All Chapters of รอวันหย่า คุณสามีร้าย: Chapter 621 - Chapter 630

เสี่ยวหานวางสายวิดีโอ ไมค์อยากจะหัวเราะ แต่เมื่อเห็นสีหน้าสับสนอย่างน่ารักของรุ่ยลา เขาก็กลั้นหัวเราะเอาไว้ เมื่อพวกเขาถึงกลับบ้าน ฉินอันอันจับมือเล็ก ๆ ของรุ่ยลา ก่อนที่เธอจะพูดในสิ่งที่เธอต้องการจะพูด รุ่ยลาก็ชิงพูดก่อน “แม่คะ แม่ว่าหนูน่ารักไหมคะ?” “น่ารักสิ! รุ่ยลาของแม่เป็นเด็กน้อยที่น่ารักที่สุดในโลกเลย” “งั้นรอหนูเป็นดาราดัง หนูจะเอาเงินทั้งหมดที่หามาได้ให้แม่ดีไหมคะ? หนูเพิ่งบอกพี่ว่าจะให้เขาครึ่งหนึ่ง แต่เขาไม่เอา” ดวงตาของรุ่ยลาเป็นประกายราวกับดวงดาวและเต็มไปด้วยความหวัง จิตใจของฉินอันอันว่างเปล่าไปชั่วขณะ ดูเหมือนว่าจะไม่มีทางคุยกับลูกสาวของเธอได้ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงพูดกับจิ้นซือเหนียน เธอส่งข้อความถึงจิ้นซือเหนียน เพื่ออธิบายเรื่องที่เธอคัดค้านไม่ให้รุ่ยลาเข้าวงการบันเทิง ครึ่งชั่วโมงต่อมาจิ้นซือเหนียนจึงตอบเธอ : แม้ว่ารุ่ยลาจะยังเด็ก แต่เราควรเคารพการตัดสินใจของเธอสิ วงการบันเทิงไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด ผมจะปกป้องเธอและจะไม่ปล่อยให้เธอเสียใจแน่ เชื่อผมสิ การเจรจาล้มเหลว เธอได้แต่ครุ่นคิดอย่างหนัก หากเคารพการตัดสินใจของรุ่ยลา และปล่อยให้เธอทำงานในว

“เสิ่นอวี๋ ที่คุณบอกว่าฉันแย่งฟู่เย่เฉินไป คุณเห็นฉันอยู่กับเขาเหรอ?” ฉินอันอันยืนอยู่ข้างรถแล้วถามเธอ “คุณโทรเรียกฟู่เย่เฉินออกมาคุยกันต่อหน้าตอนนี้เลย!” “ไม่! ถ้าเขารู้ว่าฉันมาหาคุณที่นี่ เขาต้องขอเลิกกับฉันแน่นอน!” เสิ่นอวี๋พูดด้วยความเจ็บปวด “ฉันเห็นรูปถ่ายคุณสองคนอยู่ด้วยกันที่ผับ! เขายอมรับหมดแล้ว! คุณยังปฏิเสธอีกเหรอ?!” “ผับเหรอ ฉันไม่เคยไปสถานที่แบบนั้นเลยนะ! ถ้าเขาไม่โกหกก็จำคนผิดแล้วแหละ!” ฉินอันอันพูดทีละคำ “มีผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาคล้ายฉันมากชื่อว่านั่วนั่ว ทางที่ดีคุณควรไปสืบให้แน่ชัดว่าผู้หญิงที่เขาถ่ายรูปด้วยในผับชื่อนั่วนั่วหรือเปล่า!” “แต่ฟู่เย่เฉินบอกว่าเป็นคุณ!” เสิ่นอวี๋ไม่ค่อยเชื่อคำพูดของฉินอันอัน ถึงอย่างไรทั้งสองคนก็เคยทะเลาะกันมาก่อน “งั้นคุณก็เกลียดฉันต่อไปเถอะ!” ฉินอันอันตอบอย่างเย็นชา “ปัญหาของคุณกับฟู่เย่เฉิน ไม่ต้องเอามาโยนใส่ฉันอีก ไม่อย่างนั้นฉันจะสั่งให้บอดี้การ์ดโยนคุณออกไป” เสิ่นอวี๋คว้าเอวที่ปวดของเธอและร้องไห้โฮ “ถ้าลูกในท้องของฉันเป็นอะไรไป ฉันจะไม่ยอมให้ลูกของคุณเกิดมาง่าย ๆ แน่นอน!” ฉินอันอัน “ถ้าอย่างนั้นก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของคุณ

เธอยัดถุงไว้ในมือของเขา “ฟู่สือถิง เมื่อกี้ลูกในท้องดิ้น ตอนนี้เขาได้ยินทุกอย่างที่คุณพูดกับฉันแล้ว” เขามองเธอด้วยสายตาว่างเปล่าราวกับว่าถูกไฟฟ้าช็อต “ผมขอสัมผัสท้องคุณได้ไหม?” เขาถามคำถามด้วยเสียงแหบแห้ง “ตอนนี้เขาไม่ดิ้นแล้ว เขายังเล็กอยู่ ไม่ได้ดิ้นบ่อยนักหรอก” นี่เป็นการตั้งครรภ์ครั้งที่สองของเธอ แต่ความรู้สึกแตกต่างไปจากครั้งแรกโดยสิ้นเชิง ตอนที่เธอท้องครั้งแรก เพราะกลัวว่าเขาจะรู้ เธอจึงได้แต่อดทนต่อปฏิกิริยาทั้งหมดระหว่างตั้งครรภ์อย่างเงียบ ๆ เป็นความรู้สึกกลัวมากกว่าความสุขในการเป็นแม่ แต่การตั้งครรภ์ครั้งนี้ เธอสามารถเพลิดเพลินไปกับปฏิกิริยาทั้งหมดได้อย่างเต็มที่ ฝ่ามือใหญ่ของเขาสัมผัสท้องเป่งของเธอ ความอบอุ่นของฝ่ามือเขาแผ่ไปยังแขนขาของเธอ ทำให้ร่างกายของเธอตึงเครียดทันที ทารกในท้องคงรู้สึกถึงความกังวลใจของแม่จึงเตะท้องด้วยเท้าเล็ก ๆ ของเขา! “เขาขยับอีกแล้ว!” ฉินอันอันไม่สามารถระงับเสียงได้ “ผมรู้สึกได้!” เขาคล้อยตาม จู่ ๆ ความมืดก็หายไปและถูกแทนที่ด้วยแสงสว่าง “เจ็บไหม?” “ไม่เจ็บ ตอนนี้เขายังแรงไม่เยอะ” “อืม หิวไหม? ผมพาไปหาอะไรกิน” ในตอนนี้หัวใจขอ

เสิ่นอวี๋ส่ายหน้า “ฉันมองไม่เห็น… เพราะกว่าที่ฉันจะรู้ตัว ดวงตาของฉันก็โดนควักออกมาแล้ว! ฉันเจ็บปวดจนอยากจะตาย! ฉันได้ยินเสียงอันอันพูดว่านี่คือการลงโทษ... ฉันได้ยินชัดเจน… สือถิง ฉันพูดจริง ๆ นะ ตอนนี้ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว ฉันไม่โกหกคุณหรอก! “เสียงของเธอเหรอ?” ฟู่สือถิงถามด้วยความประหลาดใจ “คุณแน่ใจเหรอว่าฟังไม่ผิด?” “ไม่ผิดแน่! ฉันไม่มีทางจำเสียงของเธอผิด! เพราะฉันเกลียดเธอมาก!” เสิ่นอวี๋จับมือฟู่สือถิงไว้แน่นราวกับกำลังจับฟางช่วยชีวิต “สือถิง! ฉันไม่กล้าโกหกคุณหรอก! ถ้าฉันโกหก คุณคงดูออกไปนานแล้ว! ฉันขอร้องคุณล่ะ... ช่วยเห็นแก่ความสัมพันธ์ของเราด้วยเถอะนะ สงสารฉันเถอะ…” ฟู่สือถิงมองไปที่ริมฝีปากสั่นเทาและใบหน้าซีดเซียวของเสิ่นอวี๋ และรู้สึกหนักใจมาก สัญชาตญาณบอกเขาว่า เสิ่นอวี๋ไม่ได้โกหก แต่มีอีกเสียงหนึ่งในใจเตือนเขาว่า ไม่มีทางที่ฉินอันอันจะทำเรื่องแบบนั้น! “เสิ่นอวี๋ ผมจะไปสืบให้เอง” เขาสัญญา “จนกว่าจะรู้ความจริง คุณควรดูแลตัวเองให้ดี” เสิ่นอวี๋ส่ายหน้าอย่างแรง “ไม่...ฉันไม่มีทางรอดหรอก... เดี๋ยวพ่อของฉันมา ฉันจะกลับไปประเทศบีกับเขา ฉันจะขอความช่วยเหลือจากเพื่อน ๆ และ

เขาจ้องมองเธอเดินออกไปด้วยความสับสน ในใจไม่ทันได้ตอบสนอง ร่างกายของเขาก็เดินไปหาเธอก่อนแล้ว! เขาอุ้มเธอขึ้นแล้วเดินเข้าไปในห้อง แม้ว่าเธอจะเผชิญกับสายฝนเพียงไม่กี่วินาที แต่ใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยหยาดน้ำฝน...หรืออาจจะเป็นน้ำตา! “อันอัน ผมไม่ได้สงสัยคุณ ถ้าคุณบอกว่าไม่ได้ทำ ก็แปลว่าคุณไม่ได้ทำ” เขาอุ้มเธอไปที่โซฟา วางเธอลง แล้วเขาก็นั่งยอง ๆ ข้างเธอ แล้วอธิบาย “เสิ่นอวี๋ยืนยันว่าเป็นคุณเป็นคนทำร้ายเธอ ถ้าเธอแจ้งตำรวจ ตำรวจจะต้องมาหาคุณแน่ ผมไม่อยากให้คุณถูกสอบปากคำในฐานะผู้ต้องสงสัย หากเราสามารถแสดงหลักฐานตอนที่คุณไม่อยู่ในเหตุการณ์ไว้ล่วงหน้าได้ ตำรวจจะได้ไม่ต้องมาหาคุณ” ฉินอันอันเห็นสภาพเขาที่เปียกผอนมอมแมมแล้วทำให้เธอโกรธไม่ลง “วันนี้ฉันไปหาเว่ยเจินมา” น้ำเสียงของเธอนิ่งเฉย “ฉันอยู่บ้านเขาทั้งวัน” “คุณอยู่บ้านเขาทั้งวันเลยเหรอ?” ความอ่อนโยนในดวงตาของฟู่สือถิงหายไป และน้ำเสียงของเขาก็ดูกังวลอย่างเห็นได้ชัด “ใช่ คุณอยากถามใช่ไหมว่าฉันไปทำอะไรที่บ้านของเขา?” เธอมองสีหน้าของเขาที่เปลี่ยนไปเป็นความกังวลและเจ็บปวด “นั่นมันเรื่องส่วนตัวของฉัน ฉันบอกคุณไม่ได้” ฟู่สือถิงรู้สึ