บทที่ 263

"โอ๊ย!"

ในช่วงเวลาสั้นๆ ของความตกตะลึง หม่าหยางก็กรีดร้องอย่างหนักหน่วง

เสียงร้องดังสนั่นหวั่นไหวทั่วทุกที่

"ไอ้สัตว์เอ้ย มึงกล้าดียังไง!"

พอหม่าเทียนหาวเห็น ก็โกรธจนตาลุกเป็นไฟ

เขาไม่คิดว่าลู่เฉินจะบ้าคลั่งได้ขนาดนี้ ได้ฟันแขนลูกชายของเขาข้างหนึ่งต่อหน้าทุกคน

กล้ารังแกคนอื่นเกินไปแล้ว!

"มึงมึงมึง.......มึงช่างกล้าหาญมากนัก กล้าทำร้ายพี่หยางหรอ"

ซ่างกวนซวงอวี่ เบิกตากว้าง ทั้งตกตะลึกทั้งโกรธ

เป็นเพียงแค่คนธรรมดาคนหนึ่งกล้าดียังไงมาทำผิดและยั่วยุผู้มีอำนาจเหนือกว่า

อยากตายแล้วหรอ

"แซ่ลู่ วันนี้มึงจบเห่แล้ว พระเจ้าก็ช่วยไรมึงไม่ได้ "

หม่าติงหลานตะโกนไม่หยุดหย่อนราวกับคนบ้าคลั่ง

ครั้งที่แล้วเธอถูกทําให้อับอายขายขี้หน้า วันนี้ถึงคราโชคร้ายของพี่ชายเธอ

ถ้าหากไม่แก้แค้น ภายภาคหน้าตระกูลหม่าจะมีหน้าไปเจอคนอื่นได้ยังไง

"ปล่อยเขา"

ลู่เฉินเอ่ยปากอย่างเยือกเย็น

"ปล่อยแม่มึงสิ！ กล้าทําร้ายพี่ชายกู มึงต้องชดใช้อย่างสาสม!" หม่าติงหลานกัดฟันพูด

ลู่เฉินไม่พูดพร่ำทำเพลง เพียงแค่ถือดาบขึ้นมา แล้วชี้ไปทางแขนอีกข้างหนึ่งของหม่าหยางแล้วค่อยๆฟันลง

แสงดาบแวบเข้ามา เลือดไหลนองเต็มไปทุกที่