All Chapters of รอวันหย่า คุณสามีร้าย: Chapter 881 - Chapter 890

โจวจื่ออี้พยักหน้า “คุณน่าจะรู้ดีว่าเจ้านายผมเป็นคนยังไง เขาไม่กลัวว่าอันอันจะรู้เลยด้วยซ้ำ”…… วันเวลาแห่งความสุขผ่านไปอย่างรวดเร็ว พอตกเย็น ฟู่สือถิงก็วางแผนจะพาทุกคนไปทานอาหารค่ำวันนี้รุ่ยลาสนุกมากที่ได้เล่นในสวนสนุก แต่เธอก็หิวมากเช่นกัน ดังนั้นเธอจึงไม่คัดค้านเรื่องที่ฟู่สือถิงจะเลี้ยงอาหารค่ำขณะนั้น เสียงโทรศัพท์ของไมค์ก็ดังขึ้น ไมค์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พอเห็นสายที่โทรเข้าก็ทำท่า ‘ชู่ว’ ทันที “อันอันโทรมา พวกนายอย่าเพิ่งพูดอะไรนะ”ไมค์พูดจบก็รับสาย “อันอัน อยากวิดีโอคอลกับรุ่ยลาเหรอ ตอนนี้เราอยู่ข้างนอก เดี๋ยวกลับบ้านแล้วค่อยโทรกลับหาเธอนะ”“ฉันกลับมาแล้ว ตอนนี้อยู่บ้าน” เสียงของฉินอันอันไม่รีบร้อนและไม่เร่งรัด “พารุ่ยลากลับมาเดี๋ยวนี้เลย”ไมค์อึ้งไปชั่วครู่ ไม่ทันได้แปลกใจ สายก็ถูกตัดไปแล้ว“เฮ้ย!” ไมค์หน้าแดงหูแดง หัวใจเต้นแรง “อันอันกลับมาแล้ว! ตอนนี้อยู่บ้าน! เธอสั่งให้ฉันพารุ่ยลากลับไปเดี๋ยวนี้! เธอคงรู้เรื่องอะไรมาแล้วแน่ ๆ!”หัวใจของโจวจื่ออี้ก็พลอยเต้นแรงตามไปด้วย“ไม่น่านะ น้ำเสียงเธอฟังดูราบเรียบมาก” ไมค์ปลอบใจตัวเอง “เธออาจจะยังไม่รู้... งั้นฉันจะพารุ่ยลากลั

ไมค์ “ไม่เป็นไรหรอก พี่ชายหนูหล่อจะตายไป เดี๋ยวอีกหน่อยก็มีสาวมาตามจีบ ถ้าหาแฟนผู้หญิงไม่ได้ ก็หาแฟนหนุ่มไปเลย”รุ่ยลาอึ้ง “...”เสี่ยวหานวางชามข้าวลงด้วยใบหน้าบึ้งตึง “น่าเบื่อ”หลังจากที่เสี่ยวหานลุกจากโต๊ะ ฉินอันอันก็กินอิ่มและลุกจากโต๊ะด้วยเช่นกันเนื่องจากมีอาการเจ็ตแล็ก เธอจึงไม่ค่อยสบายตัวนักเธอเดินกลับห้องนอนแล้วจัดการสิ่งต่าง ๆ ก่อนจะล้มตัวนอนลงบนเตียงเธอหยิบโทรศัพท์ ตั้งใจจะส่งข้อความหาหลีเสี่ยวเถียนเพื่อบอกว่าเธอกลับมาแล้วแต่พอเปิดหน้าจอโทรศัพท์ก็เห็นข้อความหลายสิบข้อความที่ฟู่สือถิงส่งมาเธอตกใจไปชั่วครู่ แล้วก็คลิกเข้าไปดูกล่องข้อความของเขาข้อความที่เขาส่งมาทั้งหมดเป็นรูปถ่ายของรุ่ยลาที่ดรีมซิตี้ในวันนี้ในรูปถ่ายแต่ละรูป รอยยิ้มของรุ่ยลาล้วนสดใสและร่าเริงหลังจากดูรูปถ่ายเสร็จ เธอก็กดบันทึกรูปถ่ายที่ดูดีที่สุด แล้วก็ปิดกล่องข้อความของเขาทิ้งเธอไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรกับเขา ภาพการแยกจากกันครั้งสุดท้ายที่สนามบิน เหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เองเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะลืมความเจ็บปวดในตอนนั้นได้อย่างรวดเร็วเธอโทรหาหลีเสี่ยวเถียน “เสี่ยวเถียน ฉันกลับมาแล้วนะ”

ขณะที่ขับผ่านร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง สายตาของหลีเสี่ยวเถียนก็ถูกดึงดูดด้วยรถหรูที่จอดเรียงรายอยู่หน้าร้านหลีเสี่ยวเถียนมีไหวพริบ “อันอัน เราไปกินอาหารมื้อใหญ่กันดีกว่า!”ฉินอันอันกำลังดูโทรศัพท์ ตอบรับไปตามน้ำ “ได้สิ เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง”หลีเสี่ยวเถียนขับรถไปจอดที่หน้าร้านอาหารหรูแห่งนั้น หลังลงจากรถแล้ว เธอก็ส่งกุญแจให้พนักงานรับรถฉินอันอันเพิ่งจะเก็บโทรศัพท์แล้วมองไปที่ร้านอาหารเต็ม ๆ ตา “ร้านนี้ฉันเคยมาแล้ว รสชาติใช้ได้เลย”“เธอเคยมาตอนไหน? ฉันยังไม่เคยมาเลย! ร้านนี้นอกจากราคาจะเอาเรื่องแล้ว ยังต้องจองล่วงหน้าด้วย ไม่งั้นจะไม่ได้กินเมนูขึ้นชื่อของพวกเขา”ฉินอันอันนึกย้อนกลับไป สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อย “เคยมากับฟู่สือถิงก่อนหน้านี้”“โอ้ ไม่น่าแปลกใจ! คนอย่างเขาไปที่ไหนไม่มีเลยที่จะไม่หรูหรา ฉันเดาว่าตอนที่พวกเธอคบกัน คงจะตระเวนกินร้านอาหารหรูในเมืองนี้จนครบแล้วสินะ”“ไม่ขนาดนั้นหรอก ร้านที่เขาชอบมีอยู่แค่ไม่กี่ร้านเอง”หลีเสี่ยวเถียนถึงบางอ้อในทันทีไม่แปลกใจที่ฟู่สือถิงจะมาทานอาหารที่นี่ เพราะที่นี่เป็นหนึ่งในร้านอาหารที่เขาชอบนี่เองเมื่อกี้เธอเห็นรถของเขาจอดอยู่ด้า

“การดูแลที่ผมพูดถึง ไม่ใช่การตามใจเขาไปทุกอย่าง แต่เป็นการเพิ่มความท้าทายให้กับการเรียนของเขา เพื่อให้เขาได้เรียนรู้อะไรมากขึ้น... เขาเป็นลูกชายของผม ดังนั้นก็ควรจะเป็นเหมือนผม เจอเรื่องยาก ๆ แล้วจะก้าวหน้าได้เร็วขึ้น”“ครับ ต่อไปนี้เรื่องการเรียนของเสี่ยวหาน เราจะรายงานให้คุณทราบเป็นระยะ ๆ”“อืม ติวเตอร์ที่ผมจ้างจะมาถึงคืนนี้ ไว้ผมจะส่งข้อมูลการติดต่อของเขาให้คุณในภายหลัง เขาคนนี้เคยพาเด็กนักเรียนในชั้นเรียนอัจฉริยะเข้าร่วมการแข่งขันเขียนโปรแกรมระดับนานาชาติอย่างแฮ็กเกอร์คัพด้วย” ฟู่สือถิงอธิบายนี่คือหนทางที่เขาตั้งใจปูไว้ให้เสี่ยวหานเขาหวังให้เสี่ยวหานประสบความสำเร็จในระดับนานาชาติ ไม่ใช่เพราะเขาคาดหวังให้เสี่ยวหานหาเงินได้มากมาย แต่เพราะเขาคิดว่านี่คือเป้าหมายที่แท้จริงของเสี่ยวหานในฐานะพ่อ เขาจะพยายามช่วยให้เสี่ยวหานบรรลุเป้าหมาย“คุณฟู่ คุณเป็นพ่อที่ดีจริง ๆ น่าเสียดายที่เสี่ยวหานยังเด็กเกินไปที่จะเข้าใจความตั้งใจของคุณ” หัวหน้าฝ่ายกล่าวด้วยความรู้สึกชื่นชม “เมื่อเขาโตขึ้น เขาจะเข้าใจคุณอย่างแน่นอน”“หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น” ตอนนี้ฟู่สือถิงไม่ได้ต้องการให้เสี่ยวหานเข้าใจ

เมื่อได้ยินคำตอบของเธอ เขาก็โล่งใจขึ้นทันทีเขาไม่ได้ทำอะไร แค่ต้องการให้เธอสนใจเท่านั้น“ผมส่งแชทไป แต่คุณไม่ตอบ” เขากล่าวอย่างอึดอัดต่อหน้าเธอ“งั้นก็อย่าส่งแชทหาฉันอีก” เธอเหลือบมองเขาอย่างเย็นชา แล้วก็ก้าวขึ้นรถไปรถบีเอ็มดับเบิลยูสีแดงสตาร์ทเครื่องยนต์ หักหัวเลี้ยว แล้วเคลื่อนจากไปอย่างรวดเร็วหลังจากที่รถขับขึ้นทางหลัก หลีเสี่ยวเถียนก็ถาม “อันอัน เธอใจอ่อนให้เขาหรือยัง? ตอนนี้เธอไม่ต่างอะไรจากฉันเลย กินไม่อิ่มนอนไม่หลับทุกคืน”ฉินอันอันก้มหน้าเล็กน้อย ไม่มีอารมณ์จะพูดอะไร“เมื่อกี้ฉันเพ่งมองฟู่สือถิงอยู่นาน ฉันว่าเขาบำรุงผิวดีจัง อายุตั้งเท่านี้แล้วแต่ยังหล่อขนาดนี้ ไม่ต่างจากตอนที่ฉันเจอเขาครั้งแรกเลย...”ฉินอันอันอดไม่ได้ที่จะขัดจังหวะเธอ “เสี่ยวเถียน เธอว่าเขาอายุเท่าไหร่?”“สี่สิบ?”“ไม่น่าจะแก่ขนาดนั้น” ฉินอันอันขมวดคิ้ว “ไม่น่าจะถึงสี่สิบ ถ้าเขาสี่สิบฉันก็น่าจะรู้แล้วสิ”“เพราะอะไรล่ะ? หรือว่าถ้าเขาอายุสี่สิบ เขาจะจัดงานฉลองวันเกิดแบบยิ่งใหญ่?”“ไม่ใช่ ฉันแค่รู้สึกว่าเขาไม่น่าจะอายุเยอะขนาดนั้น”“ฉันถึงได้ชมไงว่าเขาดูแลตัวเองเป็นอย่างดี ไม่ใช่แค่หน้านะที่ดูดี ห