บทที่ 432

ลู่เจ๋อเฝ้ามองดูอยู่ข้าง ๆ ......

จู่ ๆ เขาก็นึกถึงเรื่องเมื่อปีนั้นได้ นึกถึงภรรยาตัวน้อยที่แม้แต่ตอนที่เธออยากจะขอเงินห้าแสนจากเขายังต้องเกรงใจแล้วเกรงใจอีก ในตอนนั้น เขาคิดว่าเฉียวซุนเปรียบเสมือนดอกถูซือ แต่ตอนนี้เฉียวซุนได้กลายเป็นดอกกุหลาบที่ถึงแม้จะบอบบาง แต่ก็ยังคงอันตรายไปแล้ว......

แสงสีส้มของพระอาทิตย์ตก ให้ความรู้สึกราวกับเปลวเพลิง

โรลส์-รอยซ์ แฟนทอมสีเงินค่อย ๆ ขับออกจากคฤหาสน์ช้า ๆ หัวใจของลู่เจ๋อกลับดูว่างเปล่า......สุดท้ายเธอก็ยังคงจากไปอยู่ดี

เขาเริ่มตั้งหน้าตั้งตารอการพบกันในครั้งต่อไป

......

ยี่สิบนาทีต่อมา เฉียวซุนขับรถเข้าไปในคฤหาสน์เดี่ยวแห่งหนึ่ง ตั้งแต่กลับมาจากเมืองเซียง เธอก็ตัดสินใจย้ายเข้ามาพักที่คฤหาสน์......ในบ้านได้จ้างป้าแม่บ้านเข้ามาเพิ่ม การอาศัยในคฤหาสน์ทำให้มีพื้นที่กว้างขึ้นอีกหน่อย

นอกจากนี้ ระยะห่างของที่นี่กับลู่เจ๋อก็ใกล้มากขึ้นพอสมควร

ขณะที่เธอจอดรถ ท้องฟ้าก็เป็นเวลาพลบค่ำ และพลบค่ำก็ได้นำพาร่องรอยแสงสีส้มสุดท้ายของพระอาทิตย์หายลับไป

เฉียวซุนอุ้มเด็ก ๆ ลงจากรถ

เจ้าหนูลู่เหยียนกอดตุ๊กตา แล้วพูดขึ้นมาว่า “พ่อจะยกเซี่ยลี่ตัวน้อยให้หนูด้วย