บททั้งหมดของ หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว: บทที่ 311 - บทที่ 320

“เอาชนะผมเหรอ?”เมื่อได้ยินข่าวมาว่า เฉินซานหยวนก็ตกตะลึงก่อน จากนั้นก็หัวเราะเสียงดังสาวกคนอื่นๆของสำนักสวนอู่ต่างก็หัวเราะออกมาเสียงดังด้วย สายตาของพวกเขาเหมือนกำลังมองคนโง่เขลาอยู่หวางเสวียนคนเดิม ในฐานะศิษย์พี่นั้น ทรงพลังมากจริงๆ แต่เมื่อเทียบกับอาจารย์เฉินซานหยวนแล้ว เขายังตามหลังกว่ามาก“เด็กน้อย คุณรู้หรือไม่ว่าตัวเองกําลังพูดอะไรอยู่?”เฉินซานหยวนยิ้ม “คนทรยศคนนี้ ผมสอนด้วยตัวเอง แม้แต่ยุครุ่งเรืองของเขา เขาก็ไม่อาจสามารถเทียบเคียงผมได้ ยิ่งไปกว่านั้น ตอนที่ตันเถียนของเขาถูกทำลายไปแล้ว การฝึกฝนของเขาก็เสียหายไปหมด คุณจะให้เขามาสู้กับผม? เขาจะกล้าเหรอ?”“ใช่แล้ว! เป็นแค่คนขยะ มีสิทธิ์อะไรที่มาสู้กับพ่อผมด้วย?”เฉินเป่ย เฉินเหยียนและคนอื่นๆต่างก็แสดงความดูหมิ่น“สู้ได้หรือไม่ได้เดี๋ยวก็รู้ ก็แค่ถาม ว่าคุณกล้าขึ้นเวทีสู้หรือเปล่า?” ลู่เฉินยั่วยุ“ทําไมจะไม่กล้าล่ะ?”เฉินซานหยวนยิ้มอย่างเย็นชา “ในเมื่อคนทรยศคนนี้ชอบรนหาที่ตาย งั้นวันนี้ ผมจะกำจัดคนที่ทำให้สำนักเสื่อมเสียด้วยตัวเอง”พูดจบ เขาก็เดินตรงไปที่แท่นหินยังไงสังเวียนก็ยังไม่เริ่ม เขาก็ไม่รังเกียจที่จะทำบรร

“เฉินซานหยวน วิชาดาบของคุณเหมือนจะช้าลงแล้วนะ”หวางเสวียนเปิดปากพูด“ไม่! เป็นไปไม่ได้! คุณมีความสามารถที่จะแทงผมได้ยังไง ต้องเป็นเรื่องบังเอิญแน่ๆ!”เฉินซานหยวนไม่เต็มใจ ถอยกลับอย่างรุนแรงโดยไม่คํานึงถึงอาการบาดเจ็บ เขาโจมตีอีกครั้งครั้งนี้ เขาจะไม่ออมมืออีกต่อไป เขาใช้พละกำลังเกือบทั้งหมด และการเคลื่อนไหวของวิชาดาบของเขาทั้งรวดเร็วทั้งรุนแรง จนไม่สามารถป้องกันได้เมื่อถึงวิชาดาบที่เก้า เขาเปลี่ยนวิชาดาบอีกครั้ง แทงคอหวางเสวียนอย่างรุนแรงวิชาดาบนี้ เต็มไปด้วยการเจตนาฆ่าแต่หวางเสวียนไม่หลบ เขาก็ชักดาบออกมาเช่นกัน แทงเข้าไปในท้องของเฉินซานหยวนอย่างรุนแรงด้วยความเร็วที่เร็วกว่า และมุมที่ยากที่จะป้องกัน“ตึ้บ ตึ้บ ตึ้บ .....”เฉินซานหยวนตกใจจนถอยหลังไปสามก้าวติดต่อกัน และแสดงสีหน้าที่ตกใจเมื่อครู่ ถ้าเขาดันตัวขึ้นต่อไป ดาบนี้คาดว่าจะผ่าท้องเขาแน่"เป็นแบบนี้ได้ยังไง? เด็กคนนี้เรียนวิชาดาบแปลก ๆ มาจากไหน?"เฉินซานหยวนปิดหน้าท้องที่มีเลือดออกและตกใจอย่างอธิบายไม่ได้เขาไม่สามารถเข้าใจได้ว่าทําไมเวลาเพียงไม่กี่วันหวางเสวียนไม่เพียงแต่รักษาอาการบาดเจ็บภายในให้หายดีเท่านั้

“ไอ้เหี้ย! เด็กคนนี้เป็นใคร? กล้ายั่วยุเหลยเจิ้นในที่สาธารณะหรือ? หรือว่าอยากตาย?！”“ความกล้าหาญก็น่ายกย่อง แต่สมองไม่ค่อยดีนัก”การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของลู่เฉิน ทำให้ทุกคนพากันวิจารณ์ไม่มีใครคาดคิดว่า ในช่วงเวลาวิกฤติเช่นนี้ จะมีคนกล้าสะเออะ“เฮ้ย！ คุณขึ้นไปทําอะไร? บ้าไปแล้วเหรอ? ลงมาเร็ว!”หลังจากตกใจเล็กน้อย เติ้งหรงหรงอดไม่ได้ที่จะตะโกนในความคิดของเธอ ลู่เฉินเป็นหนุ่มที่บ้าบิ่น ไม่รู้ที่ต่ำที่สูง“เด็กคนนี้ทำอะไรอยู่? นั่นเป็นเหลยเจิ้นที่เป็นผู้ยอดฝีมือในรายชื่อฟ้านะ！เขาขึ้นไปรนหาที่ตายหรือไง?”เติ้งซิงชางส่ายหัว แววตาของเขาราวกับมองคนตายอยู่แม้แต่เขาก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเหลยเจิ้น นับประสาอะไรกับเด็กหนุ่มนิรนาม?“ฮึฮึ！ไม่รู้ที่ตาย ยังกล้ามาด่าประจานศิษย์พี่เหลยเจิ้น ผมว่าคุณคงจะเบื่อที่จะมีชีวิตแล้ว!”เฉินเป่ยและคนของเขา หัวเราะอย่างมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นวันนี้ ด้วยความช่วยเหลือจากเหลยเจิ้น พวกเขาไม่เพียงกำจัดคนที่ทำให้สำนักเสื่อมเสีย แต่ยังแก้ปัญหาร้ายแรงได้อีกด้วย“ไอ้หนู！คุณเป็นใคร? กล้ามาขวางผมเลยหรือ?”บนเวที เหลยเจิ้นหรี่ตา สีหน้าเขาดูไร้ความปราณีมา

เงียบ...ทั้งสถานที่ จู่ๆก็เงียบอย่างน่ากลัวเมื่อมองไปที่เหลยเจิ้นที่นอนอยู่บนพื้นเหมือนสุนัขที่ตายแล้ว ทุกคนก็ตกใจหมดสักพักใหญ่ก็ยังไม่ตอบสนองได้ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่าจะเป็นผลลัพธ์เช่นนี้เมื่อเหลยเจิ้นใช้วิธีการสุดยอด ทุกคนยังคิดว่าลู่เฉินจะพ่ายแพ้อย่างไม่ต้องสงสัยไม่คิดว่าสุดท้ายลู่เฉินจะตีเหลยเจิ้นได้โดยแค่ตบเดียวถ้าไม่ได้เห็นกับตา พวกเขาก็ไม่กล้าเชื่อคาดไม่ถึงว่าดาบบ้าเผด็จการจะถูกทุบตีอย่างทุลักทุเลขนาดนี้นี่มันประมาทชั่วขณะกันแน่หรือว่าลู่เฉินเก่งเกินไปเหรอ"พระเจ้าช่วย ผมไม่ได้มองผิดใช่ไหม เหลยเจิ้น... คาดไม่ถึงว่าจะถูกตีจนแพ้แล้วหรือ""ปาฏิหาริย์ ปาฏิหาริย์นะ"หลังจากเงียบไปสั้นๆ ทั้งสถานที่ก็วุ่นวายขึ้นทันทีแต่ละคน มีทั้งช็อก ตะลึง งงงวย แต่ไม่น่าเชื่อมากกว่าใครจะไปคิดว่า ดาบบ้าเผด็จการ ผู้เก่งในรายชื่อฟ้าจะแพ้กับลู่เฉิน"ไม่! เป็นไปไม่ได้ เด็กคนนั้นชนะศิษย์พี่เหลยเจิ้นได้อย่างไร เขาต้องใช้วิธีการที่น่ารังเกียจแน่ๆ"เฉินเป่ยส่ายหัวอย่างบ้าคลั่ง ไม่น่าเชื่อเลย"ผู้ชายคนนี้ แปลกจัง!"เฉินซานหยวนขมวดคิ้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยเคร่งขรึม"เป็นไปได้อย่างไร

ชัยชนะของลู่เฉินได้เรียกเสียงเชียร์ขณะเดียวกันก็ทำให้คนจำนวนไม่น้อยมีสีหน้าน่าเกลียด"แม่งเอ้ย เด็กคนนี้เป็นใครกันแน่ คาดไม่ถึงว่าแม้แต่ศิษย์พี่เหลยเจิ้นก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้!"เฉินเป่ยมีใบหน้าที่มืดมน ทั้งตกใจและหวาดกลัว"อย่าสนใจว่าเขาเป็นใคร รีบถอนตัวออกไปในขณะที่ยังไม่ถูกค้นพบ!"หลังจากตกใจแล้ว เฉินซานหยวนไม่กล้าอยู่นาน รีบพาคนก็พร้อมที่จะหนี"หยุด!"ลู่เฉินมองไปรอบๆ ในไม่ช้าก็เห็นคนหลายคนที่แอบๆล่อๆ "เฉินซานหยวน ผมปล่อยคุณไปแล้วหรือ""ลู่เฉิน! อย่างน้อยฉันก็เป็นท่านผู้นำของสำนักสวนอู่ คุณอย่ามายุ่งกับเรื่องนี้ดีกว่า"เฉินซานหยวนเตือนด้วยสีหน้าจริงจังเวลานี้ทำได้แค่ย้ายออกจากสำนักสวนอู่"ท่านผู้นำเหรอ? ฮา..."ลู่เฉินก็หัวเราะเยาะว่า "แม้แต่แกนนำของคุณ ผมก็ไม่วางในสายตา ยิ่งไม่ต้องว่าท่านผู้นำแล้ว""คุณคิดยังไงกันแน่"เฉินซานหยวนมีสีหน้าบึ้งตึง"ล้มเลิกศิลปะการต่อสู้ของตัวเอง ผมไว้ชีวิตคุณไม่ตาย"ลู่เฉนพูดอย่างเย็นชาคนอย่างคุณที่ทำตัวเป็นครู หน้าซื่อใจคดแบบนี้ ไม่ให้บทเรียนที่ลึกซึ้งแบบนี้จะได้อย่างไร"ลู่เฉิน อย่ารังแกคนมากเกินไปเลย"สีหน้าของเฉินซานหยวนกลายเป็นน่