Share
บทที่ 289
Related chapter
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 290
เธอจ้องมองภาพนั้นอยู่นานโดยที่ไม่รู้ตัว เธอจะไม่รู้สึกอะไรกับเขาได้อย่างไร? เธอปวดใจ เธอไม่มีทางยินดีกับเขา ไม่มีทาง “ฉินอันอัน เธอทำอะไรอยู่?! ลูกสองคนของเธอกำลังรังแกฉัน! เธอไม่มาช่วยฉันเลย!” ไมค์เดินไปที่โซฟา พลันดึงฉินอันอันขึ้นมายืนต่อหน้าเขา สีหน้าของเธอกลับมาเป็นปกติทันที “เสี่ยวหาน เรื่องที่แม่เคยบอกลูกว่าจะย้ายไปเรียนที่อื่นหลังปีใหม่ ลูกคิดยังไงบ้าง?” คำถามนี้ทำให้บรรยากาศในห้องรับแขกเงียบลงทันที “แม่จะให้พี่ไปเรียนโรงเรียนอนุบาลกับหนูเหรอคะ?” รุยลาถามอย่างตื่นเต้น “พี่ไม่ได้เข้าอนุบาล แต่เขาจะเข้าโรงเรียนประถม” หลังจากที่ฉินอันอันพูดจบ เสี่ยวหานก็พยักหน้าเห็นด้วย แม้ว่าความสัมพันธ์ของเขากับอิ๋นอิ๋นจะไม่เลวร้ายเหมือนเมื่อก่อน แต่ยังไงอิ๋นอิ๋นก็เป็นคนที่อยู่ใกล้ชิดฟู่สือถิงอยู่ดี เขากับฟู่สือถิงเข้ากันไม่ได้ ดังนั้น ถ้าออกจากแองเจล่า และอยู่ห่างจากอิ๋นอิ๋น ก็สามารถอยู่ห่างจากปัญหาทั้งหมดได้ “ฮือฮือฮือ หนูอายุเท่าพี่ แต่ทำไมพี่ถึงได้ไปโรงเรียนประถม แต่หนูต้องไปโรงเรียนอนุบาลล่ะ? หนูก็อยากไปโรงเรียนประถมเหมือนกัน!” รุ่ยลาพึมพำพลางจับมือฉินอันอันด้วยมื
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 291
ตรุษจีนหน้า ถ้าเธอสามารถรักษาอิ๋นอิ๋นได้ เขาคงจะแต่งงานกับเธอ เช้าวันรุ่งขึ้น มีพัสดุชิ้นหนึ่งมาส่งที่คฤหาสน์สตาร์ริเวอร์ จางหยุนหยิบพัสดุมาวางบนโต๊ะ เด็กทั้งสองเห็นหิมะหนากองอยู่ข้างนอก พวกเขาแทบอดใจไม่ไหวอยากสวมเสื้อนวมขนแล้ววิ่งออกไป จางหยุนเปิดประตูทิ้งไว้เพื่อที่เธอจะได้ดูเด็กทั้งสองคนง่าย ๆ อากาศหนาวพัดเข้ามา ทำให้อุณหภูมิภายในบ้านลดลงมาก ฉินอันอันออกมาจากห้องในชุดนอน แต่เมื่อเจอกับอากาศเย็นในห้องนั่งเล่น เธอจึงต้องกลับห้องเพื่อสวมเสื้อคลุม “อันอัน มีพัสดุอยู่บนโต๊ะ! ของลูก!” จางหยุนโผล่หน้าออกจากห้องครัวและบอกเธอ “เหรอคะ...หนูยังไม่ได้ซื้ออะไรเลย!” ฉินอันอันเดินไปที่โต๊ะแล้วหยิบพัสดุขึ้นมาและสงสัย “มันคืออะไรนะ?” “แม่เห็นว่าของข้างในนุ่มมาก เหมือนเสื้อกันหนาวเลย” จางหยุนกล่าว ฉินอันอันเอากรรไกรเปิดพัสดุ มีเสื้อกันหนาวอยู่ข้างในจริง ๆ ทันทีที่เธอเห็นเสื้อกันหนาว เธอก็จำได้ทันทีว่าเป็นเสื้อที่เธอถักให้ฟู่สือถิง ตอนนี้เขาส่งเสื้อกันหนาวกลับมาให้เธอ แสดงว่าเขาตัดใจจากเธอได้แล้ว เธออยากโยนเสื้อกันหนาวลงถังขยะมาก แต่เธอทนนึกถึงตอนที่เธอตั้งใจถักเสื้อตัว
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 292
ฉินอันอันหยิบโทรศัพท์มือถือจากมือลูกสาว เมื่อเห็นว่าเป็นสายของเว่ยเจิน เธอก็รีบรับสายทันที “อันอัน สวัสดีปีใหม่!” เสียงของเว่ยเจินกล่าวอย่างมีความสุข ฉินอันอันใบหน้าปรากฏรอยยิ้ม “พี่เว่ย สุขสันต์วันส่งท้ายปีค่ะ! สวัสดีปีใหม่เก็บไว้พูดพรุ่งนี้” “ฮ่าฮ่าฮ่า! เธอกินข้าวหรือยัง? ตอนแรกฉันตั้งใจว่าจะโทรหาเธอทีหลัง แต่ตอนนี้มีข่าวดีจากโรงพยาบาล ฉันก็เลยทนไม่ไหว อยากบอกเธอ” เว่ยเจินหยุดแล้วพูดต่อ “ซือเหนียนลุกขึ้นนั่งได้แล้วนะ! การรับรู้ของเขาก็ดีขึ้นเรื่อย ๆ!” ฉินอันอัน “ดีจังเลยค่ะ!” “อันอัน เขากับครอบครัวอยากขอบคุณเธอมาก พวกเขาบอกว่าหลังปีใหม่จะไปหาเธอด้วยตนเอง” เว่ยเจินเล่าให้เธอฟัง “ไม่จำเป็นต้องลำบากขนาดนั้นหรอก ไว้ฉันจะไปหาเขาเองหลังปีใหม่ ตอนนี้เขาแค่ทำใจให้สบาย ๆ แล้วรักษาตัว อย่างอื่นแค่เรื่องเล็กน้อย” “ทำไมถึงเป็นเรื่องเล็กน้อยล่ะ? พวกเขาต้องการจ่ายค่ารักษาคืนให้เธอ และยังถามฉันอีกว่าเท่าไหร่จะถึงเวลานั้น ฉันก็เลยบอกให้พวกเขาไปถามเธอดู” ฉินอันอันครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ฉันทำงานที่ยังไม่เสร็จของศาสตราจารย์หูให้แล้ว ถ้าพวกเขาต้องการจ่ายค่ารักษา งั้นก็ควรมอบให้ครอบครัว
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 293
ท่ามกลางฝูงชน “ปราสาทหิมะอยู่ไหนคะ?” ฉินอันอันถามเว่ยเจิน คนเยอะเกินไป เธอกลัวว่าลูกทั้งสองคนจะเป็นอันตราย เธอจึงเลยอยากไปชมปราสาทหิมะ “ด้านหลังลานสกี” เว่ยเจินชี้ให้เธอดู นักท่องเที่ยวในบริเวณใกล้เคียงได้ยินการสนทนาของพวกเขา จึงพูดด้วยความหวังดี “คุณจะไปปราสาทหิมะเหรอคะ? วันนี้ปราสาทหิมะไม่เปิดให้บุคคลทั่วไปเข้าชมค่ะ! ฉันได้ยินมาว่ามีคนเหมาจองไว้แล้ว” “ปราสาทหิมะใหญ่ขนาดนี้ถูกเหมาจองไว้แล้วเหรอ?” เว่ยเจินรู้สึกประหลาดใจ “ใช่ค่ะ! พวกคนรวยสมควรตาย! มาตอนไหนไม่มา ดันมาเหมาช่วงตรุษจีน! ให้ตายเถอะ! วันนี้คนไปลานสกีกันเยอะมากเพราะปราสาทหิมะถูกเหมาไปแล้ว” นักท่องเที่ยวพูดอย่างโกรธเคือง เว่ยเจินพูดกับฉินอันอันอย่างอึดอัดใจ “ลองเข้าไปดูก่อนก็ได้ ฉันจะลองคุยกับคนที่เหมาดู” ไม่อย่างนั้นจะมาเสียเที่ยว ใช้เวลาขับรถจากตัวเมืองมาที่นี่เกือบสองชั่วโมง ระหว่างทางมาที่นี่ เด็กทั้งสองคนก็มีความสุขมาก! ถ้าพวกเขาเข้าไปในปราสาทหิมะไม่ได้ เด็กทั้งสองคนคงจะผิดหวังมากแน่นอน ฉินอันอันพยักหน้าและยิ้มเพื่อให้บรรยากาศผ่อนคลาย “ถ้าเราเข้าไปไม่ได้ก็ไม่เป็นไรค่ะ เรามองวิวด้านในจากข้างนอกก็ไ
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 294
ฟู่สือถิงลดสายตาลงและเห็นใบหน้าเล็ก ๆ ของรุ่ยลามีรอยช้ำ หัวใจของเขาบีบรัดขึ้นทันที! ‘รุ่ยลาคงไม่ได้มาที่นี่คนเดียว!’ ‘งั้น...ฉินอันอันก็มาด้วยเหรอ?’ เขามองไปข้างหลังรุ่ยลา เห็นแค่เสี่ยวหานวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วและอุ้มรุ่ยลาไว้ในอ้อมแขนของเขา เมื่อเห็นเธอเอามือปิดหน้า เขาก็รีบเอามือเล็ก ๆ ของเธอออก และตรวจดูว่าใบหน้าของเธอบาดเจ็บหรือไม่ “พี่ หนูไม่เป็นไรค่ะ...หนูชนคนเข้า...เจ็บจมูกนิดหน่อย” ดวงตาของรุ่ยลาแดงก่ำและน่าสงสาร เสี่ยวหานจับมือเล็ก ๆ ของเธอไว้แน่น และเงยหน้าขึ้นเห็นใบหน้าเคร่งขรึมของฟู่สือถิง ความหนาวเหน็บที่ไม่สามารถอธิบายได้แพร่กระจายระหว่างพ่อและลูกชาย ในขณะนั้น อิ๋นอิ๋นเห็นเสี่ยวหานและรุ่ยลา สีหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ! “เสี่ยวหาน! รุ่ยลา!” อิ๋นอิ๋นเดินไปหาพวกเขาอย่างรวดเร็ว เมื่อเซียวหานเห็น เขาก็รีบจูงรุ่ยลาหันหลังกลับไปทันที รุ่ยลาหันกลับมาด้วยความโกรธ พลันมองปราสาทหิมะรอบตัวเธออย่างอาลัยอาวรณ์ สุดท้ายเมื่อดวงตาของเธอไปตกลงที่ใบหน้าของฟู่สือถิง เธอก็แลบลิ้นออกมาและทำหน้าทะเล้นใส่เขา ฟู่สือถิงเพิกเฉยต่อพฤติกรรมยั่วยุของรุ่ยลา พลันจ
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 295
ฉินอันอันพยักหน้า ขณะที่เธอกำลังหันหลังกลับเข้าไปในพระราชวังหิมะซึ่งอยู่ไม่ไกล ร่างของเสินอวี๋ก็ซวนเซและกำลังจะล้มลง ฟู่สือถิงตอบสนองอย่างรวดเร็วพลันโอบเธอขึ้นมาทันที! เมื่อฉินอันอันเห็นฉากนี้ ขนตายาวของเธอก็สั่นเล็กน้อย บรรยากาศรอบ ๆ และเวลาราวกับหยุดนิ่งไป “หมอเสิ่น คุณเป็นอะไรไป?” ฟู่สือถิงพยุงเสิ่นอวี๋ด้วยสายตาวิตกกังวล เสิ่นอวี๋เห็นท่าทางกังวลของเขา จึงอมยิ้ม “สือถิง ฉันขอโทษ! เมื่อคืนพอฉันคิดว่าจะออกไปเที่ยวกับคุณ ฉันมีความสุขมากจนนอนไม่หลับ ฉันแค่รู้สึกเวียนหัวนิดหน่อยค่ะ...ไม่ได้เป็นไรมาก” ฟู่สือถิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก จะมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอไม่ได้! เขายังรอให้เธอรักษาอิ๋นอิ๋นอยู่! “เรากลับกันเถอะ!” เขาพยุงเสิ่นอวี๋เดินไปที่ลานจอดรถ ฉินอันอันยังคงสติหลุดจนกว่าพวกเขาจะจากไปไกล หลังจากที่พนักงานไปปรึกษาหัวหน้ามา เขาก็บอกฉินอันอัน “สวัสดีครับคุณผู้หญิง หัวหน้าของผมตกลงตามข้อเสนอของคุณครับ แต่ต้องรบกวนคุณทิ้งข้อมูลไว้ ถ้าคุณฟู่สอบถามเรื่องนี้ภายหลัง ทางเราจะได้อธิบายเขาได้ครับ” ฉินอันอันกลับมารู้สึกตัว พนักงานยื่นแผ่นรองและปากกาให้เธอ “รบกวนคุณผู้หญ
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 296
เอี๊ยด! ฉินอันอันเบรกรถและจอดข้างถนนกะทันหัน! รถชน? เสียชีวิต?! มีเสียงดังก้องอยู่ในหัวของเธอ! แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุด! “แม่! จอดรถทำไมคะ?!” รุ่ยลาตะโกน เสี่ยวหานพูดด้วยน้ำเสียงประหม่า “แม่ร้องไห้ทำไมครับ?” “แม่เป็นอะไรไป? อย่าร้องไห้นะคะ!” รุ่ยลาพูดติดอ่างและเธอก็เริ่มร้องไห้ออกมา ฉินอันอันสูดลมหายใจลึก เมื่อได้ยินเสียงของเด็กสองคน เธอปาดน้ำตาด้วยมือทั้งสองข้างและพูดเบา ๆ ว่า “แม่จะพาลูกไปส่งที่บ้านก่อน ลูกสองคนอยู่บ้านไปก่อนนะ แม่มีเรื่องต้องจัดการ” รถกลับมาอยู่บนถนน รุ่ยลากับเสี่ยวหานยังคงกังวลมาก “แม่เกิดอะไรขึ้น? ทำไมแม่ถึงเสียใจขนาดนี้?” ฉินอันอันสูดหายใจเข้าลึก ๆ และปกปิด “เกิดเรื่องกับเพื่อนของแม่คนหนึ่ง...ลูกกลับบ้านและต้องเชื่อฟังแม่นะ แม่อาจจะกลับไม่ดึกมาก ถ้าลุงไมค์ไม่อยู่บ้าน แม่จะโทรให้เขากลับมาดูแลลูก” “ค่ะ...แม่อย่าร้องไห้นะ! เพื่อนของแม่จะต้องไม่เป็นไร!” รุ่ยลาปลอบใจ “แม่อย่าร้องไห้นะ!” เสี่ยวหานปลอบ ฉินอันอันตอบเบา ๆ รถขับไปที่คฤหาสน์สตาร์ริเวอร์ ไมค์กับโจวจื่ออี้อยู่ที่บ้านและกำลังเพลิดเพลินกับอาหารเย็น ฉินอันอันเปิดประตูแล้วบ
รอวันหย่า คุณสามีร้าย บทที่ 297
ใต้โคมไฟถนน เธอมองใบหน้าของแม่ที่เปื้อนเลือด เธอยกนิ้วขึ้นอย่างสั่นเทา แล้วเอานิ้วไปวางไว้ใต้จมูกแม่... ลมกระโชกแรงพัดผ่านไป ทันใดนั้นเธอก็ร้องออกมา “แม่! หนูรู้ว่าแม่ยังไม่ตาย! แม่สัญญาว่าจะอยู่กับหนูตลอดไปนี่! หนูจะพาแม่ไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้! แม่ไม่ต้องกลัวนะ! หนูจะอยู่กับแม่เอง! หนูจะอยู่กับแม่ตลอดไป!” ...... หลังจากที่โจวจื่ออี้รู้ว่าจางหยุนประสบอุบัติเหตุ เขาก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงโทรหาฟู่สือถิง ตราบใดที่ฉินอันอันมีคนอยู่เคียงข้าง โจวจื่ออี้ก็จะไม่รบกวนเขา “ประธานครับ ช่วงเย็นแม่ของฉินอันอันประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เสียชีวิต ณ ที่เกิดเหตุ แต่เธอรับไม่ได้ เธอจึงส่งแม่ไปโรงพยาบาล… ตอนนี้ไมค์กำลังดูแลลูกอยู่ที่บ้านและเธอต้องจัดการทุกอย่างเพียงลำพัง ผมคิดว่าเธอคงลำบาก ไม่อย่างนั้น…” “โรงพยาบาลไหน?” ลูกกระเดือกของฟู่สือถิงขยับ เสียงของเขาเป็นกังวล “ตอนนี้เธออยู่โรงพยาบาลไหน?!” การแสดงออกที่น่ากลัวของเขาและน้ำเสียงที่สูงขึ้นทำให้อิ๋นอิ๋นถอยกลับด้วยความตกใจ เสิ่นอวี๋ไม่เคยเห็นฟู่สือถิงเป็นแบบนี้ ความห่วงใยและความเสียใจในใจของเขาทั้งหมดผุดขึ้นมา ไม่รู้ว่าปลายสายเป็นใ
Latest chapter
