บททั้งหมดของ เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว: บทที่ 251 - บทที่ 260

หลังจากวันที่สิบห้าของเดือนจันทรคติแรก วังเซียวและวังดยุคก็ยุ่งมากชุดแต่งงานของจินซูมาถึงในวันที่ 18 เดือนแรกตามจันทรคติ ป้าม่านจึงบังคับคุณผู้หญิงลองสวมก่อน ถ้าใส่ไม่พอดีจะได้เปลี่ยนได้ในภายหลังไซส์ทั้งหมดนี้ถูกระบุตอนสั่งตัดเสื้อผ้าแต่ในตอนนั้นจินซูผอมมาก ไม่มีเนื้อบนร่างกายเท่าไหร่ตอนนี้หนักกว่าเมื่อก่อนสิบปอนด์เต็มแม้แต่ขนาดหน้าอกของเธอก็ยังเพิ่มขึ้นเยอะ ดังนั้นเดิมทีจึงไม่สามารถทำชุดแต่งงานออกมาได้เร็วขนาดนี้ แต่เป็นเพราะป้าม่านเร่งดำเนินการเมื่อชุดแต่งงานส่งมา จินชูรู้ทันทีว่าเธอใส่ไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงไม่อยากลองใส่ แต่อยากลองหลังจากลดน้ำหนักแล้วเธอสามารถลดน้ำหนักได้อย่างแน่นอนป้าม่านเริ่มอารมณ์ไม่ดีเมื่อเห็นว่าเธอปฏิเสธที่จะลองสวม เธอจึงสั่งให้จื่ออี๋และทหารองครักษ์จื่อ จับตัวเธอและถอดออกสวมเสื้อบนตัว จินซูหมุนตัวหน้ากระจกทองแดงหลายครั้งเสื้อผ้าแบบดีทำจากวัสดุอย่างดีเยี่ยมและงานปักก็ดี จินซูมีรูปร่างดีและไม่อ้วนเลยความสูงของเธอเหมาะสมกับน้ำหนักนี้แต่ที่แย่คือขนาดของเสื้อผ้าเอวยังพอเหมาะแต่ติดตรงที่หน้าอกจากน้ำหนักสิบปอนด์นั้น บางทีห้าปอนด์อาจมาจากหน้าอ

แม่ฟานไปที่วังดยุค และบอกจินซูเกี่ยวกับเรื่องนี้จินชูก็โกรธเช่นกันและพูดว่า" ถ้าแม่ไม่ได้ไปที่นั่น กลัวว่าตอนองค์ชายสี่แต่งงาน จะต้องถูกคนอื่นๆหัวเราะเยาะแน่ๆ"การใส่ชุดแต่งงานที่สั้นเลยขา ลวดลายยังผิดแบบ คงเป็นเรื่องน่าอายอย่างมากเธอปลอบแม่ฟาน“ แม่ไม่ต้องโกรธนะ เมื่อราชินีอาการดีขึ้น ทุกอย่างจะเรียบร้อย”แม่ฟานถอนหายใจ“ฉันก็หวังอย่างนั้น”ในวันแรกของเดือนกุมภาพันธ์ คุณชายมินมีคำสั่งไม่ให้ฝ่าบาทเสด็จไปยังวังดยุคใกล้จะแต่งงานกันแล้ว การพบกันทุกวันไม่ใช่เรื่องดีเสมอไปคุณชายมินได้ใช้คำสั่ง เห็นได้ว่าเขามาถึงขีดจำกัดสูงสุดของอำนาจแล้วเจอกันก่อนแต่งงาน จะโชคไม่ดี แม้ว่าคำพูดนี้จะไม่น่าเชื่อถือมากนัก แต่ก็มีข้อยกเว้นมากเกินไปและสุดท้ายก็ต้องปฏิบัติตามธรรมเนียมอย่างไรก็ตาม ยังมีข่าวดี ในที่สุดหมิงหยู่ก็ชักชวนถานเซี่ยได้ และเธอก็เต็มใจที่จะเป็นพยานเพื่อกล่าวหาเหลิงซวงซวงถานเซี่ยผิดหวังมานานแล้ว เพราะตั้งแต่ถูกคุมขังเหลิงซวงซวงไม่เคยมาเยี่ยมเธอเลยสักครั้ง และไม่พบใครที่จะดูแลเธอ เพื่อที่เธอจะได้ทนทุกข์น้อยลงเธอกลับคำสารภาพ ขายาวของคุณชายมินก็เริ่มวิ่งอีกครั้งข้อเสนอเกี่ยวกั

ในระหว่างงานเลี้ยงในพระราชวัง นางสนมเว่ยก็ออกมาอยู่เป็นเพื่อนเธอด้วยเธอนั่งข้างจักรพรรดิจิงชาง ราวกับว่าเธอเป็นราชินีและพูดสองสามคำกับพระชายาผู้สำเร็จราชการ จึงได้รู้ว่าองค์ชายผู้สำเร็จราชการและพระชายามีลูกสองคน และคราวนี้พวกเขามาที่ต้าหยานด้วยกันเธอยิ้มแล้วพูดว่า"ทำไมไม่เชิญพวกเขามาร่วมสนุกด้วยกันล่ะ"พระชายาของผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์พูดไม่ค่อยเก่ง แต่การสนทนาง่ายๆนี้ก็ราบรื่น และเธอก็พูดว่า:"ฉันเหนื่อยแล้วล่ะ ขอตัวพักผ่อนก่อนนะ"นางสนมเว่ยกล่าว:"ลำบากแล้วล่ะ"เธอถอดสร้อยข้อมือที่ข้อมือออกแล้วบอกเหวิงเปาด้วยรอยยิ้มว่า"ฉันจะมอบสร้อยข้อมือนี้ให้กับพระชายา และเมื่อฉันออกจากวัง ค่อยมอบของขวัญให้กับเด็กๆ"ขันทีเหวิงเปาถือสร้อยข้อมือทั้งสองข้างแล้วนำไปให้พระชายาผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์"องค์หญิงนี่คือรางวัลที่นางสนมตอบแทนให้กับท่าน"พระชายาผู้สำเร็จราชการมองดูสร้อยข้อมือแล้วขมวดคิ้ว“รางวัลเหรอ?”ดูเหมือน เธอจะไม่เข้าใจคำนี้อยู่ครู่หนึ่ง เธอจึงถามเหลิงชิงชิง ในภาษาถิ่นของรัฐฮุยว่า" คำว่า "นางสนม หมายความว่าอย่างไรรึ"เล้งชิงชิงยิ้มอย่างรวดเร็ดและพูดว่า:"พระชายา สร้อยข้อมือเส้นนี

เชาหยวนกล่าว: "สิ่งสำคัญที่สุดของเราในปัจจุบันยังคงเป็นการซื้อเหล็กดิบ"คุณชายกัวกล่าวว่า“รัฐฮุ่ยกัวต้องการลดราคาอาหารเพราะต้องการเพิ่มยอดขายเหล็กดิบเพื่อแลกกับอาหารที่มากขึ้น แต่ก็อยากได้ผ้าทั่วไปและผ้าซาตินด้วย ตอนนี้ราคาอาหารลดไม่ได้แล้ว คาดว่าพระองค์จะทรงเริ่มลงมือด้วยผ้าทั่วไปและผ้าซาติน”เชาหยวนกล่าว:"ไม่ได้อย่างแน่นอน สิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงปี ยุคสมัยเจียฮุยไม่ควรเกิดขึ้นอีก"จินซูถามด้วยความสับสน:"ทำไมเราต้องแลกข้าวและผ้าเป็นเหล็กดิบด้วยล่ะ เราซื้อด้วยเงินไม่ได้เหรอ?"เชาหยวนอธิบายว่า:"รัฐฮุยมีแร่ธาตุมากมาย มีนาข้าวน้อย และอาหารไม่เพียงพอ เหล็กดิบยังขายให้กับประเทศอื่น ๆ เพื่อแลกกับเงินและสินค้าอื่นๆ แต่ในความเป็นจริง สิ่งที่แลกเปลี่ยนคือสัดส่วนหลักของคนอื่น กำลังทหารของรัฐฮุยไม่เข้มแข็ง ก็เลยต้องพึ่งสิ่งนี้เพื่อกักขังประเทศเพื่อนบ้าน ต้าหยานของเราได้เพิ่มผลผลิตธัญพืชในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา หากเรามีอาหารมากเกินไป เราก็จะเสเบียงเมล็ดพืชและหญ้าไว้ หากฝ่าบาททรงทะเยอทะยานพระองค์ก็จะถือโอกาสทำสงคราม และไม่สนว่าต้าหยานของเราทำสงครามกับใครก็ตาม รัฐฮุยเลยจำเป็นต้องเพิ่มอาหารสำรองของพ

แม้ว่าจินชูจะผิดหวังในใจ แต่เธอก็ไม่ได้แสดงมันออกมาบนใบหน้า เธอทักทายชายหนุ่มแล้วถามเขาว่า " เจ้าชื่ออะไร อายุเท่าไหร่แล้วล่ะ"ชายหนุ่มตอบอย่างสุภาพ:"ผมชื่อหลี่ซงหรานปีนี้อายุสิบสามปีแล้วครับ"จินชูผิดหวังเล็กน้อย เขาอายุ 13 ปี พี่ชายคนโตหายไปเก้าปี ดังนั้น ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์จะไม่ใช่พี่ชายคนโตอย่างแน่นอนเธอขอให้หลี่ซงหรานนั่งลงและ ซักถามประวัติอย่างรอบคอบ เครื่องมือนี้ตรวจไม่ได้ แต่ผ่านการวินิจฉัย เธอควรได้รับข้อมูลทั่วไปบางอย่าง" ผมมักจะรู้สึกหายใจไม่ออกและรู้สึกอึดอัดเมื่อต้องเดินเป็นเวลานาน มีอาการไอรุนแรง แน่นหน้าอก เหนื่อยล้าปีละหลายครั้งครับ"จินซูหยิบหูฟังออกมาจากกระเป๋าแขนเสื้อ ที่เดิมที่เคยหยิบยาออกมาหลี่ซงหรานรู้สึกสงสัยมาก“นี่คืออะไรเหรอครับ?”“หูฟังของแพทย์จ๊ะ ใช้ในการฟังการเต้นของหัวใจ เพื่อดูว่าการเต้นของหัวใจของนายเป็นปกติหรือเปล่า…” จินชูอธิบายอย่างเรียบง่าย“ก่อนหน้านี้อาการไม่ค่อยร้ายแรงนักใช่ไหม?”จินชูถามเขาเขาส่ายหัว" ก่อนหน้านี้ผมไม่ได้รู้สึกอะไรมาก แต่มันเริ่มจริงจังมากขึ้นในช่วงสองหรือสามปีที่ผ่านมาครับ"องค์หญิงผู้สำเร็จราชการมองดูเธอแล้วถาม