All Chapters of แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ: Chapter 381 - Chapter 390

“อีกอย่าง อย่าพยายามที่จะหาคนมาเอาเข็มเงินออก เพราะบนโลกใบนี้ ยังไม่มีใครสามารถเอามันออกได้”“ถ้าไม่ระวังแม้แต่เพียงนิดเดียว คุณก็จะต้องตาย”พูดจบ เซียวเป่ยก็ก้าวเท้าเดินออกจากบ้านพักไปในบ้านพัก ก็ได้ยินเสียงคำรามอันแหบแห้งของหลี่เซียงเหลียนดังออกมาทันทีหลังจากนั้น บอดี้การ์ดของตระกูลหลี่กลุ่มนี้ ก็ได้พาตัวหลี่เซียงเหลียนออกจากบ้านพัก แล้วตรงไปที่โรงพยาบาลอย่างบ้าคลั่งในขณะเดียวกัน ทางด้านตระกูลหลี่ในเมืองหลวงของมณฑล ก็ได้รับข่าวจากเมืองเจียงจงเช่นกันในคฤหาสน์ของตระกูลหลี่หลี่เต๋อหลงท่านผู้เฒ่าของตระกูลหลี่ กำลังพูดคุยกับชายชราที่มีท่าทางที่สง่างามราวเทพเซียนท่านหนึ่งอยู่“ปรมาจารย์เฉียว คุณช่วยดูให้หน่อยว่าผมจะมีชีวิตอยู่ได้อีกกี่ปี?” หลี่เต๋อหลงไอสองสามครั้ง และถามด้วยความเคารพเป็นอย่างมากปรมาจารย์เฉียวที่มีผมขาวเต็มศีรษะ มือถือแส้และลูกปัดเอาไว้ในมือ ลูบเคราเบาๆ แล้วหยิบกล่องผ้าด้ายทองอันหนึ่งออกจากในอ้อมแขน ยื่นให้หลี่เต๋อหลงแล้วกล่าวว่า “ผู้อาวุโสหลี่ นี่คือยาอายุวัฒนะที่เจ้าสำนัก สำนักไป่เสวียนเพิ่งจะสกัดออกมา สามารถช่วยให้ผู้อาวุโสหลี่กลับไปมีหน้าตาที่อ่อนเยาว์แ

ลูกน้องสองคน ก็รีบขวางประตู เพื่อขวางทางกู้โย่เสวี่ยเอาไว้“แม่คะ! แม่ทำอะไรเนี่ย?” กู้โย่เสวี่ยร้อนใจ แล้วหันหน้าไปจ้องซุนอี๋ซุนอี๋เอามือกอดอก แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า: “วันนี้ ไม่ว่าจะยังไง ลูกก็จะไม่สามารถออกจากบ้านพักหลังนี้ได้”เมื่อกู้โย่เสวี่ยได้ยินดังนี้ สีหน้าก็เคร่งขรึมลง บุคลิกก็เย็นชาขึ้นมาทันที แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า: “แม่คะ ไม่ว่าแม่จะพูดอะไร หนูจะต้องออกไปช่วยเซียวเป่ย!”“หนูทนดูเขาตกอยู่ในอันตรายโดยที่ไม่ทำอะไรเลยไม่ได้!”พูดจบ กู้โย่เสวี่ยก็เดินไปที่ประตูอีกครั้งแต่ว่า ลูกน้องทั้งสองคนก็ยื่นมือออกมา แล้วขวางทางของกู้โย่เสวี่ยเอาไว้“ไสหัวไปซะ!”กู้โย่เสวี่ยพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา เผยรัศมีออร่าของซีอีโอหญิงออกมาลูกน้องทั้งสองคนก็ไม่ขยับ“เพียะเพียะ!”กู้โย่เสวี่ยยกมือขึ้น ตบไปสองครั้ง แล้วพูดด้วยความโกรธว่า: “ไสหัวไป!”ลูกน้องทั้งสองชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็รีบหลีกทางให้ด้วยความหวาดกลัวหลังจากนั้น กู้โย่เสวี่ยก็เดินออกไปจากบ้านพักแต่ทว่า ซุนอี๋ที่อยู่ข้างหลังก็มีสีหน้าที่เคร่งขรึมลง และพูดอย่างเย็นชาว่า: “อาต้าอาเอ้อ! ถ้าเธอเดินออกจากบ้านพักไป พวกนายสอง

“ไม่ต้อง คุณออกไปเถอะ ฉันทาเองได้... ฉันไม่อยากให้คุณเห็นฉันในรูปลักษณ์ที่ครึ่งผีครึ่งคนแบบนี้...”ซูหว่านตะโกนพร้อมกับเสียงสะอื้นไห้เซียวเป่ยพ่นลมหายใจออกมาทางปาก แล้วกล่าวอย่างอ่อนโยนว่า : “ไม่ว่าคุณจะหน้าตาเป็นยังไง ผมก็ไม่มีวันที่จะรังเกียจคุณ”เมื่อได้ยินดังนี้ หัวใจของซูหว่านก็หวั่นไหว เธอจึงค่อย ๆ คลายผ้าห่มที่คลุมใบหน้าของตนเองออก เผยให้เห็นแต่ดวงตาที่สวยงามมีเสน่ห์คู่หนึ่งออกมา แล้วถามเบา ๆ ว่า: “คุณพูดจริงเหรอ?”“จริงสิ”เซียวเป่ยพยักหน้าทันใดนั้นซูหว่านก็น้ำตาไหลริน โผเข้ากอดเซียวเป่ย แล้วร้องไห้โฮออกมาเซียวเป่ยก็ปล่อยให้เธอโอบกอดเขาได้ตามใจชอบ“สารเลว ไอ้คนสารเลว…” ซูหว่านร้องไห้คร่ำครวญไม่หยุดความคับข้องใจที่ต้องทนทุกข์ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมากับทุกสิ่งทุกอย่างที่ต้องทนทุกข์ในวันนี้ ทำให้แนวป้องกันในใจของเธอพังทลายไปในทันทีหลังจากร้องไห้ไปครึ่งชั่วโมง ซูหว่านก็หยุดร้องไห้จากนั้น ซูหว่านก็ตระหนักได้ว่าตนเองหย่ากับเซียวเป่ยแล้ว จึงรีบปล่อยเขาทันที ปาดน้ำตาของตนเอง แล้วพูดด้วยเสียงสะอื้นไห้ว่า: “ขอบคุณ”เซียวเป่ยไม่ได้พูดอะไรต่อมา เขาเริ่มทายาให้ซูหว่านทุก

หากเป็นความผิดของซูหว่าน หยางเหม่ยหลันก็จะพาซูหว่านไปขอโทษถึงบ้าน“มันจะเป็นเพราะอะไรอีกล่ะ? ทั้งหมดเป็นเพราะไอ้สารเลวเซียวเป่ยคนนี้!”ทันใดนั้น ร่างสองร่างก็วิ่งเข้ามาจากประตูอีกครั้งนั่นก็คือหลี่เซียวลี่และหลงเสี่ยวหาน“เสี่ยวหว่าน!”หลงสี่ยวหานวิ่งเข้าไปอย่างวิตกกังวล แล้วนั่งลงข้างซูหว่าน เมื่อเห็นรูปลักษณ์ของเธอ ก็รู้สึกเศร้าใจเป็นอย่างมากหลี่เซียวลี่จ้องมองไปที่เซียวเป่ย แล้วตำหนิว่า: “เซียวเป่ย!ที่ประธานซูต้องมีสภาพเป็นแบบนี้ ก็เป็นเพราะว่าคุณ!ฉันไห้คนไปตรวจสอบอย่างชัดเจนแล้ว เหตุผลที่หลี่เซียงเหลียนตระกูลหลี่คนนั้นทำแบบนี้ ก็เพราะว่านายทำร้ายหานตงถิงเมื่อครั้งที่แล้ว!”“หานตงถิงคนนั้น คือลูกชายของหลี่เซียงเหลียน!”“หลี่เซียงเหลียนบินกลับจากต่างประเทศ ก็เพื่อเขาโดยเฉพาะ!”ทันทีที่พูดคำเหล่านี้ออกมา ทุกคนในห้องโถงด้านหลัง ต่างก็พากันตกตะลึง“ฉันว่าแล้ว หว่านเอ๋อร์ของพวกเราอยู่ดี ๆ จะไปทำให้ตระกูลหลี่ขุ่นเคืองได้ยังไงกัน ที่แท้ต้นตอก็มาจากแกนี่เอง!”หยางเหม่ยหลันชี้ไปที่เซียวเป่ยแล้วด่าทอทันที: “ไอ้สารเลว! แกนี่ช่างเป็นตัวซวยจริง ๆ!ฉันบอกแล้วว่า ให้แกอยู่ห่างจากหว่านเ

เมื่อเห็นว่าซูหว่านไม่ฟังคำแนะนำ สีหน้าของเซียวเป่ยก็เคร่งขรึมลง แล้วตะโกนว่า: “พอได้แล้ว! คุณต้องให้ผมอธิบายให้ชัดเจนใช่ไหม?”“ซูหว่าน! ผมบอกแล้วไงว่า คุณไม่ต้องเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้!”“การมีคุณอยู่ มีแต่จะทำให้ผมเดือดร้อนมากขึ้น!”ทันทีที่พูดคำเหล่านี้ออกมา ซูหว่านก็ตกตะลึง นัยน์ตาของเธอก็แดงก่ำ และเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาทันทีเธอคิดไม่ถึงว่า เซียวเป่ยที่พูดจาอ่อนโยน และอ่อนหวานเมื่อสักครู่นี้ จะเปลี่ยนสีหน้า และพูดคำแบบนั้นออกมาได้!“คุณ คุณพูดจริง ๆ เหรอ?” ซูหว่านถามด้วยนัยน์ตาสีแดงเมื่อมองดูใบหน้าที่เฉยเมยของเซียวเป่ยแล้ว เธอก็รู้สึกไม่คุ้นเคยเป็นอย่างมากลึก ๆ ในใจ ก็รู้สึกเศร้ามากยิ่งขึ้นที่ตนเองทำอย่างนี้ ก็เพราะว่าเขาไม่ใช่เหรอ?แต่ว่า เขากลับรังเกียจที่ตนนำปัญหามาให้เขา...“จริง!” เซียวเป่ยกล่าวอย่างเคร่งขรึม“ฉันไม่เชื่อ ฉันไม่เชื่อ สิ่งที่คุณพูดไม่เป็นความจริง...” ซูหว่านกล่าวพร้อมส่ายหัวและร้องไห้สีหน้าของเซียวเป่ยเคร่งขรึมลง แล้วพูดอย่างเด็ดขาดอีกครั้งว่า: “ไม่ว่าคุณจะเชื่อ หรือไม่เชื่อก็ตาม ผมไม่ต้องการความช่วยเหลือจากคุณเลย และไม่ต้องการให้คุณทำอะไรเพื