All Chapters of หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี: Chapter 181 - Chapter 190

ระหว่างทางกลับจากวังเซี่ยเชียนฮวันกำลังคิดหาข้ออ้างกลับบ้านแม่ และใช้เวลาอยู่ที่จวนอันติ้งโหวสักพัก จนกว่าพระสนมหมิงจะกลับวัง“ยังเจ็บอยู่ไหม”จู่ๆ เซียวเย่หลันก็เปิดปากถามอย่างเย็นชาเซี่ยเชียนฮวันกำลังคิดอะไรบางอย่าง จึงตอบสนองช้าไปครู่หนึ่ง “หือ?”“คอนะ”“ไม่หรอก ข้าชินกับการกระทำของท่านแล้ว”เซี่ยเชียนฮวันนึกขึ้นได้ว่าเซียวเย่หลันเพิ่งจะบีบคอของนางไป และยังผลักนางไปที่ตั่งเตียง เพื่อบีบให้นางรักษาฮองเฮาน้ำเสียงของนางจึงเย็นชาเล็กน้อยเซียวเย่หลันหลับตาและพูดว่า “เจ้าไม่บอกข้าให้ชัดเจน”“ท่านตำหนิข้าเรื่องนี้หรือ? ข้าเป็นมนุษย์ ไม่ใช่ข้าราชบริพารหรือว่าทาสของท่าน ที่ต้องคอยรายงานท่านทุกเรื่อง”เซี่ยเชียนฮวันระงับความโกรธและกล่าวโต้แย้งได้ฟังความดื้อรั้นของนาง คลื่นความเย็นชาก็แผ่ออกมาจากร่างของเซียวเย่หลัน“ในเมื่อเจ้าเป็นพระชายาของข้า ก็เท่ากับเป็นข้าราชบริพารของข้า หากเจ้าไม่พอใจก็กลับจวนอันติ้งโหวของเจ้าไป”“ไม่ต้องกังวล สักวันข้าจะกลับไปในไม่ช้า”เซี่ยเชียนฮวันเม้มปากนางรู้ว่า เซียวเย่หลันต้องการกำจัดนางและเด็กในครรภ์ของนางโดยเร็วแต่นางทนมานานมากแล้ว ถ้าไม่

“ที่แท้ก็เป็นเหอกงกง”เซี่ยเชียนฮวันได้ยินว่ากงกงจากในวังอัญเชิญราชโองการมา จึงรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เพื่อมารับราชโองการที่ลานด้านหน้าเหอกงกงโค้งคํานับด้วยรอยยิ้ม “ความจริงแล้วพระชายาสามารถทานอาหารเช้าก่อนได้ บ่าวเฒ่าสามารถอยู่ที่นี่ได้อีกสักพัก”“ทำเช่นนั้นได้อย่างไร กงกงเดินทางจากวังมาไกล คงจะเหนื่อยมาก”เซี่ยเชียนฮวันพูดจาสุภาพ ขณะกวาดสายตามองผู้คนรอบกายเซียวเย่หลันยืนเกียจคร้านอยู่เงียบๆ ข้างนางแสงแดดส่องลงมาตามชายคา สะท้อนโครงหน้าที่เคร่งขรึมของเขา ทำให้กลิ่นอายอันชั่วร้ายที่มีมาแต่กำเนิดราวกับอ่อนแอลง และดูสุขุมเยือกเย็นขึ้นเขาเหมือนจะสังเกตเห็นถึงการจ้องมองของเซี่ยเชียนฮวัน จึงหันหน้ามา แววตาเย็นชาไร้อารมณ์ ดูมีสมาธิเป็นพิเศษทันใดนั้น เซี่ยเชียนฮวันก็พลันตะลึงงันขึ้นมาบางครั้งนางกับเซียวเย่หลันก็เกลียดชังกัน เอือมระอาซึ่งกันและกัน แต่ในบางครั้งต่างฝ่ายต่างก็ยื่นมือมาช่วยเหลือกัน และเดินมาถึงจุดนี้ได้ในฐานะสามีภรรยาในนามโดยไม่รู้ตัว...“อะแฮ่ม”ซูอวี้เออร์กระแอมไอเล็กน้อยเพื่อขัดจังหวะความคิดของเซี่ยเชียนฮวันนางเปิดปาก ยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วกล่าวกระตุ้นว่า “พร

“เพื่อช่วยชีวิตข้าอวี้เออร์จึงถูกพิษเย็น ทำให้ตอนนี้ร่างกายอ่อนแอมาก บางครั้งก็มีอาการชัก นางไม่ได้ตั้งใจจะทําร้ายเจ้า อย่าได้ถือโทษโกรธเคืองไปเลย”เซียวเย่หลันกล่าวขณะเดินไปตามริมแม่น้ำเซี่ยเชียนฮวันได้ยินดังนั้น ก็รู้ว่าในใจของเขามองซูอวี้เออร์เป็นคนใกล้ชิด และกลัวว่านางจะทำร้ายซูอวี้เออร์ ดังนั้นจึงบอกให้นาง “อย่าได้ถือโทษโกรธเคือง”นางคร้านจะตอบกลับทั้งสองเดินเคียงข้างกันข้ามสะพานไม้เล็กๆ ไปอย่างเงียบๆเซี่ยเชียนฮวันนึกถึงหลี่จิ้งหย่าที่ถูกจับได้คาหนังคาเขา จึงเอ่ยถามว่า “เรื่องที่ฮองเฮาถูกวางยาพิษจะเป็นเช่นไร?”“ข้าหลวงคนนั้นคงยอมรับความผิดไว้เพียงผู้เดียว และจะถูกประหารชีวิต”“แล้วคนรักในวัยเด็กของท่านล่ะ?”ได้ยินเช่นนั้น เซียวเย่หลันก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเขาตอบว่า “เห็นแก่ที่หลี่จิ้งหย่านำยาแก้พิษมาส่งให้ เสด็จพ่อคงเลี่ยงโทษตายให้นาง ตัดนางออกจากวงศ์ตระกูล ลดสถานะเป็นคนธรรมดา ส่วนองค์ชายสองคงถูกปลดจากตำแหน่งเสนาบดีฝ่ายบริหาร อัครมหาเสนาบดีหลี่จะถูกปรับเงินเดือนไปหลายปี ฐานอบรมบุตรสาวไม่เข้มงวด”“ดูเหมือนเสด็จพ่อจะไม่กล้าลงมือกับตระกูลหลี่เกินไปนัก”เซี่ยเชียนฮวันค

“ข้าคิดว่าท่านเรียกข้าออกมาเพื่ออะไรบางอย่าง ที่แท้ก็อยากจะเตือนข้านี่เอง”เซี่ยเชียนฮวันหัวเราะออกมาเซี่ยเหยียนมองนางอย่างไม่อยากจะเชื่อ สีหน้าของเขาจริงจังมาก “ฮวันฮวัน เจ้าอย่าเพิ่งวางใจไป ตอนนี้องค์ชายรองเพียงสูญเสียอำนาจไปชั่วขณะหนึ่ง เบื้องหลังของเขายังมีเฉิงกุ้ยเฟย มันเป็นเพียงเรื่องของเวลาที่เขาจะกลับมาอีกครั้ง”“พี่ชายของข้าเป็นคุณชายที่ไม่สนใจการเมืองมิใช่หรือ? แล้วทำไมวันนี้ถึงได้พูดเรื่องเหล่านี้อย่างมีเหตุผลได้”เซี่ยเชียนฮวันตบไหล่เซี่ยเหยียน ปล่อยให้เขานั่งทานอาหารอย่างสบายใจต่อเซี่ยเหยียนร้องหึออกมา แสร้งทำตัวสูงส่งลึกล้ำ “ที่ตอนนี้พี่ชายเจ้าเป็นคุณชายสำอาง นั่นก็เพราะว่ายังไม่ถึงเวลาเปิดเผยโฉมหน้า”“พอเถอะ พวกเกาะพ่อเกาะแม่ทุกคนก็ชอบพูดแบบนี้”เซี่ยเชียนฮวันกลอกตาใส่เขาที่ไม่มีใครเห็นคุณค่า ก็เพราะยังไม่ถึงเวลา หรือโชคไม่ดี...ผู้ชายมักจะชอบหาเหตุผลให้กับตัวเองเวลาไม่ได้รับความสนใจเมื่อเห็นท่าทางรังเกียจของน้องสาว เซี่ยเหยียนก็แค่หัวเราะฮิฮะ “เกาะพ่อเกาะแม่? ฮวันฮวัน คำพูดของเจ้าแปลกใหม่มาก พี่ชายชอบมันนะ”“ท่านก็ทราบดีว่าข้ารู้ขอบเขตตัวเองดี นอกจากนี้มี

“ข้าพูดจาเรื่อยเปื่อย หรือว่ามีคนลวงโลก ตัวเจ้าก็รู้อยู่แก่ใจ”เซี่ยเชียนฮวันไม่มีทีท่าสะทกสะท้านนี่เป็นการเผชิญหน้ากันระหว่างผู้ที่ถูกเรียกว่า “เทพธิดา”ท่านหญิงหยวนหลี่ยกเปลือกตาขึ้นและมองมาที่นาง “ข้ารักษาคนมามากมาย แต่ท่านกลับบอกว่าข้าเป็นคนลวงโลก?”“ใช่แล้ว ทักษะแพทย์ของท่านหญิงเป็นที่ประจักษ์แก่สายตาของทุกคน สตรีเช่นเจ้าอย่ามาพูดจาไร้สาระ!”“พวกเจ้าเป็นคนของโรงหมออื่นที่ส่งมาก่อกวนใช่หรือไม่?”“มีโรงหมอมากมายในเมืองหลวง แต่มีแค่ถงซ่านถังเท่านั้นที่ไม่เก็บเงินคนยากไร้ ต้องมีคนคิดว่าท่านหญิงตัดเส้นทางทำเงินของพวกเขา!”“ช่างไม่กลัวบาปกรรมจริงๆ...”ผู้คนต่างชี้นิ้วมาที่เซี่ยเชียนฮวันราวกับว่านางได้ทําอะไรที่ชั่วร้ายยกเว้นชายขี้เมาที่ยืนกอดขวดน้ำเต้าอยู่หน้าทางเข้า ที่ทำเหมือนกำลังดูการแสดงดีดีดวงตาของเซี่ยเหยียนพลันมืดมิด พร้อมปรากฏแสงอันเย็นเยียบที่หาได้ยาก เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาซึ่งแตกต่างจากปกติโดยสิ้นเชิง “แต่ไหนแต่ไรมาน้องสาวของข้าไม่เคยพูดผิด พวกเจ้าต้องถูกหลอกอย่างแน่นอน”นิสัยปกป้องพวกพ้องของพี่ชายก้าวมาถึงจุดนี้ได้ ช่างหาได้ยากยิ่งนัก“อ๊ะ ข้าจำได้แล้ว