บททั้งหมดของ รอวันหย่า คุณสามีร้าย: บทที่ 461 - บทที่ 470

แต่เขาไม่รู้เรื่องอะไรเลยจนกระทั่งตอนนี้ฉินอันอันมองเข้าไปในดวงตาที่ลุกเป็นไฟของเขาพลางพูดด้วยความโกรธ “คุณนี่หาทางทำให้ฉันอับอายได้เสมอเลยนะ!”‘ถ้าเด็กในท้องไม่ใช่ลูกของเขา แล้วเขาคิดว่าเด็กเป็นลูกของใครล่ะ?’‘ลูกของจิ้นซือเหนียน?’‘ลูกของไมค์?’“ในเมื่อเด็กเป็นลูกผม แล้วทำไมไม่บอกผม?!” เขาไม่เคยคิดว่าข้อสงสัยของตัวเองจะมีปัญหาอะไร แต่ขณะเดียวกัน การที่เธอปกปิดเรื่องนี้ไว้ก็นำความทรงจำกลับมาหาเขามากขึ้นนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอปิดบังเขาแบบนี้!เขาเกลียดความรู้สึกที่ถูกเธอเก็บซ่อนเอาไว้ในเงามืด!เธอปฏิบัติต่อเขาเหมือนคนโง่ อีกทั้งยังปั่นหัวเขาอีก!“ฟู่สือถิง คุณเหนื่อยไหม?” เธอมองใบหน้าที่โกรธเกรี้ยวของเขาแล้วพูดอย่างหมดหวัง “ฉันเหนื่อย…เหนื่อยมากจริง ๆ… ทุกครั้งไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณมักจะหาเหตุผลมาโกรธฉันได้เสมอ! คุณเห็นฉันเป็นอะไรกันแน่? คุณเห็นฉันเป็นตัวอะไร?!”เธอกดปุ่มลิฟต์!เขามองไปที่จอแสดงผลตอนนี้ลิฟต์กำลังไปที่ชั้นสามประตูลิฟต์เปิดออกอย่างช้า ๆจากนั้นเธอก็เดินออกไปขณะที่เขาเดินตามเธอไป หัวใจของเขาก็เต้นเร็วขึ้น “ฉินอันอัน! คุณจะทำอะไร?”“ฉันจะทำแท้งเด็กคน

เขาเดินไปที่ห้องนั่งเล่นแล้วยืนขึ้นรอให้เธอเดินมา“คุณอยากคุยอะไรอีก?” เธอเดินไปที่บันไดเพื่อจะขึ้นไปพักผ่อนที่ชั้นบน“คุณจะไปนอนแล้วเหรอ?” เขามองร่างเพรียวบางของเธอ หนามในหัวใจหายไป“ใช่ แต่ถ้าคุณอยากคุย ฉันอยู่คุยกับคุณก่อนได้” เธอยืนอยู่บนบันไดเพียงเพราะไม่อยากอยู่ใกล้เขามากเกินไปเธอรู้สึกไม่ดีที่ได้กลิ่นของเขาแม้ว่าพวกเขาจะคุ้นเคยกันดี แต่โชคชะตาก็ทำให้หัวใจของพวกเขาห่างเหินกัน“ไปนอนเถอะ!” เขานั่งลงบนโซฟา “ผมจะนั่งต่ออีกสักพักแล้วค่อยกลับ”“อืม...” เธอละสายตาจากเขา แล้วเดินขึ้นไปชั้นบนทีละขั้นหลังจากที่เธอขึ้นไปยังชั้นบน เขาก็ลุกขึ้นจากโซฟาเขาตระหนักได้ว่าเขาเอาแต่ใจตัวเองและเห็นแก่ตัวเกินไปเขาไม่เคยเข้าใจว่าเธอต้องการอะไรเขาคิดว่าเขาได้ทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อเธอแล้ว และเขาก็เอาแต่ตำหนิเธอที่ทำให้เขาผิดหวังความจริงก็คือสิ่งที่เขาให้ไปนั้นไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการและสิ่งที่เธอต้องการเขาก็ไม่เคยให้เธอเลยหลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วโมง เขาคิดว่าเธอคงจะหลับไปแล้ว เขาจึงเปิดโทรศัพท์มือถือโทรหาแพทย์ประจำตระกูล“คุณฟู่ ยินดีด้วยที่ได้เป็นพ่อคนแล้ว” แพทย์ประจำตระกูลพูด

“ทำไมจู่ ๆ คุณถึงพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา?” เขาไม่อยากเถียงกับเธอ เพราะเขากับเธอยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่เพิ่มเข้ามานั่นคือลูก“ทำไมจะพูดไม่ได้? บางเรื่องที่ไม่ได้พูดไม่ได้หมายความว่ามันจบนะ!” เธอรู้ว่าการคิดบัญชีเก่านั้นไม่ดี แต่ถ้าไม่ทำและไม่ได้อธิบายให้ชัดเจน มันก็จะกลายเป็นมีดเล่มคมที่แทงหัวใจของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าเขาดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนแล้วพูดด้วยเสียงแผ่วเบา “คุณไม่ได้บอกว่าอยากนอนเหรอ? นี่ผมรบกวนคุณหรือเปล่า?”จู่ ๆ แก้มของเธอก็แนบลงบนหน้าอกที่ร้อนผ่าวของเขา ซึ่งทำให้เธอตื่นตระหนก!เธอผลักเขาออกอย่างแรง จากนั้นจึงล้มตัวนอนหันหลังให้เขาเขาจ้องมองร่างบางของเธออย่างว่างเปล่า หัวใจของเขาบีบรัดเธอยังไม่ได้บอกเขาว่าแม่ของเขาพูดอะไรกับเธอก่อนที่จะเสียชีวิตแต่แน่นอนว่าเขาไม่กล้าถามต่อลำพังเขาไม่ถามเธอก็โกรธเขาอยู่แล้ว ยิ่งถ้าเขาถามต่อ เธอก็จะโกรธมากยิ่งขึ้นเขาดึงผ้านวมคลุมตัวเธอแล้วนอนลงข้าง ๆ เธออีกครั้ง.…..เวลาหกโมงเย็นไมค์และโจวจื่ออี้กลับมาพร้อมเด็ก ๆ ทั้งสองคนเมื่อเปิดประตูเข้ามา พวกเขาก็เห็นฉินอันอันนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา“อันอัน ฉันเอาอาหารเย็นมาให้เธอ” ไมค์เอาอาหา

“อืม เธอกินข้าวเย็นหรือยัง?” “กินแล้วค่ะ! กินที่โรงแรมกับเสี่ยวหาน” “ดูเหมือนเธอจะชอบเสี่ยวหานมากเลยนะ” ฟู่สือถิงนึกถึงตอนที่เธอกับไมค์แลกที่นั่งเมื่อตอนเที่ยง เมื่อก่อนเวลาออกไปข้างนอก เธอจะตามติดเขาตลอด แต่วันนี้เธออยากจะนั่งข้างเสี่ยวหานมากกว่า “ฉันชอบทั้งเสี่ยวหานและรุ่ยลาค่ะ” อิ๋นอิ๋นมีลางสังหรณ์ว่าเธอไม่เพียงแต่เป็นอาของเสี่ยวหานเท่านั้น แต่ยังเป็นอาของรุ่ยลาด้วย เพราะความสัมพันธ์ระหว่างเสี่ยวหานและรุ่ยลานั้นเหมือนความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับพี่ชายของเธอ ฟู่สือถิงอดคิดถึงตอนที่อยู่วิลล่าในป่าลึกไม่ได้ว่าตัวเองเกือบจะบีบคอเสี่ยวหานตาย ตอนที่เจอหน้ากันเมื่อเที่ยงวันนี้ เสี่ยวหานไม่ได้มองเขาเลย ดูเหมือนว่ากำลังตั้งใจหลบหน้าเขาอยู่ เขามั่นใจว่า ใจของเด็กคนนี้ยังคงเจ็บปวดเพราะขาอยู่ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์นี้ เขาก็รู้สึกผิดขึ้นมา เขาไม่เคยรู้สึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองทำมาก่อนเลย เพราะถ้าคนอื่นไม่ยั่วยุเขาก่อน เขาก็จะไม่ลงมือ ถ้าเสี่ยวหานไม่เป็นฝ่ายยั่วยุเขา ตอนนั้นเขาคงไม่เสียสติ แต่ตอนนี้เขาเริ่มไตร่ตรองได้แล้ว แม้ว่าเสี่ยวหานจะผิด แต่ตัวเขาเองก็มีส่วนผิดเหมือนกัน

เมื่อคืนฟู่สือถิงนอนไม่หลับทั้งคืน เขาจึงนอนต่อ เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เขาก็รับสาย “ประธานครับ ไมค์บอกว่าเขาอยากหาพี่เลี้ยงให้ฉินอันอัน ผมบอกว่าจะช่วยพวกเขาหา และเขาก็ตอบตกลงแล้ว” เมื่อคืนฟู่สือถิงถามโจวจื่ออี้แล้ว ฟู่สือถิงบอกให้โจวจื่ออี้จับตาดูปฏิกิริยาของฉินอันอันผ่านไมค์ โจวจื่ออี้คิดว่าเป็นสิ่งที่ดีสำหรับเจ้านาย เจ้านายทำแบบนี้เพราะเขาต้องการทำหน้าที่เป็นพ่อคน ดังนั้นโจวจื่ออี้จึงตอบตกลงโดยไม่ลังเล “อืม ฉันจะจัดการให้” ฟู่สือถิงพูดน้ำเสียงแหบแห้ง “วันนี้ฉินอันอันอยู่ในคำค้นหายอดฮิต มีคนแอบถ่ายรูปรุ่ยลากับเสี่ยวหาน และบล็อกเกอร์บันเทิงชื่อดัง โพสต์ว่าฉินอันอันเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว และยังบอกอีกว่าเธอใช้ชีวิตสำส่อน…” โจวจื่ออี้รายงานต่อ ฟู่สือถิงขมวดคิ้ว “ไปตรวจสอบเดี๋ยวนี้ว่าใครเป็นคนทำ” โจวจื่ออี้ “ครับ ประธาน ไมค์บอกว่าฉินอันอันตื่นนอนตั้งแต่ตอนหกโมงเช้าเพราะเป็นกังวลเรื่องค้นหานี้มาก ตอนนี้เธอท้อง อารมณ์ของเธอก็แปรปรวนง่าย เธอคงโกรธมากเมื่อเห็นข่าวแบบนี้ คุณอยากปลอบใจเธอไหมครับ?” ฟู่สือถิง “ปลอบยังไง?” โจวจื่ออี้ “ตอนนี้เธอกินอะไรไม่ลง งั้นคุณก็ลอง