บททั้งหมดของ อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: บทที่ 1371 - บทที่ 1380

"หนิงหนิง"เซียวหลันยวนเข้ามาพอดี"คารวะท่านอ๋อง"หงจั๋วกับเฝิ่นซิงรีบทำความเคารพ"ไปเตรียมข้าวเช้าเถอะ จะไปกินกันที่เรือนหนิงโยว" เซียวหลันยวนโบกมือให้พวกนาง"่เจ้าค่ะ"สองสาวใช้รีบถอยออกไปฟู่จาวหนิงหมุนตัวเข้ามา มองไปทางเซียวหลันยวนเขายังคงสวมหน้ากากอยู่ดูเหมือนก่อนหน้าที่จะรู้แผนการขององค์จักรพรรดิเขายังไม่คิดจะเปิดเผยใบหน้าแท้จริงออกมาตอนนี้เขาสวมหน้ากากครึ่งหน้าไว้ จะดื่มน้ำหรือกินข้าวก็ไม่เป็นอุปสรรค เหมือนกับเขาสมัยก่อนเขาอยู่ในชุดคลุมผ้าไหมสีม่วงเข้มเหมือนเพิ่งกลับมาจากข้างนอก ฟู่จาวหนิงจึงถามขึ้น "ไปพบอวิ๋นจูที่เรือนแขกมาหรือ?"ไม่เช่นนั้นจะไปลงโทษคนเขาไม่ทำตามกฎเกณฑ์ได้อย่างไรกัน?เซียวหลันยวนงงงันเขาสังเกตเห็นในพริบตาว่าอารมณ์ของฟู่จาวหนิงนั้นไม่ดีนัก"ข้ากับมาจากด้านนอก ทำไมต้องไปพบน้องอวิ๋นด้วยล่ะ?""ข้าได้ยินว่า ท่านอ๋องลงโทษห้ามนางกินข้าวหนึ่งวัน สาเหตุคือนางไม่ทำตามกฎระเบียบ เข้าไปในเรือนโยวหนิงโดยพลการ" ฟู่จาวหนิงเดินมาตรงหน้าเขา มือข้างหนึ่งทาบไปเบาๆ ที่หน้าอกเขา เงยหน้ามองเขา น้ำเสียงอ่อนนุ่ม "ข้าอยากจะถาม ว่ากฎระเบียบของจวนอ๋องนี้คืออะไรกัน? บอ

เซียวหลันยวนเหมือนไม่เคยเรียกองค์จักรพรรดิฮองเฮาไทเฮาอย่างจริงจังเลยฟู่จาวหนิงถูกเขาพูดมาเช่นนี้จึงไม่มีคำจะต่อแล้ว"ไม่ใช่ว่าใครก็จะมาเรียกข้าว่าพี่ชายได้" เซียวหลันยวนถึงอย่างไรก็เป็นคนที่นิสัยโดดเดี่ยวมากตอนเขายังเล็กมากก็ถูกวางยาพิษจนเกือบตาย คนข้างกายเขาเหล่านั้นก็ไม่จริงใจกับเขา ต่อให้พวกคนในวังที่มารับใช้ข้างกายเขาตอนที่ยังเล็กส่วนใหญ่ก็เป็นคนที่ขั้วอำนาจต่างๆ ส่งเข้ามาคอยจับจ้องเขาทั้งนั้น คิดหาวิธีเล่นงานเขาให้ตาย ทรมานเขา คนแบบไหนก็มีทั้งนั้นพวกพี่น้องหรือเหล่าองค์หญิงก็ล้วนเอาแต่แย่งชิงความโปรดปรานกันหมดตอนเขายังเล็กถูกพากลับเข้าวัง หลังจากที่ไท่ซ่างหวงปฏิบัติกับเขาเป็นพิเศษ พวกพี่น้องเหล่านั้นก็เข้าหาเขาด้วยเป้าหมายต่างๆ นานาเคยมีองค์หญิงเล็กคนหนึ่งทำดีกับเขา แต่ต่อมาเขาก็รู้ว่า นั่นเป็นเพราะน้องสาวคนนั้นรู้สึกว่าไท่ซ่างหวงเอ็นดูเขา ถ้ามีความสัมพันธ์อันดีกับเขาหน่อย ไท่ซ่างหวงก็อาจจะเอ็นดูตามไปด้วยแม่นางคนนั้นแต่ก่อนก็เรียกเขาว่าพี่ชายพี่ชาย แต่หลังจากที่รู้เป้าหมายของนางที่ยังเล็กแล้ว เซียวหลันยวนก็ตีตัวออกห่าง และไม่ยอมให้ใครเรียกตนเองว่าพี่ชายอีกเลยถึงอย่า

"ข้าแต่งกับนางไม่ได้" อันเหนียนนิ่งงันไปครู่หนึ่งจึงพูดขึ้นมา"มีอะไรไม่ได้กัน? ช่วงนี้องค์หญิงอย่างข้าเห็นชายหนุ่มในเมืองหลวงมาตั้งเยอะแล้ว แต่ก็ไม่มีใครเข้าตาเลย ข้าเองก็กลับไปไม่ได้อีก มีแต่ท่านที่พอไปวัดไปวาได้ เช่นนั้นข้าก็จะแต่งกับท่านี่ล่ะ ไม่ได้ตรงไหนกัน?"องค์หญิงหนานฉือจ้องอันเหนียน ดูโมโหหน่อยๆ"องค์หญิง ข้าบอกกับท่านชัดเจนไปแล้ว สาเหตุท่านเองก็รู้อยู่""เหตุผลพวกนั้นข้าไม่ยอมรับ""นี่ไม่ใช่สิ่งที่ท่านจะยอมรับหรือไม่ ข้าไม่แต่ง ข้าแต่งด้วยไม่ได้"ฟู่จาวหนิงกับเซียวหลันยวนเหลือบสบตากันสองคนนี้มันสถานการณ์อะไร?มาทะเลาะกันต่อหน้าพวกเขาตั้งแต่ไก่โห่?"ถึงอย่างไรข้าก็ไม่สน อย่างมากสุดในสามวัน องค์จักรพรรดิจะต้องให้ข้าแต่งให้ได้ ข้าก็แต่งได้กับท่านเท่านั้น ถ้าท่านไม่แต่งด้วย พรุ่งนี้ตอนค่ำๆ ข้าจะสั่งคนยกเกี้ยวเจ้าสาวพาขาส่งไปที่ประตูใหญ่จวนตระกูลอันของท่านเลย" องค์หญิงหนานฉือหัวเราะเย็นชาขึ้นมา จากนั้นก็พูดต่อว่า "แล้วข้าก็จะแก้ผ้ามุดประตูเข้าห้องนอนท่านด้วย""องค์หญิง..." อันเหนียนมุมปากกระตุก หน้าดำทมึนขึ้นมาแล้วฟู่จาวหนิงถลึงตาโตองค์หญิงหนานฉือบ้าดีเดือดขนาดนี้เ

องค์หญิงหนานฉือกัดฟัน "ข้าขอดูหน่อยได้ไหม?"เซียวหลันยวนพยักหน้าองค์หญิงหนานฉือเดินขึ้นมา ก้มหน้าลงมองม้วนหนังแกะนางเองก็มองออกถึงตราประทับแคว้นหนานฉือเป็นหนานฉือของพวกนางจริงๆและเกาะซีอวิ๋นก็ถูกแบ่งอยู่ในตงฉิงจริงๆนางไม่รู้ว่าจะพูดอะไรขึ้นมาทันทีทำไมจึงเป็นเช่นนี้?คนของหนานฉือเข้าใจว่าเกาะซีอวิ๋นเป็นส่วนหนึ่งของหนานฉือมาโดยตลอด"แล้วตอนนี้เกาะซีอวิ๋นใครเป็นคนดูแล" เซียวหลันยวนถามองค์หญิงหนานฉือเอ่ยขึ้นมาอย่างลำบากพอควร "เกาะซีอวิ๋นมีกรมขนส่งทางทะเลที่เป็นเอกลักษณ์ เชียนเจาอวิ๋นผู้ดูแลอันดับหนึ่งของกรมขนส่งทางทะเล เขา..."องค์หญิงหนานฉือพูดถึงจุดนี้ก็ชะงักไปอันเหนียนเห็นนางไม่พูดต่อ จึงเสริมคำพูดนางมาว่า "นายท่านเชียนจากกรมขนส่งคนนี้ เป็นบุคคลพิเศษในหนานฉือของพวกท่านกระมัง? เพราะนางเป็นหญิงสาว ยิ่งไปกว่านั้นตระกูลเชียนก็มีหญิงสาวเป็นผู้นำมาตลอด ผู้ชายจะนับว่าแต่งเข้าไปในบ้านภรรยา คลอดเด็กออกมาก็ล้วนใช้สกุลเชียนทั้งหมด จะไม่ใช้นามสกุลของพ่อ บรรพบุรุษของตระกูลเชียนไม่ใช่คนหนานฉือ ที่มาของนางลึกลับ ความสามารถทางน้ำน่าทึ่ง แล้วยังถนัดการเดินเรืออีกด้วย..."หรือก็คือ ค

เจ้าคิดบ้าอะไรของเจ้าพอคำนี้ของอ๋องเจวี้ยนออกมา คนทั้งหมดในนี้ก็ตะลึงงันกันไปหมดพวกเขาถลึงตามองอ๋องเจวี้ยนอย่างไม่อยากเชื่อนี่นี่นี่ นี่คืออ๋องเจวี้ยนผู้สง่างามที่พวกเขารู้จักใช่ไหม?เป็นอ๋องเจวี้ยนที่เย็นชาไม่ค่อยพูด เก็บตัวอยู่ในยอดเขาโยวชิงคนนั้น?แล้วนี่พูดอะไรออกมากัน?ฟู่จาวหนิงกุมหน้าผาก มุมปากกระตุกไม่ต้องบอก คำนี้คงจะเรียนมาจากนางแน่ แต่ว่านางเองก็ลืมไปแล้วว่าพูดคำนี้กับเขาไปตั้งแต่เมื่อไรคิดไม่ถึงว่าคำพูดมากมายที่นางพุดไว้ อ๋องเจวี้ยนก็ยังอุตสาห์จำมาได้ประโยคนึงแต่ว่า ประโยคนี้พอใช้ลงมา ฟู่จาวหนิงกลับรู้สึกสบายใจหน่อยๆ นี่มันเกิดอะไรขึ้น?องค์หญิงหนานฉือช่วงนี้ภาษาแคว้นเจารุดหน้าไปมากเลยแต่ต่อให้รุดหน้าไปเท่าไรก็ยังไม่เข้าใจคำพูดของอ๋องเจวี้ยนคำนี้อยู่ดี"อ๋อง อ๋องเจวี้ยน เจ้าเจ้าเจ้า...""ชื่อฐานะพระชายารองของข้า มันน่าใช้ขนาดนั้นเลยหรือ?" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้นอย่างเสียงเย็นชาขนาดแค่อวิ๋นจูที่เขายังไม่เคยเห็นหน้าคนนั้น แต่เขาก็เห็นในสายตาหนิงหนิงเหมือนอยากจะถลกหนังหนังเขาออกมาแล้ว แล้วนี่ยังอยากจะได้ตัวตนฐานะอะไรกัน?จะว่าไป เขาจะเอาผู้หญิงไปทำไมตั้งมาก