บททั้งหมดของ หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็กลายเป็นภรรยาคนโปรดของมหาเศรษฐี: บทที่ 321 - บทที่ 330

เสียงของโจวหงอิงยิ่งพูดเบาลง: "เธอใช้เงินนิดๆ หน่อยๆ เพื่อซื้อของขวัญเล็กๆ ให้กับเธอ และเกลี้ยกล่อมเธอหน่อน แล้วทุกอย่างจะคลี่คลายเอง"“ไม่ว่ายังไง เธอก็เป็นแม่ที่ให้กำเนิดขอหยางหยาง เพื่อเห็นแก่ หยางหยาง และเพื่อเห็นแก่หลานชายและหลานสาวที่ต้องการใครสักคนมาดูแลพวกเขานั้น เธอต้องยอมลดทิฐิลงและเกลี้ยกล่อมเธอ สุภาพบุรุษสามารถที่งอได้และยืดหยุ่นได้ "แม่โจวก็เข้ามาด้วย เพิ่มเติมคำพูดของลูกสาว และกระซิบกับลูกชาย: "หงลิน เพื่อเห็นแก่หยางหยาง แกสองคนยังต้องอยู่ต่อด้วยกันต่อไป เชื่อฟังพี่สาวแกนะ ซื้อของขวัญไปให้ไห่หลิงและ เกลี้ยกล่อมเธอซะ”“ลองคิดดูว่า เมื่อก่อนเธอดูแลแกได้ดีขนาดไหน แล้วตอนนี้แกเป็นยังไงบ้าง? มันจะไม่เสียเปรียบอะไรหรอกหากแกยอมลดทิฐิลง”คราวนี้แม่เข้ามาออกหน้า เพราะห็นว่าลูกชายไม่สามารถทำตัวเป็นหัวหน้าครอบครัวได้ และสั่งลูกสะใภ้ไม่ได้อีกต่อไป ก็รู้สึกเจ็บใจกับลูกชายมากแต่ทั้งหมดนี้เป็นผลมาจากการยุยงตัวเธอและลูกสาวหากพวกเขาไม่ได้ยุยงให้ลูกชายและไห่หลิงใช้วิธีการ AA ไห่หลิงก็จะแข็งกระด้างและจุกจิกมาก“เอางี้ไหม แม่กับพ่อก็มาที่นี่ด้วย มาอยู่ที่นี่กับแก และช่วยรับและส่งเด

ถังจวินเย่ก็หันหน้าไปมองไห่ถง ที่เดินหนีไปจากพวกเธอ "ผู้หญิงคนนั้นยิ้มให้พวกเราเหรแ? ฉันไม่รู้จักเธอ"“บางทีฉันอาจเข้าใจผิดไปเอง เธอไม่ได้ยิ้มให้พวกเรา”เพื่อนของถังจวินเย่ ไม่ได้คิดอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนี้เธอหันศีรษะและมองไปรอบ ๆ เมื่อเห็นว่าไห่ถงเดินออกไปแล้วจึงพูดด้วยรอยยิ้ม: "ฉันมองผิดไปจริงๆ""ผู้หญิงคนนั้นสวยมาก นิสัยก็ไม่เลว ฉันใช้สองตามองก็จําไม่ได้ว่าเธอลูกท่านหลานเธอของตระกูลไหน คิดว่าเธอรู้จักซะอีก" เพื่อน ๆ ล้อเลียนถังจุนเย่ "พวกเราเป็นเซเลบในกวนเฉิง เมื่อเห็นเธอก็ยิ้มให้ไง"ถังจวินเย่มีลูกชายสามคน คนที่มีชื่อเสียงที่สุดคือลูกชายคนโตซึ่งเป็นประธานของจ้านซื่อกรุ๊ป และมีตำแหน่งที่สำคัญที่สุดในตระกูลจ้าน รองหนือจากคุณยายจ้านผู้ชายทุกคนในตระกูลจ้านเป็นดังพญาเหยี่ยว ยกเว้นสองคนที่อายุน้อยที่สุด คนหนึ่งยังเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลาย และอีกคนเพิ่งโตเป็นผู้ใหญ่และไม่ถึงวัยแต่งงาน ส่วนนายน้อยอีกเจ็ดคนล้วนอยู่ในวัยที่สามารถแต่งงานได้แล้วในส่วนของตระกูลจ้าน ก็ยังเป็นผู้ชายที่ร่ำรวยที่สุดในกวนเฉิงซึ่งเป็นตระกูลที่ร่ำรวยอย่างแท้จริงใครบ้างจะไม่อยากแต่งงานกับตระกูลจ้าน แล้วกลายเป

ลุงเจิ้งพูดเช่นนั้น ไห่ถงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากพูดว่า: "ลุงเจิ้ง ขี่รถช้าๆ นะคะ"ลุงเจิ้งมาที่นี่ด้วยรถซาเล้งลุงเจิ้งยิ้ม โบกมือให้และขี่รถซาเล้งออกไปหลังจากที่ลุงเจิ้งจากไปแล้ว ไห่ถงก็โทรหาจ้านหยิน"มีอะไร?"เสียงทุ้มต่ำของจ้านหยินตอบกลับ“คุณจ้านจะใกล้เลิกงานแล้วใช่ไหมคะ?”จ้านหยินเงียบไปสักพัก ใจของเขาเต้นรัว เธอคิดถึงเขาหรือเปล่า?ไม่ช้า จ้านหยินก็ปฏิเสธคำตอบนี้ไป เป็นไปไม่ได้ที่ไห่ถงจะคิดถึงเขาช่วงนี้เขาเป็นคนคิดมากไปหน่อย"มีอะไรหรือเปล่า?"จ้านหยินไม่ตอบออกไปตรงๆ ต้องการทราบเหตุผลว่าทำไมเธอถึงถามเขาว่า จะเลิกงานเมื่อใดก่อนจะตอบ“คือว่าฉันรีบลืมกุญแจไว้ในบ้านค่ะ และปิดประตูแล้ว ตอนนี้ฉันเข้าบ้านไม่ได้ ถ้าคุณทำงานล่วงเวลาอยู่ ฉันจะนั่งแท็กซี่ไปบริษัทของคุณเพื่อไปเอากุญแจตอนนี้ หรือถ้าใกล้จะเลิกงานแล้ว ฉันจะรออยู่ที่ประตูบ้าน”หลังจากคิดทบทวนอยู่ครู่หนึ่ง จ้านหยินก็พูดว่า "ฉันจะกลับแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องนั่งแท็กซี่มา"“โอเค งั้นฉันจะรอคุณที่ประตูบ้านค่ะ”จ้านหยินตอบอืมกลับ และวางสายโทรศัพท์หลังจากที่ซูหนานได้ยินจ้านหยินพูดแบบนั้น ก็รู้ว่าตัวเองต้องไปหารือความร่

หลังจากที่แม่และลูกชายวางสายกันไปแล้ว จ้านหยินก็ขมวดคิ้วและคิดทบทวนอยู่ครู่หนึ่ง แล้วไปถามหญิงสาวที่กำลังนั่งพร้อมอุ้มลูกแมวบนเก้าอี้ชิงช้าที่ระเบียงว่า "คุณได้ไปพบกับแม่ของฉั นโดยที่ฉันไม่รู้หรือเปล่า?"ไห่ถงตกตะลึงเธอไม่ได้พูดอะไรถึงเรื่องที่ได้เจอกับแม่สามีโดยบังเอิญ แต่เขารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร?จ้านหยินออกมาและยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ดวงตาสีเข้มของเขาจับจ้องไปที่ใบหน้าที่สวยงามของเธอ แล้วถามอีกครั้ง: "วันนี้คุณเจอแม่ของฉันหรือเปล่า?"เมื่อเห็นว่าเขายังคงถือโทรศัพท์อยู่ในมือ ไห่ถงคิดว่าคงเป็นแม่สามีที่โทรมาพูดอะไรสักอย่างกับเขา จึงรีบอธิบายออกไป: "ตอนที่ฉันกำลังซื้อเสื้อผ้าให้คุณ ฉันบังเอิญไปเจอคุณแม่ ฉันอยากจะทักทายท่าน แต่บางทีคุณแม่อาจจะจำฉันไม่ได้ เธอเลยเดินจากไปพร้อมคุยหัวเราะกับเพื่อนๆ ฉันจึงไม่ได้ทักทาย”จ้านหยินเป็นคนฉลาดมากแถมยังเป็นแม่ของเขาด้วย แม้ว่าเขาจะถูกเลี้ยงดูมาโดยปู่กับย่า แต่เขาก็ไม่ได้ห่างเหินกับพ่อแม่ของเขา และมีความสัมพันธ์ที่กลมกลืนกันเขารู้จักแม่ของตัวเองเป็นอย่างดีแม่ของเขาไม่อยากให้ใครรู้ว่าไห่ถงเป็นลูกสะใภ้ ข้อแรก เธอช่วยปิดบังความจริงที่เขาแต่งงาน

ไห่ถงหยุดจ้านหยินก็หยุดเหมือนกัน จ้องเธออย่างลึกซึ้ง และถามอย่างอ่อนโยน: "มีอะไร?"“ค่าจ้างป้าฉันจะจ่ายเอง เหตุผลหลักคือจ้างเธอมาดูแลหยางหยาง หยางหยางเป็นหลานชายของฉัน ฉันควรจะจ่ายให้ป้าเอง ฉันจะให้คุณจ่ายได้ยังไงคะ”การจ้างพี่เลี้ยงเด็กตอนนี้มีค่าใช้จ่ายหลายหมื่นค่าใช้จ่ายในบ้านทั้งหมดเขาออกเงินไห่ถงรู้สึกว่าเอาเปรียบเขามากเกินไปจ้านหยินอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกมาเพื่อหยิกแก้มแล้วพูดว่า: "เธอต้องเถียงกับฉันตลอด แบ่งเขตกันชัดเจนเกินไป ตอนนี้พสกเราเป็นครอบครัวเดียวแล้ว ทำไมยังถึงชัดเจนขนาดนี้? ในวันที่ฉันรับจดทะเบียนนกับคุณ ฉันก็บอกไปแล้วว่า ตั้งแต่ฉันแต่งงานกับคุณ ฉันก็สามารถเลี้ยงดูคุณได้”“หยางหยางเรียกฉันว่าน้า ฉันก็ชอบเด็กคนนั้นมากเหมือนกัน ฉันยินดีจ่ายเงินจ้างพี่เลี้ยงดูแลเขา”หลังจากเงียบไปสักพัก จ้านหยินก็พูดเสริมด้วยเสียงแผ่วเบา: "สิ่งสำคัญคือฉันไม่ต้องการให้ภรรยาต้องเหนื่อยขนาดนี้""คุณพูดอะไรนะ?"“ฉันบอกว่าฉันจะจ่ายเงินเอง”จ้านหยินมุ่งมั่นมากไห่ถงเถียงไม่ทันเขา หลังจากคิดอยู่พักหนึ่ง ก็พูดว่า: "เอาล่ะ คุณอยากจะออกเงินก็ได้ คุณจ้านคะ มีธุระสุดสัปดาห์นี้ไหม?""