บททั้งหมดของ ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม: บทที่ 431 - บทที่ 440

ลู่เจ๋ออยู่ด้วยเป็นเวลากว่าครึ่งชั่วโมง ก่อนที่จะโทรเข้าโทรศัพท์บ้าน เรียกให้ป้าแม่บ้านขึ้นมาป้าเคาะประตูก่อน แล้วเดินเข้ามา พอเห็นว่าเจ้าหนูลู่เหยียนและเจ้าหนูลู่ฉวินหลับไปแล้ว เธอก็อดไม่ได้ที่จะถามออกไปให้แน่ใจว่า “หลับไปแล้วอย่างนั้นเหรอคะ? ”ลู่เจ๋อมองดูพวกเขาด้วยสายตาอ่อนโยนหลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็พูดขึ้นเบา ๆ “ฝากดูแลที่นี่ต่อทีครับ”ป้าพูดขึ้นอย่างชาญฉลาด “คุณผู้ชายไปจัดการธุระเถอะค่ะ ตรงนี้ให้เป็นหน้าที่ของป้าก็พอค่ะ”สีหน้าของลู่เจ๋อเปลี่ยนไปเล็กน้อยเขาเข็นรถเข็น ออกมาจนถึงนอกห้องนอน แต่เขาก็กลับไม่เห็นเฉียวซุน......สุดท้าย เขาก็ไปหาเธอที่ห้องโถงเล็กเธอพิงหน้าต่างที่สูงจากพื้นจรดเพดาน และกำลังคุยโทรศัพท์แสงแดดยามบ่าย ส่องผ่านกระจกสูงจากพื้นจรดเพดาน ปกคลุมเรือนร่างของเฉียวซุน ทำให้ผิวของเธอดูขาวเปล่งประกาย และดูละเอียดอ่อนยิ่งขึ้น เธอดูผ่อนคลายและมีความสุขขณะที่พูดคุยกับคนที่อยู่ปลายสายสิ่งนี้ทำให้ลู่เจ๋อนึกอะไรขึ้นมาได้ ครึ่งปีก่อนตอนที่เธอจากเขาไป เธอก็ใช้คำพูดที่มีความสุขเช่นนี้เหมือนกันตอนนั้นคือเมิ่งเยียนหุยตอนนี้ ก็เปลี่ยนเป็นหลินซวง......อันที่จริง

สลับกันไปมา......ต่อมา เฉียวซุนก็ได้ผล็อยหลับไป ในตอนที่เธอตื่นขึ้นมาอีกที เวลาก็ปาไปเที่ยงคืนแล้ว มีข้อความไลน์สิบกว่าข้อความถูกส่งมาในโทรศัพท์ ต่างก็เป็นข้อความของลู่เจ๋อเธอเฝ้ามองข้อความเหล่านั้นเงียบ ๆ ท่ามกลางความมืดในยามค่ำคืน แต่ก็ไม่ได้ตอบกลับแต่อย่างใดหลังจากนั้น เธอก็ลุกขึ้นมาดูลูก ๆ ของเธอเธอไม่ได้อาศัยอยู่กับลู่เจ๋อ ระยะห่างระหว่างพวกเขาเดี๋ยวใกล้เดี๋ยวไกล......แต่คนรอบข้างกลับไม่มีใครรู้ การที่จะปักหลักอาศัยอยู่เมืองใดเมืองหนึ่งเหมือนตอนนี้ สำหรับพวกเขาแล้ว ค่อนข้างที่จะเป็นเรื่องยากพอสมควรความสุขและความทุกข์เหล่านั้นกำลังได้รับการเติมเต็มอีกครั้งต่อมา พวกเขาก็มักจะติดต่อกันอยู่บ่อย ๆบนโลกใบนี้พวกเขาเป็นเหมือนคู่สามีภรรยาที่เหมาสมกันมากที่สุด ช่วยกันเลี้ยงดูลูก ๆ ปรึกษาถึงเรื่องการเติบโตของลูก ๆ ด้วยกัน......เจ้าหนูลู่เหยียนอายุ 6 ขวบ เธอเป็นนักเรียนของโรงเรียนอนุบาลที่พร้อมจะขึ้นชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 แล้วเฉียวซุนกล่าวว่า “ลู่เจ๋อ คุณค่อนข้างเป็นคนกว้างขวางในเมือง B เรื่องที่เรียนของเจ้าหนูลู่เหยียนก็ให้คุณเป็นคนจัดการก็แล้วกัน”ลู่เจ๋อเองก็เห็นด้วย เขาเ

เฮ่อจี้ถังมองออกไปข้างนอก แล้วปิดประตูเขาไม่ได้เดินเข้าไป ได้แต่ยืนอยู่ข้างประตู แล้วถามออกไปเบา ๆ “นี่ยังเล่นอยู่อีกเหรอ? นี่ก็ผ่านมาหลายปีแล้วนะ! ”หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็หัวเราะออกมาเขาเคยชอบเฉียวซุนมาก แต่ก็ไม่รู้ว่าเขายอมแพ้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่ใช่เพราะหลังจากที่เขารู้ว่าตัวเองเป็นลุงของลู่เจ๋อ แต่ตั้งแต่ที่ลู่เจ๋อนอนอยู่บนเตียงผ่าตัดต่างหาก เขาก็รู้แล้วว่าชาตินี้ทั้งสองคนคงจะไม่มีวันแยกจากกันอีกแล้วแต่เขาก็ยังอยากให้เฉียวซุนดีขึ้นเขารู้ว่าในใจเธอรู้สึกเศร้า เขาจึงดึงเก้าอี้ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามออกมา แล้วนั่งลง จากนั้นก็ถามอย่างจริงจังว่า “คุณต้องการให้ผมอยู่คุยด้วยไหม? ”เฉียวซุนส่ายหัว และยิ้มเบา ๆ “ฉันไม่ใช่สาวน้อยแล้วนะ เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ฉันสามารถจัดการกับอารมณ์ของตัวเองได้......พี่จี้ถัง ฉันไม่ได้รู้สึกเศร้าเลยแม้แต่น้อย จริง ๆ นะ เหมือนกับตอนนี้ที่ฉันอาศัยอยู่ในเมืองเมืองหนึ่ง ฉันก็คิดว่ามันดีมากแล้ว”เธอพูดจบ เฮ่อจี้ถังก็หัวเราะออกมาจากนั้นพวกเขาก็คุยกันเรื่องห้องทดลองอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่เฉียวซุนจะจากไป ในตอนที่เธอขึ้นรถ เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากลู่เจ๋อ เขาพูดว่

เฉียวซุนไม่อยากให้เขาเห็นเธอเบือนหน้ามองออกไปครู่หนึ่ง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง “เปล่าค่ะ! ”เธอหยุดนิ่งไปชั่วขณะ “คุณช่วยบอกให้ป้าแม่บ้านอุ้มลูกลงมาที ฉันไม่ขึ้นไปแล้วล่ะค่ะ”ลู่เจ๋อไม่ได้ขยับแต่อย่างใดภายใต้แสงจันทร์สลัว ดวงตาสีดำของเขาจ้องมองเธออย่างใกล้ชิด โดยไม่ละสายตาจากเธอเลยแม้แต่นิดเดียว ถึงขั้นที่ถามเธอออกไปตรง ๆ “ร้องไห้มาก่อนแล้วเหรอ? ”“เปล่า! ”เฉียวซุนทนต่อสายตาแบบนี้ของเขาไม่ได้ เธอจึงรีบลงจากรถ “ฉันจะไปเรียกเอง”ทันทีที่เธอก้าวเท้าลง ก็ถูกใครบางคนคว้าข้อมือเล็ก ๆ ของเธอเอาไว้ลู่เจ๋อจับเธอเอาไว้ได้ เขาจ้องมองเสื้อผ้าที่สวยงามและเซ็กซี่ของเธอท่ามกลางแสงจันทร์ และตรงข้อมือของเธอยังคงหลงเหลือรอยแดงจาง ๆ อยู่ด้วย......ด้วยความดื้อรั้น เขาจึงค่อย ๆ ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขาร่างกายของเฉียวซุนสั่นเล็กน้อยพวกเขาอยู่ใกล้กันมาก ลู่เจ๋อค่อย ๆ ใช้มือลูบไปบนใบหน้าของเธอ จากนั้นก็ปาดน้ำตาออกอย่างอ่อนโยน น้ำเสียงของเขาแทบจะคาดเดาอะไรไม่ได้เลย เขาถามขึ้นว่า “ที่ตัวสั่นขนาดนี้ เป็นเพราะเรื่องที่แอบเล่นชู้ หรือว่าเรื่องอื่นกันล่ะ? ”เธอนึกอะไรขึ้นมาได้เขาจับเอว

ลู่เจ๋อไม่สามารถตอบคำถามได้ในตอนนี้ เธอเองก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะถามหาคำตอบอยู่แล้ว พวกเขาทำได้แค่อดทนอยู่ใต้แสงไฟ รอคอยการมาถึงของเสิ่นชิง......ตกกลางดึก ก็มีเสียงรถดังขึ้นตรงลานหน้าบ้าน เสิ่นชิงมาถึงห้องนอนหลักชั้นสองอย่างรวดเร็วพอเห็นว่าเธอมาถึง เฉียวซุนก็พอที่จะหายใจได้ด้วยความโล่งอก และอดไม่ได้ที่จะตะโกนด้วยเสียงต่ำ “ป้าเสิ่น”“พาป้าไปดูเด็ก ๆ หน่อย”เสิ่นชิงดูสงบมาก เธออุ้มเจ้าหนูลู่เหยียนขึ้นมาแล้วตบเบา ๆ จากนั้นก็ตรวจเช็คอุณหภูมิ เธอพูดกับเจ้าหนูลู่เหยียนด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา......เจ้าหนูลู่เหยียนยังคงตกอยู่ในฝันร้ายหลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ร้องไห้และเรียกหาคุณยาย จากนั้นก็พูดอย่างคลุมเครือว่า “ป้าจางนั่นทำให้หนูตกใจ เธอบอกว่าพ่อปฏิบัติกับแม่ไม่ดี บอกว่าพ่อส่งแม่ไปขังไว้ที่บ้านพักรักษา เธอบอกว่าพ่อไม่ต้องการแม่อีกต่อไป และกำลังจะหาภรรยาใหม่...... ”หัวใจของเสิ่นชิงเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลายเธอเอ็นดูเจ้าหนูลู่เหยียนเอามาก ๆ เธอยิ่งเอ็นดูเฉียวซุน ใจของเธอแทบจะแตกสลาย แต่เธอยังคงเอาหน้าแนบชิดกับใบหน้าของเจ้าหนูลู่เหยียน และปลอบเธออย่างอ่อนโยนด้วยความรัก “สิ่งเหล่านั้นก็