บททั้งหมดของ อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: บทที่ 881 - บทที่ 890

"หมอหวางเติมผงเครือฝ้ายลงไปด้วยใช่ไหม?" ฟู่จาวหนิงถามต่อ"ใช่ ใช่""ยานี้มีประสิทธิภาพอยู่ รบกวนหมอหวางเตรียมผงเครือฝ้ายอีกสักสิบสลึงด้วย" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น"ได้!"หมอหวางพอจู่ๆ ถูกชมมา ก็ยืดหลังตรงด้วยสัญชาตญาณ รีบไปพลิกค้นกล่องยาของตนเอง เขาเริ่มเข้าใจว่าต้องมาเป็นลุกมือให้ฟู่จาวหนิงแล้วหลักๆ คือ พลังของฟู่จาวหนิงทำเอาเขาต้องศิโรราบให้อย่างแทบไม่ต้องคิดฟู่จาวหนิงเปิดเสื้อผ้าของไท่ไท่อาวุโสออกนางนำเข็มของตนเองออกมา กางออกหมอหวางเพิ่งหยิบยาออกมา ก็เห็นฟู่จาวหนิงยกเข็มขึ้น"แทงไม่เข้า แล้วยังแทงชีพจรได้ไม่แม่นยำด้วย..."หมอหวางเดิมทีคิดจะเตือนฟู่จาวหนิง แต่คำพูดของเขายังไม่ทันจบ ก็เห็นฟู่จาวหนิงแทงลงไปอย่างรวดเร็วแล้วหนึ่งเข็ม บิดๆ ที่ปลายเข็ม จากนั้นก็หยิบเข็มที่สองดูเอาเถิด หลังจากนางแทงเข็มเล่มแรกเข้าไป ร่างกายที่กระตุกของไท่ไท่อาวุโสก็นิ่งลงทันทีตอนนี้เอง ฟู่จาวหนิงจึงรีบแทงเข็มที่สองพวกเขาทั้งหมดล้วนเห็นว่าร่างกายของไท่ไท่อาวุโสผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด"ผงยาละลายน้ำ แค่น้ำอุ่นครึ่งชามก็พอ อีกเดี๋ยวข้าจะป้อนเอง"ฟู่จาวหนิงฝังเข็มไปด้วย พลางเอ่ยขึ้นโดยไม่เงยหน

นี่ก็เป็นสิ่งที่นางเตรียมการไว้แล้ว"ทำได้แค่ช้าๆ ช้าให้มากที่สุด"นางพูดไปด้วยพลางตกยาใส่ช้อนเล็ก ยื่นชามไปให้กับหมอหวาง "รบกวนท่านถือให้ข้าหน่อย"หมอหวางรีบรับไป ดวงตาจ้องมองการกระทำของฟู่จาวหนิงไม่วางตาฟู่จาวหนิงบีบไปที่แก้มของไท่ไท่อาวุโส นำช้อนใส่เข้าไปในปากนาง แล้วยื่นส่งเข้าไปลึกยิ่งกว่าการป้อนยาแบบทั่วไป ใช้ก้นช้อนกดลง กรอกยาเข้าไปมืออีกข้างก็ช่วยกดนวดลงไปและเห็นไท่ไท่อาวุโสมีท่าทางกลืนยาเล็กๆ ลงไปแล้วถึงอย่างไรขอแค่จะเป็นยาแค่เล็กน้อย ตอนที่กลืนแม้จะอ่อนแอ แต่ก็ถือว่ากลืนลงไปแล้วหมอหวางยินดีขึ้นมาทันที "กลืนลงไปแล้ว!""อืม ตอนนี้ขอแค่อดทนเพียงพอ ค่อยป้อนลงไป" ฟู่จาวหนิงอธิบาย ป้อนคำที่สองช้อนเล็กคันนั้นสามารถตักยาได้นิดหน่อย ป้อนลงไปเหมือนป้อนทารก ยาหนึ่งชามถ้าหากจะป้อนลงไปให้หมดก็ใช้เวลาไม่น้อยเลยแต่นางก็ไม่ได้รู้สึกรำคาญ และป้อนยาทีละช้อนๆ อย่างไม่เร่งไม่ร้อนท่านผู้เฒ่ามองฟู่จาวหนิง และไม่รู้ว่าน้ำตาไหลอาบออกมาตั้งแต่เมื่อไรหญิงสาวคนนี้เข้ามาอยู่ในปลายดวงใจของเขาทันทีทำไมจึงทำให้คนชื่นชอบมากขนาดนี้?รอจนฟู่จาวหนิงป้อนยาเสร็จ พวกเขาก็ล้วนรู้สึกว่าเวลา

อวี๋อวี่เวยพอเห็นพี่ใหญ่ ในใจก็ลนลานขึ้นมาพี่ใหญ่ครั้งที่แล้วให้นางออกจากเรือนตระกูลเสิ่น แต่นางก็ไม่ยอมกลับไปมาตลอดอวี๋เสิ่นจือมองลูกสาว รุ้สึกว่านางเปลี่ยนไปจนดูแปลกหน้า ปกติจะดูอ่อนหวานไร้เดียงสา แต่อาการโมโหเกรี้ยวกราดที่ตะคอกใส่เหล่าพี่น้องป้าๆ ตระกูลเสิ่นเมื่อครู่ นางที่เป็นแม่ก็ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย"อาหว่าน เจ้ามาได้อย่างไรกัน" สะใต้รองเสิ่นมองอวี๋เสิ่นจือเสินหว่าน แลดูถูกอยู่หน่อยๆเสินหว่านคนนี้หลายปีก่อนทำตัวหงออยู่แต่ในบ้านสามีมาโดยตลอด ขนาดคลอดลูกชายลูกสาวออกมาคู่หนึ่งแท้ๆ แต่ก็ยังต้องมาชอกช้ำในบ้านสามี ลูกสาวตอนยังเด็กเพราะได้รับความชื่นชอบจากฮูหยินอาวุโส จึงส่งนางกลับมาเลี้ยงที่บ้านฝ่ายหญิง เป็นแบบนี้เสียที่ไหน?ถึงอย่างไรสะใภ้รองเสิ่นก็ยังรู้สึกดูถูกหลานสาวของบ้านสามีคนนี้และในช่วงนี้เอง ท่านแม่ก็ป่วยจนำแทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว เสินหว่านยังไม่กล้าพูดเลยว่าจะกลับมาปรนนิบัติในช่วงเวลานี้ สู้พวกนางก็ไม่ได้เสินหว่านยิ้มขืน "สุขภาพท่านยายไม่ดีเท่าไร ยังไปไหนไม่ได้พักหนึ่ง""แม่ของเจ้าแทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว ตอนนี้เจ้าก็ยังเอาแต่ปรนนิบัติท่านยายอยู่อีก" อาสะใภ้สามเสิ่นเอ่ยแข

เสินหว่านตกตะลึงไปอวี๋อวี่เวยเหมือนถูกเหยียบหาง"เจ้าเป็นใครกัน? นั่นเป็นย่าของข้า แม่ของแม่ข้า! มีเหตผลอะไรที่คนนอกที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนอย่างเจ้าถึงมานั่งบนเตียงนาง แล้วกลับบอกให้พวกเราถอยออกไป?"ในบ้านตระกูลเสิ่น ตอนไหนกันที่ให้คนอื่นมาออกคำสั่งได้?เสินหว่านยังสั่นสะเทือนกับหน้าตาของฟู่จาวหนิงอยู่เสิ่นเสวียนตรงเข้ามา ยื่นมือออกมาขวางพวกนางไว้"จาวหนิงให้พวกเจ้าถอยออกไป พวกเจ้าก็รีบถอยออกไป" จะมายืนพูดไร้สาระทำไมกัน?"ท่านลุง?" อวี๋อวี่เวยมองเสิ่นเสวียนอย่างไม่อยากเชื่อจาวหนิง?เขาเรียกชื่อของนางตรงๆ แล้วยังเรียกอย่างสนิทสนมด้วย? ถ้าหากนางเป็นแค่หมอหญิงคนหนึ่ง แล้วเป็นไปได้อย่างไรกัน?หรือว่าพอหมอหญิงคนนี้ยืมเรื่องที่ตนเองรู้วิชาแพทย์นิดหน่อย ก็เข้ามายั่วยวนท่านลุงอย่างหน้าไม่อาย?นางรู้ว่าข้างกายหมอมีชื่อบางส่วนจะรับหมอหญิงบางส่วนไว้ ช่วยเหลือการตรวจรักษาภายในของสตรี บางครั้งก็มาเป็นลูกมือเสิ่นเสวียนก่อนหน้านี้ไปหาหมอมีชื่อมาแล้วมากมาย และไม่รู้ว่าจะมีพวกหมอหญิงลูกมือหมอใหญ่คนไหนที่ถือโอกาสนี้เข้ามา"ถอยไป"เสิ่นเสวียนไม่เกรงใจพวกนางแม้แต่น้อยเสินหว่านดึงอวี๋อวี่เ

ฟู่จาวหนิงถอนหายใจโล่งตอนนี้ขอแค่ให้ไท่ไท่อาวุโสผ่านด่านอันตรายนี้ไปก่อน ให้พ้นจากอันตรายก่อนชั่วคราว แต่ก็ต้องให้สุขภาพของนางฟื้นฟูขึ้นเสียหน่ยอ ต้องบำรุงเข้าไป แล้วหลังจากนี้จึงจะถอนพิษได้นางเตรียมตอนที่ไม่มีใครแล้ว ตนเองจะไปแขวนน้ำตาลกลูโคสให้นางเสียหน่อย ไม่เช่นนั้นไท่ไท่อาวุโสคงทนไม่ไหวแน่พอได้ยินคำพูดของนาง ท่านผู้เฒ่าก็ผ่อนคลายลง"ดี ดี ดีจริงๆ" เขางึมงำขึ้นมาใจของเสิ่นเสวียนเองก็กลับไปอยู่ที่เดิมเรียบร้อยเขารู้ว่าฟู่จาวหนิงรีบมาถึงที่นี่ก็เร่งเดินทางจนเหนื่อยล้าไปหมดแล้วเดิมทีแคว้นเจานางนั้นนางจะออกมาก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสุขภาพของอ๋องเจวี้ยนเองก็ยังไม่ดี เขาสามารถปล่อยให้ฟู่จาวหนิงออกมาในในเวลาเช่นนี้ ก็อธิบายได้ว่าเขาเองก็ไม่เลวเช่นกันไม่เช่นนั้น ถ้าเป็นคนอื่น จะมาสนใจความเป็นตายของคนอื่นได้อย่างไร? เวลาเช่นนี้จะต้องผูกฟู่จาวหนิงไว้ข้างกายแน่นอน ถึงจะรับประกันชีวิตเอาไว้ได้"เจ้าคงจะเหนื่อยแย่แล้ว รีบนั่งลงพักผ่อนเถอะ"ท่านผู้เฒ่ารีบสั่งคนยกน้ำเข้ามา ล้างมือให้ฟู่จาวหนิง เช็ดจนสะอาด หลังจากนั้นก็ให้คนปอกผลไม้ รินน้ำชาเข้ามา"พวกเราไปที่โถงกันเถอะ" ท่านผู้เฒ