All Chapters of รอวันหย่า คุณสามีร้าย: Chapter 281 - Chapter 290

เป็นโจวจื่ออี้ที่โทรมา“ไมค์บอกว่าก่อนหน้านี้ในสมองของเขาเกิดเนื้อร้าย ตอนที่อาการรุนแรง เขาก็โคม่าแล้วหมดสติไป ท้ายที่สุดแล้วเป็นศาสตราจารย์หูที่ทำการผ่าตัดเอามันออกครับ” โจวจื่ออี้กล่าว ฟู่สือถิงกล่าว “เขายังไม่พูดเหรอว่าทำไมถึงร่วมหุ้นกับฉินอันอัน?” “พูดแล้วครับ เขาบอกว่าเขาชอบโดรน แล้วในมือของฉินอันอันมีระบบที่พัฒนาโดยฉินเจี๋ย หลังจากที่เขาพัฒนาระบของฉินเจี๋ยจนสมบูรณ์แบบแล้ว เขาพึงพอใจมาก ดังนั้นเขาจึงร่วมหุ้นเปิดบริษัทกับฉินอันอัน” คำตอบนี้ไม่มีช่องโหว่เลย หลังจากคุยโทรศัพท์แล้ว ฟู่สือถิงก็เดินเข้าไปในร้านอาหาร ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ชอบหวังหว่านจือ แต่ตอนนี้เขาต้องการความช่วยเหลือจากเสิ่นอวี๋ ดังนั้นเขาจึงต้องเผชิญหน้ากับเธอ หลังจากที่เขาเข้ามาในร้านอาหาร เสิ่นอวี๋ก็เดินมาตรงหน้าเขาทันทีแล้วอธิบายให้เขาฟัง “ขอโทษนะสือถิง นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เจอคุณป้าหวัง ฉันไม่รู้ว่าเธอเป็นแม่เลี้ยงของฉินอันอัน ปกติแล้วฉันไม่ได้ติดต่อกับพ่อมากนัก ดังนั้นเขาก็เลยไม่ได้บอกฉันล่วงหน้า” หลังจากฟังคำอธิบายของเธอแล้ว เขาก็เดินไปที่โต๊ะอาหารแล้วนั่งลง “สวัสดีครับ คุณลุงเสิ่น” เขาทักทายคุณ

ตอนนั้นเขาใช้เงินหนึ่งพันล้านตามหาที่อยู่อิ๋นอิ๋น ข่าวแพร่กระจายไปทั่วประเทศ! เขาไม่เชื่อว่าฉินอันอันจะไม่รู้ แก้มของฉินอันอันเป็นสีแดงเมื่อถูกเขาถาม! น้ำเสียงของเขาทำราวกับว่าตอนนั้นเธอลักพาตัวอิ๋นอิ๋นมาที่บ้าน! ตอนนั้นเธอไม่มีเวลาคิดเลยด้วยซ้ำ จู่ ๆ อิ๋นอิ๋นก็เป็นไข้ไปแล้ว! ถ้าเธอคืนอิ๋นอิ๋นที่กำลังเป็นไข้ให้เขา เขาจะคิดว่าเธอดูแลอิ๋นอิ๋นไม่ดีจนเป็นไข้หรือเปล่า? “ใช่แล้ว!” น้ำเสียงของเธอรุนแรง “ได้เห็นคุณเป็นบ้า ฉันมีความสุขมาก!” ทันใดนั้น ภาพตรงหน้าก็มืดลง! ไฟในห้องดับ! ไม่เพียงแค่ไฟในห้องนั่งเล่นเท่านั้น แต่ไฟทั่ววิลล่าก็ดับลงด้วย! “อ้า ๆ ๆ !” อิ๋นอิ๋นกรีดร้องอย่างตกใจกลัวแล้วกอดใครสักคนทันที ไมค์กระโดดเหยง “เธอกอดฉันทำไม! ปล่อยนะ!” “กลัว! กลัว!” อิ๋นอิ๋นยังคงกรีดร้องต่อไป ไมค์ถอนหายใจอย่างยอมรับชะตากรรม กอดก็กอดไป! เขาไม่ได้เสียหายอะไรอยู่แล้ว! ทำไมจะต้องไปทะเลาะกับผู้หญิงที่สติปัญญาต่ำกว่าปกติด้วย! อีกอย่าง เดี๋ยวฟู่สือถิงก็รีบมาพาเธอไปเอง ตอนที่ไมค์คิดเช่นนี้ เสียงของฟู่สือถิงก็ดังลอดขึ้นมาในความมืด “ลูกชายของคุณเป็นคนพาอิ๋นอิ๋นออกมาจากโรงเรียน

ทันทีที่เธอออกมาจากห้องนอน ทุกคนต่างมองไปที่เธอ ไม่มีใครพูดและบรรยากาศก็อึดอัดมาก “เมื่อกี้ฉันทำเกินไปหรือเปล่า?” เธอเดินไปนั่งที่โซฟาแล้วครุ่นคิดกับตัวเอง “ฉันไม่น่าพูดแบบนั้นเลยกับอิ๋นอิ๋นเลย” “เธอไม่ได้ทำเกินไปหรอก! ฟู่สือถิงสารเลวนั่นต่างหากที่ตะโกนใส่เธอก่อน เธออ้าปากเขาก็สั่งให้เธอหุบปาก! ฉันว่าเธอไม่ได้ทำเกินไปหรอก นี่ยังน้อยไปด้วยซ้ำ! ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันจะด่าเขาให้ตายเลย! ฉันจะไม่ด่าแค่อิ๋นอิ๋นว่าโง่ แต่จะด่าทั้งครอบครัวด้วยซ้ำ!” ไมค์ปลอบใจเธอ คำปลอบใจของไมค์ทำให้ฉินอันอันตกตะลึง จางหยุนก็ปลอบเธอด้วยอีกคน “อันอัน สิ่งที่ลูกพูดไปนั้นล้วนมาจากอารมณ์โกรธ ถ้าเขาคิดได้ เขาจะรู้ว่าลูกไม่ได้ตั้งใจ” “หนูไม่สนใจหรอกว่าเขาจะคิดยังไง หนูแค่กลัวว่าอิ๋นอิ๋นจะเสียใจ” ฉินอันอันลดสายตาลงและถอนหายใจเบา ๆ เธอไม่สนใจว่าฟู่สือถิงจะคิดอย่างไร แต่เธอกลัวว่าสิ่งที่เธอพูดด้วยความโกรธจะทำร้ายจิตใจอิ๋นอิ๋น “อิ๋นอิ๋นไม่ได้โกรธ เธอบอกว่าเธอโง่เองกับปากด้วยซ้ำ” ไมค์ปลอบเธอ “ก็เพราะว่าเธอเป็นแบบนั้นนั่นแหละ ฉันก็เลยรู้สึกผิด” เธอกระสับกระส่าย ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วกลับเข้าห้องไป รุ่ยลาและเสี่ย

ฉินอันอันดูนิตยสารด้วยท่าทางสงบ จู่ ๆ นิตยสารก็ถูกดึงออกไป “เธอไม่รำคาญบ้างเหรอ?” หลีเสี่ยวเถียนดึงเธอลุกขึ้นจากโซฟา “ซวยจริง ๆ เลย! ขนาดมาซื้อเสื้อผ้ายังเจอคนที่เกลียดอีก” หลีเสี่ยวเถียนจงใจพูดเสียงดังเพื่อให้เสิ่นอวี๋ได้ยิน ฉินอันอัน “ร้านเปิดตรงนี้ ใคร ๆ ก็มาได้” “นั่นแหละที่ฉันบอกว่าซวยจริง ๆ! ไม่ซื้อมันแล้ว! ไปเถอะ” หลีเสี่ยวเถียนจับมือฉินอันอันและต้องการดึงเธอออกไป ฉินอันอัน “ทำไมเธอถึงขี้ขลาดขนาดนี้?” ประโยคนี้ทำให้หลีเสี่ยวเถียนตกตะลึง ‘จริงสิ!’ ‘ทำไมเธอขี้ขลาดขนาดนี้?’ ‘เธอไม่ได้กลัวเสิ่นอวี๋’ ‘แล้วจะหนีทำไม?’ หลีเสี่ยวเถียนสุ่มหยิบเสื้อผ้าสองสามตัวจากชั้นวาง แล้วจูงฉินอันอันไปที่แคชเชียร์ “รูดบัตรเครดิตของคนอื่นแล้วไง น่าภูมิใจตรงไหน? แถมยังจะพูดเสียงดังอีก สงสัยกลัวคนอื่นจะไม่รู้ว่าเกาะผู้ชายกิน” หลีเสี่ยวเถียนพูดประชดแกมยิ้ม “ใช้เงินตัวเองสิถึงเรียกว่าน่าภูมิใจ!” แม้ว่าเธอจะไม่ได้เอ่ยชื่อเสิ่นอวี๋ แต่เสิ่นอวี๋ก็หันกลับมามองหลังจากได้ยินคำเยาะเย้ยของเธอทันที “อ้าว! คุณเสิ่นนี่นา?” หลีเสี่ยวเถียนทำท่าทางตกใจและพูดด้วยสีหน้าเกินจริง “คุณเสิ่นมาซื้

เธอจ้องมองภาพนั้นอยู่นานโดยที่ไม่รู้ตัว เธอจะไม่รู้สึกอะไรกับเขาได้อย่างไร? เธอปวดใจ เธอไม่มีทางยินดีกับเขา ไม่มีทาง “ฉินอันอัน เธอทำอะไรอยู่?! ลูกสองคนของเธอกำลังรังแกฉัน! เธอไม่มาช่วยฉันเลย!” ไมค์เดินไปที่โซฟา พลันดึงฉินอันอันขึ้นมายืนต่อหน้าเขา สีหน้าของเธอกลับมาเป็นปกติทันที “เสี่ยวหาน เรื่องที่แม่เคยบอกลูกว่าจะย้ายไปเรียนที่อื่นหลังปีใหม่ ลูกคิดยังไงบ้าง?” คำถามนี้ทำให้บรรยากาศในห้องรับแขกเงียบลงทันที “แม่จะให้พี่ไปเรียนโรงเรียนอนุบาลกับหนูเหรอคะ?” รุยลาถามอย่างตื่นเต้น “พี่ไม่ได้เข้าอนุบาล แต่เขาจะเข้าโรงเรียนประถม” หลังจากที่ฉินอันอันพูดจบ เสี่ยวหานก็พยักหน้าเห็นด้วย แม้ว่าความสัมพันธ์ของเขากับอิ๋นอิ๋นจะไม่เลวร้ายเหมือนเมื่อก่อน แต่ยังไงอิ๋นอิ๋นก็เป็นคนที่อยู่ใกล้ชิดฟู่สือถิงอยู่ดี เขากับฟู่สือถิงเข้ากันไม่ได้ ดังนั้น ถ้าออกจากแองเจล่า และอยู่ห่างจากอิ๋นอิ๋น ก็สามารถอยู่ห่างจากปัญหาทั้งหมดได้ “ฮือฮือฮือ หนูอายุเท่าพี่ แต่ทำไมพี่ถึงได้ไปโรงเรียนประถม แต่หนูต้องไปโรงเรียนอนุบาลล่ะ? หนูก็อยากไปโรงเรียนประถมเหมือนกัน!” รุ่ยลาพึมพำพลางจับมือฉินอันอันด้วยมื