All Chapters of เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว: Chapter 281 - Chapter 290

ผู้สำเร็จราชการมองไปที่เขาและเห็นว่าเขานั้นเมาจนไม่สามารถลืมตาได้ จึงเอ่ยถามอีกครั้ง"ข้าสงสัยว่าลั่วจิ่นชูมีน้องสาวหรือไม่ เช่นนั้นแม่หญิงที่นามว่าซินอี๋ไม่ใช่น้องสาวของนางจริงๆหรือ?"เส้าหยวนเอนข้อศอกไปด้านหลังแล้วเอ่ยพูด"ไม่ใช่"เขาไม่เรียกนางว่าพระชายาซูแต่ยังคงเรียกว่าลั่วจิ่นซูอยู่อย่างนั้น ทั้งที่ลั่วจิ่นซูก็เข้ามาด้านในแล้วและเขาที่งป็นแขกควรเปลี่ยนวิธีการเรียกเป็นพระชายาเซียว“เช่นนั้นนางไม่มีน้องสาวจริงๆเหรอ?”ผู้สำเร็จราชการแทนยังคงถามเส้าหยวนค่อยๆลืมตาขึ้น"ผู้สำเร็จราชการแผ่นดินมิใช่ว่ารู้จักตระกูลนายทัพลั่วเป็นอย่างดีอยู่แล้วหรือ? เหตุใดถึงไม่รู้ว่านางมีน้องสาวหรือไม่?"ผู้สำเร็จราชการแทนเงียบกริบ เขาเมามากเช่นนี้แล้วแต่การคิดคํานวณของเขายังคงชัดเจนอยู่ ไม่เสียชื่อเลยจริงๆที่เขาได้เป็นราชาสงครามแห่งแคว้นเยี่ยน"ผู้สำเร็จราชการแทนสนใจในตระกูลลั่วหรือ? นายทัพลั่วก็ถูกสังหารในสนามรบแล้ว แล้วเหตุใดแคว้นฮุยยังคงให้ความสนใจกับเขามากนัก?ผู้สำเร็จราชการแทนกล่าวตอบ"ตัวข้าไม่ได้สนใจอะไร แต่มีคนอื่นที่สนใจ""ผู้ใด?"ผู้สำเร็จราชการแทนเงยหน้าขึ้นแล้วกล่าว"ท่านไม่ได้เมา"“เมา

เส้าหยวนคงต้องได้แต่เพียงคิดวิธีในการใช้คำประโยคแรกผู้หญิงทุกคนบนโลกนี้ตายไปหมดแล้วหรือ เจ้าถึงต้องแต่งกับเด็กกำพร้านั่น?"นางบอกว่าเจ้าเป็นคู่หมั้นเดิมของหยุนจินเฟิง และมันไม่เหมาะสมที่ข้าแต่งกับเจ้า... "ประโยคที่สอง ท่านพ่อของเจ้านั้นแกจนพร่ามากแล้วคิดไม่ถึงว่าจะรับตำแหน่งเป็นกั๋วกงหลังตาย เพื่อจะให้ฐานะทางสังคมที่ดีกับนาง นางควรค่าหรือ? ใครในราชวงศ์ไม่ดูถูกนางบ้าง?“โชคดีที่ท่านพ่อของข้านั้นหลักแหลมเลยจะให้ฐานะทางสังที่ดีแก่เจ้า เพื่อที่ให้คนในราชวงศ์ไม่กล้าดูถูกเจ้า”ประโยคที่สาม ท่านแม่จะไม่ยอมรับนางเป็นลูกสะใภ้ เพื่อเห็นแก่ท่านพ่อเธอจะยอมรับไหว้ของนาง แต่อย่าหวังว่าจะปฏิบัติตัวดีต่อนาง"นางจะพยายามอย่างดีที่สุดที่จะยอมรับเจ้า โดยหวังว่าต่อหน้าจะสามารถรักษาความปรองดอง แต่หลังจากนั้นจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น "ประโยคที่สี่ ท่านแม่กำลังมองหานางสนมให้กับเจ้าและต้องหาคนที่มีฐานะทางสังคมที่ดีเพื่อมมาปราบปรามเธอถึงจะได้และจะให้เธอมาอยู่จวนอ๋องเซียวอย่างอิสระและง่ายดายเพื่อมาสำเริงความมั่งคั่งและรุ่งโรจอย่างเดียวไม่ได้“นางวางแผนจะช่วยข้าหานางสนมข้างกายเพื่อจะได้มารับใช้เจ้าและข้า”

เส้าหยวนรู้สึกไม่ค่อยมีความสุขนัก แต่ไม่ว่าท่านพ่อท่านแม่ของเขาจะให้รางวัลอะไร เขาก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ ได้เพียงแต่ยื่นมือออกไปช่วยพยุงจิ่นชูยืนขึ้นฮ่องเต้สูงสุดดูความคิดของเด็กสาวตัวเล็กๆคนนี้ออก แต่ก็ชั่งเถอะ ของจากหญิงชรานั้นนางไม่ต้องการก็เท่านั้น จวนอ๋องเซียวเองก็ไม่ได้ขาดในเรื่องนี้เขาส่งสายตาให้หมอหลวงเข้ามาเอาเข็มออก แล้วออกคำสั่งกับเส้าหยวน"ไปส่งท่านแม่ของเจ้ากลับตำหนักเสีย"พิธีถวายชานั้นจบลงแล้วและเขาก็ไม่ต้องการเห็นนางต่อไปไทเฮาเองก็กระตือรือร้นที่อยากจะออกไป ช่วงนี้นางยิ่งไม่อยากเจอตาเฒ่านี้อยู่เช่นกันวันข้างหน้านั้นยังอีกยาวนาน รอนางเข้าไวังในวันที่สิบห้าก็ยังมีกฎที่นางต้องรู้และเชื่อฟังทำตามอยู่อีกเส้าหยวนส่งนางกลับไปที่ตำหนัก และนางก็รู้ว่านางทำผิดที่มอบของขวัญดังกล่าวให้กับภรรยาของลูกชาย แถมยังจะหาเรื่องต่ออีก"ไม่ใช่ว่าแม่โหดร้ายแต่เป็นเพราะฐานะสังคมของนาง หากดีกับนางมากเกินไปจะเป็นการเยินยอนางและเป็นการทำร้ายนาง"เส้าหยวนตอบกลับอย่างนุ่มนวล"มันไม่สำคัญว่าท่านแม่จะมอบอะไรให้ มันล้วนแต่เป็นน้ำใจจากท่านทั้งนั้น แต่อย่างไรท่านพ่อ ท่านแม่และกุ้ยเฟยก็มอบให้มามาก

แต่ในเมื่อเขาถามเช่นนี้ จิ่นชูก็ตอบได้เพียงว่า"ประมาณหนึ่งเดือนเพคะ"นางสนมเว่ยถามทันที"แล้วถ้าเจ้าไม่รักษานางล่ะ นางจะมีชีวิตอยู่ได้นานแค่ไหน?"จิ่นชูมองไปที่ฮองเฮา เธอดูสลึมสลือและหายใจอย่างอ่อนแรงเธอถอนหายใจ“สิบวันถึงครึ่งเดือน”นางสนมเว่ยดูเศร้าหมองลงไปทันที"ถ้าเช่นนี้อาการของนางตอนนี้ก็ถึงขั้นร้ายแรงมากแล้วใช่หรือไม่? หากเจ้าจะรักษา ก็ยืดเวลาอย่างน้อยมากสุดได้ครึ่งเดือน และนี่จะทำให้นางต้องทนทุกข์ทรมานจากการรักษาอีก ใจข้านั้นทนไม่ได้จริงๆ"เธอกล่าวจบนางก็หันหน้าไปมองฮ่องเต้จิงชาง“ฝ่าบาท มิเช่นนั้น อย่าได้ปล่อยให้เสด็จพี่ต้องทนทุกข์ทรมานดีกว่าหรือไม่เพคะ? ข้าทนไม่ได้ที่จะให้นางทยทุกข์ทรมานอีกต่อไป”จิ่นชูยิ้มเยาะเย้ยอยู่ในใจ ทนไม่ไหวหรือ? เจ้าอยากให้นางตายเร็วๆน่ะสิฮ่องเต้จิงชางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าว"ข้าแต่งงานกับฮองเฮามานานกว่า 20 ปีและไม่อาจทนเห็นนางได้รับความเจ็บปวดจากการรักษาอีกต่อไป กวางแดงหิมะที่เจ้าว่านั่นข้าจะให้คนออกไปค้นหาเจ้าเองก็ไม่ต้องเข้าวังมารักษานางแล้ว"หากพระราชกรกฤฎีกาของฮองเต้สูงสุดยังไม่ประกาศออกมา จิ่นชูจึงไม่สามารถพูดอะไรได้ขณะที่เธอคำนับเ

ฮ่องเต้จิงชางนึกถึงสิ่งที่ขันทีเวินเป่ารายงานเมื่อวานนี้และหรี่ตาลง “เจ้าพูดถูก ชะตาของฮองเฮากำลังจะจบลง มันไม่มีประโยชน์หลังจากที่นางทำการรักษาฮองเฮา แต่เพราะฮ่องเต้สูงสุดออกคำสั่งเป็นการส่วนตัว นางจึงไม่กล้าฝ่าฝืนคำสั่งและทำให้เขาขุ่นเคือง นางจึงใช้ข้อแก้ตัวด้วยการได้รับบาดเจ็บ”เขานั่งลงอย่างช้าๆโดยทำความเข้าใจกับการกระทำของลั่วจินชูแต่สิ่งเดียวที่เขาไม่เข้าใจคือเหตุใดฮ่องเต้สูงสุดถึงรับสั่งให้เธอทำการรักษาฮองเฮา?แม้ว่าพระองค์จะทรงชอบฮองเฮาลูกสะใภ้ผู้นี้ และเมื่อนางทรงประชวรในหลายปีมานี้เขาก็ส่งคนไปส่งยาให้ แต่เขาก็ไม่เคยพยายามหาหมอหลวงมารักษาฮองเฮาด้วยตัวเขาเองเลยหลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ตรัส"ในเมื่อฮ่องเต้สงสุดสั่งให้พระชายาเซียวทำการรักษาให้ เช่นนั้นก็ฮองเฮาไปที่จวนอ๋องเซียวเถอะ"เขาขมวดคิ้วมุ่นและยังกล่าว"อีกอย่าง หลังจากที่นางถูกส่งไปยังจวนอ๋องเซียว เจ้าบอกสาธารณชนไปว่าหมอหลวงได้เคยทำการวินิจฉัยฮองเฮาว่านางสามารถอยู่รอดได้ถึงเทศกาลแข่งเรือมังกร"ขันทีเวิงเป่ายิ้มแล้วกล่าว"ฝ่าพระบาททรงปรีชา"หมอหลวงได้บอกว่านางสามารถอยู่รอดได้ถึงเทศกาลแข่งเรือมังกร แต่จริงๆ แล้วยื้