All Chapters of ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน: Chapter 471 - Chapter 480

สามวันมานี้ ซือเย่เจ๋วไม่เคยส่งข้อความหรือโทรศัพท์มา ถึงขั้นที่ไม่เคยปรากฏตัวมาก่อนหลัวหยิงนำข้าวกล่องวางบนโต๊ะและตอบกลับ "หมอบอกว่าพี่อ่อนแอเกินไป ครรภ์ก็ยังไม่มั่นคง ต้องรักษาร่างกายให้ดีถึงจะออกจากโรงพยาบาลได้นะคะ"เจียงเซิงไม่ได้พูดอะไรหลัวหยิงเดินมาตรงหน้าเจียงเซิง พาเธอไปนั่งลงที่ข้างเตียง "พี่สะใภ้ รีบมาทานอาหารเถอะ เย็นแล้วจะไม่อร่อยนะ"เป็นเพราะหลายวันมานี้เธอไม่อยากทานอาหารสักเท่าไหร่ ทานอะไรอ้วกอันนั้น พ่อของเธอสงสารเธอ จึงทำอาหารโภชนาการอาหารคาวสองอย่างอาหารมังสวิรัตหนึ่งอย่างและก็จะมีข้าวต้มข้าวฟ่างตลอดต่อให้ไม่มีความอยากอาหารจริง ๆ แต่เพื่อลูกเธอก็จะฝืนกินเข้าไปเล็กน้อยเธอเงยหน้ามองหลัวหยิง "หลายวันมานี้ขอบคุณเธอนะ ทั้งดูแลฉัน ทั้งช่วยพ่อฉันส่งอาหาร"โอ๊ย เรื่องเล็กค่ะ พี่สะใภ้ยังต้องเกรงใจฉันอีกเหรอ" หลัวหยิงไม่ใส่ใจรายละเอียดเล็ก ๆ น้อยเจียงเซิงยิ้มบาง "ต่อไป เธอไม่ต้องเรียกฉันว่าพี่สะใภ้แล้วก็ได้ เรียกชื่อฉันเถอะ"หลัวหยิงเคยชินกับการเรียกพี่สะใภ้ ไม่ให้เรียกแล้ว รู้สึกไม่เคยชินเล็กน้อย เธอคิดไปคิดมาและพูดว่า "งั้นต่อไปฉันเรียกพี่ว่าพี่เซิงเซิงแล้วกัน"เ

เจียงเซิงตกตะลึง แม้ว่าเธอจะสวมหน้ากากปกปิดใบหน้าครึ่งหนึ่งของเธอเอาไว้ แต่ความดุดันในสายตาของเธอและความอาฆาตที่เธอแสดงออกมา กลับทำให้เจียงเซิงรู้ทันทีว่าเป็นใครซูหลิงโหรว！เธออยู่ที่ประเทศ S ไม่ใช่เหรอ?เธอกลับมาแล้วเหรอ!“เซิงเซิง?” ในรถ เจียงเซิ่นเห็นเธอไม่ขึ้นรถ มองตรงอื่นอยู่ตลอด จึงส่งเสียงเรียกเจียงเซิงมองคนในรถแล้วพูดขึ้น "หนูเหมือนจะเห็น..."แต่เมื่อเธอหันหน้ากลับไปมองอีกครั้ง ยังจะมีเงาคนที่ไหนกัน?เจียงเซิ่นมองไปด้านหลังอีกครั้ง แต่ด้านหลังไม่มีใคร เขาจึงถามขึ้น "เห็นใครเหรอ?"เจียงเซิงเปิดปาก พูดคำว่า “ไม่มี” ออกจากลำคอของเขาเธอดูผิดหรือเปล่านะ?ซูหลิงโหรวอยู่ที่ประเทศ S และเรื่องที่เธอทำ ซือเย่เจ๋วก็รับรู้ เธอยังกล้ากลับมา?น่าจะเป็นไปไม่ได้เจียงเซิงขึ้นนั่งบนรถ หลัวหยิงถึงได้สตาร์ทรถค่อย ๆ ขับออกไปแต่บนรถ เจียงเซิงเกิดความไม่สบายใจขึ้นมาแปล ๆ เหมือนรู้สึกว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นเธอวางมือบนท้องที่แบนราบ สายตามองไปทางแหวนหยกสีขาวที่เธอสวมใส่ แหวนหยกสีขาววงนี้ เธอยังทำใจถอดออกไม่ได้เธอถอดแหวนหยกสีขาวที่เย็นเฉียบออกจากนิ้วหัวแม่มือ แสงสว่างที่หักเหนอกหน้า

เจียงเซิงตกตะลึง เธอมองผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าตั้งแต่ด้านล่างไปจนถึงด้านบน ผู้ชายหน้าตาสไตล์ตะวันตก ดวงตาสีฟ้าน้ำแข็งเผยความเฉียบคม เขาดูอายุเท่า ๆ กับเรเวียร์ ออร่าไม่ธรรมดาเช่นเดียวกันเขาสวมชุดสูทลายทางสีเทาเข้ม ผูกเน็กไทสีน้ำเงินนกยูง เข็มกลัดทองบนเน็กไทเป็นสัญลักษณ์ลายงูชายคนนั้นคุกเข่าลงประคองเธอให้ลุกขึ้นจากพื้น จากนั้นมองใบหน้าของเธอครู่หนึ่งแล้วยิ้มบาง "คุณเป็นลูกสาวของเธอจริง ๆ ด้วย เหมือนกันทุกประการ"“คุณเป็นใคร?” เจียงเซิงตกตะลึง“เรเวียร์ไม่ได้บอกคุณเหรอ?” ชายคนนั้นประคองเธอนั่งบนเตียง จ้องมองเธออยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดอย่างเรียบเฉย “ดูท่าเขายังไม่ได้บอกคุณ”เขาดึงเก้าอี้ขึ้นแล้วนั่งลงข้างเตียง สองมือประสานกันแล้ววางลงบนขาที่ไขว้ทับกัน "สถานะของผมในตอนนี้ คือเฮนรี่ เรเวียร์เป็นคนขององค์กรต้าตูของผม และก็เป็นกำลังคนที่ผมไว้ใจที่สุด ผมให้เขาติดตามแม่ของคุณ อยู่ข้างกายแม่ของคุณและปกป้องเธอ"ขณะที่เขาพูด สายตาของเขาจ้องมองไปที่แหวนลายงูที่เอาไว้ใช้ป้องกันตัวและชี้ไปที่มัน "ของสิ่งนี้ เรเวียร์เป็นคนให้คุณไว้สินะ? ดูท่าเขาสอนวิชาป้องกันตัวให้คุณแล้ว"เจียงเซิงจับแหวนลายงูท

พวกเธอถือว่าเจียงเซิงฟังไม่รู้เรื่อง จึงสามารถวางใจ ไม่เกรงใจได้ แต่ในตอนที่สาวใช้สองสามคนกำลังพูดคุยกันอย่างตื่นเต้น เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลังของพวกเธอช้า ๆ "ถือโอกาสตอนที่คุณผู้ชายยังไม่โมโห ทางที่ดีพวกเธอหุบปากซะ"สาวใช้สองสามคนนั้นตัวสั่น คำพูดก็หยุดชะงักทันที จากนั้นหันกลับไปก็เห็นแม่บ้านมาจิม ต่างพากันก้มหน้าอย่างเคารพยำเกรง ถึงขั้นที่ไม่กล้าพูดอะไรอีกและรีบถอยออกไปแม่บ้านดันกรอบแว่นตา เดินไปด้านหลังเจียงเซิง "คุณหนู คุณอยู่ตรงนี้เอง คุณผู้ชายเรียกหาคุณค่ะ"เจียงเซิงหันมามองเธอ มาจิมคือแม่บ้านของพระราชวังฮัน อายุก็ประมาณสามสิบสี่สิบปี แต่งตัวก็เรียบร้อยและประณีตเห็นมาจิมยังคงรออยู่ เจียงเซิงถึงได้ลุกขึ้นเดินไปตรงหน้าเธอ ดวงตาคู่สวยยังคงหม่นหมอง "พาฉันไปเถอะ"มาจิมพาเธอไปที่ห้องหนังสือ ด้านนอกห้องหนังสือมีบอดี้การ์ดสองคนเฝ้าอยู่เมื่อเปิดประตูเข้าไป ห้องหนังสือสีขาวขนาดใหญ่ตกแต่งด้วยสไตล์ย้อนยุคและความสง่างามอายุนับร้อยปี ตู้ลอยติดผนังมีหนังสือทุกประเทศวางเต็มไปหมด และยังมีหนังสือทางการแพทย์คลาสสิกหลายเล่มเซียวนั่งอยู่หลังโต๊ะใต้โคมระย้า โต๊ะของเขาเรียบร้อยมาก คอมพิ

**สามปีต่อมาเมืองหลวงประเทศ Z ค่ำคืนอันมืดมิดลู่ลี่เซินเดินเข้าไปในร้านเหล้า จากนั้นกวาดสายตามองกลุ่มคน สุดท้ายสายตาจ้องมองไปที่ผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงเคาน์เตอร์เขาจำเซียวเถียนเถียนได้ทันทีเขาเดินไปหาเซียวเถียนเถียน หยิบแก้วไวน์จากในมือของเธอ เซียวเถียนเถียนดูเหมือนจะเมาแล้ว เธอหันหน้ามองเขา ในดวงตาเกิดเป็นเงาทับซ้อนกัน "ทำไมถึงเป็นคุณได้? คุณจะดื่มเหล้าก็ดื่มเหล้า แย่งแก้วเหล้าฉันทำไม?"เซียวเถียนเถียนโซเซยื่นมือออกไปจะหยิบแก้วเหล้า ลู่ลี่เซินจับข้อมือของเธอไว้ "เจียงเซิงไม่อยู่ สามปีมานี้คุณใช้ชีวิตได้สง่าผ่าเผยมากเลยนะ สำมะเลเทเมาทุกวัน?"เมื่อพูดถึงเจียงเซิง เซียวเถียนเถียนหลบสายตาทันที "มาหาฉันมีเรื่องอะไร?"ลู่ลี่เซินวางแก้วเหล้าลงบนโต๊ะแล้วมองดูเธอ "สามปีมานี้ คุณได้ติดต่อเจียงเซิงบ้างไหม?"สามปีก่อน หลังจากที่เจียงเซิงเกิดอุบัติเหตุก็หายตัวไป ตระกูลลู่กับตระกูลกุงตามหาจนแทบบ้าแล้ว แต่เจียงเซิงเหมือนกับหายสาบสูญไปจากโลกนี้แล้วและเซียวเถียนเถียนเป็นเพื่อนสนิทของเจียงเซิง ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะไม่ได้ติดต่อกันเซียวเถียนเถียนหัวเราะเบา ๆ "ท่านเจ๋วใช้ให้พวก