All Chapters of เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว: Chapter 231 - Chapter 240

เมื่อมาถึงจวนอ๋องฉู่ ที่นี่ไม่มีแม้แต่กลิ่นอายของปีใหม่ที่กำลังจะมาถึงเธอเดินตามสาวรับใช้และตรงไปยังเรือนหยาวเยว่ที่นี่ไม่มีวี่แววของหยุนจิ้นเฟิง มีแต่เหลิ่งจิงจิงที่ออกมาต้อนรับเธอเมื่อเห็นจิ่นซู นางก็ไม่ได้ปิดบังความกังวลของตัวเองเลยซักนิด ก็เพียงเพราะรู้สึกผิด"ข้าต้องขออภัยจริงๆที่รบกวนเจ้าอีกแล้ว ข้านั้นขออภัยจริงๆ"“ไม่ต้องพูดแล้ว”จิ่นซูเหลือบมองใบหน้าของนาง ผิวพรรณที่เริ่มเปร่งปรั่งมากขึ้นแล้ว มันได้ผลดีจริงๆ“เสี่ยวเอ๋อได้เล่าให้ข้าฟังหมดแล้วแล้วเด็กอยู่ไหน?”เหลิ่งจิงจิงกล่าวตอบ"พึ่งจะกล่อมหลับไป เขาเอาแต่ร้องไห้แถมไม่ยอมกินนม"ทั้งสองเข้าไปในห้องนอนด้วยกัน มีแม่นมนั่งอยู่กลางห้อง และมีซื่อจื่อก็อยู่ในอ้อมแขนของนาง ต้องคอยอุ้มไว้เขาถึงจะยอมหลับจิ่นซูเอื้อมมือออกไปโอบรับไว้ ใบหน้าเล็กๆนี่แดงปลั่ง ใต้จมูกยังมีน้ำมูกเหนียวแห้งติดอยู่ บนขนตาก็ยังมีคราบน้ำตาอยู่จิ่นซูลูบไปที่หลังศีรษะของเด็กก็พบว่ามันยังคงบวมอยู่ เธอกล่าว"พวกท่านออกไปก่อน ข้าจะต้องตรวจเขาสักหน่อย""ได้!"เหลิ่งจิงจิงรู้กฎของเธอดีแล้วพาผู้คนออกไปจิ่นซูเปิดระบบและตรวจสอบอยู่สักพักและพบว่าไม่มีอะไรร้ายแรง

โหวหลันหนิงแสดงสีหน้าที่แทบดูไม่ได้ออกมา เสียงของเขาพลันเย็นชาและแข็งกระด้าง "แม่นางจริงๆก็ไม่จำเป็นต้องพูดรุนแรงเช่นนี้"คุณชายหมิ่นขัดขึ้นมาทันที"แต่ข้าไม่เห็นด้วย ท่านหญิงของข้าเป็นคนที่พูดค่อนข้างตรงประเด็น โหวหลันหนิงเองก็เคยทำเช่นนี้จริงๆ ท่านไม่ควรที่จะกลัวคำพูดคนอื่น"ใบหน้าของโหวหลันหนิงสั่นเล็กน้อย“เอาล่ะ เหลิ่งโหม่วยอมรับว่าสิ่งที่ทำนั้นผิดจริงๆ แต่แค่จะถามแม่นางว่าตกลงหรือไม่”จิ่นซูกล่าวตอบ"พูดก่อนแล้วจะรักษาให้ ท่านโหวอย่าตำหนิข้าไปเลย จากสิ่งที่ท่านทำไปข้าเชื่อใจท่านไม่ได้จริงๆ"โหวหลันหนิงโบกมือยกใหญ่“เหลิ่งโหม่วเองก็ไม่สามารถเชื่อท่านได้เช่นกันคุณชายหมิ่นท่านว่าอย่างไร”คุณชายหมิ่นกล่าวตอบ"ข้าเองรู้สึกว่าแม่นางกล่าวอย่างสุภาพมากแล้วจริงๆ นางพูดเพียงแค่ไม่สามารถไว้ใจท่านได้นี่ก็รักษาหน้าท่านไว้เยอะแล้ว ท่านโหวข้าจะไม่พูดถึงอดีต แต่วันนี้ท่านมาถึงจวนของเราในวันข้ามปีเช่นนี้ ถ้าท่านไม่ถอยหรือจะให้แม่นางจวนข้าถอยให้งั้นหรือ?”หลังจากที่คุณชายหมิ่นพูดจบ เขาก็ยกยิ้มบางๆกับสีหน้าที่เย็นชาลง“ท่านโหวท่านไม่ทำเกินไปหรือ?อีกอย่างแม่นางจวนข้าก็ไม่ใช่คนเดินเท้าขายสมุนไพรที่เด

หลังจากการทักทายกันแล้ว พวกเขาสองคนก็ทรงพูดถึงเรื่องเฉพาะกิจ และการพูดคุยระหว่างกันก็ราบรื่นดีขึ้นเมื่อพระราชปุจฉาถึงลูกชายคนโตของตระกูลหล้อ จักรพรรดิ์สูงสุดไม่แปลกใจแม้แต่นิดเดียว และมีพระราชกระแสว่า:"อาเป่ยเคยเล่าให้พระเกศาฟังและขอคำสั่งให้ส่งคนไปตามหา พระเกศาก็ทรงส่งคนไปและเขาก็ส่งคนไปด้วย แต่ไม่มีเบาะแสเลย เราหาไม่เจอ ทหารที่ถูกทหารจับไปทั้งหมดถูกทรมานจนตาย แน่นอนว่านี่เป็นเพียงข่าวที่เราได้กลับมาจากการสอบสวน ที่จริงแล้ว มีคนหลบหนีมา หรือเปล่า คงไม่มีใครทราบ”“เนื่องจากเราไม่สามารถรับข้อมูลใด ๆ เรายังถือว่าเขาถูกสังเวยแล้ว และไม่มีร่องรอยเหลืออยู่เลย พระเกศาจึงทรงเลิกแสวงหาเขา ไม่ทราบว่าอาเป่ยจะส่งคนไปตามหาเขาต่อไปหรือไม่”เซ๋ายวนคิดว่า นายพลอาจจะค้นหาต่อไปและไม่มีเหตุผลที่จะยอมแพ้หากเขาเลิกแสวงหาจริง ๆ อาจเป็นเพราะว่าหาเจอแล้ว แต่ไม่สามารถรับรู้แก่กัน หรือว่าลูกชายคนโตไม่สามารถกลับมาได้ตอนนี้ข้อเท็จจริงยังไม่ชัดเจน และจำเป็นที่ต้องประมาณความเป็นไปได้ทั้งหมดพ่อลูกคุยกันสักพัก ก็มีเสียงประกาศจากข้างนอกว่าพระองค์เสด็จมาที่นี่จักรพรรดิ์สูงสุดนอนอยู่บนเตียงของนางสนมจักรพรรด

มีเพียงหยุนฉินเฟิงเท่านั้นที่ไม่ได้หลบหนี และสบตากับราชินีโดยตรงเมื่อเขาเห็นทุกคนก้มศีรษะ เขาก็เงยหน้าขึ้นเพื่อให้ราชินีเลือกมันไม่สำคัญสำหรับเขายังไง ชีวิตของเขาก็เป็นเช่นนี้ แม้ว่าเขาจะขุ่นเคืองบิดาของเขาและนางสนมอีกครั้ง ชีวิตของเขาจะยากขึ้นกว่านี้ได้มากเท่าไร?ยิ่งกว่านั้น หากเขากลายเป็นโอรสของชินีเป็นมารดาของเขา ก็ถือได้ว่ามีมารดาของเขาเองในที่สุด ราชินีก็สบตากับเจ้าชายคนที่สี่ หยุนฉินเฟิง เธอดูเหนื่อยล้าและปุจฉาอย่างอ่อนแรง:"เจ้าชายคนที่สี่ล่ะ"หยุนฉินเฟิง เจ้าชายคนที่สี่ เกิดมาจากสาวใช้ของนางสนม มารดาผู้ให้กำเนิดของเขามีนิสัยถ่อมตัว ดังนั้น แม้ว่าเขาจะเป็นโอรสของราชินี ก็คงยากที่จะกลายเป็นคนเก่งที่ยิ่งใหญ่แถมเขายังทำให้เกิดเหตุการณ์น่าอับอายในกองทัพในวันนั้น ใครจะคิดดีกับเขา?จักรพรรดิจิ่งชางเห็นว่าเธอนั่งไม่มั่นคงเล็กน้อย และรู้สึกว่าเธอสร้างปัญหาในคืนนี้ เพียงเพราะเธอต้องการหาพระลูกชายที่จะดูแลเธอจนวันสรรคต จักรพรรคจึงตอบตกลง"ได้!"อย่างไรก็ตาม เมื่อเทียบกับการครองราชย์แล้ว เธอต้องการพระลูกชาย ก็ให้โอรสแก่เธอเพียงแค่คืนนี้เธอสามารถภูมิใจในตัวเองหลังจากนี้ไป เธอทำ

คืนนี้ จักรพรรดิจิ่งชางไม่มีความสุขเลยแม้แต่นิดเดียวนางสนมทรงโกรธที่ราชินีแย่งชิงอำนาจ และโกรธยิ่งกว่านั้นที่ราชินีรับหยุยฉินเฟิงเป็นโอรส จักรพรรคทรงเกลี้ยกล่อมเธอมาเป็นเวลานาน แต่ไม่ได้ผม จึงเริ่มใจร้อนเล็กน้อยนางสนมหยิ่งในช่วงปีแรกๆ แต่หลังจากดูแลวังที่ฮาเร็มแล้ว เธอก็สามารถคิดแทนเขาและแบ่งปันความกังวลของเขาได้ตลอดเวลาตอนนี้ เพียงเพราะว่าราชินีออกมาเดินเล่น และรับฉินเฟิงเป็นโอรสก็โกรธ ไม่สนใจว่าวันนี้เป็นวันตรุษจีนจักรพรรดิจิ่งชางดำรัสด้วยความโกรธ:"เจ้าโกรธอะไรนักหนาเจ้าต้องการให้ข้าทำให้กษัตริย์เจ้าชายทุกคนเป็นพระ เจ้าถึงจะสบายใจหรือไม่"เดิมที หยุนจี้เฟิงไม่มีคุณูปการเลยถูกหารือโดยข้าราชบริพารเมื่อเขาได้รับตำแหน่งกษัตริย์เดิมทีทรงคิดที่จะปราบปรามและรอความสำเร็จบางอย่างก่อนที่จะแต่งตั้งเป็นพระ แต่นางสนมดำรัสว่าหากเขาได้รับตำแหน่งเป็นพระตั้งแต่เนิ่นๆ เขาจะสามารถมุ่งความสนใจไปที่กิจการของศาลได้ และในฐานะเจ้าชาย มันจะสะดวกกว่าในการสื่อสารกับข้าราชบริพารแตที่จริงเขากลับเย่อหยิ่งมากขึ้นเรื่อย ๆและดู๔ูกทุกคนพบเจอคนไหนก็ทำให้คนนั้นขัดใจนางสนมเว่ยทรงปาดน้ำตา แล้วเบือนหน้าไป