บททั้งหมดของ เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว: บทที่ 271 - บทที่ 280

คุณชายมินส่งคนไปที่วังดยุคเพื่อเชิญจินซูป้าม่านไม่ค่อยมีความสุข พรุ่งนี้เป็นวันสำคัญแล้ว ตอนเย็นยังต้องออกไปวิ่งเล่นอีกและเธอยังคงไปที่วังซู วังซูเป็นสถานที่ที่โชคร้ายอย่างไรก็ตาม ไม่มีความสุขเลยจึงปล่อยเขาไปสุดท้ายคุณชายมินก็เป็นคนมีน้ำหนักเช่นกันเมื่อเธอออกไปข้างนอก เธอได้บอกจื่ออี๋และซินยี่ไม่ให้หยุนจินเฟิงเข้าใกล้คุณผู้หญิง ถ้าเขาบ้ เขาจะพูดคำเลวร้ายมากมายซึ่งเป็นโชคร้ายจื่ออี๋กล่าวว่า:"งั้น ท่านจะไปกับฉันไหม"ป้าม่านส่ายหัว“เวลามีที่ไหนกันล่ะ พรุ่งนี้เป็นงานแต่งงาน”ซินยี่หยิบกล่องยาขึ้นมาแล้วพูดว่า"ไม่จำเป็นหรอกป้า แค่เจอชายกัวเอง เธอจะกลับมาเร็วๆ นี้ คุณผู้หญิงรู้ว่าคุณกัวเป็นอย่างไรบ้าง"ป้าม่านจึงพูดกับจินชูว่า:"ปฏิบัติต่อเขาให้ดีนะ บางทีหลังจากที่เขาหายดีแล้ว เขาจะกลายเป็นสมาชิกในครอบครัวของเรา"จินซูยิ้มและพูดว่า"คุณป้ารู้แผนของคุณชายกัวด้วยเหรอ?"“หัวขโมยเฒ่าตัวน้อยนี้มีความคิดแบบไหนกัน เขาจะซ่อนมันไว้จากฉันได้เหรอ”ป้าม่านยิ้มเยาะจินซูยิ้มและพา จื่ออี๋และซินยี่ออกไปรถม้ามาถึงวังซูของเจ้าชายซู เมื่อจินซูลงจากรถม้า เธอก็เหลือบมองวังเซียวโดยไม่รู้ตัวพรุ่งน

เธอหัวเราะกับตัวเองทันที “ไม่เป็นไรถ้าคุณไม่สนับสนุนฉัน ฉันจะทำงานหนักด้วยตัวเองเพื่อที่ฉันจะได้ไม่ถูกรังแก แต่ลูกสาวของดยุคเว่ย ก็เป็นเบี้ยของครอบครัวเมื่อเธอแต่งงาน ถ้าเธอไม่เชื่อฟังเธอจะถูกเรียกว่าสาวใช้ตามปกติ แม่สามีของฉันทำเรื่องยากให้ฉัน เพื่อที่ฉันจะได้รู้ว่าเมื่อฉันสูญเสียการสนับสนุนจากครอบครัวไปฉันก็จะไม่มีอะไรเลย”ดวงตาของเหลิงชิงชิงเศร้า" วังหลานหนิงโหวได้เรียนรู้ทุกอย่างจากวังดยุคเว่ยในเรื่องนี้ พวกเขารู้สึกว่าหากพวกเขาบังคับลูกสาวของพวกเขาแช้วล่ะก็ พวกเขาจะเป็นเช่นนางสนมเว่ยอย่างแน่นอน"จินซูคิดถึงนางสนมหยาง นางสนมได้รับความโปรดปราน ตระกูลหยางมีเกียรติ ความมั่งคั่ง และอำนาจไม่รู้จบซวนจงและจักรพรรดินีหวางก็เป็นคู่สามีภรรยาที่ต้องการความช่วยเหลือในเวลานั้นเช่นกัน แต่หลังจากที่เขาขึ้นครองบัลลังก์ในฐานะจักรพรรดิ เขาก็ชอบนางสนมอู๋ฮุ่ย และพยายามโค่นล้มจักรพรรดินีหวางหลายครั้งและความรักที่สะเทือนโลกระหว่างจักรพรรดิหมิงและนางสนมของเขาถือได้ว่าเกี่ยวข้องกับนางสนมอู๋ฮุ่ย ท้ายที่สุด พระนางก็ตกหลุมรักลูกสะใภ้ของพวกเขาจริงๆสุดท้ายนางสนมของจักรพรรดิก็สิ้นพระชนม์อย่างอนาถเช่นกัน

เมื่อจิ่นซูต้องการเค้นความจริง เธอก็หันหลังกลับและจากไปทันทีจิ่นซูรีบหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ "พระชายา คำถามสุดท้ายเขาจะกลับมาแน่นอนใช่ไหม"พระชายาพยักหน้าอย่างหนัก “แน่นอน!”จิ่นซูน้ำตาคลอเบ้า แต่ดวงตาของเขายังคงเฉียบแหลม "เขาบอกคุณแล้วใช่ไหม คำถามนี้สำคัญมากสำหรับฉัน ขอให้คุณแน่ใจในคำตอบด้วย"พระชายาซ่อนตัวโดยไม่รู้ตัว “ใช่ เขาบอกฉันเป็นการส่วนตัวว่าเขาจะกลับมาแน่นอน”จิ่นซูค่อยๆ หายใจด้วยความโล่งอก และหัวใจที่ห้อยอยู่ของเขาก็โล่งใจเธอร้องไห้ เอื้อมมือไปจับสลักประตู แล้วเปิดมันออก“คุณเดินช้าๆ ขอบคุณที่มามอบสินสอดนี้ให้แก่ฉัน”พระชายาจากไปทันทีโดยไม่พูดอะไรสักคำจิ่นซูมองไปที่แผ่นหลังของเธอ เธอรีบเดินและไม่แม้แต่จะทักทายทหารยาม พวกทหารยามก็รีบวิ่งตามไปหลังจากที่จื่ออีส่งพวกเขาไปที่ประตูหลังเพื่อออกไป พวกเขาก็กลับไปใช้ชีวิตของพวกเขาต่อ“จื่ออี เธอร้องไห้ใช่ไหม?”จิ่นซูหยิบกล่องแล้วเดินออกจากประตู มุ่งหน้าไปที่ห้องโถงใหญ่“ใช่ ตาแดงแจ๋แล้ว คุณผู้หญิงพูดอะไรกับเธอบ้าง”ดวงตาของจิ่นซูตกลงไปที่กล่องในมือของเขา "เธอขอให้ฉันรักษาลูกของเธอ ร้องไห้เพื่อลูกของเธอ""ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้"

เส้าหยวนรู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อย เดิมทีเขาต้อนรับเจ้าสาวอย่างยิ่งใหญ่และเป็นระเบียบ แต่ทำไมมันกลับกลายเป็นเหมือนวิ่งเร่งรีบ?ทั้งหมดนี้เป็นเพราะความดื้อรั้นของเขา ซึ่งแสดงให้เห็นว่าในอดีตเขาเอาแต่ใจเขามากเกินไปลืมมันซะ ลืมมันซะ วันนี้จะอารมณ์เสียไม่ได้เกี้ยวที่เจ้าสาวนั่งมาถึงวังของเจ้าชายเซียวและความดื้อรั้นก็หยุดลงในที่สุด นอกจากเสียงประทัดแล้วยังมีเสียงทหารกองเกียรติยศเล่นดนตรีอีกด้วยและในที่สุดก็มีบรรยากาศงานแต่งงานอีกครั้งแขกทุกคนที่ควรจะมา ได้มาถึงแล้ว และกลุ่มคนหนุ่มสาวกำลังรออยู่ที่ประตูวังของเจ้าชายเซียวในสายตาของทุกคน เส้าหยวนทำตามขั้นตอน เขาเตะไปที่ประตูเกี้ยว จากนั้นเขาก็ยกม่านของเกี้ยวขึ้นเป็นการส่วนตัว แล้วเอื้อมมือไปจูงจิ่นซูลงมาพรมแดงปูอยู่บนบันไดหินและทอดยาวไปจนถึงห้องโถงใหญ่เดิมทีคุณแม่ฟ่านต้องการจะวางไว้ข้างนอก แต่หลังจากพิจารณาอย่างรอบคอบ คุณหมิ่นคิดว่ามันฟุ่มเฟือยและไม่จำเป็นทางด้านซ้ายของจิ่นซูคือเส้าหยวน ทางด้านขวาคือคุณแม่ฟานด้านหน้ามีจื่ออีและชิงเชียว คุณชายมินและคนของเขาตามมาข้างหลังราวกับดวงดาวบนดวงจันทร์ เธอได้ก้าวเข้าไปในประตูวังของเจ้าชายเซียว

หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ จักรพรรดิจิ่งชางไม่เพียงแต่รู้สึกโกรธเท่านั้น แต่ยังรู้สึกลึกล้ำและทำอะไรไม่ถูกอีกด้วยลูกไม่รักดีคนนั้น ปล่อยให้เขาสบายใจไม่ได้เหรอ?แท้ที่จริงแล้วเขารู้ว่าทุกสิ่งที่นายกัวพูดนั้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจลูกทรพีไม่ได้ดีเท่าหยกแต่เหมือนเศษหินเขาไม่อยากยอมรับมันกับใคร แต่เขารู้ดีเขากำลังยกเศษโคลนขึ้นมาบนกำแพงทุกคืนในตอนกลางคืนฉันจะรู้สึกหวาดกลัวเมื่อคิดว่าวันหนึ่งเขาจะได้เป็นจักรพรรดิแต่ใครจะรู้เหตุผลของเขาล่ะ?เขารักนางสนมของจักรพรรดิจริงๆ และเขารักเธออย่างสุดซึ้งแต่นี่เป็นเพียงหนึ่งในเหตุผลที่เขาต้องการแต่งตั้งจิ้นเฟิงเป็นมกุฎราชกุมารเหตุผลที่ใหญ่ที่สุดก็คือญาติของเขาแข็งแกร่งขึ้น และเขาต้องการพลังของญาติเหล่านี้เพื่อรักษาเสถียรภาพของอำนาจจักรวรรดิของเขาเป็นเรื่องจริงที่เขาคือจักรพรรดิ แต่ในขณะที่จักรพรรดิสูงสุดยังอยู่ที่นั่น เขาก็คงไม่ต่างจากเจ้าชายเขาสนับสนุนวังของขุนนางใหญ่เหว่ยเป็นการส่วนตัวในสมัยนั้น ทุกวันนี้ วังของขุนนางใหญ่เหว่ยได้กลายเป็นอาคารสูงตระหง่านและความสัมพันธ์ทั้งหมดระหว่างรัฐ และรัฐบาลด้านล่างก็ได้รับการสถาปนาอย่างดีและเข