บททั้งหมดของ พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก: บทที่ 201 - บทที่ 210

ไม่ชอบเอามาก ๆ เลย! “อย่ามาเรียกฉันแบบนั้นนะ เรียกชื่อฉันซะ” เขาออกคำสั่ง “ฉันไม่…” ก่อนที่ซ่งอวิ้นอวิ้นจะทันได้พูดปฏิเสธให้จบคำ เจียงเย่าจิ่งก็จูบผนึกริมฝีปากจอมคัดค้านของเธอ เธอกัดฟันแน่นไม่ยอมให้เขาได้ครอบครองอีก! เจียงเย่าจิ่งหลุบตาลงเผชิญกับสายตาท้าทายของซ่งอวิ้นอวิ้น “เธอไม่อยากให้ฉันจูบเหรอ? งั้นเธออยากให้ใครจูบล่ะ?” เขายิ้มเยาะ “กู้ฮว๋ายงั้นเหรอ?” ซ่งอวิ้นอวิ้นฝืนใจเอ่ยสวนทางกับความรู้สึกที่แท้จริงว่า “ใช่” เจียงเย่าจิ่งสีหน้าหม่นคล้ำ แลดูไม่พอใจสุดขีด ไม่พอใจสุด ๆ ไปเลย! เขาแค่นยิ้มเย็นชา “เลิกคิดเรื่องนั้นไปได้เลย!” เมื่อเขาพูดจบก็กดจูบใส่เธออีกครั้ง แต่ซ่งอวิ้นอวิ้นก็ยังขัดขืน เขากัดริมฝีปากของเธออย่างแรงจนทำให้ซ่งอวิ้นอวิ้นรู้สึกเจ็บ “อ๊ะ…” เธอสะดุ้งหนีพร้อมดวงตาไหวระริก ทั้ง ๆ ที่เธอรู้สึกอับอายสุดขีดแต่กลับแสร้งตอบรับ เจียงเย่าจิ่งตะลึงงันไปชั่วขณะเพราะเธอเป็นฝ่ายเริ่มก่อน ก่อนที่เขาจะทันได้เพลิดเพลิน วินาทีต่อมา ซ่งอวิ้นอวิ้นก็กัดริมฝีปากของเขาแรงสุดขีด มิหนำซ้ำยังกัดแรงยิ่งกว่าตอนที่เขากัดเธอมากมายนัก เจียงเย่าจิ่งไม่ขัดขืน ถึงขนาดไม่ขมวดคิ้วแล

เจียงเย่าจิ่งถอยหลังไปสองก้าวเพื่อหลบเลี่ยงเธอ เมื่อหยางเชี่ยนเชี่ยนโดนสลัดทิ้งอย่างไม่ไยดีก็รู้สึกกระอักกระอ่วนใจขึ้นมา เธอถามเจียงเย่าจิ่งพร้อมดวงตาแดงก่ำ “ทำไมคุณต้องทำกับฉันแบบนี้ด้วยคะ?” เจียงเย่าจิ่งยังคงมีสีหน้าไร้อารมณ์ “อย่างน้อยฉันก็เคยช่วยชีวิตคุณไว้ไม่ใช่เหรอคะ? คุณรู้ไหมว่าฉันเกือบโดนคนพวกนั้นข่มขืนแล้ว” หยางเชี่ยนเชี่ยนร้องไห้ด้วยท่าทีระทมทุกข์ เจียงเย่าจิ่งขมวดคิ้วด้วยความดูถูกดูแคลน “ต่อให้ต้องตาย ฉันก็ไม่ไปบริษัทสาขาหรอกค่ะ!” เธอตีโพยตีพาย “เธอโตในต่างประเทศ ฉันจัดหางานอื่นให้เธอที่นั่นได้” เจียงเย่าจิ่งเอ่ยขึ้นมา แม้หยางเชี่ยนเชี่ยนจะทำแบบนี้ เขาก็ยังไม่ยอมผ่อนปรน หยางเชี่ยนเชี่ยนไม่อยากเชื่อเลย เขาไม่มีหัวใจหรืออย่างไร? เธอมีบาดแผลบนใบหน้า เขามองไม่เห็นเลยเชียวเหรอ? ทำไมเขาต้องตีตัวออกหากด้วย? “ทำไมฉันถึงทำงานอยู่ในบริษัทต่อไปไม่ได้คะ? มีเรื่องอะไรที่ฉันทำได้ไม่ดีหรือเปล่าคะ? ฉันสามารถเปลี่ยนแปลงได้…” “ฉันจัดหางานให้เธอเพราะปู่ และเป็นเพราะเธอเป็นเจ้าของจี้หยก ไม่งั้นเธอคิดว่าตัวเองจะได้มาอยู่ที่นี่งั้นเหรอ? ฉันจัดการงานให้เธอก็นับว่าไว้หน้าเธ

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เพราะเขาคิดว่าเป็นสายจากซ่งอวิ้นอวิ้น ดังนั้นเขาจึงรับสายอย่างรวดเร็ว "ฮัลโหล..." “แม่ของคุณอยู่ในกำมือของพวกเราแล้ว ถ้าคุณอยากให้พวกเราปล่อยเธอไป ก็ช่วยมาพบนายท่านของผมด้วยครับ” “พ่อบ้านเฉียน?” เมื่อกู้ฮว๋ายได้ยินเสียงก็หรี่ตา “คุณลักพาตัวแม่ของผมไปงั้นเหรอ?” “ครับ” พ่อบ้านเฉียนตอบ กู้ฮว๋ายเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน “ที่ไหนล่ะ?” “โลตัสการ์เด้น” พ่อบ้านเฉียนตอบกลับมา “ผมจะไปที่นั่นเดี๋ยวนี้แหละ” เขาเอ่ยเน้นทีละคำด้วยสีหน้าคุกคาม แม้ว่าบางครั้งเขาจะเชื่อใจไม่ได้ แต่เขากลับกตัญญูกับพ่อแม่มากทีเดียว โดยเฉพาะแม่ของเขา นอกเหนือไปจากนั้น เขาก็ไม่เคยก่อคดีอุกฉกรรจ์เลย! “เตรียมรถให้ฉันที ฉันจะออกไปข้างนอก” กู้ฮว๋ายโกรธจัด ผู้ช่วยรู้สึกสับสนขึ้นมา เดี๋ยวก็บอกให้เตรียมเฮลิคอปเตอร์ อีกประเดี๋ยวหนึ่งก็ให้เตรียมรถยนต์ เขาตรงเตรียมยานพาหนะแบบไหนกันแน่? “คุณกู้…” “เตรียมรถยนต์!” กู้ฮว๋ายขึ้นเสียงใส่ เมื่อผู้ช่วยเข้าใจแล้วก็รีบบอกว่า “ผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้เลยครับ” เขาเกาลำคอด้วยท่าทีหงุดหงิดใจ เพราะไม่เพียงจะหาตัวซ่งอวิ้นอวิ้นไม่พบ ทว่าตอนนี้แม่ของเขาเองก็ต

ถึงแม้ว่าแม่กู้ฮว๋ายจะไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่เธอก็รู้ว่าที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่เหมาะจะคุยกัน เมื่อพวกเขาขึ้นรถไปแล้ว เธอจึงกุมมือของลูกชายแล้วพูดว่า “บอกแม่มาเถอะ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?” หลังจากประสบการณ์อันแสนสาหัสในครั้งนี้ เธอก็รู้สึกไม่สบายใจอยู่ตลอดเวลา “อาฮว๋าย หลังพ่อของลูกจากไป เขาก็มอบอำนาจในบริษัทให้ลูกอย่างเต็มที่ แม่ก็ไม่เข้าใจเรื่องบริษัทนักก็เลยช่วยอะไรลูกไม่ได้เลย แม่รู้ว่าลูกลำบาก แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ลูกอย่าได้บีบบังคับคนที่ไม่ได้รักลูกให้มาแต่งงานด้วยเลย เพราะลูกเองก็จะไม่มีความสุขนะ” แม่กู้ฮว๋ายแสดงความเป็นห่วงลูกชาย เพราะไม่อยากให้เขาแต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่ได้รักเขาเลย ถึงตอนนั้นเขาเองก็คงจะไม่มีความสุข! เธอเองก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง และเธอก็คิดจากมุมมองของผู้หญิงที่โดนบีบบังคับเช่นกัน การแต่งงานกับผู้ชายที่ตัวเองไม่ได้รักนับเป็นเรื่องโชคร้าย “แม่หวังว่าลูกสะใภ้ของแม่จะเป็นคนอ่อนโยนช่างเห็นอกเห็นใจ ที่สำคัญที่สุดคือเธอต้องรักลูกและลูกก็รักเธอเหมือนกัน การแต่งงานแบบนี้ต่างหากถึงจะยั่งยืน ที่แม่ไม่ยอมไปกับพ่อของลูกก็เพราะแม่ทนจากลูกไปไม่ได้” แม

หลังจากหมอรับสายได้ไม่นาน เจียงเย่าเทียนก็ขวางทางเขาไว้ “นายน้อยรอง...” ก่อนที่หมอจะทันได้พูดอะไร เจียงเย่าเทียนก็คว้าคอเสื้ออีกฝ่ายแล้วพูดว่า “อย่าพูดพล่ามไร้สาระกับผม วันนี้ปู่มาที่โรงพยาบาลทำไม?” “นายท่านมาตรวจร่างกาย…” “พูดอีกทีซิ?” ดวงตาของเจียงเย่าเทียนฉายแววคุกคาม “คุณคิดว่าผมหลอกง่ายนักใช่ไหม?" หมอตัวสั่นสะท้าน นายท่านเจียงอยู่เหนือทุกสิ่ง เขาย่อมไม่กล้าพูดเรื่องเหลวไหล ชายที่อยู่ตรงหน้าก็รับมือยากเช่นกัน เขาพยายามหาทางรอดท่ามกลางรอยแยกระหว่างที่เดินอยู่บนแผ่นน้ำแข็งบาง ๆ “ต่อให้คุณหยิบยื่นความกล้าให้ผมจริง ๆ ผมก็ไม่กล้าหรอกครับ” เจียงเย่าเทียนพูดว่า ไดูเหมือนว่าคุณจะคิดว่าผมโง่เง่าจริง ๆ สินะ? เขาจะมาตรวจร่างกายบ้าบออะไรในห้องแล็บวะ? คุณคิดว่าผมไม่รู้หรือไง? โรงพยาบาลมีดีเอ็นเอของทุกคนในตระกูลเจียงเผื่อในกรณีเจ็บไข้ได้ป่วยก็จะได้เอามาใช้ ปู่อุ้มเด็กทารกเอาไว้ ไม่ใช่เพราะเอามาตรวจดีเอ็นเอรึไง?” “ถึงจะเป็นแบบนั้นจริง ๆ แต่ผลการตรวจดีเอ็นเอก็ยังยืนยันไม่ได้…” เจียงเย่าเทียนแค่นเสียงเย็นชาแล้วผลักหมอออกไป “ไอ้เด็กนั่นเป็นลูกของเจียงเย่าจิ่ง!” หมอโดนผลักจนเซถอย