All Chapters of หลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็กลายเป็นภรรยาคนโปรดของมหาเศรษฐี: Chapter 1191 - Chapter 1200

เธอหันหน้าไปทางรถและพยายามเพื่อดูว่าใครกำลังจอดรถอยู่ แต่โชคไม่ดีที่ดวงตาของเธอยังคงมืดสนิทด้วยแสงสลัวๆ ที่ไม่ทำให้เธอเห็นได้ชัดเจนนักเธอรู้สึกเหมือนว่าแสงอยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่เธอไม่สามารถจับต้องได้“คุณเดินไปที่ร้านทุกวันไหม?”เสียงทุ้มดังขึ้นหนิงอวิ๋นชูจำเสียงนั้นได้ มันคือเสียงของจ้านอี้เฉินจ้านอี้เฉินถูกพี่สะใภ้หลอกและส่งหนิงอวิ๋นชูกลับไปที่ร้านดอกไม้ เมื่อหนิงอวิ๋นชูขอบคุณเขาและถามชื่อของเขา จ้านอี้เฉินก็ไม่ปกปิดตัวตนเหมือนที่พี่ใหญ่ของเขาทำ เขาบอกกับหนิงอวิ๋นชูว่าเขาคือนายน้อยคนที่สองของตระกูลจ่าน จ้านอี้เฉิน"นายน้อยสองจ้าน"เมื่อรู้ว่าเป็นจ้านอี้เฉิน หนิงอวิ๋นชูก็เผยรอยยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์ของเธอ“ตระกูลหนิงไม่มีคนขับรถเหรอ?”“ตระกูลหนิงมีคนขับรถ แต่ฉันไม่มี”จ้านอี้เฉินเม้มริมฝีปาก ขณะที่คุณยายเลือกภรรยาให้เขา เธอตาบอดทั้งยังน่าสงสารเล็กน้อย พ่อของเธอตาย และแม่ของเธอไม่สนใจเธอ"ขึ้นรถเถอะ ผมจะพาคุณกลับไปที่ร้าน"หนิงอวิ๋นชูยืนนิ่งและถามจ้านอี้เฉิน "นายน้องสองจ้าน คุณมาที่นี่ทำไม?"หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง จ้านอี้เฉินก็พูดขึ้น "ผมเพิ่งนึกขึ้นได้เมื่อเร็วๆ นี้ว่าผม

“ตอนคุณหนูหนิงทำอะไรพวกนี้ คุณดูไม่เหมือนคนตาบอด”หนิงอวิ๋นชูวางไม้เท้ากลับที่เดิมและพูดอย่างใจเย็นว่า "การฝึกฝนทำให้เก่งขึ้น ฉันเปิดร้านขายดอกไม้มาหลายปีแล้วและทำแบบนี้ทุกวัน ฉันชินแล้วและทำได้ดีตามความรู้สึกของฉัน"หลังจากเปิดร้านแล้ว หนิงอวิ๋นชูก็วางไม้เท้าลงและเริ่มเคลื่อนย้ายกระถางดอกไม้ที่ครอบครองพื้นที่ออกไปอย่างชำนาญ“วันนี้คุณกำลังมองหาดอกไม้ประเภทไหนอยู่คะ นายน้อยสอง”ขณะที่เธอกำลังถือดอกไม้ เธอถามจ้านอี้เฉินว่า นายน้อยสองค่อยๆ เลือกก่อนก็ได้"หลังจากที่เธอย้ายกระถางดอกไม้หลายกระถาง จ้านอี้เฉินก็เลิกเป็นผู้ชมในที่สุดและก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยเธอย้ายกระถางดอกไม้ทั้งหมดที่ต้องวางไว้ที่ทางเข้าร้านดอกไม้กระถางดอกไม้แต่ละกระถางมีชื่อดอกไม้ แต่ชื่อไม่ได้เขียนไว้บนกระดาษ แต่เขียนไว้บนแผ่นไม้เล็กๆ ที่สลักชื่อดอกไม้ไว้ ด้วยวิธีนี้หนิงอวิ๋นชูจะสามารถทราบได้ว่าลูกค้าสนใจดอกไม้ชนิดใดโดยการสัมผัสตัวอักษรที่แกะสลักด้วยมือของเธอ“คุณมองไม่เห็น การทำธุรกิจแบบนี้ไม่ทำให้คุณลำบากเหรอ”“มันไม่สะดวก แต่ฉันต้องทำ ฉันต้องมีชีวิตรอด”น้ำเสียงของหนิงอวิ๋นชูยังคงสงบและไม่หวั่นไหวเหมือนเช่นเ

ตอนนี้เขายังไม่ได้เริ่มต้นอะไรกับหนิงอวิ๋นชูเลย โอ้ เขาเริ่มแล้วแต่หนิงอวิ๋นชูยังไม่รู้ เธอปฏิเสธที่จะให้ดอกกุหลาบกับเขา เป็นเรื่องที่เข้าใจได้"ดอกไม้พวกนี้ก็สวยมากเช่นกัน ขอบคุณคุณหนูหนิงที่มอบดอกไม้ให้ผม"หลังจากชื่นชมช่อดอกไม้แล้ว จ้านอี้เฉินก็ขอบคุณหนิงอวิ๋นชูและพูดกับเธอว่า "คุณหนูหนิง ผมไปทำงานก่อนนะ"หลังจากออกจากร้านดอกไม้แล้ว เขาก็กลับไปที่รถ เปิดประตูที่นั่งผู้โดยสาร วางช่อดอกไม้ไว้บนเบาะรถ หันกลับมามองหนิงอวิ๋นชูก่อนจะขึ้นรถและขับรถออกไปหนิงอวิ๋นชูฟังเสียงนอกประตู เมื่อได้ยินเสียงรถขับออกไป เธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งใจเล็กน้อยเธอรู้สึกเสมอว่าคุณชายรองของตระกูลจ้านดูสนใจเธอมาก อาจเป็นเพราะเธอไม่เคยเห็นคนตาบอดมาก่อนหนิงอวิ๋นชูไม่คิดว่าจ้านอี้เฉินจะชอบเธอ เพราะยังไงเธอก็ตาบอดจ้านอี้เฉินกลับไปที่จ้านซื่อกรุ๊ปพร้อมกับช่อดอกไม้ที่หนิงอวิ๋นชูมอบให้เขา หลังจากลงจากรถ เขาก็เดินเข้าไปในอาคารสำนักงานพร้อมกับช่อดอกไม้ในอ้อมแขน ทุกครั้งที่เขาพบใคร เขาจะเป็นฝ่ายทักทายพวกเขาพนักงานของจ้านซื่อกรุ๊ป:... วันนี้เกิดอะไรขึ้นกับรองประธานจ้าน? กอดช่อดอกไม้ ยิ้มแย้มแจ่มใสยิ่งกว่าดอกไม

การที่เหรินเสี่ยวเป่าถูกลักพาตัวไปเป็นตัวอย่างที่ดีในเวลานั้น โจวหงอิงกำลังเฝ้าดูเรื่องตื่นเต้นและไม่สนใจลูกชายของเธอ ซึ่งส่งผลให้เหรินเสี่ยวเป่าถูกลักพาตัวไปกว่าจะรู้ตัว เหรินเสี่ยวเป่าก็ถูกพาตัวไปไกลแล้วพ่อโจวแม่โจว ครอบครัวสามคนของโจวหงอิง และโจวหงหลิน ต่างก็มา แต่เย่เจียนี เธอไม่ถูกชะตากับพี่สะใภ้และไม่ชอบหลานชายของเธอ เหรินเสี่ยวเป่า ดังนั้นเธอจึงไม่เสียเวลาทำเป็นสุภาพด้วยการมาด้วยในความเป็นจริง เย่เจียนีรู้สึกผิดเธอไม่กล้าเผชิญหน้ากับพี่น้องไห่หลิง กลัวว่าสองพี่น้องตระกูลไห่จะเห็นว่าความผิดปกติและสงสัยเธอ"หยางหยาง มานี่มา น้าขออุ้มเธอหน่อย"ซางเสี่ยวเฟยโบกมือให้หยางหยางก่อน หยางหยางชอบน้าสาวคนสวยของเขา เขารีบเก็บบล็อกตัวต่อที่ยังไม่ได้ประกอบสำเร็จและเดินไปหาซางเสี่ยวเฟย เขาเหยียดแขนออกและหยิบมันขึ้นมา“ยังต่อไม่เสร็จเหรอ?”ซางเสี่ยวเฟยถามเขาอย่างอ่อนโยนเด็กน้อยส่ายหัวและพูดว่า “ลุงลู่ยุ่งอยู่ เมื่อลุงลู่ช่วยฉัน ฉันก็จะทำเสร็จได้”แม่ไม่สามารถช่วยเขาต่อเลโก้ได้ซางเสี่ยวเฟยหัวเราะเบาๆ “คุณน้าเล่นเลโก้เยอะมากตอนที่ฉันยังเล็ก ฉันช่วยเธอได้นะ”"ครับ"หยางหยางตอบด

หลังจากปล่อยข่าวลือในหมู่บ้านตระกูลไห่ว่าไห่หยูไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของพวกเขา ผู้เฒ่าไห่รู้สึกว่าเขาได้ปล่อยข่าวลือมากพอแล้ว และอดใจรอที่จะพบไห่ถงในวันนี้ไม่ไหว"คุณมาทำอะไรที่นี่?"แม่โจวเห็นผู้เฒ่าไห่ราวกับว่าเธอเห็นศัตรู เธอจำได้ว่าผู้เฒ่าไห่เอาเงินไปหลายแสนจากเธอ แต่เขาไม่ได้ทำอะไรกับเงินนั้น เมื่อเธอไปทวงเงินคืน ชายชราก็ปฏิเสธที่จะยอมรับ ซึ่งทำให้เธอโกรธมากเมื่อเธอเห็นผู้เฒ่าไห่และครอบครัวของเขาเข้ามา แม่โจวก็จ้องเขม็งไปที่เขาด้วยสีหน้าเย็นชาและกล่าวหาเขา: “ตาแก่ แกมาที่นี่เพื่อทำลายชื่อเสียงของไห่ถงอีกแล้วเหรอ?”แม่โจวก็เคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับปัญหาที่ตระกูลไห่ก่อขึ้นเธอยังบอกกับสามีเป็นการส่วนตัวว่าตระกูลไห่ไร้ยางอายและหน้าไม่อาย ซึ่งเมื่อกว่าสิบปีที่แล้ว พวกเขาเอาเงินชดเชยจำนวนมากไปและขับไล่พี่น้องไห่หลิงออกจากบ้าน ทำให้พี่น้องทั้งสองไม่สามารถกลับบ้านได้ พวกเขาไม่เคยเลี้ยงดูน้องสาวทั้งสองคน แต่กลับอาศัยอยู่ในบ้านของพ่อแม่ราวกับว่าเป็นสิทธิของพวกเขาและตอนนี้ เมื่อรู้ว่าไห่ถงได้แต่งงานเป็นนายหญิงตระกูลจ้านที่มีอำนาจ พวกเขาก็คาดหวังอย่างไม่ละอายว่าเธอจะจ่ายเงินให้พวกเขาเพื่อเ