บททั้งหมดของ สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์: บทที่ 1281 - บทที่ 1290

“ไม่มีปัญหา”เย่จิ่งหลานตอบอย่างสบายๆ แล้วถามอย่างสงสัย “แล้วเรื่องหยดเลือดพิสูจน์เจ้าทำได้อย่างไร”อินชิงเสวียนเม้มริมฝีปากยิ้ม “ง่ายมาก เติมสารส้มเล็กน้อย ไม่ว่าเลือดอะไรก็สามารถหลอมรวมด้วยกันได้”เย่จิ่งหลานยกนิ้วให้“เยี่ยม เรื่องการต่อสู้ในวังพวกเจ้าที่เป็นผู้หญิงสุดยอดจริงๆ แต่น่าเสียดาย ตอนนี้เจ้าไม่มีอะไรจะสู้แล้ว ชีวิตช่างโดดเดี่ยวดั่งหิมะจริงๆ”เมื่อเห็นท่าทางเกินจริงของเขา อินชิงเสวียนก็อดหัวเราะไม่ได้“ผู้หญิงคนไหนจะยอมสู้ เป็นเพียงวิธีการเพื่อเอาชีวิตรอดที่ถูกบังคับให้ทำเท่านั้น ถ้าผู้ชายมีคู่เดียวเมียเดียว ก็คงไม่มีความแค้นมากมายขนาดนี้”เมื่อนึกถึงรักสามเส้าระหว่างเฮ่อยวน เหมยชิงเกอ และกงซวินอวิ๋นเฟิ่ง อินชิงเสวียนก็พูดอย่างปลงอนิจจังเย่จิ่งหลานหัวเราะเยาะกับสิ่งนี้“ยุคของเราก็เป็นยุคสมัยผัวเดียวเมียเดียว แต่ก็มีเรื่องเมียน้อยเหมือนกันไม่ใช่หรอกรึ ของแบบนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับกฎหมาย ขึ้นอยู่กับคุณภาพของบุคคล ถ้าเป็นคนต่ำช้าโดยกำเนิด แม้แต่ความสามารถในการปัสสาวะรดใส่คนอื่น ก็ยังนำไปใช้ได้”เมื่อเห็นว่าเขาหยาบคายมากขึ้นเรื่อยๆ อินชิงเสวียนก็พูดไม่ออก นี่มันชักจะหยา

เมื่อมาถึงไหล่เขา เฮ่อยวนก็หยุดชั่วคราว“ทำไมไม่เห็นฉางเฟิงล่ะ หรือว่าเขายังไม่ตื่น?”เหมยชิงเกอหยิบจดหมายออกมา“ไม่ต้องไปหาแล้ว เขากลับไปแล้ว”เช้านี้นางปรุงอาหารด้วยตัวเอง แล้วส่งไปให้เฮ่อฉางเฟิง แต่เมื่อเข้าไปในประตูก็พบจดหมายฉบับนี้เมื่อครู่บรรยากาศเคร่งเครียดเกินไป การเสียชีวิตของฮั่วเทียนเฉิงเป็นความผิดพลาดของนาง เหมยชิงเกอจึงรู้สึกไม่สบายใจ และไม่ได้พูดอะไรเฮ่อยวนเปิดจดหมาย ก็เห็นข้อความที่เขียนมายาวเหยียด“ลูกอกตัญญู มีบางอย่างที่ปล่อยวางไม่ได้ ขออนุญาตท่านพ่อ ให้ลูกเดินทางลงเขาท่องป่าเขาลำเนาไพร ชมเขาสูงทะเลกว้าง พระจันทร์เต็มดวงสายลมสดชื่น......เมื่อลูกคิดได้ชัดเจนแล้ว จะกลับอิ๋นเฉิงมาอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตากับท่านพ่ออีกครั้ง หวังว่าท่านพ่อจะไม่ติดมาก และฝากท่านพ่อบอกป้าเหมยด้วย ว่าในใจลูกไม่มีความขุ่นเคือง......ลูกยังขอสาบานกับแสงอาทิตย์ยามเช้าและแสงจันทร์เต็มดวง ชาตินี้จะไม่มีวันแก้แค้น และหวังว่าท่านพ่อจะแต่งงานกับป้าเหมยโดยเร็วที่สุด ทำตามความปรารถนาในอดีต ไม่ต้องห่วง!”เหมยชิงเกอไม่ได้อ่านเนื้อหาในจดหมาย เมื่อนางเหลือบดู ก็ไม่สามารถบอกได้ว่ารู้สึกอย่างไร รู

แผ่นหลังของเย่จิ่งหลานแข็งทื่อเล็กน้อยมีมือข้างหนึ่งวางอยู่บนไหล่ของเขา“จิ่งหลาน เจ้าเป็นอะไรไป”เย่จิ่งอวี้ยืนอยู่ข้างเขาเย่จิ่งหลานส่ายหัวอย่างแรง“ไม่มีอะไร”หลังจากพูดจบ เขาก็ถามอีกครั้ง“พี่ใหญ่ท่านได้ยินอะไรไหม”เย่จิ่งอวี้ส่ายหัว“ไม่มี เจ้าได้ยินอะไรมางั้นหรือ”เย่จิ่งหลานมองดูบรรดาลูกศิษย์และอาคันตุกะอีกครั้ง ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรแปลก คิดว่าไอ้ผีบ้าตนนี้คงตั้งใจมาหาตัวเองโดยเฉพาะกระมังเดาว่าเป็นผลจากการที่ถูกแต้มชาดแห่งบาปอะไรนั่นอีกแล้ว!โคตรแม่งเอ๊ย ดูเหมือนว่าถ้าไม่ไปที่แดนศักดิ์สิทธิ์สักครั้ง คงจัดการเรื่องนี้ไม่ได้แน่เมื่อคิดได้แบบนี้ เขาก็หัวเราะแห้งๆ“ข้าเหมือนจะได้ยินเสียงนกร้อง”เย่จิ่งอวี้ยิ้มแล้วพูดว่า “ที่นี่มีป่ามากมาย จะได้ยินเสียงนกที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนก็เรื่องปกติ”เย่จิ่งหลานเกาหัวและหัวเราะแห้งๆ“ใช่ พี่ใหญ่พูดถูกแล้ว น้องชายไม่ค่อยพบเจอก็เลยรู้สึกแปลกใจ ข้าอยากขึ้นไปดูหน่อย พี่ใหญ่จะไปด้วยกันหรือไม่”“ไม่ดีกว่า เจ้าไปดูเถอะ อย่าทำให้เสียเรื่องล่ะ ถ้าอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจริงๆ รอหกวันจากนี้ค่อยว่ากัน”ไม่กี่คำหลัง เย่จิ่งอวี้กดเสียงใ

สามวันผ่านไปในพริบตาเดียว ชาวยุทธ์ที่อยู่ด้านนอกทางสู่วิถีแห่งสวรรค์ก็หมดความอดทนกับการรอคอย เริ่มตะโกนเข้าไปที่ทางเข้าหุบเขาตั้งแต่เช้าตรู่“มีใครรับผิดชอบอยู่ข้างในหรือเปล่า ตกลงกันแล้ว ห้ามกลับคำนะ”“ถูกต้อง คนเราพูดแล้วต้องทำด้วย”“เราทุกคนจ่ายเงินจริง ฉะนั้นรีบเปิดค่ายกล ให้เราเข้าไปได้แล้ว”“เข้าไป เข้าไป!”ทุกคนตะโกนพร้อมกัน คนที่อยู่ข้างในก็ตกใจเมื่อรู้ว่าผ่านไปสามวันแล้วในช่วงสามวันนี้ ทุกคนลืมกินลืมนอน โดยเอาความคิดทั้งหมดมาไว้ที่หินก้อนนี้ อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าพวกเขาจะพยายามอย่างไร หินก็ยังคงไม่มีอะไรแปรเปลี่ยนทุกคนไม่หลับไม่นอน แม้แต่อาหารหรือน้ำก็ไม่ได้แตะต้องเลย ตอนนี้เมื่อรู้ตัว ถึงได้รู้สึกง่วงและเหนื่อยทว่าได้กลิ่นหอมของเนื้อที่มาจากข้างหลัง อวัยวะภายในทั้งห้าก็เริ่มส่งเสียงอึกทึกครึกโครมเมื่อมองย้อนกลับไป ก็เห็นเย่จิ่งหลานกำลังรับประทานอาหารบนตะแกรงบาร์บีคิว ถือไม้เสียบและดื่มสุราอย่างสบายอุรา โดยมีสิ่งที่คาบอยู่ในปาก ท่าทางสบายยิ่งนัก!อาคันตุกะคนหนึ่งทนไม่ไหว จึงเข้ามาพูดว่า “คุณชายน้อยท่านนี้ ช่วยแบ่งเนื้อเสียบไม้ให้ข้าหน่อยได้ไหม”เย่จิ่งหลานยิ้มแล้วพ

อย่างไรก็ตามความบ้าคลั่งประเภทนี้ก็เหมือนกับการติดเชื้อ เดิมทีก็มีคนจิตใจชัดเจนหลายคนพยายามโน้มน้าวทุกคนไม่ให้หุนหันพลันแล่น แต่พริบตาเดียวต่อสู้กันขึ้น แม้แต่อาคันตุกะจากตำหนักเทพหลายคนก็เข้าร่วมด้วย เป็นการต่อสู้โดยไม่แบ่งแยกมิตรหรือศัตรูเย่จิ่งอวี้กับอินชิงเสวียนมาถึงกันแล้ว เมื่อเห็นคนเกือบพันคนต่อสู้กันเหมือนกลุ่มอันธพาล พวกเขาก็ต้องตกใจ“นี่ เกิดอะไรขึ้น”หวังซุ่นกำลังมองหาเย่จิ่งหลาน พูดด้วยใบหน้าเศร้า “บ่าวก็ไม่รู้ แต่เพียงครู่เดียวกลับกลายเป็นแบบนี้เสียได้ นายท่าน นายท่านของข้าอยู่ที่นั่น”เขาชี้ไปทางตะวันตกเฉียงเหนือ รีบวิ่งเข้าไปในฝูงชนทันที เพื่อปกป้องเย่จิ่งหลาน“นายท่าน ฮ่องเต้กับฮองเฮามากแล้ว นายท่าน ท่านไม่เป็นไรใช่หรือไม่ พวกเขาบ้าไปแล้วหรือ”ในที่สุดหวังซุ่นก็วิ่งไปถึงตัวเย่จิ่งหลาน ต้นขาถูกฟันด้วยดาบ เลือดสดๆ หยดลงบนกางเกงของเขาเย่จิ่งหลานเหลือบมอง อดไม่ได้ที่จะดุด่า “หุบปาก เจ้างั่งอย่างเจ้าไม่อยู่กับพวกเขาดีๆ มาหาข้าทำไม”หวังซุ่นอดทนต่อความเจ็บปวด หัวเราะแหะๆ แล้วพูดว่า “นายท่านเป็นเจ้านายของบ่าว บ่าวต้องอยู่ข้างกายท่าน ร่วมเป็นร่วมตายอยู่แล้ว”เย่จิ่งห