All Chapters of แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ: Chapter 391 - Chapter 400

ในเวลาที่ผ่านไปไม่ถึงชั่วครู่ ลูกศิษย์วงนอกของโรงเรียนศิลปะการต่อสู้พยัคฆ์มังกรเหล่านั้น ก็ถูกฝนกระหน่ำจนสั่นสะท้านไปทั้งตัวหลายคนทนไม่ไหว ก็หมดสติไปในทันที“ท่านผู้เฒ่า รู้จักโรงเรียนศิลปะการต่อสู้พยัคฆ์มังกร มากน้อยแค่ไหน?” เซียวเป่ยถามชายชราผู้แปลกประหลาดที่อยู่ข้าง ๆ ชายชราผู้แปลกประหลาดสูบบุหรี่แห้งแล้วกล่าวว่า: “ในบรรดาโรงเรียนศิลปะการต่อสู้ในเมืองเจียงจง โรงเรียนศิลปะการต่อสู้พยัคฆ์มังกร เป็นโรงเรียนศิลปะการต่อสู้อันดับหนึ่ง เรื่องความแข็งแกร่ง มีลูกศิษย์ลูกหาจำนวนมาก และมีทั้งดีและไม่ดีปะปนกันไป เจ้าของโรงเรียนศิลปะการต่อสู้พยัคฆ์มังกร ชื่อฟางเซียวเทียน มีความแข็งแกร่งพอตัว ถ้าเป็นไปตามที่คาดคิดเอาไว้ ก็น่าจะอยู่ระดับปรมาจารย์แล้ว”“เขาเป็นคนที่ชอบผูกมิตรกับผู้คนมากมาย เพื่อนที่เขาผูกมิตรด้วย ล้วนมาจากทุกสายงานอาชีพ ทำให้มีศิษย์ที่บ้าบิ่นชั่วร้ายมากมาย ซ่อนตัวอยู่ในรงเรียนศิลปะการต่อสู้พยัคฆ์มังกรแห่งนี้”“อาจกล่าวได้ว่า โรงเรียนศิลปะการต่อสู้พยัคฆ์มังกรไม่ได้เป็นเพียงโรงเรียนศิลปะการต่อสู้เท่านั้น แต่เป็นเหมือนสมาคมศิลปะการต่อสู้ ที่มีฟางเซียวเทียนคนนี้ เป็นผู้นำของสม

ปรมาจารย์ในวัยยี่สิบกว่าปี น่ากลัวเกินไปแล้ว!อนาคตในวงการศิลปะการต่อสู้ ของบุคคลประเภทนี้ จะต้องไร้ขีดจำกัดอย่างแน่นอน...คนที่มีความแข็งแกร่งเช่นนี้ ซ่อนตัวอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?“ท่านอาจารย์ ท่านอาจารย์! ท่านอาจารย์ไม่เป็นไรใช่ไหม?”ลูกศิษย์หลายคนรีบเข้าไป และถามอย่างกังวลใจทันทีสีหน้าของฟางเซียวเทียนเคร่งขรึมลง จากนั้นได้ส่ายหัวแล้วกล่าวว่า “ไม่เป็นไร เมื่อกี้เด็กคนนี้ถือโอกาสลงมือตอนที่ฉันยังไม่ทันได้ระวังตัว ช่างเป็นคนที่ต่ำช้าเลวทรามจริง ๆ !”ฟางเซียวเทียนไม่กล้ายอมรับว่าทักษะของตนด้อยกว่าคนอื่น ถ้ายอมรับ อำนาจบารมีของตนจะต้องลดลงมากอย่างแน่นอนเมื่อได้ยินดังนี้ บรรดาลูกศิษย์ก็ตระหนักได้ทันที จากนั้นก็หันหน้าไปทางเซียวเป่ยแล้วดุด่าว่า:“ไอ้เด็กเวร! กล้าลอบโจมตีเหรอ?!”“แม่งเอ๊ย!พวกเราสังหารเขา พร้อมกันเถอะ!”“ท่านอาจารย์ พวกเราจะลงมือแทนท่านเอง”ลูกศิษย์กลุ่มหนึ่ง รู้สึกฮึกเหิมเป็นอย่างมาก ต่างก็พากันโวยวายว่าจะลงมือนัยน์ตาของฟางเซียวเทียนหรี่ลง แล้วกล่าวอย่างเย็นชาว่า: “ไม่จำเป็น อาจารย์จะฆ่าเขาด้วยตนเอง!”ทันทีที่พูดจบ ฟางเซียวเทียนก็ใช้พลังลมปราณในร่างกาย คำรามด

“ดังนั้น พวกเราจึงวางแผนที่จะทำการผ่าตัดให้คุณหนูหลี่ในทันที เพื่อเอาเข็มเงินออก”ผู้อำนวยการโรงพยาบาล รีบตอบอย่างรวดเร็ว ทั้งศีรษะก็เต็มไปด้วยเหงื่อเย็น“แล้วจะรออะไรอีกล่ะ รีบผ่าตัดสิ!”หลี่เต๋อหลงตะโกน“ครับครับครับ” ผู้อำนวยการตอบรับ แล้วรีบส่งสัญญาณให้ผู้ช่วยเข็นหลี่เซียงเหลียนเข้าไปในห้องผ่าตัดแต่ทว่า ทันใดนั้น ปรมาจารย์เฉียวก็เอ่ยปากห้ามเอาไว้: “เดี๋ยวก่อน!”“มีอะไรเหรอปรมาจารย์เฉียว?” หลี่เต๋อหลงถามอย่างสงสัยปรมาจารย์เฉียวขมวดคิ้วพร้อมถามว่า “ผู้อำนวยการ เมื่อกี้คุณบอกว่า ในร่างกายของคุณหนูหลี่มีเข็มเงินสิบกว่าเข็ม?”“ใช่แล้ว คงจะเป็นคนที่ทำร้ายคุณหนูหลี่จงใจทิ้งมันเอาไว้ เพราะอยากจะทรมานคุณหนูหลี่”ผู้อำนวยการกล่าวพร้อมเช็ดเหงื่อเย็นที่อยู่บนหน้าผากปรมาจารย์เฉียวกล่าวว่า: “เอาภาพถ่ายมาให้ผมดูหน่อย”“ได้ครับ” ผู้อำนวยการรีบเอาภาพถ่ายซีทีมาให้ปรมาจารย์เฉียวดูทันทีหลังจากที่ปรมาจารย์เฉียวได้ดูอยู่ครู่หนึ่ง สีหน้าก็เต็มไปด้วยความตกใจ แล้วตะโกน: “ยมบาลสิบสามเข็ม!”ฮือฮา!แพทย์ผู้เชี่ยวชาญ ผู้อำนวยการ รวมทั้งหลี่เต๋อหลง ที่อยู่ในห้องคนไข้ทั้งหมด ต่างก็พากันมีสีหน้า

แพทย์ชื่อดังเจ็ดถึงแปดคนต่างก็มองหน้ากัน แล้วส่ายหัวหลี่เต๋อหลงทั้งโกรธทั้งร้อนใจ จึงตะโกนว่า: “ออกไป! ไสหัวออกไปจากที่นี่!”แพทย์ชื่อดังเหล่านี้ต่างก็พากันวิ่งออกจากห้องคนไข้อย่างวิตกกังวลหลี่เต๋อหลงตะโกนอยู่ในห้องคนไข้ด้วยความโกรธว่า: “ไอ้พวกหมอไม่มีน้ำยา!เป็นหมอไม่เอาถ่านกันทั้งกลุ่ม! แล้วยังมาโอ้อวดว่าตนมีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมอะไรอีก ตอนนี้แม้แต่เข็มสองสามเล่มก็เอาออกมาไม่ได้!”หลี่เต๋อหลงเกรี้ยวโกรธมาก จนแทบจะเป็นบ้าอยู่ตรงนั้น!“พ่อคะ...เจ็บจัง เจ็บมากเลย...”ทันใดนั้น หลี่เซียงเหลียนที่อยู่บนเตียงก็คร่ำครวญออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อฟังเสียงคร่ำครวญเหล่านี้ หลี่เต๋อหลงก็ปวดใจดังไฟสุมทรวง“ไม่ได้การแล้ว นายท่าน ทวารทั้งเจ็ดของคุณหนูเริ่มมีเลือดไหลออกมาแล้ว!”ทันใดนั้น ลูกน้องคนหนึ่งที่อยู่ข้างเตียงก็ตะโกนขึ้นมาหลี่เต๋อหลงเหลือบมอง ก็ตกใจกลัวจนหน้าซีดเผือดทันที: “ทำไมถึงเป็นแบบนี้ เซียงเหลียน เซียงเหลียน ...”“เรียกแพทย์ เรียกแพทย์เข้ามาเร็ว!”ไม่นาน แพทย์ก็รีบเข้ามา แล้วรีบช่วยหลี่เซียงเหลียนเอาไว้พอผ่านไปสักครู่ใหญ่ๆ หลี่เซียงเหลียนก็พ้นจากอันตราย แต่สถานก

“ขอบอกตามตรงนะว่า วันนี้ แกจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น!ตามพวกเราไปที่ตระกูลหลี่ แล้วปล่อยให้ตระกูลหลี่ลงโทษตามใจชอบเสียแต่โดยดี!”“ถ้าแกมีท่าทีที่ดี บางทีแกอาจจะมีชีวิตรอดก็ได้!”เซียวเป่ยเลิกคิ้ว แล้วมองหยางเหม่ยหลันด้วยสายตาที่เฉียบคม ทำให้เธอตกใจจนต้องถอยหลังไปสองสามก้าว แล้วพูดด้วยความหวาดกลัวว่า: “แกมองอะไรของแก? แกยังคิดที่จะลงไม้ลงมืออยู่ที่นี่อีกเหรอ?”“เทียนห้าว!ลงมือเร็วเข้า! รีบจับตัวเขาเอาไว้!”ซูเทียนห้าวพยักหน้า โบกไม้โบกมือ แล้วตะโกนว่า: “ลงมือ!”ชายฉกรรจ์หลายสิบคนเหล่านั้น ก็รีบพุ่งเข้าไปหาเซียวเป่ย“อย่านะ อย่า...”ซูหว่านรีบวิ่งออกมา คิดที่จะขัดขวางเซียวเป่ยขมวดคิ้ว กำลังจะต่อสู้กลับที่ประตู จู่ๆก็มีแม่บ้านคนหนึ่งวิ่งเข้ามา แล้วตะโกนด้วยความตื่นตระหนกว่า: “ท่านผู้เฒ่าหญิง แย่แล้วแย่แล้ว คนจากตระกูลหลี่มาแล้ว!”“อะไรนะ?!”สีหน้าท่าทางท่านผู้เฒ่าหญิงดูตกใจมาก ลุกขึ้นยืน พร้อมกับร่างกายที่สั่นเทาเล็กน้อยตระกูลซูทุกคนที่อยู่ตรงนั้น ต่างก็พากันหวาดกลัวสุดขีดคนตระกูลหลี่มาเยือนถึงบ้าน...แย่แล้วแย่แล้ว!วันนี้ คงจะจบกันด้วยดีไม่ได้แล้ว“ทำยังไงดี?คราวนี้พวกเราจะ