บททั้งหมดของ เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว: บทที่ 221 - บทที่ 230

อู๋เฉียนเฉียนบอกความคับข้องใจของตนเอง แล้วจึงถามเธอว่า "ทำไมวันนี้แม่ถึงมาที่นี่ได้ล่ะ"คิ้วของแม่นางอู๋โกรธจัด"เดิมทีอยากขอให้ฝ่าบาทช่วยระบายความโกรธให้ข้า ใครจะรู้... "ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ จึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้เธอฟัง และสุดท้ายก็พูดว่า:"ดังนั้น ข้าไม่สนหรอกว่าเจ้าจะใช้วิธีไหน จะต้องตั้งครรภ์โดยเร็วที่สุดแม่รอดูท่าทีของเขา เขาไม่ได้มองตระกูลอู๋ของพวกเราอยู่ในสายตา”อู๋เฉียนเฉียนพูดด้วยความโกรธ:"นางกล้าดียังไงมาตีแม่ล่อจิงซูไม่ต้องการชีวิตแล้วเหรอ ฉันจะไปหานาง"“เจ้ากำลังมองหาอะไรเรื่องนี้ใช้ประโยชน์ได้หรอ”แม่นางอู๋ตบหลังมือเธอแล้วบ่นว่า:"สิ่งสำคัญอันดับแรกของเจ้าในตอนนี้คือตั้งท้องโดยเร็วที่สุด เรื่องอื่นแม่จะเป็นคนจัดการเอง"เธอกัดฟันแล้วพูดว่า"ไม่ใช่แค่ล่อจิงซูหรอ วันนี้ให้อภัยเขา แต่พรุ่งนี้ฉันจะบอกให้คนทั้งเมืองหลวงรู้ให้ทุกคนรุมประนามหล่อน"วันนี้ภรรยาพวกนั้นก็เป็นคนที่ขี้กลัวแต่ไม่ต้องร้อนรน ตอนนี้เธอแต่งงานกับคนในราชวงศ์แล้ว แค่เธอแปะประกาศไม่กี่อัน เชิญชวนมเหสีบางคนมา พวกเขาก็จะไม่สนความจริง แล้วทำลายหนังสือล่อจิงซู ทำให้ราชวงศ์ดูถูกหล่อนตราบใดที่ไม่มีใครจริงจังกับเรื่

หลังจากที่หยุนมู่เฟิงผ่าตัด อารมณ์แย่มากเขารู้สึกเจ็บปวดมากที่จริงแล้วเป็นหลังจากที่โดนยาสลบ เขาเจ็บบาดแผล หลิวต้าอันเคยอธิบายให้เขาฟังแล้งหลายครั้ง ว่านี่เป็นเรื่องปกติ ผ่านไปสองวันก็จะไม่ปวดแต่เขายังรู้สึกเจ็บปวดมาก และรู้สึกหดหู่อย่างยิ่งหลิวต้าอันให้ยาแก้ปวดแก่เขา แต่ดูเหมือนจะไม่มีผลอะไรกับเขาเลยเมื่อจินชูเข้ามาพบเขา เขาค่อนข้างหวาดกลัวและหดหู่ใจจินชูดูบาดแผล เมื่อคืนก็ดูหลังการผ่าตัดด้วย ทุกอย่างเรียบร้อยดี“เกิดอะไรขึ้น”เธอดึงหลิวต้าอันไปที่ประตูแล้วถามหลิวต้าอันก็ทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน"หลังจากการผ่าตัดเมื่อวาน เขายังมีความสุขมากอยู่ เขาบอกว่าหลังจากขาของเขาหายดีแล้ว ก็สามารถพาคนรักออกไปเที่ยวได้ แต่มีบางอย่างเริ่มผิดปกติตั้งแต่เมื่อคืนนี้""เริ่มรู้สึกผิดปกติหลังจากได้รับยาสลบหรือ "“น่าจะเป็นช่วงเวลานั้น แต่บอกตามตรง มันไม่ได้เจ็บขนาดนั้น เขาพูดเกินจริง”“กระดูกนะ ต้องเจ็บแน่นอน ลองตรวจสอบดูให้ครบก่อน”"ตรวจสอบแล้ว ให้ยาเขาแล้ว หลังจากปล่อยให้เขาหลับ ก็เปิดเครื่องตรวจสอบแล้ว ทุกอย่างดีมาก"จินชูคิดอยู่ครู่หนึ่ง“บางทีความเจ็บปวดแบบนี้อาจสัมผัสถึงความกลัวที่อยู่

เมื่อเธอถาม ก็ถือโอกาสยื่นชาให้เขา“เรื่องนี้”ช่าวหยวนมองไปที่ถ้วยของเธอ แล้วเอื้อมมือไปหยิบ มานี่ นี่เป็นของที่เธอดื่มไปแล้ว“ถามเหล่าหมินบางทีจะได้ความชัดเจนมากกว่า”“คุณหมิน”จินชูพูดด้วยความเสียใจ“คืนนี้เขามาที่ตำหนักกั๋วกง ถ้ารู้ว่าเขารู้ดีกว่า ฉันถามเขาดีกว่า”คุณหมินต้องรู้ดีกว่าแน่นอนใครไม่รู้ล่ะแต่เธออยากพบเขาแล้ว การส่งอาหารเป็นข้อแก้ตัวฟังดูไกลเกินไป“แต่มันไม่สำคัญฉันก็รู้คร่าวๆ เหมือนกัน”ช่าวหยวนจิบชาแล้ววางลง นิ้วของเขาวางอยู่บนขอบถ้วยมีรอยลิปสติกจางๆมันบังเอิญเป็นที่ที่เขาดื่มเมื่อกี้ ตอนนั้นไม่ได้สังเกตเห็นความผิดพลาดอันสวยงามนี้ ทำให้หัวใจของเขารู้สึกราวกับขนนกกำลังถูกดึงอยู่"เอาเถอะ คุณบอกฉันหน่อยสิ"จินชูมีทักษะการสังเกตที่น่าทึ่ง และสังเกตเห็นมัน แต่แสร้งทำเป็นไม่สังเกตเห็นมันช่าวหยวนจำได้ว่ามันเป็นเรื่องของนางสนมในวัง เขาไม่ชัดเจนเกี่ยวกับเรื่องนี้ และเขาก็จำมันไม่ได้ทั้งหมดเขาจะให้ความสนใจในภายหลังเพราะมันเกี่ยวข้องกับเจ้าชายและทำให้เกิดความยุ่งยากใหญ่หลวงเขายังได้รับตำแหน่งเป็นกษัตริย์จินด้วยเหตุนี้เหตุการณ์นี้ไม่ได้เกิดขึ้นนานมาแล้ว มันเกิดขึ้

ซินอี๋กลับจ้องมอง หลังจากจ้องมองที่ด้านบน เขาก็จ้องมองที่ตรงกลาง หลังจากจ้องมองที่ตรงกลาง เขาก็จ้องมองที่ด้านล่าง หลังจากจ้องมองที่ด้านล่าง เขาก็จ้องมองที่ด้านล่างอีกครั้งคุณหมิงซานเหลือบมองดวงตาของซินอี๋ แล้วยิ้มเล็กน้อย“แม่นางท่านนี้กำลังมองอะไรอยู่”ก่อนที่ซินยี่จะพูด จินซูกล่าวว่า:"คุณซานอย่าโกรธเคืองเลย เธอไม่เคยเห็นคนแปลกหน้า ขอโทษด้วย""ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร" หลังจากพูดสิ่งนี้ด้วยรอยยิ้มเขาก็หันไปด้านข้างและรอให้จินชูขอให้เขานั่งลงคุณหมินขอให้เขานั่งลงก่อน แล้วพูดกับจินชูว่า:"คุณซานเพิ่งบอกฉันว่า เขาหายใจไม่สะดวกตลอดเวลา หมอบอกว่าเป็นเพราะโรคหอบหืด""อาการหายใจมีเสียงฮืด ๆ เป็นมานานแค่ไหนแล้ว"อาการหายใจมีเสียงฮืด ๆ คือโรคหอบหืด ไม่แปลกที่เสียงจะอ่อนแอ“ผ่านมาหลายปีแล้วจำไม่ได้จริงๆว่ากี่ปีแล้ว พูดสั้นๆ ก็คือมากกว่าสิบปี”นายหมิงซานลุกขึ้นยืนอีกครั้งและจับมือของเขาต่อหน้าจินชู “ขอแม่นางโปรดช่วยด้วยเถิด”จินซูพยักหน้า หันไปหาซินยี่และกระซิบ:"ตรวจสารก่อภูมิแพ้ ตรวจเลือดเอกซเรย์หน้าอก"การวัดการตอบสนองของทางเดินหายใจ และการช่วยหายใจในปอดไม่สามารถทำได้ชั่วคราว และจำเป็นต้องได้

คำว่า"พี่เขย" ทำให้เส้าหยวนรู้สึกเบิกบานราวดอกไม้ที่ล่องลอยไปตามสายลมหรือแม้แต่คุณชายหมิ่นเองก็ยังชอบสาวน้อยปากหวานผู้นี้ และเป็นครั้งแรกที่เขาตบรางวัลให้เธอด้วยเมล็ดข้าวสาลีสีทองถุงเล็กๆอีกทั้งยังไม่หยุดปากเรียกเธอว่า"เด็กดี"หลายต่อหลายครั้งจิ่นซูยิ้มขบขันพร้อมกับจ้องเขม่งไปที่เธอ เจ้าเด็กเจ้าเล่ห์แต่เพราะคำว่าพี่เขย จึงทำให้บรรยากาศอึมครึมนี้เปลี่ยนเป็นเหมือนครอบครัวรวมตัวกันจริงๆลั่วต้าเยว์และภรรยาของเขาจึงไม่สงวนท่าทีเหมือนเมื่อครู่อีกต่อไป ทั้งยังเริ่มพูดคุยกับฝ่าบาทเส้าหยวนกล่าวขอบคุณพวกเขาที่ดูแลคอยดูแลจิ่นซูแถมยังลุกขึ้นยืนจับมือ เห็นได้ชัดว่าเขานับถือว่าพวกเขาเป็นผู้อาวุโสของเขาไปแล้วลั่วต้าเยว์และภรรยาของเขาล้วนแต่ตื่นเต้นดีใจและมีความสุขมาก ดูๆแล้วฝ่าบาทจะดีต่อเสี่ยวซูมากจริงๆท่านป้าอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าใจ เพราะเป็นผู้หญิงมักจะอ่อนไหวเสมอ ยิ่งเธอก็มีลูกสาวเหมือนกันแล้วด้วย มันจะดีแค่ไหนกันถ้าพ่อแม่ของเสี่ยวซูยังอยู่?จิ่นซูเห็นว่าขอบตาของนางแดงเล็กน้อยจึงกล่าวถาม"ท่านป้า ท่านเป็นอะไร?"ท่านป้ารีบยิ้มแล้วพูดว่า“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ข้าแค่มีความสุข มีความสุข…