บทที่ 259

เขากัดฟันและโบกมีดอีกครั้ง

“ตายไปสะ”

มีดนี้ เขาได้ใช้กำลังเต็มที่

เขามั่นใจว่าแม้ว่าลู่เฉินจะทำด้วยเหล็ก ก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงมีดนี้ได้

“ฮึ่ม”

ลู่เฉินหมดความอดทนอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อมองไปที่มีดที่ตัดลงมา เขาก็ลงมือทันทีและจับใบมีดอย่างรวดเร็ว

แล้วบีบด้วยแรง แค่ได้ยินเสียง"กร๊อบแกร๊บ"สองครั้ง มีดสั้นที่ทําจากเหล็กชั้นสุดก็บีบเป็นชิ้นๆโดยตรง

“อ๊ะ?”

หม่าหยางงมาก

ก่อนที่เขาจะตอบสนอง ลู่เฉินก็ลงมืออีกครั้ง เขาชี้นิ้วไปที่หน้าอกของอีกฝ่าย

“ปัง”

วินาทีต่อ หม่าหยางอ่อนตัวลงไปพื้นทันทีเหมือนไม่มีกระดูก

สักพักหนึ่ง เขาชาไปทั้งตัว และขยับตัวไม่ได้

“มึง... มึงทำอะไรกับกู?”

หม่าหยางรู้สึกทั้งตกใจและหวาดกลัว

เขาไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะพ่ายแพ้ให้ไอ้เด็กที่ไม่มีชื่อเสียงคนหนึ่ง

เขาเป็นผู้ยอดฝีมือขึ้นเซียนเทียน และเป็นลูกศิษย์ที่เก่งของหัวหน้าของสำนักสวนอู่

ตอนนี้กลับถึงบ้านเกิดอย่างมีเกียรติ ต้องเอาชนะผู้เก่งทั้งหมดของเจียงหลิงถึงจะถูกต้อง

ทำไม?

ทําไมแม้แต่ไอ้เด็กคนนี้เขายังสู้ไม่ได้?

ไอ้เด็กคนนี้ เป็นใครกันแน่?

“ปล่อยคน”

ลู่เฉินไม่ตอบสนองอะไร

เพียงแค่มองดูหม่าหยางอย่างสูงส่ง เหมื