บทที่ 477

พวกเธอถือว่าเจียงเซิงฟังไม่รู้เรื่อง จึงสามารถวางใจ ไม่เกรงใจได้ แต่ในตอนที่สาวใช้สองสามคนกำลังพูดคุยกันอย่างตื่นเต้น เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลังของพวกเธอช้า ๆ "ถือโอกาสตอนที่คุณผู้ชายยังไม่โมโห ทางที่ดีพวกเธอหุบปากซะ"

สาวใช้สองสามคนนั้นตัวสั่น คำพูดก็หยุดชะงักทันที จากนั้นหันกลับไปก็เห็นแม่บ้านมาจิม ต่างพากันก้มหน้าอย่างเคารพยำเกรง ถึงขั้นที่ไม่กล้าพูดอะไรอีกและรีบถอยออกไป

แม่บ้านดันกรอบแว่นตา เดินไปด้านหลังเจียงเซิง "คุณหนู คุณอยู่ตรงนี้เอง คุณผู้ชายเรียกหาคุณค่ะ"

เจียงเซิงหันมามองเธอ มาจิมคือแม่บ้านของพระราชวังฮัน อายุก็ประมาณสามสิบสี่สิบปี แต่งตัวก็เรียบร้อยและประณีต

เห็นมาจิมยังคงรออยู่ เจียงเซิงถึงได้ลุกขึ้นเดินไปตรงหน้าเธอ ดวงตาคู่สวยยังคงหม่นหมอง "พาฉันไปเถอะ"

มาจิมพาเธอไปที่ห้องหนังสือ ด้านนอกห้องหนังสือมีบอดี้การ์ดสองคนเฝ้าอยู่

เมื่อเปิดประตูเข้าไป ห้องหนังสือสีขาวขนาดใหญ่ตกแต่งด้วยสไตล์ย้อนยุคและความสง่างามอายุนับร้อยปี ตู้ลอยติดผนังมีหนังสือทุกประเทศวางเต็มไปหมด และยังมีหนังสือทางการแพทย์คลาสสิกหลายเล่ม

เซียวนั่งอยู่หลังโต๊ะใต้โคมระย้า โต๊ะของเขาเรียบร้อยมาก คอมพิ