ำแต่เมื่อกลับมาถึงบ้านพักที่เปรียบเสมือนคุกหลังนั้น หลังจากที่เขาก็ปลดเข็มขัดนิรภัยออกแล้ว เขาก็คว้าข้อมือของเธอเอาไว้ แล้วลากเธอเข้าไปในบ้านพัก...... เมิ่งเยียนตระหนักได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง เธอจึงปฏิเสธด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นแต่เฉียวสือเยี่ยนเป็นคนใจแข็งเขาอุ้มเธอขึ้นมา แล้วพาเธอไปที่ห้องนอนหลักบนชั้นสอง เขาโยนเธอลงบนเตียงนุ่ม ๆ แล้วเริ่มลงโทษเธอ เขาถอดเสื้อผ้าของเธอออก ซึ่งถือว่าเป็นสัญลักษณ์ของการกบฏในใจเธอเขากดศักดิ์ศรีของเธอลงจนจมดินร่างกายของเธอเ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 443
ร้านอาหารสุดหรู แจกันฝรั่งเศสสีน้ำเงิน เชิงเทียนเงินสเตอร์ลิงเมิ่งเยียนจ้องมองดูหนังสือพิมพ์อยู่นานมากทันใดนั้นโทรศัพท์ของเธอก็มีข้อความไลน์เด้งขึ้นมา เป็นคนแปลกหน้าที่ส่งเข้ามา [สวัสดีนักเรียนเมิ่ง! ผมชื่อว่าเหอโม่ ผมอยากรู้จักคุณ ได้ไหม? ] ประโยคประโยคนั้น เมิ่งเยียนจ้องมองอยู่พักใหญ่จู่ ๆ เธอก็อยากรู้ว่าการที่ได้รับความรักที่แท้จริงมันรู้สึกยังไง จากนั้นเธอก็หน้ามืดตามัวตอบออกไปว่า [ตกลง]......สามวันต่อมา คนรับใช้ในคฤหาสน์ก็โทรหาเฉียวสือเยี่ยน บอกว่าหลังจากที่คุณนายเลิกเรียน ก็มักจะขึ้นรถบัสกลับบ้านเสมอคำพูดของคนรับใช้เหมือนมีนัยบางอย่างอยู่ด้วย “คุณนายอารมณ์ดีมากเลยค่ะ”เฉียวสือเยี่ยนพูดอย่างใจเย็น “รู้แล้ว! ”หลังจากที่เขาวางสายโทรศัพท์ เขาก็โน้มตัวไปกดโฟนอินภายในทันที “เลขาจิน มานี่หน่อย”สักพัก เลขาจินคนสวยก็เดินเข้ามา “ประธานเฉียวคะ มีเรื่องอะไรจะสั่งเหรอคะ? ”เฉียวสือเยี่ยนเอนหลังพิงเก้าอี้ เขาเอื้อมมือไปลูบผมสีดำที่หวีเรียบร้อย แล้วมองขึ้นไปที่แสงไฟด้านบน จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ไปตรวจสอบตารางเรียนวันนี้ของคุณนายที”เลขาจินยิ้ม “ได้ค่ะ ประธานเฉียว”เธอจัดการไ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 442
เขามองดูใบหน้าที่แดงระเรื่อของเธอเธอยังเด็ก และไม่มีประสบการณ์มาก่อน เธอไม่สามารถเก็บซ่อนหรือควบคุมอะไรได้......แค่ครั้งเดียวเขาก็แทบจะครอบครองทุกอย่างที่มีในตัวเธอ แต่เฉียวสือเยี่ยนกำลังอยู่ในช่วงวัยที่ต้องการเรื่องพวกนี้มากที่สุด แค่นี้มันจะไปพอได้ยังไง?อีกอย่าง เขาเองก็ไม่ได้กลับบ้านมาเป็นอาทิตย์แล้วด้วย!หลังจากที่ทำกับเธอไปจนถึงตอนสุดท้าย ทุกอย่างมันก็ยุ่งเหยิงไปหมด เมิ่งเยียนก็เหนื่อยหอบจนหมดสติไป......เฉียวสือเยี่ยนก้มศีรษะลง และจ้องมองไปยังหญิงสาวที่อยู่บนโซฟาเธอช่างน่าสังเวชจริง ๆสักพัก เขาก็เช็ดเธอด้วยเสื้อเชิ้ตของเขา จากนั้นก็อุ้มเธอไปที่เตียงในห้องนอนชั้นสอง แน่นอนว่าเขาจะไม่ช่วยเธออาบน้ำ แล้วก็ไม่มีความรักระหว่างสามีภรรยาอะไรแบบนั้นด้วยเช่นกันเขาห่มผ้าห่มให้เธอ แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายหลังจากที่ได้ระบายออกไป เขาก็ไม่ได้มีความคะนึงหาอยู่เลยแม้แต่น้อยพอเมิ่งเยียนตื่นขึ้นมา เฉียวสือเยี่ยนก็แต่งตัวเสร็จแล้ว และกำลังเตรียมตัวออกไปข้างนอก......เธอลุกขึ้นจากเตียงทันที และถามเขาอย่างระมัดระวัง “คุณจะไปอีกแล้วเหรอ? ”เฉียวสือเยี่ยนบีบแก้มเธอเบา ๆ ด้
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 441
หลังจากนั้นไม่นาน เฉียวซุนก็พูดขึ้นว่า “พี่คะ นี่พี่บ้าไปแล้วเหรอ!”เธอไม่เคยพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงแบบนี้มาก่อนเฉียวสือเยี่ยนเองก็ตกตะลึงเช่นกันในเวลานี้ เขาพักอยู่ที่คฤหาสน์สุดหรูในเมืองเซียง คฤหาสน์ทั้งหลังตกแต่งด้วยงาช้างและของตกแต่งที่ทำมาจากทองคำ แลดูฟุ่มเฟือยเป็นอย่างมาก และนี่ก็เป็นบ้านสีทองที่เฉียวสือเยี่ยนมีไว้เพื่อเก็บซ่อนของสวย ๆ งาม ๆ เอาไว้เมิ่งเยียน น้องสาวของเมิ่งเยียนหุยในตอนที่เมิ่งเยียนอายุได้ 20 ปี เธอก็ได้กลายเป็นคุณนายไปแล้ว หลังจากแต่งงาน เธอก็ถูกเฉียวสือเยี่ยนจัดแจงให้อาศัยอยู่ที่คฤหาสน์แห่งนี้ ทุก ๆ วันเธอจะนั่งรถสุดหรูส่วนตัวไปเรียนที่สถาบันวิจิตรศิลป์ พอเลิกเรียน เธอก็จะละทิ้งการเข้าสังคมทั้งหมด และกลับมาที่บ้านพักแห่งนี้ หลังจากผ่านไปหนึ่งปี ข้างกายเธอก็ไม่มีเพื่อนเหลืออยู่อีกเลย ราวกับว่าเธอเพิ่งจะถูกตัดแขนขาออก และกลายเป็นภรรยาตัวน้อยของเขาเท่านั้นเขาแทบไม่อยากจะให้เธอเรียนรู้อะไรเลยเขายิ่งไม่ต้องการให้เธอทำงานบ้าน และไม่ต้องการให้เธอเรียนรู้อะไรจากคุณนายคั่วเลยด้วยซ้ำ เขาแค่อยากเป็นคนเลี้ยงดูเธอ เธอต้องการที่จะเลี้ยงดูเธอให้กลายเป็นคนที่นอกจากเ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 440
เฉียวซุนเต็มใจที่จะให้อภัย แต่เขาไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้......ในช่วงกลางดึก ลู่เจ๋อลงมายังชั้นล่างจางหยวนยังคงอยู่ที่นั่นเธอเพิ่งทำสิ่งที่น่าละอาย และด้วยความรู้สึกผิด ทันทีที่เธอเห็นลู่เจ๋อกำลังลงมา เธอก็เริ่มพูดใส่ร้ายทันที “ประธานลู่คะ คุณเฉียวล้ำเส้นเกินไปแล้วนะคะ เรื่องในคฤหาสน์เดิมทีเธอไม่ควรเข้ามายุ่งเลยด้วยซ้ำ”“ไม่งั้นจะให้ใครจัดการ? ”เสียงของลู่เจ๋อดูเย็นชา เขามองดูหมอสาวที่อยู่ตรงหน้า แม้ว่าเขาต้องการที่จะไล่เฉียวไป แต่เขาก็ไม่เคยมีความรู้สึกที่คลุมเครือกับผู้ดูแลสาวคนนี้เลย และเขาก็ไม่เคยบอกใบ้ให้ท่าอะไรกับเธอด้วยจางหยวนตกตะลึงลู่เจ๋อบอกเธอไปตรง ๆ ว่าเขาจะใช้เส้นสายของเขาเพื่อเพิกถอนใบอนุญาตประกอบวิชาชีพของเธอ ซึ่งหมายความว่าเธอจะไม่สามารถเป็นหมอได้อีกต่อไป“นอกจากนี้...... ”ลู่เจ๋อพูดออกไปด้วยความเย็นชา “ออกจากเมือง B ภายในสองวัน! อย่าคิดที่จะหลีกเลี่ยง ผมจะให้คนไปเก็บกระเป๋าเดินทางของคุณ และส่งคุณไปยังเมืองซีเป่ย......ต่อไป พวกเขาจะคอยจับตาดูคุณเอาไว้! ”“ตอนที่คุณกินข้าว พวกเขาก็จะอยู่ข้าง ๆ”“ตอนคุณนอน หรือเข้าห้องน้ำ พวกเขาก็จะคอยดูแลคุณ”“หมอจาง
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 439
ลู่เจ๋อไม่สามารถตอบคำถามได้ในตอนนี้ เธอเองก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะถามหาคำตอบอยู่แล้ว พวกเขาทำได้แค่อดทนอยู่ใต้แสงไฟ รอคอยการมาถึงของเสิ่นชิง......ตกกลางดึก ก็มีเสียงรถดังขึ้นตรงลานหน้าบ้าน เสิ่นชิงมาถึงห้องนอนหลักชั้นสองอย่างรวดเร็วพอเห็นว่าเธอมาถึง เฉียวซุนก็พอที่จะหายใจได้ด้วยความโล่งอก และอดไม่ได้ที่จะตะโกนด้วยเสียงต่ำ “ป้าเสิ่น”“พาป้าไปดูเด็ก ๆ หน่อย”เสิ่นชิงดูสงบมาก เธออุ้มเจ้าหนูลู่เหยียนขึ้นมาแล้วตบเบา ๆ จากนั้นก็ตรวจเช็คอุณหภูมิ เธอพูดกับเจ้าหนูลู่เหยียนด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา......เจ้าหนูลู่เหยียนยังคงตกอยู่ในฝันร้ายหลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ร้องไห้และเรียกหาคุณยาย จากนั้นก็พูดอย่างคลุมเครือว่า “ป้าจางนั่นทำให้หนูตกใจ เธอบอกว่าพ่อปฏิบัติกับแม่ไม่ดี บอกว่าพ่อส่งแม่ไปขังไว้ที่บ้านพักรักษา เธอบอกว่าพ่อไม่ต้องการแม่อีกต่อไป และกำลังจะหาภรรยาใหม่...... ”หัวใจของเสิ่นชิงเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลายเธอเอ็นดูเจ้าหนูลู่เหยียนเอามาก ๆ เธอยิ่งเอ็นดูเฉียวซุน ใจของเธอแทบจะแตกสลาย แต่เธอยังคงเอาหน้าแนบชิดกับใบหน้าของเจ้าหนูลู่เหยียน และปลอบเธออย่างอ่อนโยนด้วยความรัก “สิ่งเหล่านั้นก็
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 438
จริง ๆ แล้วเขาก็ใส่ใจเรื่องนี้มาโดยตลอดผู้ชายคนไหนที่ไม่มีความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของกันล่ะ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนอย่างลู่เจ๋อเลย......เฉียวซุนจ้องมองตามแผ่นหลังของเขา จากนั้นก็ลดเปลือกตาลง......มีบางอย่างอยู่ในใจของเธอไม่เช่นนั้น คืนนี้เธอคงสามารถจับลู่เจ๋อให้อยู่หมัดได้ เดิมทีร่างกายของเขาก็มีความต้องการอยู่แล้ว บวกกับที่ไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่ามาตั้งหลายปี ก็แค่คืนนี้เธออารมณ์ไม่ค่อยดีก็เท่านั้น เลยไม่ได้รู้สึกอยากทำเท่าไหร่เธอยังคงนึกถึงสิ่งที่เมิ่งเยียนหุยเคยพูด และนึกถึงเรื่องที่พี่ชายตัวเองแต่งงานกับเมิ่งเยียน พอมีเรื่องพวกนี้เพิ่มเข้ามา มันกลับยังคงถูกกดเอาไว้ส่วนลึกในใจของเธออยู่เฉียวซุนรอลู่เจ๋ออยู่ตลอดแต่เธอก็ยังไม่เห็นลู่เจ๋อ กลับกัน เป็นป้าแม่บ้านที่วิ่งลงมาแทน น้ำเสียงของป้าแม่บ้านค่อนข้างลนลาน “คุณนายคะ เกิดเรื่องกับคุณหนูเหยียนเหยียนแล้วค่ะ จู่ ๆ คุณหนูก็ละเมอขึ้นมาอย่างรุนแรง! คุณผู้ชายเชิญให้คุณไปดูหน่อยค่ะ”“เรื่องนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่? ”เฉียวซุนพลางถาม พลางก้าวเท้าเดินอย่างรวดเร็วไปยังคฤหาสน์เธอเดินเร็วมาก ป้าแม่บ้านเองก็เดินตามเธอมาติด ๆ แล้วพูดขึ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 437
เฉียวซุนไม่อยากให้เขาเห็นเธอเบือนหน้ามองออกไปครู่หนึ่ง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง “เปล่าค่ะ! ”เธอหยุดนิ่งไปชั่วขณะ “คุณช่วยบอกให้ป้าแม่บ้านอุ้มลูกลงมาที ฉันไม่ขึ้นไปแล้วล่ะค่ะ”ลู่เจ๋อไม่ได้ขยับแต่อย่างใดภายใต้แสงจันทร์สลัว ดวงตาสีดำของเขาจ้องมองเธออย่างใกล้ชิด โดยไม่ละสายตาจากเธอเลยแม้แต่นิดเดียว ถึงขั้นที่ถามเธอออกไปตรง ๆ “ร้องไห้มาก่อนแล้วเหรอ? ”“เปล่า! ”เฉียวซุนทนต่อสายตาแบบนี้ของเขาไม่ได้ เธอจึงรีบลงจากรถ “ฉันจะไปเรียกเอง”ทันทีที่เธอก้าวเท้าลง ก็ถูกใครบางคนคว้าข้อมือเล็ก ๆ ของเธอเอาไว้ลู่เจ๋อจับเธอเอาไว้ได้ เขาจ้องมองเสื้อผ้าที่สวยงามและเซ็กซี่ของเธอท่ามกลางแสงจันทร์ และตรงข้อมือของเธอยังคงหลงเหลือรอยแดงจาง ๆ อยู่ด้วย......ด้วยความดื้อรั้น เขาจึงค่อย ๆ ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขาร่างกายของเฉียวซุนสั่นเล็กน้อยพวกเขาอยู่ใกล้กันมาก ลู่เจ๋อค่อย ๆ ใช้มือลูบไปบนใบหน้าของเธอ จากนั้นก็ปาดน้ำตาออกอย่างอ่อนโยน น้ำเสียงของเขาแทบจะคาดเดาอะไรไม่ได้เลย เขาถามขึ้นว่า “ที่ตัวสั่นขนาดนี้ เป็นเพราะเรื่องที่แอบเล่นชู้ หรือว่าเรื่องอื่นกันล่ะ? ”เธอนึกอะไรขึ้นมาได้เขาจับเอว
