Semua Bab อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: Bab 1971 - Bab 1980

"ทำไมจะไม่ล่ะเจ้าคะ?" ลวี่กั่วคาดเดาอย่างมั่นอกมั่นใจ "ฮูหยินท่านลองคิดดูสิ พรุ่งนี้จะเดินทางไปยอดเขาโยวชิงอยู่แล้ว ตามหลักการพวกเขาคืนนี้ไม่ควรจะพักที่จวนอ๋องหรอกหรือ? ของบางอย่างที่ยังจัดเก็บไม่เสร็จก็ต้องมาจัดการห้ามตกหล่น แล้วพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องรีบกลับมาอีกรอบด้วย"ลวี่กั่วเอ่ยต่อ "ยิ่งไปกว่านั้น ฮูหยินเองก็อยู่ที่จวนอ๋อง จะมองท่านเป็นครอบครัวอย่างไร ก็ไม่ควรทิ้งท่านให้แกร่วอยู่ที่นี่สิ? ไม่ใช่ควรจะกลับมาอยู่ด้วยกันหรือ? นี่ยังมีมารยาทเหลืออยู่ตรงไหนกัน? ดังนั้นจากที่ข้าเห็น เรื่องนี้พระชายาต้องจงใจแน่นอน"เดิมทีฮูหยินเฉิงก็ไม่ได้คิดมาด้านนี้เลย แต่ตอนนี้พอได้ยินลวี่กั่วพูดขึ้นมา นางก็ถูกกล่อมเข้าให้แล้ว เพราะฟังแล้วก็ดูมีเหตุผลอยู่"ช่างเถอะ พวกเขาเป็นสามีภรรยากัน สามีภรรยาต้องใกล้ชิดกันที่สุดอยู่แล้ว ข้าเองก็จะไปเพิ่มภาระให้อายวนตลอดไม่ได้ พวกเขาสามีภรรยารักใคร่กลมเกลียวกันก็คือดีที่สุดแล้ว"ลวี่กั่วมองฮูหยินเฉิง พูดออกมาแบบนี้ แต่ฮูหยินคิดแบบนี้จริงหรือเปล่า? ในใจตอนนี้คงจะเจ็บปวดน่าดูกระมัง"ฮูหยิน แล้วพรุ่งนี้ที่จะพาองค์หญิงใหญ่ไปด้วยกัน ยังไม่มีโอกาสได้หารือกับท่านอ๋องเลยน

พอเซียวหลันยวนสวมหน้ากากเสร็จ ฮูหยินเฉิงก็มาถึงตรงหน้าแล้วฮูหยินเฉิงเลิกม่านรถก็เห็นเซียวหลันยวน เดิมทีกังวลอยู่ตลอดว่าเขาไม่น่ารอตนเองแล้ว ตอนนี้พอมาเจอกันจึงถอนใจโล่งออกมาได้ในที่สุดนางกำลังจะพูด อยากจะอธิบายเรื่องที่ตนเองพาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมาด้วย แต่รถม้าพวกเขายังไม่ทันหยุดดู เซียวหลันยวนก็แล่นออกไปก่อนแล้ว"ท่านน้าเฉิงในเมื่อมาถึงแล้ว เช่นนั้นพวกเราก็ออกเดินทางเถอะ ถนนเส้นนี้ความเร็วการรุดหน้าจะไวหน่อย ไม่ได้หยุดพักเท่าไรนัก"สภาพอากาศเดือนสาม หลายพื้นที่อาจจะมีฝนตกถ้าเสียเวลาบนเส้นทางนี้มาก การเดินทางนี้ก็จะล่าช้ามากเกินไปเพราะฮูหยินเฉิง ทำให้เซียวหลันยวนไม่รู้สึกคาดหวังอะไรกับการเดินทางครั้งนี้ เขากระทั่งเหมือนกับฟู่จาวหนิง รู้สึกว่าที่เจ้าอารามเรียกพวกเขาไปครั้งนี้ ไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆดังนั้นตอนนี้เซียวหลันยวนจึงเท่ากับต้องรีบทำภารกิจนี้ให้เสร็จสิ้น"ออกเดินทาง"เซียวหลันยวนกระโจนขึ้นหลังม้าออกคำสั่งรถม้าของพวกเขานำหน้า ด้านหลังยังมีเสี่ยวเยว่นั่งอยู่บนรถม้าที่ขนสัมภาระจนเต็ม และยังมีองครักษ์อีกกลุ่มหนึ่ง ด้านหลังจึงจะเป็นรถม้าของฮูหยินเฉิงพอเป็นเช่นนี้ ระยะห่า

"ถ้าอย่างนั้นพวกเราจะรอที่นี่ ต้องเตรียมของกินให้พวกเขาหน่อยสิ? ป่านนี้แล้ว คงหิวกันแย่"ฮูหยินเฉิงรู้สึกเป็นไปได้ที่ฟู่จาวหนิงจงใจดึงเซียวหลันยวนออกไป ไม่อยากให้เขามาเจอพวกนางด้วยเหตุนี้จึงพาเซียวหลันยวนไปปีนเนินเขา โดยไม่สนใจสุขภาพของเขา โคลงเคลงอยู่ตั้งนานสองนาน เขาไม่ควรพักผ่อนเสียหน่อยหรือ?"จุดไฟเตรียมกันแล้ว ฮูหยินเฉิงกับองค์หญิงใหญ่โปรดรอสักครู่" ชิงอีเอ่ยขึ้นองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นกัดริมฝีปากล่าง ยังต้องให้สาวใช้วังประคองนางเดินห่างออกไปหน่อยเพื่อจัดแจงธุระส่วนตัวตอนที่กลับมานางก็มองไปทางเนินลาดนั้น แต่ก็ไม่เห็นแผ่นหลังเซียวหลันยวนกับฟู่จาวหนิงแล้ว ไม่รู้ว่าพวกเขาเดินไปถึงไหนแล้วนางกลับไม่รู้ ว่าพอพ้นเนินลาดนี้ไป เดินลงไปด้านหลังมีทิวทัศน์อันงดงามอยู่ภาพหนึ่งหญ้าสีเขียวเขียวขจีหนาแน่น ตรงกลางยังมีดอกไม้ป่าหลากสีสันแซมอยู่ ดอกไม้บานอ่อนช้อยดูอิสระเสรี เบ่งบานสะพรั่งเป็นผืนกว้างราวกับพรมดอกไม้สวยสดช่างเป็นทิวทัศน์ที่สวยงามจริงๆด้านในผืนดอกไม้ป่านี้ยังมีบึงน้ำเล็กๆ อยู่อีก รอบบึงยังมีพุ่มดอกไม้ป่าที่สูงใหญ่กว่าขึ้นอยู่ พอแสงแดดยามบ่ายสาดส่องเข้ามา ที่นั่นจึงดูเหมือนกร

ยังมีท่าทางสง่างามของอ๋องเจวี้ยนอยู่เสียที่ไหนกัน?"ศัตรูหัวใจ?"เซียวหลันยวนครุ่นคิดถึงคำนี้ จากนั้นก็หัวเราะเฮอะขึ้นมา ไม่ชอบใจเอามากๆ"เขาเป็นไม่ไหวหรอก"ถ้ามาคิดอย่างละเอียด ต่อให้ไม่มีเขา ฟู่จาวหนิงก็อาจจะไม่เลือกซือถูไป๋ก็ได้เพราะอะไรกัน?แน่นอนว่าเพราะซือถูไป๋ไม่ได้เด็ดขาดเหมือนเขา กับองค์จักรพรรดิเอง เขาก็ยังกำเริบเสิบสานได้ขนาดนี้ แต่ซือถูไป๋ล่ะ? ขนาดผู้นำตระกูลซือถูเองก็ยังมาคอยกำหนดเรื่องสำคัญในชีวิตของเขาได้"หนิงหนิง ข้าจะบอกเจ้าให้ คนอย่างซือถูไป๋ที่อายุยี่สิบกว่าแต่ก็ยังเป็นนายตัวเองไม่ได้ ไม่มีอนาคตหรอก"เขาบอกกับฟู่จาวหนิงอย่างตั้งใจ"เชอะ ท่านเองก็พอได้แล้ว เรื่องแค่นี้ก็ตัดสินอนาคตคนอื่นไปเสียแล้ว"อะไรคือไม่มีอนาคตกัน?อายุยี่สิบกว่า ยังหนุ่มอยู่มาก อนาคตยังอีกกว้างไกลไร้ขีดจำกัดเถอะฟู่จาวหนิงไม่ใช่คนที่ตัดสินคนง่ายๆแต่เหมือนอ๋องเจวี้ยนจะไม่ได้ใจกว้างแบบนั้น"ท่านอ๋อง พระชายา มากินข้าวกลางวันกันไหม?" ก็ได้ยินเสียงชิงอีตะโกนเข้ามาตามลม"กินสิ หิวแล้ว ไปกินข้าวกัน" ฟู่จาวหนิงพูดแล้วก็เดนินำกลับไปก่อน"ไปเดี๋ยวนี้"เซียวหลันยวนยังไม่ขยับฟู่จาวหนิง

ฮูหยินเฉิงไม่ค่อยเข้าใจพฤติกรรมนี้นักโดยเฉพาะที่ฟู่จาวหนิงเมื่อครู่ยังพูดว่า คนยังอยู่ระหว่างเดินทาง อยู่กลางทาง ไม่แน่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึน กินข้าวได้ก็รีบๆ กินไปก่อนเสียผลลัพธ์คือตอนที่นางพูดให้รีบกินข้าว เซียวหลันยวนที่เป็นถึงท่านอ๋องกลับไปเด็ดดอกไม้มาให้นางอยู่ช่อดอกไม้ป่านั่น วางไว้บนรถม้าจะได้สักกี่วัน? จะว่าไป ข้างทางก็ยังมีดอกไม้ป่าอีกตั้งมากมายนี่? แค่มองก็พอแล้ว ต้องเด็ดมาแบบนี้ด้วยว่างกันเสียจริง"ไม่เป็นไร ข้ายังไม่ค่อยหิวมาก"ชิงอีตักน้ำมาให้เขาล้างมือ จากนั้นก็ไปตักข้าวต้มให้เขาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเห็นเสี่ยวเยว่เอาดอกไม้ช่อนั้นไปที่รถม้า ไม่นานนักก็หยิบแจกันใบหนึ่งออกมาใส่น้ำ ความอิจฉาในดวงตาแทบจะทะลักออกมาแล้วนางอิจฉามากจริงๆ!ฮูหยินเฉิงอาจจะไม่มีอารมณ์ชวนฝันแบบนี้ แต่นางมีนี่นาก่อนหน้านี้เรื่องราวมากมายที่ได้ยินหรือเห็นมา ก็รู้ว่าอ๋องเจวี้ยนดีกับฟู่จาวหนิงแค่ไหน แม้ว่านางจะอิจฉา แต่ก็ไม่ได้ถึงกับสะเทือนใจขนาดนั้นแต่เมื่อครู่ที่เห็นอ๋องเจวี้ยนส่งดอกไม้ช่อนี้ให้ฟู่จาวหนิงกับมือ องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นกลับรู้สึกสะเทือนใจขึ้นมาอย่างสิ้นเชิงชายหนุ่มสูงส่งเย็