All Chapters of แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ: Chapter 431 - Chapter 440

สีหน้าของไป๋วั่งชวนดูตกใจเป็นอย่างมาก!“เป็นไปได้ยังไง?”ไป๋วั่งชวนถามด้วยความประหลาดใจอู๋อิ่งเป็นยอดฝีมือที่เขาเพิ่งย้ายมาจากเมืองหลวงแห่งมณฑล เพื่อจัดการกับเซียวเป่ยโดยเฉพาะคิดไม่ถึงว่า เพิ่งจะได้ปะหน้ากัน ก็พ่ายแพ้ให้กับเซียวเป่ย ด้วยกระบวนท่าเดียวไอ้เซียวเป่ย แข็งแกร่งขนาดไหนกันแน่?ในขณะนี้ อู๋อิ่งล้มลงกับพื้น กุมหน้าอกเอาไว้แล้วอาเจียนเป็นเลือด มองที่เซียวเป่ยด้วยดวงตาที่ทั้งตกใจและหวาดกลัว“ทำไม ทำไมแกถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้? แกมาจากสำนักไหน?”อู๋อิ่งถามเซียวเป่ยมองลงมาจากมุมสูง พูดด้วยสีหน้าเฉยเมยว่า: “ผมมาจากสำนักไหน คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะรู้”“แต่ สำนักธนูสายฟ้าของพวกคุณ ยังคงอ่อนแอมากเหมือนเดิม”“นอกจากความสามารถในการใช้ธนูแล้ว ความสามารถอื่นๆ ไม่ได้เรื่องเลย”ทันทีที่พูดจบ ราวกับว่ามีสายฟ้าฟาดลงมาบนพื้น!ทันใดนั้นสีหน้สของอู๋อิ่งก็ดูตกใจ มองไปที่เซียวเป่ยด้วยความหวาดกลัว และพูดว่า:“แก แกรู้ว่าฉันเป็นคนสำนักธนูสายฟ้า?”“มีปัญหาอะไรเหรอ?”เซียวเป่ยยิ้มเยาะเย้ยจากนั้น เขาก็ไม่ได้สนใจอู๋อิ่งที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสบนพื้น แล้วมองไปที่ไป๋วั่งชวนที่มีสีหน้าที่ซีดเซียวด้วยส

.......ทางด้านไป๋วั่งชวน หลังจากที่กลับมาจากโรงแรมที่ตนเองพักแล้ว ก็รู้สึกเกรี้ยวโกรธเป็นอย่างมาก“เศษสวะ!เศษสวะ!”ไป๋วั่งชวนเตะอู๋อิ่ง ที่ได้รับบาดเจ็บจนล้มกลิ้งลงกับพื้นอู๋อิ่งล้มลงกับพื้น แล้วคร่ำครวญว่า: “นายน้อยรองไป๋ ผมมีความแข็งแกร่งไม่พอ”สีหน้าของไป๋วั่งชวนเต็มไปด้วยความเกรี้ยวโกรธ แล้วตำหนิว่า:“สำนักธนูสายฟ้าหนอสำนักธนูสายฟ้า พวกนายไม่ได้พูดจาโอ้อวดไว้ว่า ในโลกใบนี้ไม่มีศัตรูใดสามารถต่อกรกับตนเองได้ไม่ใช่เหรอ?”“ผลสุดท้ายเป็นยังไง?”“แต่กลับต้องมาพ่ายแพ้ให้กับไอ้เศษสวะคนหนึ่ง! มันช่างน่าอับอายมากจริงๆ!”อู๋อิ่งไม่สามารถปฏิเสธได้ไป๋วั่งชวนนั่งบนโซฟาด้วยความโกรธ หลังจากความโกรธทุเลาลงแล้ว สีหน้าก็เคร่งขรึม แล้วถามว่า: “บอกมา ว่าฉันควรจะทำยังไงดี? ไอ้หนุ่มคนนั้นโอหังอวดดีขนาดนั้น ถ้าไม่สั่งสอนเขา ฉันทนยอมรับไม่ได้หรอกนะ!”อู่อิ่งรีบลุกขึ้นยืน ยืนอยู่ข้างๆ โค้งคำนับแล้วพูดด้วยความเคารพว่า: “นายน้อยรองไป๋ ผมยังมีศิษย์พี่อีกคนหนึ่ง ที่เป็นหนึ่งในนักธนูที่เก่งที่สุดในสำนักธนูสายฟ้าของพวกเรา ถ้าเชิญเขาออกมาจากเขา ไม่จำเป็นต้องต่อสู้ในระยะใกล้ แค่ต่อสู้จากระยะไกล ก็สามารถ

เมื่อได้ยินดังนี้ ซูหว่านก็ยิ้มอย่างประชดประชันเล็กน้อยแล้วพูดว่า“ยอดเยี่ยม?”“คุณหนูกู้ ฉันไม่เข้าใจว่า คนที่ไม่รักความก้าวหน้า ใจแคบเห็นแก่ตัวแบบนี้ ทำไมในสายตาของคุณ ถึงได้กลายเป็นผู้ชายที่ยอดเยี่ยมล่ะ”“สามปีแล้ว ฉันแต่งงานกับเขามาสามปีแล้ว เซียวเป็นคนแบบไหน ฉันรู้ดีกว่าใครๆ!”“ในฐานะที่เป็นผู้หญิงด้วยกัน ฉันอยากจะแนะนำคุณจริงๆว่า อย่าตกหลุมพรางนี้ เขาเซียวเป่ย ไม่คู่ควรกับความชื่นชอบของคุณ”หลังจากที่กู้โย่เสวี่ยได้ยินดังนี้ ยิ้มเบาๆแล้วกล่าวว่า “คุ้มหรือไม่คุ้ม ไม่ได้ให้คุณซูที่เป็นคนตัดสิน เพราะฉันจะตัดสินด้วยตนเอง”“ความเป็นเลิศของเซียวเป่ย คุณไม่มีวันมองเห็นมันหรอก”“เพราะว่า ในสายตาของคุณ เขาก็เป็นแค่เศษสวะที่ไม่สามารถเชิดหน้าชูตาได้คนหนึ่ง และเป็นเพราะว่าคุณมีอคติกับเขามากจนเกินไป ถึงได้เข้าใจเขาผิดไปตั้งมากมาย”สีหน้าของซูหว่านเปลี่ยนไป จากนั้นก็ขมวดคิ้วการต่อกรกันในครั้งนี้ ไม่เป็นที่น่าพึงพอใจมากผ่านไปสักครู่ใหญ่ๆ ซูหว่านก็พ่นลมหายใจออกมาทางปาก แล้วพูดว่า: “ไม่ว่าคุณจะพูดอะไร มันก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงได้ เว้นเสียแต่ว่า เซียวเป่ยจะทำอะไรบางอย่างที่จะทำให

“ท้องฟ้าที่ผมเห็น นั้นใหญ่กว่าสิ่งที่คุณเห็นมาก”“คงเป็นเพราะผมเห็นมันมากจนเกินไป ดังนั้นจึงเลือกที่จะหาพื้นที่เล็กๆใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบ ไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับปัญหาเหล่านั้น เพราะว่า ถ้าปัญหาเหล่านั้นเกิดขึ้น มันก็จะไม่มีวันสิ้นสุด”ซูหว่านยิ้ม ด้วยนัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวังและความรังเกียจ“เซียวเป่ย มาจนถึงตอนนี้ คุณยังพูดเรื่องแบบนี้อยู่อีกเหรอ?คุณไม่คิดว่ามันไร้สาระและน่าอับอายเหรอ?”“สิ่งที่คุณพูด หลอกลวงได้แค่ฉันเมื่อสามปีก่อน และคุณหนูกู้ในตอนนี้ก็เท่านั้นแหละ”เซียวเป่ยส่ายหัว และไม่ได้อธิบายอะไรเธอไม่เชื่อ สำหรับเธอแล้ว อาจจะเป็นเรื่องที่ดีก็ได้“ฉันขอแนะนำคุณว่า ถ้าคุณไม่ชอบกู้โย่เสวี่ย และแค่อยากหลอกใช้เธอ ทางที่ดีที่สุดอย่าทำให้เธอต้องถลำลึก! คุณหนูกู้ เธอเป็นคนที่ไร้เดียงสามาก ฉันไม่ต้องการเห็นเธอถูกคนสารเลวอย่างคุณทำร้าย!”ซูหว่านจ้องมองเซียวเป่ยอย่างเกลียดชังเซียวเป่ยหันกลับมา มองซูหว่าน แล้วถามว่า “ทำไมคุณถึงคิดว่าผมหลอกใช้เธอ?”“ไม่ใช่เหรอ?” ซูหว่านพูดอย่างไม่พอใจ“ในการแข่งขันครั้งแรกรอบคัดเลือกระดับเขตเมือง คุณสามารถได้รับคะแนนเต็มจากอาจารย์ที่ปร

เธอวิ่งเข้ามา กระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของหลี่จ้านเทียน และพูดอย่างออดอ้อนว่า: “พี่ใหญ่ คราวนี้ พี่จะต้องแก้แค้นแทนเซียงเหลียน จับตัวไอ้สารเลวคนนั้นมา แล้วให้น้องทรมานเขาด้วยตนเอง!”หลี่จ้านเทียนเหลือบมองหลี่เซียงเหลียนที่อยู่ในอ้อมแขน พยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ได้!พี่ใหญ่รับปากน้องว่า จะต้องจับไอ้สารเลวคนนั้นแทนน้อง เพื่อที่จะให้น้องได้ระบายความโกรธออกมา!”หลี่เซียงเหลียนพยักหน้าอย่างแรงหลี่จ้านเทียนถามว่า: “อาการบาดเจ็บ เป็นยังไงบ้าง?”“ดีขึ้นมาเยอะมาก โชคดีที่ปรมาจารย์เฉียวจากสำนักไป่เสวียน ให้ยารักษาบาดแผลกับน้องหนึ่งเม็ด อาการบาดเจ็บของน้องถึงได้หายเร็วมาก”หลี่เซียงเหลียนตอบกลับหลี่จ้านเทียนพยักหน้าปรมาจารย์เฉียวเพิ่งเดินเข้ามาจากประตู ด้วยท่าทางที่สง่าราวกับเซียน ยกมือทำความเคารพหลี่จ้านเทียนแล้วพูดว่า “คารวะท่านนายพลหลี่”หลี่จ้านเทียนก็ยกมือทำความเคารพกลับไปเช่นกันแล้วกล่าวว่า “ปรมาจารย์เฉียวเกรงใจเกินไปแล้ว ท่านเป็นผู้มีพระคุณของตระกูลของผม ถ้าไม่ใช่เพราะท่าน อาการบาดเจ็บของน้องสามก็คงจะไม่หายเร็วขนาดนี้”“เฮ้อ นายพลหลี่เกรงใจเกินไปแล้ว ด้วยความสัมพันธ์ระหว่างสำนักไป่เสวีย