All Chapters of แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ: Chapter 411 - Chapter 420

หัวหน้านักฆ่าโกรธมาก จึงถือมีดแล้วพุ่งเข้าโจมตีเซียวเป่ยทันที!มีดถูกเหวี่ยงลงไปอย่างแรง และดุร้ายเป็นอย่างมากการเข่นฆ่าผู้คนแบบนี้ พวกเขาทำมาเยอะ จนคุ้นชินช่ำชอง ดังนั้นจึงมีการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วฉับไว และไม่ให้เซียวเป่ยมีโอกาสได้โต้ตอบเลยเมื่อเห็นว่ามีดกำลังจะฟันลงมา กู้โย่เสวี่ยก็ตกใจมาก จนมีหน้าที่ซีดเผือดในทางกลับกันสีหน้าของเซียวเป่ยเต็มไปด้วยความสงบนิ่ง เขายกมือขึ้นแล้วตวัดอย่างเฉยเมย เข็มเงินหนึ่งเล่ม ก็พุ่งออกมามาจากระหว่างนิ้วด้วยเสียงดังฟรึ่บ!เข็มเงินเล่มนั้นก็เจาะไปที่หน้าอกของหัวหน้านักฆ่าอย่างรวดเร็วแม่นยำเสียงดังพลั่กพอหัวหน้านักฆ่าถูกเข็มเงินเจาะ ร่างกายก็แข็งทื่อไปทั้งตัว ยืนอยู่กับที่ มีดยาวที่อยู่ในมือก็ร่วงหล่นลงกับพื้นพร้อมกับเสียงดังเพล้งตัวเขาเอง ก็ทรุดตัวลง แล้วคุกเข่าลงกับพื้น“นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมฉันถึงขยับเนื้อขยับตัวไม่ได้…”หัวหน้านักฆ่าหวาดกลัวสุดขีด สีหน้าเปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก จากนั้นก็ล้มลงกับพื้น และทำได้เบิกตามองเด็กที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ไม่ธรรมดา!ศาสตร์เข็มเงินนี้ ร้ายกาจมาก“ก็นึกว่าเก่งสักแค่ไหน คิดไม่ถึงว่าจะมีความแข็งแกร่งท

เมื่อเห็นท่าทางที่หวาดกลัวและน่าสงสารนั้นของกู้โย่เสวี่ย เซียวเป่ยก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ เซียวเป่ยลุกขึ้น ปูผ้าห่มบนพื้นทันที แล้วพูดว่า “ผมจะนอนบนพื้น” กู้โย่เสวี่ยก็ไม่ได้บังคับ นอนอยู่บนเตียง นอนตะแคงข้าง มองเซียวเป่ยที่กำลังนอนหลับอยู่บนพื้น ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่เขินอาย แล้วถามว่า: “เซียวเป่ย คุณคิดว่า พวกเราเป็นแบบนี้นับว่ากำลังคบกันอยู่ไหม?”เซียวเป่ยขมวดคิ้ว แล้วตอบกลับทันทีว่า: “ไม่นับ”“อ้อ”สีหน้าของกู้โย่เสวี่ยเปลี่ยนไปทันที เธอทำเสียงฮึดฮัด ตะแคงตัวกลับไป แล้วหันหลังให้กับเซียวเป่ยและด่าทอในใจว่าผู้ชายซื่อบื้อ!เซียวเป่ยจนใจ พ่นลมหายใจออกมาทางปาก มองไปที่กู้โย่เสวี่ย ทันใดนั้นก็ตกอยู่ในภวังค์แห่งความหลงใหลกู้โย่เสวี่ยที่นอนตะแคงข้าง มีรูปร่างที่มีเสน่ห์มาก โดยเฉพาะตอนที่สวมเสื้อเชิ้ตที่ยาวถึงแค่บั้นท้าย เพิ่มความยั่วยวนของเธอมากขึ้นไปอีกเล็กน้อยส่วนโค้งของรูปร่างอันงดงามนั้น ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ชายก็คงจะต้านทานเอาไว้ไม่อยู่เซียวเป่ยจึงรีบท่องคาถาสงบจิตอย่างเงียบๆ พลิกตัวกลับไป และบังคับตนเองนอนวันต่อมาหลังจากที่เซียวเป่ยตื่นขึ้นมาแล้ว ทันทีท

สีหน้าของเซียวเป่ยเคร่งขรึม เขายกมือขึ้น แล้วจับข้อมือของอีกฝ่ายเอาไว้ทันที แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า: “ลงไม้ลงมือตบตีคนอย่างนี้ไม่ควรเลยนะ?”กู้โย่เสวี่ยกลัวจนต้องหลบไปอยู่ที่ด้านหลังของเซียวเป่ย“ไอ้เวร! แกกล้าโต้ตอบเหรอ?”ผู้หญิงที่สวมหมวกกันแดดก็เกรี้ยวโกรธขึ้นมาทันที ยกมือขึ้น หมายจะตบไปที่เซียวเป่ยเซียวเป่ยขมวดคิ้ว แล้วตบไปที่บนหน้าของผู้หญิงที่สวมหมวกกันแดด“เพียะ!”“ตบนี้ ลงโทษที่คุณไม่รู้จักปฏิบัติตามกฎจราจร กลับรถย้อนศรฝ่าไฟแดง!”“เพียะ!”“ตบนี้ ลงโทษที่ไร้เหตุผลเอาแต่ใจตนเอง ไม่เคารพกฎหมาย!”“เพียะ!”“ตบนี้ ลงโทษที่เหตุผลของคุณ แถมยังคิดที่จะตบตีคนอื่นอีก!”เซียวเป่ยก็โมโหเช่นกัน เขาพลางต่อว่า พลางตบหน้าผู้หญิงคนนั้นอย่างแรง ทำให้หมวกกันแดดและแว่นกันแดดของผู้หญิงคนนั้นลอยกระเด็นออกไปผู้หญิงที่เย่อหยิ่งอวดดี และเบ่งอำนาจคนนี้ ถูกเซียวเป่ยตบจนตกตะลึง แก้มทั้งสองข้างก็บวมขึ้นมาทันทีจมูกคางและโหนกแก้ม ที่เพิ่งจะทำมาใหม่ ก็บิดเบี้ยวปากก็เต็มไปด้วยเลือดทันใดนั้น ผู้หญิงคนนั้นก็เกรี้ยวโกรธจนกรีดร้องเสียงดังตั้งแต่ไหนแต่ไรมาเธอจะเป็นคนรังแกผู้อื่นมาโดยตลอด และไม่เคย

เมื่อได้ยินว่าหยางเหม่ยหลันอยากจะแจ้งตำรวจ หยางเสวี่ยเวยก็ร้อนใจ แล้วตะโกนว่า “ป้าคะ แจ้งตำรวจไม่ได้นะคะ...”“มีอะไรเหรอเสวี่ยเวย หลานบอกว่าเขาเป็นคนชนหลานไม่ใช่เหรอ?แถมยังตบตีหลานด้วย พวกเราแจ้งตำรวจ ถือเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล หลานจะกลัวอะไร?”หยางเหม่ยหลันตะโกน และตะคอกใส่เซียวเป่ยว่า: “ไอ้คนแซ่เซียว ถ้าแกแน่จริง ก็รีบแจ้งตำรวจสิ!”เซียวเป่ยส่ายหัวแล้วยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นก็ทำท่าว่าจะแจ้งตำรวจหยางเสวี่ยเวยร้อนใจเธอรู้ว่า เธอเป็นคนละเมิดกฏหมายเอง ถ้าแจ้งตำรวจ ตนเองจะต้องถูกจับกุมอย่างแน่นอน!“แจ้งตำรวจไม่ได้!” หยางเสวี่ยเวยตะโกนหยางเหม่ยหลันและซูเทียนห้าวต่างก็มองหยางเสวี่ยเวยด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย และถามว่า “เสวี่ยเวย เป็นอะไรกันแน่? หลานกลัวอะไร? มีป้าอยู่ทั้งคน ป้าจะออกหน้าแทนหลานเอง!”หยางเสวี่ยเวยดึงหยางเหม่ยหลันอย่างน่าสงสาร ร้องไห้พร้อมกล่าวว่า: “ป้าคะ หนู หนู...”“เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่ หลานรีบพูดมาเร็วเข้า ป้าร้อนใจจะตายอยู่แล้ว!”หยางเหม่ยหลันตะโกนในเวลานี้เซียวเป่ยก็ยิ้ม แล้วพูดว่า: “จะเป็นเพราะอะไรอีกล่ะ ก็คือกลับรถย้อนศรฝ่าไฟแดง ถ้าแจ้งตำรวจ

ซูเทียนห้าวเข้ามา แล้วพูดว่า “ใช่แล้ว พี่ครับ สิ่งที่เลขาหลี่พูดสมเหตุสมผลมาก ผมกับแม่ก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน”“พี่ว่าไอ้เซียวเป่ยนั่น จะชนเร็วกว่านี้ หรือจะชนช้ากว่านี้ก็ไม่ชน แต่ดันมาชนก่อนที่พี่จะแต่งงาน แถมยังมาชนรถลูกพี่ลูกน้องของพวกเราอีก!”“พี่ว่าถ้าเขาไม่ตั้งใจแล้วมันคืออะไร?”“เขาแค่อยากทำให้งานแต่งงานของพี่ในวันมะรืนนี้ไม่สมบูรณ์พร้อม ทำให้พี่อับอาย ทำให้พี่โกรธ และทำให้พี่คิดถึงเขาอยู่ตลอดเวลา!”หยางเหม่ยหลันกล่าวเสริมอีกว่า: “หว่านเอ๋อร์ ตอนนี้ลูกเห็นได้อย่างชัดเจนแล้วใช่ไหมว่าไอ้สารเลวเซียวเป่ยนั่นเป็นคนยังไง? ผู้ชายคนนั้น ไม่ใช่คนดี!”“ทั้งๆที่รู้ว่าลูกจะแต่งงานวันมะรืนนี้ ตอนนี้ยังมาทำเรื่องอะไรแบบนี้อีกออกมาอีก ตั้งใจทำให้ลูกอับอายชัดๆ!”นัยน์ตาของซูหว่านที่อยู่ภายใต้แว่นกันแดดกะพริบไปมา แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า: “เอาล่ะ หยุดพูดได้แล้ว หนูเข้าใจแล้ว”“เสวี่ยเวยล่ะ ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”หยางเหม่ยหลันกล่าวอย่างร้อนใจว่า: “เสวี่ยเวยยังลงบันทึกประจำวันอยู่ข้างใน”ซูหว่านขมวดคิ้ว หันกลับไปมองหลี่เซียวลี่แล้วพูดว่า “เลขาหลี่ คุณช่วยไปสอบถามหน่อยว่า สามารถใช้เส้นสายได้ไห