เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 253 เรื่องนี้ยังค่อนข้างใหญ่
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 254 ทูตจากรัฐฮุยถึงแล้ว
แม่ฟานไปที่วังดยุค และบอกจินซูเกี่ยวกับเรื่องนี้จินชูก็โกรธเช่นกันและพูดว่า" ถ้าแม่ไม่ได้ไปที่นั่น กลัวว่าตอนองค์ชายสี่แต่งงาน จะต้องถูกคนอื่นๆหัวเราะเยาะแน่ๆ"การใส่ชุดแต่งงานที่สั้นเลยขา ลวดลายยังผิดแบบ คงเป็นเรื่องน่าอายอย่างมากเธอปลอบแม่ฟาน“ แม่ไม่ต้องโกรธนะ เมื่อราชินีอาการดีขึ้น ทุกอย่างจะเรียบร้อย”แม่ฟานถอนหายใจ“ฉันก็หวังอย่างนั้น”ในวันแรกของเดือนกุมภาพันธ์ คุณชายมินมีคำสั่งไม่ให้ฝ่าบาทเสด็จไปยังวังดยุคใกล้จะแต่งงานกันแล้ว การพบกันทุกวันไม่ใช่เรื่องดีเสมอไปคุณชายมินได้ใช้คำสั่ง เห็นได้ว่าเขามาถึงขีดจำกัดสูงสุดของอำนาจแล้วเจอกันก่อนแต่งงาน จะโชคไม่ดี แม้ว่าคำพูดนี้จะไม่น่าเชื่อถือมากนัก แต่ก็มีข้อยกเว้นมากเกินไปและสุดท้ายก็ต้องปฏิบัติตามธรรมเนียมอย่างไรก็ตาม ยังมีข่าวดี ในที่สุดหมิงหยู่ก็ชักชวนถานเซี่ยได้ และเธอก็เต็มใจที่จะเป็นพยานเพื่อกล่าวหาเหลิงซวงซวงถานเซี่ยผิดหวังมานานแล้ว เพราะตั้งแต่ถูกคุมขังเหลิงซวงซวงไม่เคยมาเยี่ยมเธอเลยสักครั้ง และไม่พบใครที่จะดูแลเธอ เพื่อที่เธอจะได้ทนทุกข์น้อยลงเธอกลับคำสารภาพ ขายาวของคุณชายมินก็เริ่มวิ่งอีกครั้งข้อเสนอเกี่ยวกั
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 255 ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์
ในอีกครึ่งชั่วโมงข้างหน้า หยุนจินเฟิงแทบจะแทรกพูดอะไรไม่ได้เลยนายกัวมีความรู้กว้างขวาง และทุกคำถามเกี่ยวกับประเพณีของฮุ่ยกัวนั้นกล่าวชัดเจนมาก ทำให้ทุกคนในรัฐฮุยมีความสุขมากจริงๆและยังรู้สึกว่าต้าหยานนั้นมีความจริงใจหยุนจินเฟิงเริ่มไม่มีความสุขเมื่อเขาเห็นว่านายกัวอยู่ในความสนใจโดยปกติในเวลานี้เขาเพียงแต่ต้องพูดอย่างถ่อมตัวว่านายกัวเป็นผู้ติดตามของเขา การรับหน้าก็ยังคงเป็นของเขาอย่างไม่คาดคิด เขาลุกขึ้นยืนตรง คารวะแล้วพูดว่า"ทุกท่านนั่งกันก่อน ผมขอตัว"หลังจากพูดอย่างนั้นโดยไม่รอให้ใครตอบ เขาก็หันหลังกลับและจากไปใบหน้าของผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ลดต่ำลงทันที และดวงตาของเขาจ้องมองไปที่แผ่นหลังของเขาอย่างจริงจังการแสดงออกของขุนนางคนอื่นๆก็ไม่ดีเช่นกัน เจ้าชายหลู่ถึงกับฟึดฟัดออกมาคุณกัวเย็นไปทั่วตัว ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะทำแบบนี้ในตอนนี้รู้สึกว่าความพยายามทั้งหมดไร้ผล ทุกๆวันวางแผนที่จะเจรจาธุรกิจกับชาวฮุยตลอด รักษาอุปทานเหล็กดิบของต้าหยาน ในขณะเดียวกันก็ทำให้เขามีชื่อเสียงได้ฝ่าบาทยังตรัสซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าตราบใดที่พวกเขาตกลงกันเรียบร้อย และพาออกไปทำความรู้จักคุ้นเค
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 256 เจ้าหญิงของรัฐฮุยสามารถคิดเรื่องแต่งงานได้แล้ว
ในระหว่างงานเลี้ยงในพระราชวัง นางสนมเว่ยก็ออกมาอยู่เป็นเพื่อนเธอด้วยเธอนั่งข้างจักรพรรดิจิงชาง ราวกับว่าเธอเป็นราชินีและพูดสองสามคำกับพระชายาผู้สำเร็จราชการ จึงได้รู้ว่าองค์ชายผู้สำเร็จราชการและพระชายามีลูกสองคน และคราวนี้พวกเขามาที่ต้าหยานด้วยกันเธอยิ้มแล้วพูดว่า"ทำไมไม่เชิญพวกเขามาร่วมสนุกด้วยกันล่ะ"พระชายาของผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์พูดไม่ค่อยเก่ง แต่การสนทนาง่ายๆนี้ก็ราบรื่น และเธอก็พูดว่า:"ฉันเหนื่อยแล้วล่ะ ขอตัวพักผ่อนก่อนนะ"นางสนมเว่ยกล่าว:"ลำบากแล้วล่ะ"เธอถอดสร้อยข้อมือที่ข้อมือออกแล้วบอกเหวิงเปาด้วยรอยยิ้มว่า"ฉันจะมอบสร้อยข้อมือนี้ให้กับพระชายา และเมื่อฉันออกจากวัง ค่อยมอบของขวัญให้กับเด็กๆ"ขันทีเหวิงเปาถือสร้อยข้อมือทั้งสองข้างแล้วนำไปให้พระชายาผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์"องค์หญิงนี่คือรางวัลที่นางสนมตอบแทนให้กับท่าน"พระชายาผู้สำเร็จราชการมองดูสร้อยข้อมือแล้วขมวดคิ้ว“รางวัลเหรอ?”ดูเหมือน เธอจะไม่เข้าใจคำนี้อยู่ครู่หนึ่ง เธอจึงถามเหลิงชิงชิง ในภาษาถิ่นของรัฐฮุยว่า" คำว่า "นางสนม หมายความว่าอย่างไรรึ"เล้งชิงชิงยิ้มอย่างรวดเร็ดและพูดว่า:"พระชายา สร้อยข้อมือเส้นนี
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 257 บทเรียนจากอดีต
การสังเกตของคุณชายมินลึกซึ้งยิ่งขึ้นไม่ใช่เพราะเขาเก่งกว่าคุณชายกัว เพียงแต่เพราะข้อความในกล่องเหล็กถูกส่งถึงเขาของอันจี มันทำให้เขานึกถึงความขัดแย้งภายในในรัฐฮุยเห็นได้ชัดว่าองค์รัชทายาทหลู่ ขัดแย้งกับผู้สำเร็จราชการแทนกษัตริย์ แม้ว่าเขาจะไม่ได้แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนเกินไป แต่เมื่อตอนที่ผู้สำเร็จราชการแทนกษัตริย์พูด การแสดงเล็กน้อยในดวงตาบนใบหน้าของเขาแสดงให้เห็นถึงความรอบคอบอย่างระมัดระวังส่วนทูตและขุนนางเหล่านั้น ก็สามารถมองออกได้ว่าใครเป็นพวกใครคุณชายมินจำไว้อย่างเงียบ ๆ และคุณชายกัวก็จำไว้อย่างเงียบๆเช่นกัน ทั้งคู่ถึงกับให้คำแนะนำแก่กันถึงแม้ว่าพวกเขาแต่ละคนจะมีเจ้านายของตัวเอง แต่เรื่องนี้ก็เกี่ยวข้องกับชีวิตของผู้คนในต้าหยานและไม่สามารถมองข้ามได้หลังจากงานเลี้ยงหยุนจินเฟิงได้นำคนของเขาส่งทูตกลับไปที่เจียงหมิงหยวน เดิมทีจักรพรรดิจิงฉาง ต้องการพูดคุยกับเขาตามลำพัง แต่เมื่อเห็นว่าเขาดื่มมากเกินไป และเข้ากันได้ดีกับองค์ชายลู่ ราวกับว่าพวกเขาเป็นคนคุ้นเคยและต้องเจอหน้ากันจักรพรรดิจิงชางก็ไม่อยากหยุดเขา เพียงแค่เรียกให้คุณชายกัวไปที่ห้องหนังสือราชสำนักหากเป็นคนอื่นที่ต
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 258 คุณชายกัวล้มลงแล้ว
เชาหยวนกล่าว: "สิ่งสำคัญที่สุดของเราในปัจจุบันยังคงเป็นการซื้อเหล็กดิบ"คุณชายกัวกล่าวว่า“รัฐฮุ่ยกัวต้องการลดราคาอาหารเพราะต้องการเพิ่มยอดขายเหล็กดิบเพื่อแลกกับอาหารที่มากขึ้น แต่ก็อยากได้ผ้าทั่วไปและผ้าซาตินด้วย ตอนนี้ราคาอาหารลดไม่ได้แล้ว คาดว่าพระองค์จะทรงเริ่มลงมือด้วยผ้าทั่วไปและผ้าซาติน”เชาหยวนกล่าว:"ไม่ได้อย่างแน่นอน สิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงปี ยุคสมัยเจียฮุยไม่ควรเกิดขึ้นอีก"จินซูถามด้วยความสับสน:"ทำไมเราต้องแลกข้าวและผ้าเป็นเหล็กดิบด้วยล่ะ เราซื้อด้วยเงินไม่ได้เหรอ?"เชาหยวนอธิบายว่า:"รัฐฮุยมีแร่ธาตุมากมาย มีนาข้าวน้อย และอาหารไม่เพียงพอ เหล็กดิบยังขายให้กับประเทศอื่น ๆ เพื่อแลกกับเงินและสินค้าอื่นๆ แต่ในความเป็นจริง สิ่งที่แลกเปลี่ยนคือสัดส่วนหลักของคนอื่น กำลังทหารของรัฐฮุยไม่เข้มแข็ง ก็เลยต้องพึ่งสิ่งนี้เพื่อกักขังประเทศเพื่อนบ้าน ต้าหยานของเราได้เพิ่มผลผลิตธัญพืชในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา หากเรามีอาหารมากเกินไป เราก็จะเสเบียงเมล็ดพืชและหญ้าไว้ หากฝ่าบาททรงทะเยอทะยานพระองค์ก็จะถือโอกาสทำสงคราม และไม่สนว่าต้าหยานของเราทำสงครามกับใครก็ตาม รัฐฮุยเลยจำเป็นต้องเพิ่มอาหารสำรองของพ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 259 ลูกชายของผู้สำเร็จราชการแทนกษัตริย์
รถม้ามาถึงจิงหมิงหยวนแล้ว จินซูและเหลิงชิงชิงลงจากรถ และมีคนมาต้อนรับพวกเขายามที่ประตูได้รับการเฝ้าอย่างแน่นหนา ซึ่งถูกจัดเตรียมโดยหยุนจินเฟิง ส่วนใหญ่เป็นทหารรักษาวังและอีกสองสามคนเป็นทหารจากวังซูพวกทหารที่เข้ามาต้อนรับก็เล่าให้ฟังว่าพระองค์ทรงนำเหล่าราชทูตไปสถาบันการศึกษาชั้นสูงของรัฐแต่เช้า โดยบอกว่าต้องการไปเยี่ยมนักปราชญ์ของสถาบัน องค์หญิงผู้สำเร็จราชการไม่ได้เสด็จไป และรอเธอมาเหลิงชิงชิงถาม:"คุณชายกัวไปด้วยหรือเปล่า?"“ตอนที่กลับไปหาพระชายา คุณชายกัวก็ไปด้วยครับ แต่เขาก็ล้มลงอีกครั้งตอนที่เขาออกไปข้างนอกและบาดเจ็บที่ขา เขาถูกหามไปที่นั่น”เหลิงชิงชิงถามด้วยความเป็นห่วงอย่างมาก:"เมื่อคืนเขาไม่ได้รับบาดเจ็บไปแล้วเหรอ? หาหมอให้เขาแล้วหรือยัง"“ การรักษาไปแล้วครับ แต่ให้เขาพักผ่อนเขาไม่ยอมพักผ่อนและยืนกรานที่จะอยู่กับฝ่าบาท เขาน่าจะเสียเลือดมาก และไม่ได้นอนทั้งคืน เมื่อออกไปข้างนอกเลยล้มลงอีกครั้งเหลิงชิงชิงกล่าว:"นายรีบไปที่สถาบันเร็ว ถ้าเขาทดต่อไปไม่ไหว ก็ให้เขารีบกลับไปพักผ่อน ต่อให้เป็นเรื่องของสวรรค์ ก็ไม่สำคัญเท่ากับชีวิตของตัวเอง"“ครับผม!”ทหารรีบขี่ม้าออกไปเหลิง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 260 ความเมตตาเล็กๆน้อยๆของเขา
แม้ว่าจินชูจะผิดหวังในใจ แต่เธอก็ไม่ได้แสดงมันออกมาบนใบหน้า เธอทักทายชายหนุ่มแล้วถามเขาว่า " เจ้าชื่ออะไร อายุเท่าไหร่แล้วล่ะ"ชายหนุ่มตอบอย่างสุภาพ:"ผมชื่อหลี่ซงหรานปีนี้อายุสิบสามปีแล้วครับ"จินชูผิดหวังเล็กน้อย เขาอายุ 13 ปี พี่ชายคนโตหายไปเก้าปี ดังนั้น ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์จะไม่ใช่พี่ชายคนโตอย่างแน่นอนเธอขอให้หลี่ซงหรานนั่งลงและ ซักถามประวัติอย่างรอบคอบ เครื่องมือนี้ตรวจไม่ได้ แต่ผ่านการวินิจฉัย เธอควรได้รับข้อมูลทั่วไปบางอย่าง" ผมมักจะรู้สึกหายใจไม่ออกและรู้สึกอึดอัดเมื่อต้องเดินเป็นเวลานาน มีอาการไอรุนแรง แน่นหน้าอก เหนื่อยล้าปีละหลายครั้งครับ"จินซูหยิบหูฟังออกมาจากกระเป๋าแขนเสื้อ ที่เดิมที่เคยหยิบยาออกมาหลี่ซงหรานรู้สึกสงสัยมาก“นี่คืออะไรเหรอครับ?”“หูฟังของแพทย์จ๊ะ ใช้ในการฟังการเต้นของหัวใจ เพื่อดูว่าการเต้นของหัวใจของนายเป็นปกติหรือเปล่า…” จินชูอธิบายอย่างเรียบง่าย“ก่อนหน้านี้อาการไม่ค่อยร้ายแรงนักใช่ไหม?”จินชูถามเขาเขาส่ายหัว" ก่อนหน้านี้ผมไม่ได้รู้สึกอะไรมาก แต่มันเริ่มจริงจังมากขึ้นในช่วงสองหรือสามปีที่ผ่านมาครับ"องค์หญิงผู้สำเร็จราชการมองดูเธอแล้วถาม
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 261 การเช็คแฮนด์ของคุณชายกัว
หลังจากได้ยินเรื่องนี้ จินชูก็หันหน้าไปมองเธอ " เรื่องหยุนจินเฟิง เธอ ปล่อยวางได้แล้วเหรอ?"เหลิงชิงชิงต้องเคยรักหยุนจินเฟิงอย่างแน่นอน หลังจากแต่งงานได้หนึ่งปีเธอก็สดใสและสวยงาม ดังนั้นหยุนจิงเฟิงจึงชอบเธอและปฏิบัติต่อเธออย่างดีการปฏิบัติอย่างอ่อนโยนต่อผู้ชาย และเด็กผู้หญิงที่เพิ่งมีความรักครั้งแรก จะไม่ให้ใจเต้นได้อย่างไรกันเหลิงชิบชิงคิดอยู่พักหนึ่ง"ฉันรู้สึกเหมือนมีคนสองคน ฉันก็ไม่อยากจะยอมรับว่าเขากลายเป็นแบบนี้จริงๆ แต่ฉันทำได้เพียงแค่บอกตัวเองว่าคนที่ฉันตกหลุมรักนั้นเป็นภาพลวงตาและไม่จริง"“เขาเป็นคนแบบนั้นอยู่แล้วนะ”“บางทีมองดูเขาแล้วก็นึกถึงอดีตเหมือนผ่านมาทั้งชีวิต ถ้าบอกว่าไม่ปล่อยวาง ก็แสดงว่าไม่ปล่อยภาพลวงตาเมื่อก่อนของคนนั้น แต่สำหรับเขาตอนนี้ ฉันไม่มีความหวังและความฝันต่อเขาแล้ว เกลียดเขา!”เธอแสร้งทำเป็นมีความสุข“แต่เธอไม่ต้องห่วงฉันหรอก ถ้ามีชีวิตอยู่ต่อก็ไม่มีวันแสวงหาความตาย ถ้าไม่แสวงหาความตายก็มีชีวิตอยู่ต่อ ฉันจำทุกสิ่งที่เธอบอกก่อนหน้านี้ได้”จินซูหันหน้าไปทางด้านข้าง"ฉันเคยพูดแบบนี้เหรอ?""เคยบอกสิ"เหลิงชิงชิงเงยหน้าขึ้นมองเธอ"เธอพูดคำนี้บ่อยๆ ลืมไปแล
บทล่าสุด
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 330 คำเยินยอ
หลังจากที่พวกเขาดื่มเกือบเสร็จแล้ว เชาหยวนก็ชื่นชมพวกเขาอีกครั้งและบอกว่าวันนี้พวกเขาทำได้ดีมากและควรทำหน้าที่นี้ให้ดีต่อไปยังไม่เมา แต่ก็เมาแล้ว หลังจากได้ยินคำพูดขอบคุณ ความมั่นใจก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าขณะที่พวกเขากล่าวคำอำลาทีละคน ใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจเมื่อพวกเขานั่งที่โต๊ะเจรจาในวันรุ่งขึ้น การแสดงออกของพวกเขาค่อนข้างผ่อนคลายเมื่อวานมีเชือกผูกไว้และดูประหม่ามาก วันนี้ทัศนคติทางใจเปลี่ยนไป ผู้คนจากรัฐฮุ่ยมองดูแล้วก็รู้สึกประหม่าครึ่งชั่วโมงผ่านไปหนึ่งชั่วโมงผ่านไปสองชั่วโมงผ่านไปการเจรจาที่แท้จริงเกี่ยวข้องกับการชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียและการต่อสู้ระหว่างคุณและฉัน ไม่พบดินปืน แต่ก็รู้สึกว่ามีดินปืนเต็มไปหมดคิ้วด้านนี้ขมวดคิ้วด้านนั้นก็คลายออกคิ้วด้านนี้ยกขึ้นคิ้วด้านนี้ย่นลงการชักเย่อดังกล่าวดำเนินต่อไปจนถึงตอนเย็นต่างฝ่ายต่างเหนื่อยและแทบจะไม่มีมุมมองใหม่ๆให้พูดมากนักทั้งสองฝ่ายกำลังรอให้ใครก็ตามพูดก่อนเพื่อลดเงื่อนไของค์ชายหลู่มองดูหยุนฉินเฟิงในมุมที่ต่างออกไป คิดว่าเขาไม่สามารถทำเรื่องอะไรได้เลย และคิดว่าไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 329 องค์ชายสี่ยังคงมั่นคงมาก
การเจรจาหยุดชะงักและบรรยากาศหยุดนิ่งเมื่อเห็นว่าหยุนฉินเฟิงปฏิเสธที่จะยอมแพ้ กษัตริย์หลู่ก็ทิ้งคำพูดที่รุนแรงและหยุดพูด หยุนฉินเฟิงก็ไม่ได้พยายามโน้มน้าวให้เขาอยู่ต่อคำพูดที่รุนแรงไม่มีประโยชน์กับเจ้าชายที่อยู่ในสนามรบคนนี้เขาได้ยินคำพูดที่รุนแรงมากที่สุดในชีวิตนี้แล้วอ่อนไหว มั่นคง สงบ และสง่างาม เหมือนคนเฝ้าประตูที่สามารถปิดกั้นคนได้เพียงหมื่นคน ปิดกั้นแผนการทั้งหมดของเจ้าชายหลู่และเหล่าคณะทูตยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมแม้แต่คำเดียวจริงๆ และสิ่งที่เขาพูดก็ได้รับการไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้วคนนี้ รับมือยาก รับมือยากจริงๆที่ยากยิ่งกว่าในการจัดการคือสุภาพบุรุษสองคนในชิงอี้นั่งอยู่ที่โต๊ะเจรจา หยุนฉินเฟิงจะใช้สายตาในการถามพวกเขาและพวกเขาจะมีการแสดงออกทางสีหน้าที่ละเอียดอ่อนเพื่อเตือนหยุนฉินเฟิงทำให้เหล่าทูตเชื่อว่าทั้งสองคนเป็นผู้เจรจาที่แท้จริงแต่หยุนฉินเฟิงยังคงรับมือได้ยากมาก และจิตใจของเขาก็มั่นคงเกินไปการเจรจาถูกระงับ และแต่ละคนก็ไปที่ห้องปิดเพื่อพูดคุยเป็นการส่วนตัวคณะทูตรัฐหยานหงหลู่ซือชิงกังวลเล็กน้อยและถามหยุน ฉินเฟิงว่า"ฝ่าบาท จะเป็นอย่างไรหากพ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 328 เจรจาอีกรอบ
จินซูขยับเก้าอี้ออกไป นั่งอยู่หน้าระเบียง มองดูสายฝนฤดูใบไม้ผลิที่โปรยลงมาบนใบไม้ใหม่ใบไม้อ่อนกำลังเติบโตเป็นสีเขียวใหม่ และก่อนที่ดอกพีชจะเหี่ยวเฉา ใบไม้ก็ผลิออกมา แข่งขันกับดอกไม้เพื่อความสวยงามและความสดชื่นฝุ่นบนพื้นกระเบื้องหินสีฟ้าเปียกและมีสีเทาแกมเขียวเด็กๆที่เล่นกันกลับไปซ่อนตัวจากสายฝน จื่ออี๋เดินออกจากซุ้มโดยไม่มีร่มแล้วเดินเข้าไปอีกครั้งโดยสงสัยว่าเขายุ่งอยู่กับอะไรจินชูสูดอากาศบริสุทธิ์และหนาวเย็นเข้าลึกๆ รู้สึกว่าชีวิตของเธอจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไปหลิวต้าอันถือร่มและเดินผ่านอาคารเล็กๆ เพื่อไปที่วอร์ด จินชูทักทายเขาว่า"สวัสดี แอนดี้!"หลิวต้าอันเหลือบมอง เขย่าร่มในมือ และหยาดฝนที่ตกลงมาก็ตกลงบนหัวของเขา เขารีบยกมันขึ้นแล้วถามว่า"เกิดอะไรขึ้น"จินยี่ยิ้มสดใสโชว์ฟันขาวเล็กๆ ของเธอ"แค่เรียกนายเฉยๆ"หลินต้าอันตัวสั่นอีกครั้ง ป่วยเหรอ สามารถรักษาได้รึเปล่านะเขาเดินออกไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรเมื่อเช่าหยวนกลับมาถึงบ้าน เขาเห็นเธอนั่งอยู่บนระเบียงสวมเสื้อคลุมและมองดูสายฝน“อะไรคือเสน่ห์ของฝนนี้กัน ทำให้ภรรยาของฉันหลงใหลได้ขนาดนี้”เช่าหยวนก้าวขึ้นไ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 327 ดูรายงานเสร็จแล้ว
ในตอนเย็นเชาหยวนพาจินซูไปที่บ้านของตระกูลหวู่บัณฑิตอดอาหารประท้วงมาหลายวัน ร่างกายก็อ่อนล้า ล้มป่วยลุกไม่ขึ้นนานแล้วตั้งแต่กลับมาจากวังวันนี้ และกินข้าวต้มไปครึ่งชามแล้วดังนั้นเมื่อเชาหยวนและจินซูมาถึง เขาไม่สามารถลุกจากเตียงได้ เขาทำได้เพียงให้คนอุ้มเขาไปที่เก้าอี้นางสนมในห้องโถงหลักเพื่อนอนลงครึ่งหนึ่งใบหน้าของเขาแดงก่ำมาก และเขาเอาแต่พูดว่า"ฉันเสียมารยาทแล้ว ฉันเสียมารยาทมากจริงๆ"เชาหยวนกดมือของเขาแล้วพูดว่า"คุณไม่จำเป็นต้องพูดแบบนี้ บัณฑิตผู้ยิ่งใหญ่ คุณเข้าพบกับฝ่าบาทในวังแล้วเหรอ"“ข้าไม่เห็น ฝ่าพระบาทตรัสว่าจะทรงกักตัวไว้สามวัน ไม่ยอมออกจากห้องจำศีล ทรงตรัสกับเหล่าขุนนางผ่านประตูเพียงไม่กี่คำก็สมานฉันท์กันมาก”คำพูดของบัณฑิตนั้นอ่อนแอ และสุดท้ายเขาก็พูดว่า "สามัคคี" ซึ่งเต็มไปด้วยความรู้สึกอ้างว้างจินชูหยิบสารละลายสารอาหารออกมาและสั่งให้ใครสักคนป้อนให้เขาดื่ม จากนั้น เขาจึงรู้สึกเข้มแข็งขึ้นเล็กน้อยที่จะพูดเขาถอนหายใจลึก ๆ"ต่อจากนี้ไป ชะตากรรมของตระกูลหวู่ น่ากังวลแล้วล่ะ"ไม่ว่าจะยุติธรรมหรือไม่ก็ตาม ตระกูลหวู่ก็ล้มเหลวอย่างน่าสังเวชถ้าฝ่าพระบาททรงเป็นกษัตริย์ท
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 326 ขอโทษแล้ว
หลังจากระบายความโกรธจักรพรรดิจิงชางก็ล้มลงบนเก้าอี้ไม้จันทน์แกะสลัก พร้อมด้วยเบาะนุ่มๆที่พยุงร่างกายที่สั่นเทาของเขา"ทำไมกันล่ะ?"เขาเป็นจักรพรรดิแล้ว!เขาเคยเห็นจักรพรรดิ์ผู้สูงสุดอารมณ์เสียในห้องโถงราชวัง ไม่ต้องพูดถึงการทุบจี้มังกร เขายังฆ่าขุนนางในห้องโถงด้วยดาบของเขาเอง ทำให้เลือดกระเซ็นในห้องโถงอันศักดิ์สิทธิ์ทุกคนได้แต่คุกเข่าตัวสั่น ตะโกนขอให้พระองค์สงบลง และไม่มีใครตำหนิเขาจักรพรรดิสูงสุดเคยขอโทษขุนนางของเขา แต่นั่นเป็นการปรากฏตัวของคนขี้โกง ขอโทษที่ไหนกันล่ะ มันเหมือนกับการออดอ้อนเขาลงโทษตัวเองด้วยการไม่รับประทานอาหารเป็นเวลาสามวัน แต่มีขุนนางกลุ่มหนึ่งคุกเข่าอยู่นอกห้องหนังสือของจักรวรรดิและขอร้องให้เขารับประทานอาหารทำไมคนทั้งสองที่เป็นจักรพรรดิเหมือนกัน แต่ทำไมเขาและจักรพรรดิสูงสุดถึงได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างกันมากขันทีเหวิงเป่ามาพร้อมกับเข็มขัดหยก คุกเข่าลงกับพื้นและยื่นเข็มขัดหยกด้วยมือทั้งสองข้าง“ฝ่าบาทถึงเวลาขึ้นราชวังแล้ว”“ฉันไม่ไป!”จักรพรรดิจิงชางพูดอย่างเย็นยะเยือก“ฝ่าบาท พระองค์ควรไปและต้องไป มันไม่นับว่าเป็นเรื่องอะไรเลย”เหวิงเป่าเงยหน้าขึ้นและรู
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 325 ฝ่าบาทโปรดสงบสติอารมณ์ด้วย
จักรพรรดิสูงสุดตรัสถามเขาว่า “ปลาชนิดนี้ไม่อร่อยใช่ไหม”ขนตาของเขาไม่ขยับ รู้สึกว่าการจ้องมองของจักรพรรดิสูงสุดแทบจะเผาจนเป็นหลุมบนใบหน้าของเขา"รสชาติแย่ลงกว่าเดิม"สมเด็จพระจักรพรรดิทรงกัดแล้วตรัสว่า“คราวนี้รสชาติไม่ดีเพราะไม่ได้เอาหัว เหงือก และลำไส้ออก ปลาจึงมีกลิ่นแรง นอกจากนี้ หลังจับไม่ได้แช่ในน้ำสะอาดสองสามวัน ดังนั้นรสชาติของโคลนจึงเข้มยิ่งขึ้น”"เป็นแบบนั้นเองสินะ"จักรพรรดิจิงชางยังคงไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ได้ฟังเสียงของเขา ก็หายใจไม่ออก ทำไมเขาถึงยังเต็มไปด้วยความสง่างามและความรู้สึกกดขี่ล่ะในความเลือนลาง ได้ย้อนกลับไปในเจตนาฆ่าของคืนั้นร่างกายก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว“แล้วองค์จักรพรรดิคิดว่าเป็นความผิดของปลาหรือเป็นความผิดของแม่ครัวกันแน่ หรือว่าคนกินปลาสูญเสียความตั้งใจเดิมที่จะชอบปลาและไม่สามารถทนต่อข้อบกพร่องใดๆได้กันล่ะ”จักรพรรดิจิงชางหน้าซีดจักรพรรดิสูงสุดจ้องมองเขาอยู่นาน จากนั้นยกมือขึ้นแล้วพูดว่า:"ยกขึ้นมาอีกครั้ง"ขันทีเป่าตอบรับแล้วหยิบปลากรอบเล็กๆ ขึ้นมาอีกจาน มีสีทองและมีกลิ่นหอมจักรพรรดิสูงสุดใส่อันหนึ่งลงในชามของเขาเป็นการส่วนตัวแล้วพูดว่า"ลองอีกครั้งสิ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 324 ชวนเขาไปกินข้าวกับฉันด้วย
เชาหยวนรู้ว่ารัฐหยานประสบความยากลำบากมากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่ประเทศก็พัฒนาอย่างดี ไม่เพียงแต่การเกษตรและธุรกิจต่างก็เจริญรุ่งเรืองอย่างไรก็ตามประเทศที่ไม่สามารถต้านทานความอิจฉาริษยาของประเทศเพื่อนบ้านได้ ยังคงใช้อุบาย การแทรกซึม การแบ่งแยก และสร้างวิกฤตการณ์ชายแดนเมื่อพ่อขึ้นครองราชย์ สุขภาพก็ไม่ดีแล้ว เขากังวลเรื่องใหญ่เรื่องเล็กทุกวันเชาหยวนถาม:" เรื่องของบัณฑิตหวู่ ท่านได้ยินแล้วใช่ไหม "ดวงตาของจักรพรรดินั้นหนักราวกับสระน้ำ"ฉันรู้"“มันจะช่วยได้ไหม ถ้าท่านไปปลอบ”จักรพรรดิค่อยๆนอนลงแล้วกล่าวว่า"เปล่าประโยชน์ ฉันรู้อารมณ์ของเขาดี ถ้าเขารอความยุติธรรมไม่ไหว เขาก็ไม่รอด"“ท่านช่วยโน้มน้าวฝ่าบาทได้ไหม…”จักรพรรดิมองเขาด้วยสายตาที่เฉียบคม"นายมีใครเลือกบ้างไหม?"คุณชายมินเข้ามารินชา เสื้อคลุมสีเขียวของเขาสะท้อนเห็นในน้ำ รินชาเสร็จแล้วก็เดินกลับไป"พี่สี่""ใช้เวลานานแค่ไหน?"เชาหยวนคิดอยู่พักหนึ่งว่า"ถ้าการเจรจาประสบความสำเร็จ ก็จะน่าทึ่งมาก แต่รากฐานไม่มั่นคงและชื่อเสียงดั้งเดิมก็ไม่ดี คงต้องปลูกฝังและล้างข้อมูลออกไป ทำให้คนลืมชื่อสกปรกไปหมด บางทีอาจต้องใช้เวลาหนึ่ง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 323 เสี่ยวมินไปราชวังเป็นเพื่อนฉัน
นอกจากเรื่องของบัณฑิตหวู่แล้วยังมีเรื่องของการเจรจาเหล็กดิบกลายเป็นจุดสนใจของเมืองหลวงอีกด้วยหยุนฉินเฟิงอยู่ภายใต้ความกดดันอย่างมากในครั้งนี้ เพราะหากการเจรจาล้มเหลวจริงๆหรือราคาสูงเกินไป เขาจะกลายเป็นแพะรับบาปสำหรับเรื่องทั้งหมดไม่มีใครจะจดจำสิ่งที่หยุนจินเฟิงทำ แต่จะจำว่าว่าเขาล้มเหลวในการได้รับผลประโยชน์ให้กับรัฐหยานดังนั้น เขาอ่านหนังสือมากมาย ดูแผนที่ของรัฐหยาน และยังค้นคว้าและทำความเข้าใจเหมืองแร่เหล็กของรัฐหยานด้วยรัฐหยานมีเหมืองเหล็กหลายแห่ง แต่มีสิ่งสกปรกมากเกินไปและทำเลที่ตั้งอยู่ห่างไกล ทำให้การขุดเป็นเรื่องยากมากผลผลิตแร่เหล็กที่ขุดได้ในปัจจุบันไม่เพิ่มขึ้นและมีสิ่งเจือปนหนักมาก ในรัชสมัยของจักรพรรดิ พระองค์ได้ส่งราชทูตหลายองค์ไปตรวจสอบว่าเป็นเช่นนั้นจริงองค์ชายสี่ได้อ่านข้อมูลบางอย่างแล้ว และเมื่อเขาดูแผนที่ เขาก็พบบางสิ่งที่ผิดปกติเป็นเรื่องปกติที่เหมืองในจีนตอนเหนือมีสิ่งเจือปนมากเกินไป แต่พื้นที่อันชานอยู่ติดกับเหมืองแร่ในรัฐฮุ่ย รัฐฮุยนั้นดีมากและมีผลผลิตมาก เหตุใดจึงมีความแตกต่างมากมายในเทือกเขาเดียวกันขนาดนี้ล่ะเขาไปที่วังเซียวทันทีพร้อมกับสิ่งต่างๆ ม
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 322 พัง
วันรุ่งขึ้นหวู่เหวินหลานมาต้อนรับราชินี เธอเดินค่อนข้างช้าเล็กน้อยราชินีไม่ได้แสร้งทำเป็นป่วยเกินไปต่อหน้าเธอ เพียงแต่ดูอ่อนแอนิดหน่อย โดยรักษาศักดิ์ศรีและความสวยของราชินีไว้หวู่เหวินหลานมีความกตัญญูจริงๆ เธอทำซุปด้วยมือของเธอเองเมื่อเข้ามา เธอกังวลว่าราชินีไม่สบาย ไม่สามารถกินเนื้อสัตว์และผักแข็งได้ ต้นฤดูใบไม้ผลิอากาศหนาวจึงดื่มซุปจะได้รู้สึกอบอุ่นและสบายราชินีทรงสนทนาสั้นๆกับเธอแล้วจึงส่งเธอออกไปหลังจากที่หวู่เหวินหลานออกไป เขาก็คุกเข่าลงและขอบคุณจินชูจินชูช่วยเธอลุกขึ้นแล้วพูดว่า"หยุดคุกเข่าให้ฉันเถอะ เมื่อวานเธอคุกเข่าไม่พอเหรอ ฉันจะดูเข่าของเธอให้"หวู่เหวินหลาน ปกปิดไว้แต่ถูกซินยี่ผลักลงบนเก้าอี้เธอยกกระโปรงจับจีบและขากางเกงขึ้นเพื่อเผยให้เห็นเรียวขาของเธอ แต่เข่าทั้งสองข้างมีเลือดออกแดงและบวม“คุกเข่าที่ไหนกัน”จินชูถาม ขมวดคิ้วถาม“บนเศษกรวด”หวู่เหวินหลานพูดเบา ๆ“กรวดนั้นผสมกับเหล็กเปียกปูนจำนวนหนึ่ง โชคดีที่เธอรีบไปที่พระราชวังหนิงคัง เพื่อชมความครึกครื้นและไม่ได้คุกเข่านานเกินไป”“เป็นเรื่องดีที่เธอไม่ได้คุกเข่านานเกินไปไม่เช่นนั้นเข่าของเธอก็จะพัง”จินชูโกรธมา
