เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 225 ยังมีแม่นางส่งข้าวให้เขา
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 226 คุณหมิงซาน
หลังจากที่จินซูกลับถึงตำหนักกั๋วกง เขาก็เห็นคุณหมินกลับมาอีกครั้งนอกจากนี้ ฉันกำลังจับปากกาเพื่อเขียนคำอวยพรจินซูดูแล้ว มันดูดุร้ายและสง่างามฉันไม่เข้าใจ มันบ้าเกินไปและโง่เกินไปคุณหมินบอกว่าไม่มีทางเลือก ท้ายที่สุด มีทรัพย์สินมากมาย บ้านหลายหลัง และสนามหญ้าอื่น ๆ อีกมากมาย คุณคิดว่าเป็นเพียงตำหนักของเจ้าชายเซียวและตำหนักกั๋วกงหรือจินชูกล่าวว่า:"จริงๆ แล้ว แค่ติดที่ประตูใหญ่ก็เพียงพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องติดไว้ทุกที่"“แบบนั่นไม่ได้หรอก ก็แค่เสียแรงนิดหน่อยไม่ใช่เหรอ ความดีต้องมีทุกที่”จินชูรอจนเขาเหนื่อยจากการเขียนและนั่งจิบชาก่อนจะถามนางสนมหนิงว่าเกิดอะไรขึ้นมันเกือบจะเหมือนกับที่ช่าวหยวนพูด แต่คุณหมินรู้รายละเอียดมากกว่า คุณหมินยังเพิ่มรายละเอียดมากมายทีละเรื่องและรายละเอียดเหล่านั้นก็นองเลือดมากตัวอย่างเช่น ฉากที่จงชี่กงถูกฆ่าด้วยไม้, เสียงกรีดร้องของนางสนมหนิงเมื่อเธอถูกทุบตีจนตาย และฉากที่หยุนมู่เฟิงรีบไปช่วยแม่ของเขาหลังจากนั้น หยุนมู่เฟิงถูกจำคุกในตำหนักของตระกูล และเสียงร้องที่ดังออกมากลางดึกนั้นน่าสังเวชมากจนทำให้ปวดใจจนกระทั่งราชินีเดินออกมาข้างหน้า และเหล
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 227 ประจำเดือนครั้งสุดท้ายมาเมื่อไหร่
ซินอี๋กลับจ้องมอง หลังจากจ้องมองที่ด้านบน เขาก็จ้องมองที่ตรงกลาง หลังจากจ้องมองที่ตรงกลาง เขาก็จ้องมองที่ด้านล่าง หลังจากจ้องมองที่ด้านล่าง เขาก็จ้องมองที่ด้านล่างอีกครั้งคุณหมิงซานเหลือบมองดวงตาของซินอี๋ แล้วยิ้มเล็กน้อย“แม่นางท่านนี้กำลังมองอะไรอยู่”ก่อนที่ซินยี่จะพูด จินซูกล่าวว่า:"คุณซานอย่าโกรธเคืองเลย เธอไม่เคยเห็นคนแปลกหน้า ขอโทษด้วย""ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร" หลังจากพูดสิ่งนี้ด้วยรอยยิ้มเขาก็หันไปด้านข้างและรอให้จินชูขอให้เขานั่งลงคุณหมินขอให้เขานั่งลงก่อน แล้วพูดกับจินชูว่า:"คุณซานเพิ่งบอกฉันว่า เขาหายใจไม่สะดวกตลอดเวลา หมอบอกว่าเป็นเพราะโรคหอบหืด""อาการหายใจมีเสียงฮืด ๆ เป็นมานานแค่ไหนแล้ว"อาการหายใจมีเสียงฮืด ๆ คือโรคหอบหืด ไม่แปลกที่เสียงจะอ่อนแอ“ผ่านมาหลายปีแล้วจำไม่ได้จริงๆว่ากี่ปีแล้ว พูดสั้นๆ ก็คือมากกว่าสิบปี”นายหมิงซานลุกขึ้นยืนอีกครั้งและจับมือของเขาต่อหน้าจินชู “ขอแม่นางโปรดช่วยด้วยเถิด”จินซูพยักหน้า หันไปหาซินยี่และกระซิบ:"ตรวจสารก่อภูมิแพ้ ตรวจเลือดเอกซเรย์หน้าอก"การวัดการตอบสนองของทางเดินหายใจ และการช่วยหายใจในปอดไม่สามารถทำได้ชั่วคราว และจำเป็นต้องได้
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 228 มีรางวัล
จิ่นซูได้เข้าไปดูหยุนมู่เฟิง และเจ้าหนอนหนังสือซินอี๋ได้ทำการรักษาเขาอย่างรวดเร็วเมื่อวานนี้ วันนี้เขาจึงไม่มีอาการเจ็บปวดใดๆแต่ทว่าตัวเขานั้นยังคงรู้สึกหดหู่อยู่มาก ถึงแม้ว่าจิ่นซูจะมาหา เขาก็ได้แต่ฝืนยิ้มเบาๆแล้วจ้องมองไปยังทางประตูอย่างว่างเปล่าเมื่อรู้ว่าเขาได้ประสบพบเจอเรื่องราวพวกนั้น จิ่นซูก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเวทนาหลานชายของนางเป็นอย่างมากแต่จิ่นซูก็ไม่สามารถทำอะไรได้ และอย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้“ขาของเจ้าจะไม่เป็นอะไร” จิ่นซูปลอบเขาก่อนการผ่าตัด หยุนมู่เฟิงเอาแต่ถามว่าเขาจะไม่เป็นอะไรใช่มั้ย แต่พอตอนนี้จิ่นซูกล่าวเช่นนี้ เขาก็กลับแสดงสีหน้าแปลกๆออกมาหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็พูดเบาๆออกมาว่า"อาจจะดีซะกว่าถ้ารักษาไม่หาย"จิ่นซูไม่เข้าใจ จะดีกว่าถ้ารักษาไม่หาย? นี่เขาไม่ได้มาขอรับการรักษาด้วยตัวเองหรอกหรือ?เขาก็ไม่ได้กล่าวอะไรอีกจิ่นซูครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งแล้วกล่าวว่า"เรียกองค์หญิงจินให้มาอยู่เป็นเพื่อนเจ้า ดีหรือไม่?"ได้ยินเช่นนั้น เขาก็พยักหน้ารับทันที ในดวงตาราวกับมีแสงสว่างไสว"ดี ดี!"เห็นได้เลยว่าเขานั้นไว้วางใจองค์หญิงของเขาเป็นอย่างอย่างมากจิ่นซูเคยพบหญิงสา
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 229 เส้าหยวนเชิญทานลุงทานข้าว
คำว่า"พี่เขย" ทำให้เส้าหยวนรู้สึกเบิกบานราวดอกไม้ที่ล่องลอยไปตามสายลมหรือแม้แต่คุณชายหมิ่นเองก็ยังชอบสาวน้อยปากหวานผู้นี้ และเป็นครั้งแรกที่เขาตบรางวัลให้เธอด้วยเมล็ดข้าวสาลีสีทองถุงเล็กๆอีกทั้งยังไม่หยุดปากเรียกเธอว่า"เด็กดี"หลายต่อหลายครั้งจิ่นซูยิ้มขบขันพร้อมกับจ้องเขม่งไปที่เธอ เจ้าเด็กเจ้าเล่ห์แต่เพราะคำว่าพี่เขย จึงทำให้บรรยากาศอึมครึมนี้เปลี่ยนเป็นเหมือนครอบครัวรวมตัวกันจริงๆลั่วต้าเยว์และภรรยาของเขาจึงไม่สงวนท่าทีเหมือนเมื่อครู่อีกต่อไป ทั้งยังเริ่มพูดคุยกับฝ่าบาทเส้าหยวนกล่าวขอบคุณพวกเขาที่ดูแลคอยดูแลจิ่นซูแถมยังลุกขึ้นยืนจับมือ เห็นได้ชัดว่าเขานับถือว่าพวกเขาเป็นผู้อาวุโสของเขาไปแล้วลั่วต้าเยว์และภรรยาของเขาล้วนแต่ตื่นเต้นดีใจและมีความสุขมาก ดูๆแล้วฝ่าบาทจะดีต่อเสี่ยวซูมากจริงๆท่านป้าอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าใจ เพราะเป็นผู้หญิงมักจะอ่อนไหวเสมอ ยิ่งเธอก็มีลูกสาวเหมือนกันแล้วด้วย มันจะดีแค่ไหนกันถ้าพ่อแม่ของเสี่ยวซูยังอยู่?จิ่นซูเห็นว่าขอบตาของนางแดงเล็กน้อยจึงกล่าวถาม"ท่านป้า ท่านเป็นอะไร?"ท่านป้ารีบยิ้มแล้วพูดว่า“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ข้าแค่มีความสุข มีความสุข…
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 230 ต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว
เป็นอย่างที่คิด เมื่อมีเส้าหยวนอยู่ด้วยหนิงม่านม่านจึงยอมพูดทุกอย่าง“เคยใช้สารหนู เคยแขวนคอตัวเอง เคยกระโดดน้ำ ปีที่ผ่านมานี้รวมแล้วประมาณเจ็ดแปดครั้งแล้วที่พยายามฆ่าตัวตาย”หนิงม่านม่านกล่าวออกไปด้วยอาการสั่นไปทั้งตัว ใบหน้าอันอ่อนโยนของเธอนั้นดูเจ็บปวดมากหญิงสาวผู้นี้ตระกูลแม่ของนางไม่ได้อยูที่เมืองหลวงด้วย ดังนั้นเธอจึงต้องแบกรับมันไว้เพียงผู้เดียวแต่เมื่อก่อนเธอไม่ได้แสดงมันออกมาเลยแม้แต่นิดเดียวเธอก้มหน้าปาดน้ำตา“ฉะนั้นแม้แต่อยู่ในจวนข้าก็อยู่ไม่ห่างเขาแม้แต่ก้าวเดียว ข้ากลัวว่าถ้าข้าไม่ระวังก็จะเสียเขาไปในพริบตาเดียว แล้วถ้าเกิดเขาจากไป ข้าก็ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่”เส้าหยวนรู้สึกสลดใจเมื่อได้ยินเช่นนี้"เมื่อก่อนที่ข้าพบเขา ข้าก็ไม่เคยสังเกตเลย เขาเองนั้นยังชอบยิ้มแย้มเมื่ออยู่ต่อหน้าข้าด้วย"“แต่ทุกครั้งที่มีคนมาหา เขาก็จะยิ้มแย้ม และไม่ว่ากับใครก็ตาม”หนิงม่านม่านรู้สึกเศร้าใจเป็นอย่างมาก“พอตื่นขึ้นมาทุกเช้าอารมณ์ของเขาก็จะตกต่ำมากที่สุด ข้าต้องคอยให้กำลังใจเขา เขาถึงยอมลุกขึ้นเดินออกจากห้องมีช่วงหนึ่งที่เขาไม่ยอมออกไปไหนเลยเป็นเวลาครึ่งเดือน”จิ่นซูถอนหายใจออกมา ที่จริงแ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 231 ความลับของครอบครัวตระกูลจิ่นซู
หลังจากจัดการเรื่องเหล่านี้เสร็จก็ถึงเวลาที่ตำหนักจะหยุดพักในช่วงปลายปี จิ่นซูยังให้องค์ชายจิ่นออกจากโรงพยาบาลและกลับบ้านเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับปีใหม่ในช่วงเวลาหลายวันที่ยุ่งวุ่นวายของจิ่นซูนี้หยูซิงหมางได้เข้ามามอบของขวัญปีใหม่มากมาย โดยบอกว่าองค์หญิงคนโตเป็นผู้มอบให้และต้องให้เธอรับมันป้าม่านตัดสินใจรับมันไว้เพราะอย่างไรก็ยังต้องคบค้ากันไปอีกนานอยู่แล้วกับตระกูลนี้ในเวลาเที่ยงก่อวันปีใหม่ จวนผิงชาโหวก็มาส่งของขวัญให้เช่นกันสิ่งที่ส่งมาคือหมูป่าหนึ่งตัวซึ่งเป็นเด็กในจวนขึ้นเขาไปล่ามาเองและเขาไม่กล้าขายจึงมอบให้หญิงสาวป้าม่านก็รับไว้เช่นกันและได้มอบของขวัญคืนเป็นการตอบแทนแถมรวมทั้งแท่งเงินด้วยต่อเนื่องมาด้วยตระกูลเกา ตระกูลเหลียงและผู้ที่เคยถูกรักษาก็พากันมาส่งมอบของขวัญให้ บางคนที่ไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์กันมาก่อนและไม่เคยส่งของมอบของขวัญให้กัน บัดนี้ได้ใช้โอกาสนี้มาทำความรู้จักและส่งของขวัญป้าม่านรับของขวัญจนมือไม้อ่อนแรง ตกเย็นเธอถึงกับบ่นออกมาสองสามคำ โดยบอกว่ารวมตัวมามอบของกันวันนี้ เหตุใดไม่มาให้เร็วกว่านี้คุณชายหมิ่นที่ทำงานจนตัวหมุนได้ยินเช่นนี้จึงพูดว่า"รับของก็เป็นส
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 232 ท่านพ่อข้าบอกว่าคุณชายใหญ่นั้นหายตัวไป
เมื่อมาถึงจวนอ๋องฉู่ ที่นี่ไม่มีแม้แต่กลิ่นอายของปีใหม่ที่กำลังจะมาถึงเธอเดินตามสาวรับใช้และตรงไปยังเรือนหยาวเยว่ที่นี่ไม่มีวี่แววของหยุนจิ้นเฟิง มีแต่เหลิ่งจิงจิงที่ออกมาต้อนรับเธอเมื่อเห็นจิ่นซู นางก็ไม่ได้ปิดบังความกังวลของตัวเองเลยซักนิด ก็เพียงเพราะรู้สึกผิด"ข้าต้องขออภัยจริงๆที่รบกวนเจ้าอีกแล้ว ข้านั้นขออภัยจริงๆ"“ไม่ต้องพูดแล้ว”จิ่นซูเหลือบมองใบหน้าของนาง ผิวพรรณที่เริ่มเปร่งปรั่งมากขึ้นแล้ว มันได้ผลดีจริงๆ“เสี่ยวเอ๋อได้เล่าให้ข้าฟังหมดแล้วแล้วเด็กอยู่ไหน?”เหลิ่งจิงจิงกล่าวตอบ"พึ่งจะกล่อมหลับไป เขาเอาแต่ร้องไห้แถมไม่ยอมกินนม"ทั้งสองเข้าไปในห้องนอนด้วยกัน มีแม่นมนั่งอยู่กลางห้อง และมีซื่อจื่อก็อยู่ในอ้อมแขนของนาง ต้องคอยอุ้มไว้เขาถึงจะยอมหลับจิ่นซูเอื้อมมือออกไปโอบรับไว้ ใบหน้าเล็กๆนี่แดงปลั่ง ใต้จมูกยังมีน้ำมูกเหนียวแห้งติดอยู่ บนขนตาก็ยังมีคราบน้ำตาอยู่จิ่นซูลูบไปที่หลังศีรษะของเด็กก็พบว่ามันยังคงบวมอยู่ เธอกล่าว"พวกท่านออกไปก่อน ข้าจะต้องตรวจเขาสักหน่อย""ได้!"เหลิ่งจิงจิงรู้กฎของเธอดีแล้วพาผู้คนออกไปจิ่นซูเปิดระบบและตรวจสอบอยู่สักพักและพบว่าไม่มีอะไรร้ายแรง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 233 ท่านรักษาก่อน
จิ่นซูรีบกลับไปที่ตำหนักอย่างรวดเร็ว เส้าหยวนและคุณชายหมิ่นก็ยังไม่ไปไหนและกำลังรอเธออยู่จิ่นซูให้จื่ออีออกไปส่งผู้คน เหลือเพียงแต่เส้าหยวนและคุณชายหมิ่นอยู่ในห้องเมื่อเห็นสีหน้าที่เรียบนิ่งและเคร่งขรึมของเธอ ทั้งสองเองก็อดไม่ได้ที่จะมองเธอด้วยสีหน้าจริงจังเส้าหยวนกล่าวถาม"จิ่นซู มีอะไรหรือ?"ตลอดทางที่เดินทางกลับ จิ่นซูสงบลงเล็กขึ้นมาก แต่ด้วยความตื่นเต้นเสียงที่เปล่งออกมาของนางยังคงไม่สามารถควบคุมได้"ชิงชิงบอกข้าว่า ก่อนที่โหวหลานหนิงรับตำแหน่งเคยบอกนางว่าพี่ชายใหญ่ของข้ายังไม่ตาย แต่หายตัวไป"เส้าหยวนและคุณชายหมิ่นมองหน้าสบตากัน ทั้งคู่นั้นรู้สึกตกใจในตาของคุณชายหมิ่นเต็มไปด้วยความสงสัย"นี่มันเหลือเชื่อเกินไป แม้ว่าสงครามครั้งนั้นทหารองครักษ์ชิงโจวของเขาได้ร่วมต่อสู้ด้วย แต่ถ้าหากโหวหลานหนิงรู้ว่าคุณชายใหญ่หายตัวไปและไม่ได้ตายในสนามรบ ทำไมเขาถึงไม่ยอมบอก?"จิ่นซูส่ายหัวและมองไปที่เส้าหยวน"ข้าก็ไม่รู้ เส้าหยวนเจ้าคิดเห็นอย่างไร"เส้าหยวนและคุณชายหมิ่นมีข้อสงสัยที่เหมือนกันอยู่อย่างหนึ่งตอนที่พี่ชายใหญ่จิ่นซูสละชีวิตเขามีอายุเพียงสิบสี่ปี และความโชคร้ายของการออกรบครั้งนั
บทล่าสุด
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 330 คำเยินยอ
หลังจากที่พวกเขาดื่มเกือบเสร็จแล้ว เชาหยวนก็ชื่นชมพวกเขาอีกครั้งและบอกว่าวันนี้พวกเขาทำได้ดีมากและควรทำหน้าที่นี้ให้ดีต่อไปยังไม่เมา แต่ก็เมาแล้ว หลังจากได้ยินคำพูดขอบคุณ ความมั่นใจก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าขณะที่พวกเขากล่าวคำอำลาทีละคน ใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจเมื่อพวกเขานั่งที่โต๊ะเจรจาในวันรุ่งขึ้น การแสดงออกของพวกเขาค่อนข้างผ่อนคลายเมื่อวานมีเชือกผูกไว้และดูประหม่ามาก วันนี้ทัศนคติทางใจเปลี่ยนไป ผู้คนจากรัฐฮุ่ยมองดูแล้วก็รู้สึกประหม่าครึ่งชั่วโมงผ่านไปหนึ่งชั่วโมงผ่านไปสองชั่วโมงผ่านไปการเจรจาที่แท้จริงเกี่ยวข้องกับการชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียและการต่อสู้ระหว่างคุณและฉัน ไม่พบดินปืน แต่ก็รู้สึกว่ามีดินปืนเต็มไปหมดคิ้วด้านนี้ขมวดคิ้วด้านนั้นก็คลายออกคิ้วด้านนี้ยกขึ้นคิ้วด้านนี้ย่นลงการชักเย่อดังกล่าวดำเนินต่อไปจนถึงตอนเย็นต่างฝ่ายต่างเหนื่อยและแทบจะไม่มีมุมมองใหม่ๆให้พูดมากนักทั้งสองฝ่ายกำลังรอให้ใครก็ตามพูดก่อนเพื่อลดเงื่อนไของค์ชายหลู่มองดูหยุนฉินเฟิงในมุมที่ต่างออกไป คิดว่าเขาไม่สามารถทำเรื่องอะไรได้เลย และคิดว่าไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 329 องค์ชายสี่ยังคงมั่นคงมาก
การเจรจาหยุดชะงักและบรรยากาศหยุดนิ่งเมื่อเห็นว่าหยุนฉินเฟิงปฏิเสธที่จะยอมแพ้ กษัตริย์หลู่ก็ทิ้งคำพูดที่รุนแรงและหยุดพูด หยุนฉินเฟิงก็ไม่ได้พยายามโน้มน้าวให้เขาอยู่ต่อคำพูดที่รุนแรงไม่มีประโยชน์กับเจ้าชายที่อยู่ในสนามรบคนนี้เขาได้ยินคำพูดที่รุนแรงมากที่สุดในชีวิตนี้แล้วอ่อนไหว มั่นคง สงบ และสง่างาม เหมือนคนเฝ้าประตูที่สามารถปิดกั้นคนได้เพียงหมื่นคน ปิดกั้นแผนการทั้งหมดของเจ้าชายหลู่และเหล่าคณะทูตยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมแม้แต่คำเดียวจริงๆ และสิ่งที่เขาพูดก็ได้รับการไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้วคนนี้ รับมือยาก รับมือยากจริงๆที่ยากยิ่งกว่าในการจัดการคือสุภาพบุรุษสองคนในชิงอี้นั่งอยู่ที่โต๊ะเจรจา หยุนฉินเฟิงจะใช้สายตาในการถามพวกเขาและพวกเขาจะมีการแสดงออกทางสีหน้าที่ละเอียดอ่อนเพื่อเตือนหยุนฉินเฟิงทำให้เหล่าทูตเชื่อว่าทั้งสองคนเป็นผู้เจรจาที่แท้จริงแต่หยุนฉินเฟิงยังคงรับมือได้ยากมาก และจิตใจของเขาก็มั่นคงเกินไปการเจรจาถูกระงับ และแต่ละคนก็ไปที่ห้องปิดเพื่อพูดคุยเป็นการส่วนตัวคณะทูตรัฐหยานหงหลู่ซือชิงกังวลเล็กน้อยและถามหยุน ฉินเฟิงว่า"ฝ่าบาท จะเป็นอย่างไรหากพ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 328 เจรจาอีกรอบ
จินซูขยับเก้าอี้ออกไป นั่งอยู่หน้าระเบียง มองดูสายฝนฤดูใบไม้ผลิที่โปรยลงมาบนใบไม้ใหม่ใบไม้อ่อนกำลังเติบโตเป็นสีเขียวใหม่ และก่อนที่ดอกพีชจะเหี่ยวเฉา ใบไม้ก็ผลิออกมา แข่งขันกับดอกไม้เพื่อความสวยงามและความสดชื่นฝุ่นบนพื้นกระเบื้องหินสีฟ้าเปียกและมีสีเทาแกมเขียวเด็กๆที่เล่นกันกลับไปซ่อนตัวจากสายฝน จื่ออี๋เดินออกจากซุ้มโดยไม่มีร่มแล้วเดินเข้าไปอีกครั้งโดยสงสัยว่าเขายุ่งอยู่กับอะไรจินชูสูดอากาศบริสุทธิ์และหนาวเย็นเข้าลึกๆ รู้สึกว่าชีวิตของเธอจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไปหลิวต้าอันถือร่มและเดินผ่านอาคารเล็กๆ เพื่อไปที่วอร์ด จินชูทักทายเขาว่า"สวัสดี แอนดี้!"หลิวต้าอันเหลือบมอง เขย่าร่มในมือ และหยาดฝนที่ตกลงมาก็ตกลงบนหัวของเขา เขารีบยกมันขึ้นแล้วถามว่า"เกิดอะไรขึ้น"จินยี่ยิ้มสดใสโชว์ฟันขาวเล็กๆ ของเธอ"แค่เรียกนายเฉยๆ"หลินต้าอันตัวสั่นอีกครั้ง ป่วยเหรอ สามารถรักษาได้รึเปล่านะเขาเดินออกไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรเมื่อเช่าหยวนกลับมาถึงบ้าน เขาเห็นเธอนั่งอยู่บนระเบียงสวมเสื้อคลุมและมองดูสายฝน“อะไรคือเสน่ห์ของฝนนี้กัน ทำให้ภรรยาของฉันหลงใหลได้ขนาดนี้”เช่าหยวนก้าวขึ้นไ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 327 ดูรายงานเสร็จแล้ว
ในตอนเย็นเชาหยวนพาจินซูไปที่บ้านของตระกูลหวู่บัณฑิตอดอาหารประท้วงมาหลายวัน ร่างกายก็อ่อนล้า ล้มป่วยลุกไม่ขึ้นนานแล้วตั้งแต่กลับมาจากวังวันนี้ และกินข้าวต้มไปครึ่งชามแล้วดังนั้นเมื่อเชาหยวนและจินซูมาถึง เขาไม่สามารถลุกจากเตียงได้ เขาทำได้เพียงให้คนอุ้มเขาไปที่เก้าอี้นางสนมในห้องโถงหลักเพื่อนอนลงครึ่งหนึ่งใบหน้าของเขาแดงก่ำมาก และเขาเอาแต่พูดว่า"ฉันเสียมารยาทแล้ว ฉันเสียมารยาทมากจริงๆ"เชาหยวนกดมือของเขาแล้วพูดว่า"คุณไม่จำเป็นต้องพูดแบบนี้ บัณฑิตผู้ยิ่งใหญ่ คุณเข้าพบกับฝ่าบาทในวังแล้วเหรอ"“ข้าไม่เห็น ฝ่าพระบาทตรัสว่าจะทรงกักตัวไว้สามวัน ไม่ยอมออกจากห้องจำศีล ทรงตรัสกับเหล่าขุนนางผ่านประตูเพียงไม่กี่คำก็สมานฉันท์กันมาก”คำพูดของบัณฑิตนั้นอ่อนแอ และสุดท้ายเขาก็พูดว่า "สามัคคี" ซึ่งเต็มไปด้วยความรู้สึกอ้างว้างจินชูหยิบสารละลายสารอาหารออกมาและสั่งให้ใครสักคนป้อนให้เขาดื่ม จากนั้น เขาจึงรู้สึกเข้มแข็งขึ้นเล็กน้อยที่จะพูดเขาถอนหายใจลึก ๆ"ต่อจากนี้ไป ชะตากรรมของตระกูลหวู่ น่ากังวลแล้วล่ะ"ไม่ว่าจะยุติธรรมหรือไม่ก็ตาม ตระกูลหวู่ก็ล้มเหลวอย่างน่าสังเวชถ้าฝ่าพระบาททรงเป็นกษัตริย์ท
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 326 ขอโทษแล้ว
หลังจากระบายความโกรธจักรพรรดิจิงชางก็ล้มลงบนเก้าอี้ไม้จันทน์แกะสลัก พร้อมด้วยเบาะนุ่มๆที่พยุงร่างกายที่สั่นเทาของเขา"ทำไมกันล่ะ?"เขาเป็นจักรพรรดิแล้ว!เขาเคยเห็นจักรพรรดิ์ผู้สูงสุดอารมณ์เสียในห้องโถงราชวัง ไม่ต้องพูดถึงการทุบจี้มังกร เขายังฆ่าขุนนางในห้องโถงด้วยดาบของเขาเอง ทำให้เลือดกระเซ็นในห้องโถงอันศักดิ์สิทธิ์ทุกคนได้แต่คุกเข่าตัวสั่น ตะโกนขอให้พระองค์สงบลง และไม่มีใครตำหนิเขาจักรพรรดิสูงสุดเคยขอโทษขุนนางของเขา แต่นั่นเป็นการปรากฏตัวของคนขี้โกง ขอโทษที่ไหนกันล่ะ มันเหมือนกับการออดอ้อนเขาลงโทษตัวเองด้วยการไม่รับประทานอาหารเป็นเวลาสามวัน แต่มีขุนนางกลุ่มหนึ่งคุกเข่าอยู่นอกห้องหนังสือของจักรวรรดิและขอร้องให้เขารับประทานอาหารทำไมคนทั้งสองที่เป็นจักรพรรดิเหมือนกัน แต่ทำไมเขาและจักรพรรดิสูงสุดถึงได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างกันมากขันทีเหวิงเป่ามาพร้อมกับเข็มขัดหยก คุกเข่าลงกับพื้นและยื่นเข็มขัดหยกด้วยมือทั้งสองข้าง“ฝ่าบาทถึงเวลาขึ้นราชวังแล้ว”“ฉันไม่ไป!”จักรพรรดิจิงชางพูดอย่างเย็นยะเยือก“ฝ่าบาท พระองค์ควรไปและต้องไป มันไม่นับว่าเป็นเรื่องอะไรเลย”เหวิงเป่าเงยหน้าขึ้นและรู
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 325 ฝ่าบาทโปรดสงบสติอารมณ์ด้วย
จักรพรรดิสูงสุดตรัสถามเขาว่า “ปลาชนิดนี้ไม่อร่อยใช่ไหม”ขนตาของเขาไม่ขยับ รู้สึกว่าการจ้องมองของจักรพรรดิสูงสุดแทบจะเผาจนเป็นหลุมบนใบหน้าของเขา"รสชาติแย่ลงกว่าเดิม"สมเด็จพระจักรพรรดิทรงกัดแล้วตรัสว่า“คราวนี้รสชาติไม่ดีเพราะไม่ได้เอาหัว เหงือก และลำไส้ออก ปลาจึงมีกลิ่นแรง นอกจากนี้ หลังจับไม่ได้แช่ในน้ำสะอาดสองสามวัน ดังนั้นรสชาติของโคลนจึงเข้มยิ่งขึ้น”"เป็นแบบนั้นเองสินะ"จักรพรรดิจิงชางยังคงไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ได้ฟังเสียงของเขา ก็หายใจไม่ออก ทำไมเขาถึงยังเต็มไปด้วยความสง่างามและความรู้สึกกดขี่ล่ะในความเลือนลาง ได้ย้อนกลับไปในเจตนาฆ่าของคืนั้นร่างกายก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว“แล้วองค์จักรพรรดิคิดว่าเป็นความผิดของปลาหรือเป็นความผิดของแม่ครัวกันแน่ หรือว่าคนกินปลาสูญเสียความตั้งใจเดิมที่จะชอบปลาและไม่สามารถทนต่อข้อบกพร่องใดๆได้กันล่ะ”จักรพรรดิจิงชางหน้าซีดจักรพรรดิสูงสุดจ้องมองเขาอยู่นาน จากนั้นยกมือขึ้นแล้วพูดว่า:"ยกขึ้นมาอีกครั้ง"ขันทีเป่าตอบรับแล้วหยิบปลากรอบเล็กๆ ขึ้นมาอีกจาน มีสีทองและมีกลิ่นหอมจักรพรรดิสูงสุดใส่อันหนึ่งลงในชามของเขาเป็นการส่วนตัวแล้วพูดว่า"ลองอีกครั้งสิ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 324 ชวนเขาไปกินข้าวกับฉันด้วย
เชาหยวนรู้ว่ารัฐหยานประสบความยากลำบากมากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่ประเทศก็พัฒนาอย่างดี ไม่เพียงแต่การเกษตรและธุรกิจต่างก็เจริญรุ่งเรืองอย่างไรก็ตามประเทศที่ไม่สามารถต้านทานความอิจฉาริษยาของประเทศเพื่อนบ้านได้ ยังคงใช้อุบาย การแทรกซึม การแบ่งแยก และสร้างวิกฤตการณ์ชายแดนเมื่อพ่อขึ้นครองราชย์ สุขภาพก็ไม่ดีแล้ว เขากังวลเรื่องใหญ่เรื่องเล็กทุกวันเชาหยวนถาม:" เรื่องของบัณฑิตหวู่ ท่านได้ยินแล้วใช่ไหม "ดวงตาของจักรพรรดินั้นหนักราวกับสระน้ำ"ฉันรู้"“มันจะช่วยได้ไหม ถ้าท่านไปปลอบ”จักรพรรดิค่อยๆนอนลงแล้วกล่าวว่า"เปล่าประโยชน์ ฉันรู้อารมณ์ของเขาดี ถ้าเขารอความยุติธรรมไม่ไหว เขาก็ไม่รอด"“ท่านช่วยโน้มน้าวฝ่าบาทได้ไหม…”จักรพรรดิมองเขาด้วยสายตาที่เฉียบคม"นายมีใครเลือกบ้างไหม?"คุณชายมินเข้ามารินชา เสื้อคลุมสีเขียวของเขาสะท้อนเห็นในน้ำ รินชาเสร็จแล้วก็เดินกลับไป"พี่สี่""ใช้เวลานานแค่ไหน?"เชาหยวนคิดอยู่พักหนึ่งว่า"ถ้าการเจรจาประสบความสำเร็จ ก็จะน่าทึ่งมาก แต่รากฐานไม่มั่นคงและชื่อเสียงดั้งเดิมก็ไม่ดี คงต้องปลูกฝังและล้างข้อมูลออกไป ทำให้คนลืมชื่อสกปรกไปหมด บางทีอาจต้องใช้เวลาหนึ่ง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 323 เสี่ยวมินไปราชวังเป็นเพื่อนฉัน
นอกจากเรื่องของบัณฑิตหวู่แล้วยังมีเรื่องของการเจรจาเหล็กดิบกลายเป็นจุดสนใจของเมืองหลวงอีกด้วยหยุนฉินเฟิงอยู่ภายใต้ความกดดันอย่างมากในครั้งนี้ เพราะหากการเจรจาล้มเหลวจริงๆหรือราคาสูงเกินไป เขาจะกลายเป็นแพะรับบาปสำหรับเรื่องทั้งหมดไม่มีใครจะจดจำสิ่งที่หยุนจินเฟิงทำ แต่จะจำว่าว่าเขาล้มเหลวในการได้รับผลประโยชน์ให้กับรัฐหยานดังนั้น เขาอ่านหนังสือมากมาย ดูแผนที่ของรัฐหยาน และยังค้นคว้าและทำความเข้าใจเหมืองแร่เหล็กของรัฐหยานด้วยรัฐหยานมีเหมืองเหล็กหลายแห่ง แต่มีสิ่งสกปรกมากเกินไปและทำเลที่ตั้งอยู่ห่างไกล ทำให้การขุดเป็นเรื่องยากมากผลผลิตแร่เหล็กที่ขุดได้ในปัจจุบันไม่เพิ่มขึ้นและมีสิ่งเจือปนหนักมาก ในรัชสมัยของจักรพรรดิ พระองค์ได้ส่งราชทูตหลายองค์ไปตรวจสอบว่าเป็นเช่นนั้นจริงองค์ชายสี่ได้อ่านข้อมูลบางอย่างแล้ว และเมื่อเขาดูแผนที่ เขาก็พบบางสิ่งที่ผิดปกติเป็นเรื่องปกติที่เหมืองในจีนตอนเหนือมีสิ่งเจือปนมากเกินไป แต่พื้นที่อันชานอยู่ติดกับเหมืองแร่ในรัฐฮุ่ย รัฐฮุยนั้นดีมากและมีผลผลิตมาก เหตุใดจึงมีความแตกต่างมากมายในเทือกเขาเดียวกันขนาดนี้ล่ะเขาไปที่วังเซียวทันทีพร้อมกับสิ่งต่างๆ ม
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 322 พัง
วันรุ่งขึ้นหวู่เหวินหลานมาต้อนรับราชินี เธอเดินค่อนข้างช้าเล็กน้อยราชินีไม่ได้แสร้งทำเป็นป่วยเกินไปต่อหน้าเธอ เพียงแต่ดูอ่อนแอนิดหน่อย โดยรักษาศักดิ์ศรีและความสวยของราชินีไว้หวู่เหวินหลานมีความกตัญญูจริงๆ เธอทำซุปด้วยมือของเธอเองเมื่อเข้ามา เธอกังวลว่าราชินีไม่สบาย ไม่สามารถกินเนื้อสัตว์และผักแข็งได้ ต้นฤดูใบไม้ผลิอากาศหนาวจึงดื่มซุปจะได้รู้สึกอบอุ่นและสบายราชินีทรงสนทนาสั้นๆกับเธอแล้วจึงส่งเธอออกไปหลังจากที่หวู่เหวินหลานออกไป เขาก็คุกเข่าลงและขอบคุณจินชูจินชูช่วยเธอลุกขึ้นแล้วพูดว่า"หยุดคุกเข่าให้ฉันเถอะ เมื่อวานเธอคุกเข่าไม่พอเหรอ ฉันจะดูเข่าของเธอให้"หวู่เหวินหลาน ปกปิดไว้แต่ถูกซินยี่ผลักลงบนเก้าอี้เธอยกกระโปรงจับจีบและขากางเกงขึ้นเพื่อเผยให้เห็นเรียวขาของเธอ แต่เข่าทั้งสองข้างมีเลือดออกแดงและบวม“คุกเข่าที่ไหนกัน”จินชูถาม ขมวดคิ้วถาม“บนเศษกรวด”หวู่เหวินหลานพูดเบา ๆ“กรวดนั้นผสมกับเหล็กเปียกปูนจำนวนหนึ่ง โชคดีที่เธอรีบไปที่พระราชวังหนิงคัง เพื่อชมความครึกครื้นและไม่ได้คุกเข่านานเกินไป”“เป็นเรื่องดีที่เธอไม่ได้คุกเข่านานเกินไปไม่เช่นนั้นเข่าของเธอก็จะพัง”จินชูโกรธมา
