บททั้งหมดของ หลังจากหย่าร้าง ประธานหญิงที่เย็นชาเสียใจแล้ว: บทที่ 251 - บทที่ 260

ตอนบ่าย ที่หน้าประตูเทียนเซียงหยวนรถเพื่อการพาณิชย์สีดําสองสามคัน จู่ ๆ ก็ส่งเสียงหวีดแหลมขึ้นมาประตูรถเปิดออก ที่เดินนำออกมาคือชายหนุ่มวัยรุ่นที่ดูแต่งตัวดีคนหนึ่งผู้ชายที่หล่อเหลาดูสง่างาม บุคลิกองอาจห้าวหาญ ตั้งแต่หัวจรดเท้าล้วนกำลังปล่อยพลังออร่าที่ทำให้คนต้องสะพรึงกลัวออกมาข้างหลังของเขา ยังตามมาด้วยกลุ่มนักสู้ที่แต่งกายแปลก ๆ กลุ่มหนึ่งแต่ละคนดูท่าทางดุร้าย มีออร่าที่ทรงพลังเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดา"ที่นี่เป็นเขตอำนาจของตระกูลฉาว คนอื่น ๆ ที่ไม่เกี่ยวข้อง ออกไปเดี๋ยวนี้!"พอบอดี้การ์ดสองคนที่หน้าประตูเห็น ก็ส่งเสียงเตือนออกมาในทันที"เสียงดังโหวกเหวก"เมื่อผู้ชายคนนั้นโบกมือกลางอากาศบอดี้การ์ดทั้งสองคนดูราวกับถูกรถชนเข้าเลยก็มิปาน บินถอยออกไปข้างหลังในทันที และกระอักเลือดไม่หยุดจากนั้น ทั้งกลุ่มก็เดินเข้าไปในเทียนเซียงหยวนด้วยท่าทางอวดดีในขณะนี้ ภายในห้องโถงใหญ่ของคฤหาสห์ฉาวซวนเฟยกําลังลิ้มรสชาอยู่อย่างสบาย ๆ ในมือของเธอก็ยังถือใบแจ้งงบการเงินอยู่ชุดหนึ่งในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ เพราะด้วยความโด่ดเด่นของยาเม็ดบำรุงหน้า ตระกูลฉาวจึงเรียกได้ว่ายังคงด

"โอย..."ชายหัวโล้นตัวสั่น ทั้งสองตาเบิกโพล่งในทันทีจากนั้นเขาก็แข็งทื่อไปทั้งแบบนี้แน่นิ่งไม่ขยับ และไม่มีเสียงอันใด“เฮ้ย ! แกทําอะไรอืดอาดยืดยาดเนี่ย? ถ้าทำไม่ได้ ก็ให้พวกเราทำ อย่าถ่วงเวลาพี่น้องเสพสุขสิ!"“ก็ใช่น่ะสิ ! พวกเราตั้งหลายคนขนาดนี้ยังรอกันอยู่นะ แกรีบหน่อยได้ไหม?”ผู้คนรอบข้างไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติเลยสักนิด กลับเริ่มเร่งเร้ากันขึ้นมา“เฮ้ย ! พูดกับแกอยู่นะ? แกหูหนวกไปแล้วเหรอ?”ชายฉกรรจ์คนหนึ่งเดินปรี่เข้าไป ยื่นมือไปตบที่ไหล่ของหัวโล้นวินาทีต่อมา ร่างของชายหัวโล้นราวกับรูปปั้นที่เสียสมดุล ก็ล้มลงไปข้างหลังทั้งตรง ๆ ทื่อ ๆ แบบนี้ชายฉกรรจ์ตกอกตกใจ ยื่นมือเข้าไปดู"แม่งเอ้ย! หมดลมหายใจแล้ว!"เสียงพูดของเขาเพิ่งหยุดลง ก็เป็นเสียง "ฟิ้ว" อีกครั้ง เข็มทองด้ามหนึ่งยิงออกมา โดนตรงหว่างคิ้วของเขาพอดีชายฉกรรจ์แหงนหน้าขึ้นล้มลงกับพื้น และเสียชีวิตลงตรงนั้นทันที !"เกิดเหตุอะไร?"ทุกคนมองหน้ากันและกันจนกระทั่งผู้ตายมีเลือดออกตรงหว่างคิ้ว พวกเขาจึงถึงจะรู้สึกตัวกันขึ้นมา“ศัตรูบุก ! ระวังตัว !"ตามจากเสียงตะคอกดัง นักเลงทั้งหมดก็พากันชักมีดลุกขึ้นยืน แล

"เอ่อ..."มองหัวในช้าง ๆเท้า หันปิงตกใจมากเธอไม่เคยคิดถึงเฮยหวูฉางที่เพิ่งบารมีและหยิ่งอยู่ จะถูกฆ่าตายแบบนี้นั่นคือผู้เก่งด้านศิลปะการต่อสู้อันดับที่แปดของรายชื่อดินเขาต่อสู้กลุ่มยามลับทั้งห้ากลุ่มได้ด้วยความแข็งแกร่งคนเดียว คนแบบนี้ คาดไม่ถึงว่าจะถูกฆ่าด้วยดาบเล่มเดียวเกินจริงไปหรือป่าว?"เป็นไปได้อย่างไร?"เมื่อมองไปที่ศพไร้หัว สีหน้าของอาจารย์ฟางที่อยู่ด้านหลังก็ตกตะลึงเช่นกันเขารู้ว่าลู่เฉินมีพลังมาก แต่ไม่คิดว่าจะแข็งแกร่งขนาดนี้แค่ดาบเดียวก็ฆ่าเฮยหวูฉางที่อันดับแปดของรายชื่อดินแล้วความสามารถที่แข็งแกร่งนี้ กลัวว่ามีเพียงพ่านกวนอันดับที่สามเท่านั้นที่สามารถเอาชนะเขาได้"แก... แกฆ่าน้องกูจริงๆหรือ?"ในขณะนี้ ไป๋หวูฉางก็ยืนขึ้นในสุดท้ายหน้าซีดของเขาเต็มชั่วร้ายเพราะชัยชนะอยู่ในมือ เขาจึงไม่ได้ลงมือและปล่อยให้น้องแมวเล่นหนูแต่เขาไม่ได้คาดว่า ในบรรดาคนเหล่านี้ ยังมีผู้เก่งคนหนึ่งซ่อนอยู่แลเขาก็ฆ่าน้องของเขาโดยไม่คาดคิด"ผมเคยให้โอกาสพวกคุณได้สู้ด้วยกัน แต่เขาไม่ไม่ยอมรับ" ลู่เฉินพูดอย่างเบา ๆ"รนหาที่ตาย"ไป๋หวูฉางโกรธจัดและหยิบปืนสั้นสองกระบอกออกมาทั

ภายใต้แรงกดดันอันแข็งแกร่งของหม่หยาง แขกในห้องโถงเริ่มถอยหนีอย่างควบคุมไม่ได้หน้าอกของทุกคนรู้สึกราวกับว่ามีก้อนหินกดทับพวกเขา ทำให้หายใจได้ยาก"ไอ้เหี้ย คุณชายหม่ได้เกินขอบเขตการฝึกร่างขั้นเซียนเทียนไปแล้ว เก่งมากเลย""สมกับเป็นอัจฉริยะของสำนักสวนอู่ เขากลายเป็นนักสู้ที่ไปถึงขั้นเซียนเทียนก่อนอายุ 30 ปี น่ากลัวจริง”“แม้ว่าจะมีความแตกต่างเพียงคำเดียวระหว่างเซียนเทียนและโห้วเทียน แต่ควความสามารถงมันจะแตกต่างกันอย่างมาก แม้ว่าไอ้คนนี้จะค่อนข้างแข็งแกร่ง แต่เขายังคงเป็นไก่อ่อนต่อหน้าคุณชายหม่า”เมื่อเห็นหม่าหยางผู้ลักษณะอันน่าเกรงขามและมีลมปราณพุ่งพล่าน ทุกคนก็เริ่มพูดถึงมัน "ฮ่าๆๆ..."ในเวลานี้ หม่าตินหลานในฝูงชนก็หัวเราะออกมา "ไอ้สารเลว กล้าทำพาลพาโลในตระกูลหม่า แกก็ไม่มองตัวเองว่าแกเป็นใคร? พี่ ต่อยเขาอย่างแรงไปเลย อย่าให้น้ำใจ”"สมกับที่เป็นผู้ชายที่ฉันชอบ น่าเกรงขามพอจริง ๆ"ซ่างกวนซวงยวี่ยิ้ม สายตาที่เธอมองดูหม่าหยางนั้นเต็มไปด้วยความคกิ๊กนักสู้ในขั้นเซียนเทียนในวัยยี่สิบกว่าปี ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหน เขาก็เป็นที่นิยมของทุนคนยิ่งไปกว่านั้น อีกฝ่ายยังเป็นลูกศิษย์ที่สอนด

เขากัดฟันและโบกมีดอีกครั้ง“ตายไปสะ”มีดนี้ เขาได้ใช้กำลังเต็มที่เขามั่นใจว่าแม้ว่าลู่เฉินจะทำด้วยเหล็ก ก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงมีดนี้ได้“ฮึ่ม”ลู่เฉินหมดความอดทนอย่างเห็นได้ชัดเมื่อมองไปที่มีดที่ตัดลงมา เขาก็ลงมือทันทีและจับใบมีดอย่างรวดเร็วแล้วบีบด้วยแรง แค่ได้ยินเสียง"กร๊อบแกร๊บ"สองครั้ง มีดสั้นที่ทําจากเหล็กชั้นสุดก็บีบเป็นชิ้นๆโดยตรง“อ๊ะ?”หม่าหยางงมากก่อนที่เขาจะตอบสนอง ลู่เฉินก็ลงมืออีกครั้ง เขาชี้นิ้วไปที่หน้าอกของอีกฝ่าย“ปัง”วินาทีต่อ หม่าหยางอ่อนตัวลงไปพื้นทันทีเหมือนไม่มีกระดูก สักพักหนึ่ง เขาชาไปทั้งตัว และขยับตัวไม่ได้“มึง... มึงทำอะไรกับกู?”หม่าหยางรู้สึกทั้งตกใจและหวาดกลัวเขาไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะพ่ายแพ้ให้ไอ้เด็กที่ไม่มีชื่อเสียงคนหนึ่งเขาเป็นผู้ยอดฝีมือขึ้นเซียนเทียน และเป็นลูกศิษย์ที่เก่งของหัวหน้าของสำนักสวนอู่ตอนนี้กลับถึงบ้านเกิดอย่างมีเกียรติ ต้องเอาชนะผู้เก่งทั้งหมดของเจียงหลิงถึงจะถูกต้องทำไม?ทําไมแม้แต่ไอ้เด็กคนนี้เขายังสู้ไม่ได้?ไอ้เด็กคนนี้ เป็นใครกันแน่?“ปล่อยคน”ลู่เฉินไม่ตอบสนองอะไรเพียงแค่มองดูหม่าหยางอย่างสูงส่ง เหมื