บททั้งหมดของ เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว: บทที่ 211 - บทที่ 220

ด้วยหลายสิ่งหลายอย่างที่ถูกเปิดเผยในระหว่างการสืบสวน จึงไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาไม่มีเวลามาพบในช่วงนี้หลังจากที่เชาหยวนพูดเรื่องนี้จบ เขาก็เสริมว่า:"ฉันมีอีกเรื่องหนึ่งที่จะบอกเธอ ญาติของคุณในเป่ยโจวได้เดินทางไปปักกิ่งแล้ว นางสนมเวยก็เป็นคนจัดการด้วย"จินซูหัวเราะ“ฉันยังไม่ได้กลับไปหาพวกเขาเลย แต่พวกเขามาก่อนเหรอ?”เชาหยวนกล่าวว่า:"ด้วยการสนับสนุนของนางพระชายา กลัวว่าเขามาแล้วจะรบกวนเธอ ฉันมาที่นี่เพื่อถามเธอ หากเธอไม่ต้องการให้พวกเขามา ฉันสามารถสั่งให้คนอื่นมาได้ ส่งพวกเขาทั้งหมดกลับไป”จินชูส่ายหัว“ให้พวกเขามา ไม่ช้าก็เร็วต้องเผชิญหน้ากัน”เชาหยวนกล่าวว่า:"พวกเขาล้วนเป็นคนไร้ยางอายที่เต็มใจตัดตัวเองออกและทำสิ่งที่น่ารังเกียจทุกแบบ ฉันกังวลว่าหากพวกเขาก่อปัญหา มันจะทำลายชื่อเสียงของเธอ แต่เธอ...จริงๆแล้วไม่จำเป็นต้องแบกภาระนี้ก็ได้”ประเด็นหลักที่เชาหยวนกำลังคิดอยู่ตอนนี้ก็คือเธอไม่ใช่เป่ยโจวหลอจินซูจริงๆ เธอเป็นอีกคนหนึ่งดังนั้นวงศ์ตระกูลเหล่านั้นสามารถเพิกเฉยได้และส่งคนไปเอาทรัพย์สินของครอบครัวคืนแต่จินซูไม่คิดอย่างนั้น เธอมีความทรงจำของเจ้าของเดิม และบางครั้งก็มีความทรงจำเก

หลังจากที่เชาหยวน และคนอื่นๆ ออกจากวังดยุค จินซูก็หยุดไม่ให้พวกเขาสัมผัสของขวัญหมั้นและของขวัญจากราชินี และเอาของไว้ในที่ห้องโถง เธอจะได้ดูดีๆนี่อาจเป็นความพึงพอใจของการนั่งบนความมั่งคั่งทุกชิ้นมีคุณค่าเมื่อนำออกมาจินชูเปลี่ยนจากความตื่นเต้นไปสู่ความธรรมดา เพียงแค่วิ่งไล่ตามสิ่งที่เขาต้องการซื้อในใจ เวลาธูปแท่งเดียวก็ไม่พอ"วางไว้ตรงนี้แล้วกัน" เธอยืนขึ้นพูดไปแล้วเมื่อคุณไม่มีเงิน คุณมุ่งหวังที่จะมีเงิน เมื่อคุณมีเงิน คุณรู้สึกว่าเงินเป็นเพียงตัวเลขจำนวนหนึ่งวันรุ่งขึ้น ฝ่าบาทจินก็มาขอรับการรักษาอันที่จริงเขาลังเลอยู่นาน ครั้งสุดท้ายที่เขามา เขาเผชิญการลอบสังหารซึ่งทำให้เขากลัวมากจนนอนไม่หลับทั้งคืนเมื่อกลับไป เขาก็มักจะสะดุ้งตื่นในขณะหลับอยู่เมื่อเขาต้องการมา เขาได้ยินมาว่าคุณผู้หญิงตอนนี้จะรักษาเคสร้ายแรงเท่านั้น เขาจึงลังเลอยู่สองสามวันในที่สุดก็ตัดสินใจลองดู ไหนๆแล้วเสด็จอาก็เคยสัญญามาก่อนคราวนี้ เจ้าหญิงจินก็มากับเขาด้วย เจ้าหญิงจินชื่อหนิงม่านม่าน เธอเป็นหลานสาวของเจ้าหญิงหนิง และเธอเป็นลูกพี่ลูกน้องกับเจ้าชายจินหยุนมู่เฟิงหนิงม่านม่านเป็นผู้หญิงที่ดูดีมาก ตา

คุณนายหวู่พูดได้สักพักแล้ว ก็พูดต่อว่า "วันนี้มาดื่มชาที่วังของฉัน แล้วสายๆฉันจะให้คนไปส่งพวกคุณที่วังดยุค"หลี่เซียงผิงลังเลเล็กน้อย "ฉันแค่กลัวว่าเธอยังไม่อยากเจอพวกเรา"คุณนายหวู่กล่าวว่า "เราทุกคนล้วนเป็นญาติกัน ไม่อยากเจอก็ยังต้องไป เธอออกเรือนเมื่อต้นปี คุณในฐานะอาสะใภ้ ก็ต้องช่วยเหลือดูแลเธอ คนรับใช้ในวังดยุค ก็พึ่งพาคุณในฐานะผู้อาวุโสเพื่อช่วยดูแลเธอด้วยเช่นกัน"ทุกคนก็ต่างบอกว่า เนื่องจากมันเป็นเรื่องสมเหตุสมผลแล้ว จึงไม่ต้องพูดถึงมันเพียงทำตามกติกาเมื่อเห็นสิ่งนี้ คุณนายหวู่จึงพูดว่า "ถ้าเช่นนั้น ทำไมเราไม่ไปนั่งที่วังดยุคด้วยกันล่ะ วันนั้นแม่ฟานไม่ได้พูดหรือ เธอบอกให้เราไปที่วังดยุคในฐานะแขกเมื่อเรามีเวลา"คุณนายหลินและคุณนายหวู่จึงตกลงกันอย่างรวดเร็วและไปเยี่ยมคุณผู้หญิงหลัวด้วยกันแต่หญิงสาวในปัจจุบันก็ไม่โง่เช่นกัน คุยกันเรื่องถูกและผิดด้วยกันก็ได้ แต่ถ้าพวกเขาต้องการไปที่วังดยุคจริงๆ เพื่อทำให้คุณผู้หญิงหลัวและฝ่าบาทเซียวไม่พอใจ พวกเขาก็จะไม่ทำมันในขณะนั้นสาวๆหลายท่านก็หาข้ออ้างโดยบอกว่ามีงานต้องทำที่บ้าน จึงต้องกลับไปก่อนแต่ก็มีหญิงสาวสองสามท่านที่หูเบา พวก

เมื่อจิ่นชูพูดคำนี้ออกมา แม่นางหลินก็หยุดหัวเราะโดยทันที "ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้นแม่นางหลิน"“แล้วคุณหมายความว่าอะไรพวกเขาหมายถึงอะไร”“ฉันไม่ได้คุกเข่าเพื่อมอบทรัพย์สินของฉันให้พวกเขา และยังทำให้พวกเขาลำบากใจที่จะแย่งมันมา ดังนั้นฉันจึงทำร้ายจิตใจพวกเขา นี่เป็นความผิดของฉันเอง พวกคุณหมายความว่าแบบนี้ใช่ไหม”“หลังจากที่พ่อแม่ของฉันเสียชีวิตพวกเขาซ่อนตัวในงานศพเพราะกลัวถูกลงโทษ หลังจากแน่ใจว่าราชสำนักไม่ได้ลดโทษ ก็กระโดดออกมาโดยทันทีและพาฉันไปอาศัยอยู่ในกระท่อมเล็ก ๆ บุญคุณในครั้งนี้ฉันยังไม่ได้ตอบแทน มันเป็นความผิดของฉันที่ หมายความว่าแบบนี้รึเปล่า”"พ่อของฉันกลับคำพิพากษาและได้รับสมญานามเป็นผู้มีความภักดีของจักรพรรดิ์สูงสุด อย่างไรก็ตามพี่ชายสองคนของฉันก็ได้เสียสละแล้ว ในฐานะผู้หญิงฉันไม่สามารถสืบทอดตำแหน่งได้ ฉันควรจะส่งคนแปดคนไปเมืองหลวงเพื่อไปรับตำแหน่ง แต่ฉันไม่ได้ทำการทำเช่นนี้ ก็เป็นความผิดของฉัน หมายถึงแบนี้ใช่ไหมง”"พวกเขาอ้างว่าฉันกำลังจะแต่งงานจึงเดินทางมาจากเป่ยโจวถึงเมืองหลวง แต่พวกเขากลับไม่ได้มาเพื่อเยี่ยมหลานสาวอย่างฉันที่ถูกพวกเขาขับไล่ออกไป แต่พวกเขากลับไปหาแม

หลังจากที่ป้าม่านพึมพำอยู่สองสามคำ เธอก็หันหลังกลับและเดินจากไปจินซูเรียกโจวหยวนเข้ามา และให้เขาเชิญไปคุณหมินมา บอกเขาว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนนี้ รายงานเรื่องที่เกิดขึ้นพวกเขารู้วิธีหาภรรยาสักสองสามคนมาก่อเรื่อง จากนั้นเขาก็หาทุกคนในเมืองหลวงมาสร้างเรื่องวุ่นวายนี่เป็นการชักนำระหว่างประเพณีและจริยธรรมที่ไม่ดีการรับมรดกของผู้อื่น แม้จะรู้สึกว่าน่าสังเวช แต่พวกเขาก็ยอมรับได้เพราะไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นกับพวกเขา วิธีที่ดีที่สุดคือแสดงให้พวกเขาเห็นถึงกระบวนการของเรื่องนี้ ระดับความร้ายแรงของเหตุการณ์ และความชั่วร้ายที่ซ่อนอยู่ในธรรมชาติของมนุษย์ แล้วค่อยๆ ทำให้พวกเขาเห็นทีละน้อย“สิ่งที่พวกเราพูดในคืนนี้ คุณจำได้หรือไม่ หากคุณจำไม่ได้ ลองถามอีกสักสองสามคน นำคำทุกคำมาเล่าให้กระจ่าง”โจวหยวนถาม:"เรื่องการตบตีคนก็ต้องพูดด้วยหรือ"“ต้องพูดไม่เช่นนั้นจะส่งผลต่อความเพลิดเพลินของผู้อ่าน”“ความรูกสึกเพลิดเพลิน อ๋อ ความรู้สึกเพลิดเพลิน เข้าใจแล้ว”โจวหยวนจีไม่ได้ถามเพราะเขาไม่เข้าใจ พอถามดูเหมือนโง่เขลา เขาเข้าใจคำพูดของหญิงสาว จึงขอตัวออกไปหลังจากที่คุณหมินฟังจบ ก็โกรธมาก จนตัดสินใจเข