บททั้งหมดของ เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว: บทที่ 241 - บทที่ 250

คุณนายผิงเชาโหวเล่าให้จินซูฟังเกี่ยวกับสถานการณ์ของครอบครัวพวกเขา บางครั้งก็หลีกเลี่ยงไม่ได้จริงๆ“พ่อตาของฉันเป็นเด็กกำพร้าไม่มีญาติในครอบครัว เขาได้ความดีความชอบจากการรบจนเลื่อนขั้นเป็นขุนนาง เขามีนิสัยที่ตรงไปตรงมาและทนไม่ได้กับความหน้าซื่อใจคดของพวกขุนนาง เขาจึงถูกใส่ร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าและทนทุกข์ทรมานมากมาย สามีของฉัน คุณป้าและคุณอาเฝ้าดูตั้งแต่อายุยังน้อย รู้สึกว่าการมีอำนาจเป็นเหตุผลสุดท้าย ถ้าไม่แข็งแกร่งขึ้นก็จะโดนรังแก”อย่างไรก็ตาม เหตุการณ์นี้นับวันยิ่งเริ่มไม่ยุติธรรมมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเราเห็นใครแสดงท่าทีเป็นปฏิปักษ์ต่อเราเพียงเล็กน้อย เราก็รู้สึกว่าพวกเขากำลังมุ่งเป้าไปที่เรา ดังนั้นถ้าไม่สวนกลับไปบ้าง หรือออกแรงกลับไปบ้าง บ้านเราก็คงไม่มีใครรับตำแหน่งขุนนางแล้ว โดยปกติขุนนางก็ไม่มีรายได้จากราชสำนัก ทุกคนมีธุรกิจเล็กๆข้างนอกทั้งนั้นแหละ แต่เราไม่มี เราอาศัยเงินเดือนหลายปีจากตำแหน่งขุนนาง และเราทำได้เพียงกำลังทางกาย เพื่อหารายได้และเลี้ยงดูครอบครัวของเรา”“ไม่กลัวว่าคุณผู้หญิงจะหัวเราะ ตอนนี้เราเป็นหนี้คนอื่นหลายพันตำลึงสำหรับค่าซุปและยา อะไรในบ้านขายได้เราก็ขาย เราจำเป็

พระราชินีตรัสว่า "สิบปีที่ผ่านมา ฉันเกือบจะเปิดเผยความลับของฉันแล้ว มองย้อนกลับไปในตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าฉันยืนหยัดมานานกว่าสิบปีได้อย่างไร ฉันเดินบนน้ำแข็งบางๆทุกวัน ส่งครอบครัวของตัวเองไปที่ชิงโจวทีละคน ยังต้องไม่ให้ใครเห็นสิ่งที่ฉันวางแผนอยู่เบื้องหลัง”"ลำบากท่านแล้ว"จินซูกล่าวด้วยความเคารพอย่างจริงใจ“ฉันไม่กลัวความลำบาก”เธอพูดด้วยสีหน้าดื้อรั้น แต่ยังมีความเห็นอกเห็นใจ“และไม่กลัวความตาย ฉันกลัวว่าชาวต้าหยานจะใช้ชีวิตอย่างน่าสังเวช เพราะความอยุติธรรมของผู้มีอำนาจ ตามแนวชายฝั่งชิงโจวมีพวกกลุ่มโจรซางกำลังก่อความวุ่นวายหลายปีที่ผ่านมา เมื่อฝ่าบาทขึ้นครองบัลลังก์ เขาได้ขอให้ทหารองครักษ์ชิงโจวส่งทหารมาล้อมและปราบปรามซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผลลัพธ์คือศัตรูพ่ายแพ้แต่ก็ยังสามารถกลับมาได้อย่างง่ายดาย ”"ห้าปีที่แล้ว เชาหยวนนำกองทหารของเขาเข้าโจมตีอย่างหนัก ทำให้กองกำลังหลักส่วนใหญ่พังทลายลง อย่างไรก็ตามยังมีเศษที่เหลือที่ยังคงรบกวนผู้คนตามแนวชายฝั่ง ทหารรักษาการณ์ชิงโจวยังคงเมินเฉยไม่รู้ไม่ชี้ ซึ่งส่งผลให้กองกำลังป้องกันตนเองของฉันต้องเสียสละคนไปไม่น้อย พวงไปถึงราชสำนักก็จะโจมตีอีก ฉันไม่สามารถทนได้

เมื่อหยุนจินเฟิงไม่ได้รับคำตอบจากที่นี่ ก็ทำให้เขาโกรธมากเพราะเรื่องการลักพาตัวของเล้งช่วงซวง ทั้งวังโห่วจึงไม่สงบสุขมีทหารหลายสิบคนในวังโห่ว และส่วนใหญ่เป็นนายพล คาดไม่ถึงว่าจะแอบแทรกซึมเข้าไปในวังได้ อีกทั้งยังลักพาตัวคนสำเร็จการเข้าไปในวังโห่วก็เหมือนกับการเข้าไปในสถานที่รกร้าง แล้วประเด็นคืออะไรล่ะ?รอผ่านกลางเดือนวันที่สิบห้านี้ เขาจะกลับไปที่ค่ายทหารรักษาการณ์ชิงโจว แต่ตอนนี้เขาจะกลับไปอย่างมั่นใจได้อย่างไร?เขากังวลจนลืมไปว่านายพลจากค่ายทหารรักษาการณ์ชิงโจวบอกว่าเขาจะมาที่ปักกิ่งเมื่อต้นปีนี้เมื่อเขาสงบสติอารมณ์ลงได้ เขาก็พบว่านายพลยังมาไม่ถึงปักกิ่งกองกำลังที่ถูกส่งไปยังชิงโจวโดยจ้านอู๋ชิงถือคำสั่งนกฟินิกซ์บินเขาจนค้นพบผู้นำกองกำลังป้องกันตนเอง ซึ่งเป็นพระบิดาของราชินีหนึ่งวันหลังจากที่กองทัพทั้งสองเผชิญหน้ากันที่ภูเขาชิลาน กองกำลังป้องกันตนเองก็ยอมจำนน จ้านอู๋ชิงได้รับคำสั่งจากแม่ทัพให้รวมพวกเขาเข้ากับกองกำลังต่อต้านผู้รุกรานและก็รวมเข้าด้วยกันอย่างเป็นทางการทหารองครักษ์ชิงโจวทราบข่าวก็สายเกินไปแล้ว ผู้บัญชาการทหารสูงสุดโห่วเยอยู่ที่เมืองหลวง และรองผู้บัญชาการท

หลานหนิงโห่วเข้ามาและสร้างความยุ่งยากครั้งใหญ่ หยุนขินเฟิงก็รู้เรื่องนี้เช่นกันเขาอยู่ที่ข้างนอก ฟังการสนทนาและการทะเลาะกันระหว่างพ่อกับลูกสาว เขารู้สึกว่าหลานหนิงโห่วนั้นน่าขยะแขยงจริงๆดังนั้นเมื่อหลานหนิงโห่วเดินออกไป เขาก็เลี่ยงที่จะเจอเขาตระกูลนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อและแม่ของเขาต้องการที่จะรับค่ายทหารชิงโจวแล้วล่ะก็ เขาก็คงไม่แม้แต่จะแหงนมองเขาชอบพระชายา เมื่อเห็นเธอครั้งแรก เธอสงบเงียบดีมาก แต่เมื่อกี้นี้โรคฮิสทีเรียของเธอทำให้เธอรู้สึกน่ากลัวแต่ก็รู้สึกเจ็บปวดแทนเธอจับใจ แต่ความเจ็บปวดนั้นเกิดขึ้นเพียงชั่วครู่ เพราะครึ่งหนึ่งที่เธอพูดนั้นเกี่ยวข้องกับเขาการส่งเธอไปโรงพยาบาลอื่น หมายถึงการปล่อยเธอตายเขาทำได้ถึงขนาดนี้ และเธอก็สามารถเก็บไว้ในใจ แต่ทำไมเธอถึงต้องพูดออกมา?ด้วยใบหน้าที่แตกสลาย ไม่ว่าใครก็รู้สึกน่าเกลียดเขาไม่ได้เข้าไปในหยาเหย่วจู และเขาไม่อยากเข้าไปอีกเลย เธอฉีกหน้าและไม่เหลือที่ว่างให้เขา ดังนั้นสามีและภรรยาจึงเป็นเพียงแค่ชื่อเท่านั้นเซียวเอ๋อไปเชิญจินชูมา และเซียวเอ๋อก็บอกสถานการณ์ระหว่างทางจินซูรู้สึกว่าชิงชิงน่าจะเศร้ามาก พ่อแม่ของเธอเคยดูแลเธอ

อีกด้านหนึ่งของเป่ยโจว พวกญาติๆของตระกูลหลัวก็เข้ามาเยี่ยมเยียนจินซูสีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปหลายคนไม่พอใจหลัวฉีเป่ยเพราะเขามีชื่อเสียง แต่ไม่ได้ช่วยเหลือสมาชิกคนอื่นในตระกูลของเขาเลยดังนั้นเมื่อหลอจินชูถูกรังแก จึงไม่มีใครออกหน้ามาช่วยเธอแน่นอนว่าเหตุผลที่ใหญ่ที่สุดก็คือห้องที่สองและสามบางห้องก็ถูกจัดสรรให้กับพวกเขาเช่นกัน ดังนั้นพวกเขาจึงเงียบปากในตอนแรกห้องที่สองและสามใช้พี่ชายที่อายุเยอะกว่ามารังแกหลัวจินซูตอนนี้พวกเขาทั้งหมดย้ายข้างกันเอง ต่างออกมาเป็นพยานเพื่อต่อต้านโจรเลวในห้องนอนที่สองและสามโดยปกติแล้วเป็นเพราะจินซูกำลังจะแต่งงานกับเจ้าชายเซียว และเธอก็มีชื่อเสียงในกรุงปักกิ่งในฐานะหมอมหัศจรรย์เดิมทีไม่รู้ว่าเธอมีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้หลี่ เซียงผิง กลับไปที่เป่ยโจวและไปที่ศาล เธอเอะอะโวยวายนอนกลิ้งไปกับพื้น แต่ยังมีผู้หญิงในตระกูลที่เป็นหนักกว่าเธอซะอีก คอยจิกกัดเธอเพราะรังแกเด็กกำพร้า ในวันที่สภาพอากาศหนาวเย็นก็ยังไล่จินซูออกไปข้างนอกพูดทั้งน้ำตา จินซูผู้น่าสงสารเกือบตายในน้ำแข็งและหิมะเพราะความโหดร้ายและความโหดเหี้ยมของห้องที่สองและสาม ผู้คนที่ก