All Chapters of อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: Chapter 1521 - Chapter 1530

เซียวจืออี้หยุดพู่กันอย่างระมัดระวัง กลัวว่าสีบนพู่กันจะหยดลงมาแล้วทำให้ภาพไม่สมบูรณ์พอเงยหน้าขึ้น ก็สบตาเข้ากับสีหน้าที่มองมาอย่างพรั่นพรึง เขาจึงเม้มปากหัวเราะ"ท่านลุง ท่านลืมแล้วเหรอ ข้าก็แค่ชอบวาดพี่สาวคนสวยแค่นั้น ไม่มีความหมายอื่นหรอก ไม่ต้องกังวล"จ้าวหมิงผ่อนลมโล่งออกมาพูดอีกก็ถูก เซียวจืออี้นั้นชอบวาดรูปสาวงามก่อนนห้านี้เขาก็วาดซ่งอวิ๋นเหยา ปีที่แล้วก็ยังวาดองค์หญิงหนานอี๋ตอนนี้จะมาวาดพระชายาอ๋องเจวี้ยนก็เหมือนจะไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรกระมัง?"ถึงแม้เจ้าจะไม่มีความคิดอื่น แต่ภาพวาดเช่นนี้ถ้าถูกคนอื่นมาเห็นเข้าจะเป็นเรื่องเอานะ""ข้าจะเก็บให้ดี" เซียวจืออี้ตอบจ้าวหมิงพยักหน้า "ข้าเพิ่งจะเจอกับพระชายาอ๋องเจวี้ยนมา นางยังคงกำเริบเสิบสานเหมือนเดิม ขนาดยกจักรพรรดิออกมาก็ยังไม่เห็นว่านางจะกลัวเลย""ท่านลุงรับงานอะไรมา ทำไมต้องไปเจอนางด้วยล่ะ?" เซียวจืออี้เดินเข้ามา รินน้ำชาให้เขาด้วยตนเองจ้าวหมิงเวลาที่รู้สึกไม่มั่นคง ก็มักจะวิ่งมาหาเซียวจืออี้เพื่อคุยกับเขาสองสามคำด้วยความเคยชินหลังจากคุยจบเขาก็จะเงียบไปนาน"พระชายาอ๋องเจวี้ยนเมื่อคืนกลับไปที่บ้านตระกูลฟู่มา เมื่อ

พระชายาเยว่ไม่สบอารมณ์พระชายาอ๋องเจวี้ยนมาโดยตลอดดังนั้นขอแค่สามารถสร้างความลำบากให้กับพระชายาอ๋องเจวี้ยนได้ เรื่องที่ทำให้พระชายาอ๋องเจวี้ยนเจ็บช้ำเจ็บใจได้ พระชายาเยว่ก็ยินดีที่จะทำแล้วไอ้เรื่องแค่นี้จ้าวหมิงก็ยังทำได้ไม่ดี แล้วมันจะกลายเป็นอะไรไปได้"ใต้เท้าเกิง ก่อนหน้านี้ข้าไม่รู้ แค่รู้สึกว่าจะไปหาเรื่องพระชายาอ๋องเจวี้ยนมากเกินไปไม่ได้...""จ้าวหมิง เจ้านี่มันโง่เสียจริง แล้วจะไปหาที่พึ่งให้กับอ๋องอี้ได้อย่างไรกัน?" ใต้เท้าเกิงเอียงตามองประชดประชันเขาอันที่จริงจ้าวหมิงคนนี้ก็ไม่ได้มีความทะเยอทะยานอะไรนัก เป็นเขาที่พาจ้าวหมิงพบเพราะอ๋องอี้อายุสิบหกแล้ว หลังจากนี้หากคิดจะมีที่พึ่งพาในวัง ถ้าอยากจะแต่งงานดีดี อยากจะหาภรรยาที่มีพลังอำนาจ อยากจะใช้ชีวิตให้ยาวนานต่อไปในเมืองหลวง เช่นนั้นก้ต้องพยายามหน่อยสิ?ก่อนหน้านี้อ๋องอี้ยังเด็ก จะอยู่อย่างไร้ตัวตนก็ไร้ตัวตนไป แต่นี่เขาเติบโตแล้ว องค์จักรพรรดิเองก็อายุขนาดนี้แล้ว ไอ้ตำแหน่งบนนั้นไม่ใช่ว่าใกล้จะแย่งชิงกันแล้วหรือไร?ตอนที่เริ่มช่วงชิงตำแหน่งนั้น ขอแค่เขาเป็นองค์ชาย ใครจะไปสนว่าก่อนหน้านี้ทำตัวไร้ตัวตนหรือเปล่า ทำตัวเป็น

"ไม่เป็นไรเลย ไทเฮายังหน้าตาเปล่งปลั่งอยู่""ให้พระชายาเยว่ไปดูหน่อย พระชายาเยว่เห็นแล้วข้าถึงจะวางใจ" องค์จักรพรรดิรีบเอ่ยขึ้นพระชายาเยว่พอได้ยินรับสั่งนี้ก็โมโหจนแทบจะหักเล็บทิ้งนางยังคิดว่าตนเองเป็นคนที่องค์จักรพรรดิโปรดปรานจริงๆ ผลลัพธ์คือพอเจอเรื่องแบบนี้ องค์จักรพรรดิกลับให้นางไปรับหน้าเรอะองค์จักรพรรดิไม่กลัวว่านางจะติดโรคหรือไรกัน? ถ้าหากนางไปพบไทเฮา แล้วองค์จักรพรรดิยังจะกล้าเจอนางอีกไหม?พระชายาเยว่ในใจเริ่มหวาดกลัว ก็เลยคิดวิธีขึ้นมา คือส่งพวกสาวใช้และสนมไปกราบทูลแสดงความเคารพกับไทเฮาดูก่อนตอนนี้ให้พวกนางได้แสดงตัวหน่อย ไทเฮาอาจจะคิดว่าพวกนางรีบจะให้นางมาเป็นที่พึ่งของพวกนาง ถึงได้มาเสนอหน้ากันแบบนี้เหล่าคนเล็กคนน้อยพวกนั้นพอได้รับคำสั่งก็ไม่มีทางเลือก ทำได้แค่ไปพบกับไทเฮาด้วยกันเท่านั้นไทเฮาเพิ่งกลับมาในวังก็เจอกับเหล่าบรรดาสาวใช้นางสนม พวกนางเองก็มีมารยาทและรอบคอบมาก พูดจาน่าฟัง ดูเป็นห่วงเป็นใยนางมากแต่ว่าในใจไทเฮาก็เข้าใจเป็นอย่างดี ว่านี่ต้องถูกสั่งให้เข้ามาแน่นอนพวกนางล้วนล้อมหน้าล้อมหลังกันถามสถานการณ์ของอ๋องเจวี้ยน ไทเฮาก็เผยกับพวกนางไปไม่กี่คำด้วยส

ฟู่จาวหนิงสูดลมหายใจลึก เรื่องนี้ นางเองก็โกรธมาก เพราะบาดเจ็บล้มตายไปมากมายเลยนี่นา นางได้ยินว่าเหมืองภูเขาหวงทางนั้นมีคนงานเหมืองอยู่มากมายไปหมดคนพวกนั้นล้วนเป็นผู้บริสุทธิ์"การจะทำให้เหมืองภูเขาถล่มลงมาไม่ใช่เรื่องง่าย และไม่ใช่งานที่ใช้เวลาไม่กี่วันจะทำสำเร็จด้วย การเตรียมงานใหญ๋ขนาดนี้ แค่เพื่อจะแย่งทองชุดเดียวหรือ?""บางที ถ้าอีกฝ่ายไม่ได้ต้องการแค่ทองล่ะ?"เซียวหลันยวนมองฟู่จาวหนิง พอเห็นนางคิ้วขมวดกัน ก็อดใจอ่อนขึ้นมาไม่ได้ ยื่นมือไปลูบคิ้วของนางให้เรียบ"เอาล่ะ หนิงหนิง เรื่องมันเกิดขึ้นไปแล้ว เรื่องพวกนี้ไม่ต้องให้เจ้ามากังวลหรอก เจ้าไม่ใช่จะไปหาผู้อาวุโสจี้หรือ? ไปเถอะ"ฟู่จาวหนิงก่อนหน้านี้ไปขอวัตถุดิบยาชุดหนึ่งจากต่งฮ่วนจือ ให้เวลาเขาเตรียมตัวสองวัน ตอนนี้น่าจะเตรียมเสร็จแล้ว นางต้องพาคนไปเอากลับมาเรื่องเหมืองภูเขาหวงทางนั้น มันก็ไม่ใช่สิ่งที่นางต้องกังวลจริงๆนางถอนหายใจ "ถ้าอย่างนั้นก็เอาเถอะ ข้าจะไปหาท่านอาจารย์แล้วนะ ท่านก็อย่าเหนื่อยเกินไปล่ะ"ฟู่จาวหนิงเองก็รู้ว่าเรื่องนี้ถึงแม้จะไม่ต้องให้นางมากังวล นางกังวลไปก็ไม่มีประโยชน์ แต่เซียวหลันยวนจะต้องไตปรวจสอ

ผู้ดูแลก็ตกตะลึงไปมองไปทางต่งฮ่วนจือ เขาก็เอ่ยขึ้นมาอย่างระมัดระวังว่าถึงเรื่องที่เฉินฮ่าวปิงกำชับไว้กับเขาก่อนหน้า"แต่แม่นางเฉินบอกว่า เรื่องที่นางจัดงานเลี้ยงน้ำชาที่นี่ จะให้ประชายาอ๋องเจวี้ยนรู้ไม่ได้ แล้วถ้าหากพระชายาอ๋องเจวี้ยนบังเอิญเข้ามาล่ะก็ จะต้องห้ามนางเอาไว้ ไม่อย่างนั้นท่านจะลำบากเอา ถ้าหากพระชายาอ๋องเจวี้ยนโกรธ แล้วไปบอกกับผู้อาวุโสจี้ ผู้อาวุโสจี้จะหันมาโทษท่าน..."คำพูดเหล่านี้ เฉินฮ่าวปิงจงใจมาหาเขาแล้วบอกกับเขาโดยเฉพาะ ตอนที่พูดก็ดูจริงจังมาก ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าละเลยอย่างอื่นยังว่าง่ายหน่อย แต่ถ้าทำให้ผู้อาวุโสจี้กับต่งฮ่วนจือศิษย์อาจารย์มาทะเลาะกัน นี่มันจะผิดหนักเอายิ่งไปกว่านั้นพวกเขายังไม่หวังให้พันธมิตรโอสถเมืองหลวงทางนี้มีเรื่องอะไรด้วยแม่นางเฉินเองก็อยู่เป็น หลังจากมาถึงให้สินบนกับผู้ดูและพนักงานอย่างพวกเขาวันนี้ตอนเช้าก็มีพนักงานคนหนึ่งทำผิดพลาด เดิมทีต้องถูกต่งฮ่วนจือด่าจนเลือดซิบ พวกเขารู้ว่าต่งฮ่วนจือในด้านอื่นนั้นใจดีมาก แต่ถ้าเป็นเรื่องงานในพันธมิตรล่ะก็ ดูแลจัดการได้เข้มงวดสุดๆแต่แม่นางเฉินก็เข้ามาช่วยพูดให้ ต่งฮ่วนจือจึงปล่อยพนักงานคนนั