เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 206
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 207
ถึงแม้ว่าแม่กู้ฮว๋ายจะไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่เธอก็รู้ว่าที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่เหมาะจะคุยกัน เมื่อพวกเขาขึ้นรถไปแล้ว เธอจึงกุมมือของลูกชายแล้วพูดว่า “บอกแม่มาเถอะ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?” หลังจากประสบการณ์อันแสนสาหัสในครั้งนี้ เธอก็รู้สึกไม่สบายใจอยู่ตลอดเวลา “อาฮว๋าย หลังพ่อของลูกจากไป เขาก็มอบอำนาจในบริษัทให้ลูกอย่างเต็มที่ แม่ก็ไม่เข้าใจเรื่องบริษัทนักก็เลยช่วยอะไรลูกไม่ได้เลย แม่รู้ว่าลูกลำบาก แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ลูกอย่าได้บีบบังคับคนที่ไม่ได้รักลูกให้มาแต่งงานด้วยเลย เพราะลูกเองก็จะไม่มีความสุขนะ” แม่กู้ฮว๋ายแสดงความเป็นห่วงลูกชาย เพราะไม่อยากให้เขาแต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่ได้รักเขาเลย ถึงตอนนั้นเขาเองก็คงจะไม่มีความสุข! เธอเองก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง และเธอก็คิดจากมุมมองของผู้หญิงที่โดนบีบบังคับเช่นกัน การแต่งงานกับผู้ชายที่ตัวเองไม่ได้รักนับเป็นเรื่องโชคร้าย “แม่หวังว่าลูกสะใภ้ของแม่จะเป็นคนอ่อนโยนช่างเห็นอกเห็นใจ ที่สำคัญที่สุดคือเธอต้องรักลูกและลูกก็รักเธอเหมือนกัน การแต่งงานแบบนี้ต่างหากถึงจะยั่งยืน ที่แม่ไม่ยอมไปกับพ่อของลูกก็เพราะแม่ทนจากลูกไปไม่ได้” แม
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 208
เมื่อนายท่านเจียงเงยหน้าขึ้นก็เห็นเจียงเย่าเทียนขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว เขาพับสิ่งที่อยู่ในมือเก็บใส่กระเป๋าแล้วถามว่า “แกมาทำอะไรที่นี่?” “พาเพื่อนมาหาหมอน่ะครับ…” ก่อนที่เขาจะทันได้พูดให้จบ ก็มีสาวสวยคนหนึ่งเดินเข้ามาควงแขนของเจียงเย่าเทียน เจียงเย่าเทียนชักแขนออกทันที เขากระซิบบอกเธอว่า “กลับไป” ผู้หญิงคนนั้นไม่เข้าใจแล้วยิ้มออกมา “เย่าเทียน…” “ฉันบอกให้เธอกลับไปยังไงเล่า เธอไม่เข้าใจหรือไง?” สีหน้าของเขาพลันเปลี่ยนเป็นเย็นชา จากนั้นผู้หญิงคนนั้นก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง ดังนั้นเธอจึงก้มหน้าก้มตาเดินจากไปด้วยท่าทีตื่นตระหนก “คุณปู่ครับ...” นายท่านเจียงเหลือบมองผู้หญิงที่เดินจากไปแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงขรึมเคร่งว่า “แกไม่ใช่เด็กแล้วนะ แต่งงานเป็นเรื่องสำคัญ อย่ามัวแต่ให้ผู้หญิงที่เอาแน่เอานอนไม่ได้มาห้อมล้อมอยู่เลย” เจียงเย่าเทียนยิ้ม “ครับ ๆ ผมเชื่อฟังปู่อยู่แล้วล่ะ เอ้อจริงสิ ผมได้ยินปู่พูดว่าพี่ชายผมมีลูกแล้วงั้นเหรอ?” ขณะที่เขาพูดก็มองมาที่อ้อมแขนของบอดี้การ์ด นายท่านเจียงพูดขัดจังหวะขึ้นมาทันทีว่า “แกได้ยินผิดแล้วล่ะ พี่ชายแกจะมีลูกได้ยังไงกันเล่า?” เขาจง
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 209
หลังจากหมอรับสายได้ไม่นาน เจียงเย่าเทียนก็ขวางทางเขาไว้ “นายน้อยรอง...” ก่อนที่หมอจะทันได้พูดอะไร เจียงเย่าเทียนก็คว้าคอเสื้ออีกฝ่ายแล้วพูดว่า “อย่าพูดพล่ามไร้สาระกับผม วันนี้ปู่มาที่โรงพยาบาลทำไม?” “นายท่านมาตรวจร่างกาย…” “พูดอีกทีซิ?” ดวงตาของเจียงเย่าเทียนฉายแววคุกคาม “คุณคิดว่าผมหลอกง่ายนักใช่ไหม?" หมอตัวสั่นสะท้าน นายท่านเจียงอยู่เหนือทุกสิ่ง เขาย่อมไม่กล้าพูดเรื่องเหลวไหล ชายที่อยู่ตรงหน้าก็รับมือยากเช่นกัน เขาพยายามหาทางรอดท่ามกลางรอยแยกระหว่างที่เดินอยู่บนแผ่นน้ำแข็งบาง ๆ “ต่อให้คุณหยิบยื่นความกล้าให้ผมจริง ๆ ผมก็ไม่กล้าหรอกครับ” เจียงเย่าเทียนพูดว่า ไดูเหมือนว่าคุณจะคิดว่าผมโง่เง่าจริง ๆ สินะ? เขาจะมาตรวจร่างกายบ้าบออะไรในห้องแล็บวะ? คุณคิดว่าผมไม่รู้หรือไง? โรงพยาบาลมีดีเอ็นเอของทุกคนในตระกูลเจียงเผื่อในกรณีเจ็บไข้ได้ป่วยก็จะได้เอามาใช้ ปู่อุ้มเด็กทารกเอาไว้ ไม่ใช่เพราะเอามาตรวจดีเอ็นเอรึไง?” “ถึงจะเป็นแบบนั้นจริง ๆ แต่ผลการตรวจดีเอ็นเอก็ยังยืนยันไม่ได้…” เจียงเย่าเทียนแค่นเสียงเย็นชาแล้วผลักหมอออกไป “ไอ้เด็กนั่นเป็นลูกของเจียงเย่าจิ่ง!” หมอโดนผลักจนเซถอย
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 210
สีหน้าตื่นตะลึงของซ่งอวิ้นอวิ้นเต็มไปด้วยแววเจ็บปวดและอับจนหนทาง “เดิมทีฉันก็ไม่อยากจะบอกคุณหรอก ฉันไม่อยากให้คุณรู้ว่าตัวเองมีลูกด้วยซ้ำเพราะฉันอยากจะแก้แค้นที่คุณนอกใจฉัน” เจียงเย่าจิ่งรีบคว้าไหล่ของเธอเอาไว้ “ทุกอย่างที่เธอพูดมาเป็นเรื่องจริงใช่ไหม?” “ฉันจะโกหกคุณไปทำไมกัน?” เธอทรุดตัวพิงเขาราวกับลูกบอลถูกปล่อยลมออก จากนั้นริมฝีปากก็สั่นระริก “ตอนนั้นฉันตั้งครรภ์ลูกแฝด แต่เพราะฉันถูกเฉินเวินเหยียนเจาะถุงน้ำคร่ำจนติดเชื้อ ต่อให้ไม่ถูกคนซ้อม ก็รักษาเด็กคนนั้นเอาไว้ไม่ได้อยู่ดี แต่ฉันก็รักษาเด็กอีกคนเอาไว้ได้ ช่วงไม่กี่เดือนที่ฉันหายตัวไปก็เพื่อคลอดลูก” เจียงเย่าจิ่งใจเต้นแรง หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ลมหายใจสับสนและจิตใจว้าวุ่น... เขาคิดจะยกมือขึ้น แต่จู่ ๆ ก็พลันสิ้นไร้เรี่ยวแรง จากนั้นเขาก็เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า “ลูกอยู่ที่ไหน?” ซ่งอวิ้นอวิ้นสำลักก้อนสะอื้น “กู้ฮว๋ายลักพาตัวไป เขาใช้ลูกมาแบล็คเมล์ให้ฉันแต่งงานกับเขา” ความตกตะลึงและเบิกบานใจบนใบหน้าของเจียงเย่าจิ่งแทบจะสลายไปเดี๋ยวนั้น! “เธอว่ายังไงนะ?” เขาน้ำเสียงเย็นชาและสีหน้าหม่นคล้ำ “ดังนั้นก็ปล่อยฉันไปสักท
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 211
“เจียงเย่าจิ่ง คุณหมายความว่ายังไง?” เขาถามด้วยเสียงโกรธ“เด็กล่ะ?” เจียงเย่าจิ่งถามอย่างรีบร้อนกู้ฮว๋ายตอบไปอย่างรวดเร็ว เขาก็นึกถึงสิ่งที่เจียงเย่าจิ่งหมายถึงได้ทันที เขาหน้าบึ้ง “เด็กอยู่ที่ไหน คุณควรไปถามคุณปู่ของคุณ มาถามผมทำไม?”“นายพูดบ้าอะไร?!” ฮั่วซุนก้าวไปข้างหน้าแล้วถีบเขา เจียงเย่าจิ่งขวางฮั่วซุนไว้ ดวงตาที่เย็นชามองไปที่กู้ฮว๋าย “นายหมายความว่ายังไง?”“หมายความว่ายังไง? แล้วยังหมายถึงอะไร? ก็หมายถึงปู่ของคุณเอาเด็กไปแล้ว”เจียงเย่าจิ่งขมวดคิ้ว คุณปู่รู้ถึงการมีอยู่ของเด็กเหรอ?เขารู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดี ถ้าเกิดยังอยู่กับกู้ฮว๋ายอาจจะดีกว่าอยู่ที่นั่นกับคุณปู่นายท่านเจียงปกป้องครอบครัวของอามาโดยตลอดถ้าเกิดครอบครัวของอารู้…เขาก็รู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมาอาจจะเป็นเพราะกังวลเกินไป จนไม่สามารถนิ่งได้เขาควักโทรศัพท์ออกมาเตรียมจะโทรหานายท่านเจียง“คุณปู่ของคุณจับแม่ผมไป เพื่อแลกกับเด็ก ไม่งั้นผมก็คงไม่เอาเด็กให้เขาหรอก” กู้ฮว๋ายพูดพร้อมกับพยายามที่จะลุกขึ้นนั่ง แต่ว่ามือกับเท้าถูกมัดไว้ อย่างไรก็ไม่มีทางขยับได้ เขามองไปที่ฮั่วซุน “ยังไม่แก้มัดให้ฉันอีก?”ฮั่วซุ
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 212
นายท่านเจียงเบิกตากว้าง ถามด้วยใจที่ไม่มั่นคง “แก แกรู้ได้ยังไง?”ใบหน้าของเจียงเย่าจิ่งนั้นเย็นชา “ใครเป็นคนทำ?”“ฉัน ฉันไม่รู้” นายท่านเจียงพูด แล้วรีบจับแขนของเจียงเย่าจิ่งไว้ “แกใจเย็นลงสักหน่อย เด็กจะต้องไม่เป็นอะไร…”“คุณปู่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เรื่องของเด็กคนนั้น?” เจียงเย่าจิ่งสะบัดมือออกจากเขา แล้วถามด้วยความเย็นชานายท่านเจียงนิ่งไป “เย่าจิ่ง…”“คุณปู่ แม่ของผมตายได้ยังไง ผมตกน้ำได้ยังไง ใจของคุณรู้ดี มันติดอยู่ในใจของผมมาตลอด ไม่เคยลืมเลย ผมก็แค่ไม่อยากให้ปู่ต้องทำให้ใครเจ็บปวดอีก ถ้าเกิดว่าพวกเขาทำอะไรลูกของผม คุณปู่ ก็อย่ามาโทษผมแล้วกัน”เจียงเย่าจิ่งก้าวเท้าที่กำลังจะเข้าประตูหันหลังกลับไป ระหว่างที่เดินอยู่ก็สั่งฮั่วซุนไปด้วย “ฉันต้องการข้อมูลทั้งหมดของฝั่งนั้น”“ครับ”ฮั่วซุนมีท่าทีที่หนักแน่น แล้วรีบไปจัดการ“เย่าจิ่ง…” นายท่านเจียงกลัว เขายังมีชีวิตอยู่ ไม่อยากจะเห็นญาติพี่น้องของตัวเองนั้นฆ่ากันมือของเขาสั่นเทา “พ่อบ้านเฉียน นายว่าเด็กคงไม่ถูกเย่าเทียนขโมยไปใช่ไหม?”พ่อบ้านเฉียนพูด “ไม่น่านะครับ”“ไม่ ต้องเป็นเขาแน่นอน วันนั้นที่พาเด็กไปตรวจดีเอ็นเอ เขาก็
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 213
เจียงเย่าจิ่งพูด “ฉันรู้”“แล้วทำไมคุณถึงฝากเขาไว้ที่บ้านของคนอื่น?” ซ่งอวิ้นอวิ้นคิดไม่ออกเลยว่าทำไมเขาต้องทำแบบนี้ “คุณไม่อยากได้ซวงซวงใช่ไหม?”ซวงซวง?เมื่อได้ยินชื่อที่เรียก หัวใจของเขาก็บีบแน่นขึ้น เด็กคนนั้นชื่อซวงซวงเหรอ?“เธอเป็นคนตั้งชื่อเหรอ” เขาถามเสียงแหบ!ใจของซ่งอวิ้นอวิ้นเย็นวาบ เธอไม่เคยสนใจปัญหาของเขาเลย แต่ตอนนี้เธอนึกถึงแค่ลูก“พาเขากลับมา หรือบอกที่อยู่ของเพื่อนคุณให้ฉันก็ได้ ฉันจะไปพาเขากลับมา ลูกเป็นของฉัน คุณไม่มีสิทธิ์พาเขาไปไว้ที่บ้านคนอื่น คุณกลัวว่าลูกจะเป็นอุปสรรคของคุณ ขัดขวางคุณกับหยางเชี่ยนเชี่ยนใช่ไหม? ถ้าใช่ คุณก็แค่พูดมา ฉันปิดเป็นความลับได้ ฉันจะไม่บอกใครเกี่ยวกับเรื่องลูก คุณสานต่อความรักของคุณ และแต่งงาน…”ใบหน้าของเจียงเย่าจิ่งนั้นเย็นชา“พูดจบแล้วใช่ไหม งั้นก็เงียบปากซะ ลูกฉันจะพากลับมาอย่างแน่นอน ให้เวลาฉันสักหน่อย…”“ฉันต้องการตอนนี้ ทันที เดี๋ยวนี้!” ซ่งอวิ้นอวิ้นไม่อยากรอนาน!ที่อยู่ของเด็กตอนนี้ เจียงเย่าจิ่งก็ไม่แน่ใจ ที่ไม่พูดก็เพราะไม่อยากให้ซ่งอวิ้นอวิ้นกังวลแต่เขาประเมินค่าความบ้าคลั่งของคนเป็นแม่นั้นต่ำไป!“เธอใจเย็นลงหน่อย
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 214
ฝั่งนั่นเป็นเสียงของฮั่วซุน “ผมตรวจสอบดูแล้วครับ เจียงเย่าเทียนมาที่คฤหาสน์ต้นตระกูล ก่อนหน้านี้เด็กยังอยู่ที่คฤหาสน์ หลังจากที่เขาไปเด็กก็หายไป ตอนนี้คาดการณ์ได้ว่า เด็กน่าจะถูกเขาขโมยไป ผมได้ยินพ่อบ้านเฉียนพูดว่า นายท่านเจียงอยากจะปิดบังไว้ แต่ว่าพอพาไปตรวจดีเอ็นเอ เจียงเย่าเทียนก็มาเจอเข้า…”เจียงเย่าจิ่งขมวดคิ้ว “ตรวจอะไรนะ?”“นายท่านเจียงต้องการมั่นใจว่าเป็นสายเลือดของตระกูลเจียงจริง ๆ ก็เลยพาไปตรวจดีเอ็นเอ” ฮั่วซุนพูด “ผลตรวจออกมาว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของคุณ แล้วก็เป็นเด็กผู้ชายด้วยครับ”เมื่อรู้ว่าซ่งอวิ้นอวิ้นคือผู้หญิงในคืนนั้น รู้ว่าเธอคลอดลูกออกมา เขาก็ไม่ได้สงสัยในตัวเด็กเลยตั้งแต่ต้นจนจบซ่งอวิ้นอวิ้น มีแค่เขาเพียงคนเดียวฮั่วซุนลังเลแล้วพูดขึ้น “ถึงแม้เด็กจะอยู่ที่เจียงเย่าเทียน แต่ตอนนี้พวกเราไม่มีอำนาจที่จะไปจับ…”ทีแรกนายท่านเจียงปกป้องครอบครัวของอาไว้ แต่อยากทำให้เจียงเย่าจิ่งหายโกรธ ก็เลยให้ครอบครัวของอาออกไปจากตระกูลเจียง และยังไม่ได้ให้สมบัติของตระกูลเจียง บริษัทก็ไม่ได้แบ่งให้พวกเขามู่ฉินใช้เงินของตัวเองเปิดคลับให้กับลูกชายของเธอชื่อว่า ‘ชาร์ม’ แต่เป็นเพราะค
บทล่าสุด
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 270
เจียงเย่าจิ่งรีบเดินออกไปโดยไม่ลังเลสักนิด! เบื้องหลังของเขาคือเสียงร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวของหยางเชี่ยนเชี่ยน ฮั่วซุนรู้สึกสับสน เจียงเย่าจิ่งไม่ใช่คนโหดเหี้ยมแบบนั้น โดยเฉพาะคนที่เคยช่วยชีวิตเขาไว้ เขาไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นัก "คุณเจียงครับ?" เจียงเย่าจิ่งชะงักมือที่กำลังจะเปิดประตูรถแล้วพูดว่า "ไปบอกมู่ฉินว่าฉันจะไม่เข้าไปยุ่งเรื่องของลูกชายเธออีก" เมื่อสักครู่นี้เขาไม่แยแส เพราะคิดว่านี่อาจจะเป็นการแสดงละครตบตาของมู่ฉินกับหยางเชี่ยนเชี่ยน นี่เป็นการแสดงละครตบตากันชัด ๆ เพียงแต่มู่ฉินให้สัญญากับหยางเชี่ยนเชี่ยนว่าเธอจะไม่ถูกข่มขืน นั่นเป็นแค่คำหวานของเธอเท่านั้น เธอรู้ว่าการจะทำให้เจียงเย่าจิ่งเชื่อนั้น ลำพังแค่การแสดงละครตบตาย่อมหลอกเขาไม่ได้ ดังนั้นตั้งแต่ตอนที่หยางเชี่ยนเชี่ยนตอบตกลงที่จะเล่นละครฉากนี้กับมู่ฉิน เธอก็ถูกลิขิตให้ต้องเสียความบริสุทธิ์แล้ว! ฮั่วซุนพยักหน้าอยู่เงียบ ๆ จากนั้นเขาก็รีบกลับไป ดูเหมือนว่าเขาจะมาช้าเกินไปเสียแล้ว น้ำเสียงของหยางเชี่ยนเชี่ยนฟังดูน่าสลดใจ แต่อย่างไรเสียเขาก็ต้องนำความมาบอกกล่าว มู่ฉินยิ้มราวกับคาดเอาไว้แล
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 269
ฮั่วซุนไม่มีทางเลือกนอกจากบอกเจียงเย่าจิ่ง เจียงเย่าจิ่งชะงักแล้วหันมามองฮั่วซุน "นายว่ายังไงนะ?" ฮั่วซุนทวนคำอีกครั้งแล้วพูดว่า "เขาคิดจะจับตัวหยางเชี่ยนเชี่ยน ทำยังไงดีครับ?" เจียงเย่าจิ่งยื่น "เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน" เขาตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "คุณคิดจะทำอะไรกันแน่?" มู่ฉินพูดตรงเข้าประเด็น "ฉันได้ยินมาว่าตอนที่เธอตกน้ำ หยางเชี่ยนเชี่ยนช่วยเธอไว้ใช่ไหมล่ะ? ถ้าตอนนั้นเธอจมน้ำไปซะ ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างก็เป็นของลูกชายฉันแล้ว เป็นหล่อนที่ทำลายเรื่องดี ๆ ของฉัน เธอคิดว่าฉันจะปล่อยหล่อนไปงั้นเหรอ?" "ต้องการอะไรก็ว่ามา" เจียงเย่าจิ่งพูดตามตรง "เอาล่ะ ในเมื่อเธอตรงไปตรงมาขนาดนั้น ฉันก็จะไม่พูดจาอ้อมค้อมกับเธออีก หยางเชี่ยนเชี่ยนเป็นผู้มีพระคุณของเธอใช่ไหมล่ะ? ฉันขอแลกเธอกับลูกชายของฉันว่ายังไงล่ะ?" มู่ฉินเอ่ยขึ้น หลังจากได้พบหยางเชี่ยนเชี่ยน เธอก็รู้ว่าหยางเชี่ยนเชี่ยนชอบเจียงเย่าจิ่ง ดังนั้นตอนนี้ทั้งสองคนจึงบรรลุข้อตกลงร่วมกัน ตอนที่กำลังดำเนินแผนการครั้งนี้ มู่ฉินคิดว่าเธอสามารถใช้เหตุการณ์ครั้งนี้มาแลกเปลี่ยนเพื่อให้เจียงเย่าจิ่งยอมปล่อยลูกชายของเธอไป "ลูกชายของคุณไม่ไ
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 268
เมื่อซ่งรุ่ยเจี๋ยได้ยินเสียง เขาก็รีบซ่อนโทรศัพท์มือถือเอาไว้ใต้ผ้าห่ม เขาเคลื่อนไหวรวดเร็วเสียจนทั้งซ่งอวิ้นอวิ้นหรือหานซินก็ไม่ทันสังเกตเห็นความผิดปกติของเขา! หานซินวางอาหารเอาไว้บนโต๊ะข้างเตียง "เธอหิวหรือยัง? รีบมากินอาหารเช้าเถอะ" เมื่อหานซินพูดจบ เธอก็ค่อย ๆ หยิบอาหารที่เตรียมไว้ออกมา "ผมไม่อยากกิน ผมอยากอยู่คนเดียว" ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงของซ่งรุ่ยเจี๋ยฉายแววเย็นชา ไม่ได้แสดงความเสียใจออกมานัก หานซินคิดจะเกลี้ยกล่อม แต่ซ่งอวิ้นอวิ้นเอ่ยขัดจังหวะหานซินได้ทันเวลา "แม่คะ ให้เขาอยู่คนเดียวสักพักเถอะ" หานซินกล้ำกลืนคำพูดเกลี้ยกล่อมกลับลงไปแล้วเอ่ยขึ้นมาว่า "อาหารอยู่ตรงนี้นะ เธอหิวเมื่อไหร่ก็มากินล่ะ" ซ่งรุ่ยเจี๋ยไม่พูดอะไร หานซินอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ "เฮ้อ" "พอเถอะค่ะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นดึงตตัวหานซินออกไป "รุ่ยเจี๋ย นายก็พักผ่อนด้วยนะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นปิดประตูห้องพักผู้ป่วยแล้วบอกหานซินวว่า "รุ่ยเจี๋ยต้องการเวลาทำใจ เขากินอะไรไม่ลงหรอกค่ะ อย่าไปเกลี้ยกล่อมเขาเลย ไป๋ซิ่วฮุ่ยเป็นแม่ของเขา เขาคงรับไม่ได้ไปสักพัก นี่เป็นเรื่องที่พอเข้าใจได้" หานซินเข้าใจแล้ว "แม่รู้ แม่เป็น
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 267
ซ่งรุ่ยเจี๋ยเงยหน้าขึ้นแล้วถามว่า "พี่มาแต่เช้าขนาดนั้น คงรู้เรื่องนั้นแล้วใช่ไหม?" ซ่งอวิ้นอวิ้นไม่ได้ปิดบัง "ใช่" แววตาที่ไร้ชีวิตชีวาของซ่งรุ่ยเจี๋ย มองไปทางอื่นโดยไร้จุดมุ่งหมาย "ตำรวจมาถามเรื่องเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แล้วถามว่าผมได้เจอแม่หรือเปล่า" ซ่งอวิ้นอวิ้นฟังอยู่เงียบ ๆ ที่จริงเขารู้แก่ใจว่าเมื่อไป๋ซิ่วฮุ่ยถูกใครสักคนพาตัวออกไปก็หมดทางรอดแล้ว "นายต้องดูแลตัวเองให้ดี ๆ นะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นไม่รู้ว่าจะปลอบใจเขาอย่างไรดี ซ่งรุ่ยเจี๋ยเงยหน้าขึ้น "แม่ผมตายเมื่อคืนนี้ พี่รู้เรื่องเร็วขนาดนั้นได้ยังไงกัน?" "ฉัน..." พอนึกถึงสิ่งที่เจียงเย่าจิ่งพูด เธอก็เปลี่ยนเปลี่ยนคำพูดเป็น "ฉันเพิ่งจะได้ยินตำรวจพูดถึงรู้น่ะสิ" "อ้อ" ซ่งรุ่ยเจี๋ยรู้ว่าเธอกำลังโกหกอยู่ชัด ๆ เธอกำลังปิดบังอะไรสักอย่างใช่ไหม? ทำไมต้องปิดบังด้วยเล่า? เพราะเธอรู้ว่าคนที่ฆ่าแม่ของเขาคือเจียงเย่าจิ่งอย่างนั้นเหรอ? ทำไมเธอไม่พูดอะไรเลยล่ะ? ตั้งใจที่จะปิดบังไม่ให้เขารู้ใช่ไหม? เขากำหมัดที่อยู่ใต้ผ้าห่มแน่น พลางรู้สึกหนาวเหน็บอยู่ในใจ "ผมเสียใจด้วยนะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นเอ่ยเสียงเบา ซ่งรุ่ยเจี๋ยยิ้มเหยีย
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 266
พ่อบ้านเฉียนรวบรวมคำพูดแล้วเอ่ยขึ้นมาว่า "ตอนนี้นายน้อยไม่มีอะไรต้องกังวล ดังนั้นเขาจึงประชันหน้ากับพวกเราได้เต็มที่ แต่ถ้าหลังบ้านเกิดไฟลุกไหม้ เขาก็จะเสียสมาธิแล้วพวกเราก็จะมีโอกาสขึ้นมา" "โอ้ พ่อบ้านเฉียนพูดถูก" มู่ฉินเห็นด้วยยิ่งนัก เธอถองข้อศอกใส่สามีตัวเอง "พูดอะไรบ้างสิ" เจียงอวี้จึงเอ่ยขึ้นมาว่า "เป็นความคิดที่ดีอยู่หรอก แต่… พวกเราจะจุดไฟหลังบ้านเจียงเย่าจิ่งได้ยังไงล่ะ นั่นต่างหากที่เป็นประเด็นสำคัญไม่ใช่รึไง?" นายท่านเจียงยังคงเงียบ เพราะเหตุผลเดียวกันนี้ ตอนนี้ดูเหมือนว่าเจียงเย่าจิ่งกับซ่งอวิ้นอวิ้นจะมีความสัมพันธ์ที่ดี ประกอบกับมีลูกเพิ่มเข้ามา ยิ่งทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนแนบแน่นขึ้นไปอีก "ไม่เห็นจะยากเลย พวกเราก็แค่หว่านเมล็ดพันธุ์แห่งความขัดแย้งลงไปท่ามกลางความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองคนเสียก็ใช้ได้แล้วไม่ใช่เหรอ?" ถึงแม้ว่ามู่ฉินจะย่างเข้าวัยกลางคนแล้ว แต่เสน่ห์ของเธอก็ยังคงอยู่ ประกอบกับการดูแลตัวเองเป็นอย่างดี ทำให้ยากจะมองอายุที่แท้จริงของเธอออก เธอกลอกตาดำขลับ "ระหว่างผู้ชายกับผู้หญิง มือที่สามถือว่าเป็นเรื่องต้องห้ามที่สุดเลยเชียวล่ะ ถ้ามีมือที
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 265
ซ่งอวิ้นอวิ้นไม่ได้รีบเข้านอนทันที แต่กลับไปหาซวงซวง ป้าหวู่พาซวงซวงเข้านอนแล้ว แต่เธอก็ยังอยากตรวจสอบดูให้แน่ใจ ตอนนี้ซวงซวงหลับลึกไปแล้ว ดังนั้นเธอจึงย่องเบาออกมา เมื่อกลับมาที่ห้องนอน เธอก็นั่งตรงขอบเตียง แต่กลับไม่รู้สึกง่วงอีกต่อไป เธอกุมศีรษะแล้วครุ่นคิดถึงเรื่องนั้น นอกจากหลินหรุ่ยกับตระกูลเจียงแล้ว เธอก็นึกไม่ออกว่าเป็นใคร หลังจากเจียงเย่าจิ่งเดินออกมาหลังจากอาบน้ำเสร็จ เขาก็เห็นซ่งอวิ้นอวิ้นนั่งอยู่ตรงขอบเตียง ดังนั้นเขาจึงเดินเข้ามากอดเธอแล้วนอนลงบนเตียง จากนั้นก็พลิกตัวอยู่เหนือร่างของเธอ จูบที่พร่างพรมลงมาทั้งดูดดื่มและเร่าร้อน ขณะที่บรรยากาศกำลังเป็นไปได้สวย ซวงซวงก็ร้องไห้ขึ้นมา พวกเขาทั้งสองคนต่างตะลึงงัน ซ่งอวิ้นอวิ้นเป็นฝ่ายที่มีท่าทีตอบสนองก่อนแล้วผลักเขาออกไป "ซวงซวงอาจจะหิวก็ได้" "ป้าหวู่จะป้อนเขาเอง" "แต่…" ก่อนที่เธอจะทันได้พูดให้จบประโยค เธอก็โดนจูบ สกัดกั้นคำพูดของเธอจนหมดสิ้น! ทุกสิ่งทุกอย่างพรั่งพรูออกมา! ราตีช่างแสนยาวนาน ทว่ากลับเต็มไปด้วยความรักใคร่เร่าร้อน! …… คฤหาสน์ต้นตระกูลเจียงเปิดไฟสว่างจ้า คราวนี้แผนใส่ร้ายเจียงเย่าจิ่
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 264
"ทำไมเธอยังไม่นอนอีกล่ะ?" เจียงเย่าจิ่งเดินเข้ามา "ฉันทำให้เธอตื่นหรือเปล่า?" ซ่งอวิ้นอวิ้นเอ่ยขึ้นมาว่า "เปล่าหรอก ฉันกำลังรอคุณอยู่น่ะ" เมื่อเธอพูดจบก็ลงจากเตียงแล้วเดินเข้ามากอดเขาไว้ จากนั้นก็แนบใบหน้าเข้ากับหน้าอกของเขา การเคลื่อนไหวของเธอทำให้เจียงเย่าจิ่งรู้สึกประหลาดใจเสียจนตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ จากนั้นเขาก็ยิ้มพลางถามว่า "เธอเป็นอะไรไปน่ะ?" ซ่งอวิ้นอวิ้นบอกว่าไม่มีอะไร "ฉันก็แค่อยากจะกอดคุณ" เจียงเย่าจิ่งก้มมองเธอ "ปล่อยก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันไปอาบน้ำแล้วเธอค่อยมากอดก็ได้ ตอนนี้ฉันสกปรกจะแย่" ซ่งอวิ้นอวิ้นไม่ยอมปล่อยแล้วกอดเขาให้แน่นขึ้น ร่างกายของทั้งสองคนบดเบียดเข้าหากันอย่างแนบแน่น เจียงเย่าจิ่งถามเสียงเบาว่า "เธอเป็นอะไรไป?" ทำไมถึงรู้สึกว่าเธอไม่ปกติเลยล่ะ? ซ่งอวิ้นอวิ้นลูบหน้าอกของเขา "นับจากนี้เป็นต้นไป ไม่ว่าอยู่ที่ไหนฉันก็จะเป็นบ้านให้คุณเอง ฉันจะรักคุณให้มาก ๆ" เจียงเย่าจิ่งหลุบตาลง ท่ามกลางแสงสลัวรางเลือน เขายังมองเห็นประกายในดวงตาของเธอและเนื้อตัวที่สั่นระริกอยู่บ้าง น้ำเสียงทุ้มของเขาปะปนความแหบพร่าเล็กน้อย "ซ่งอวิ้นอวิ้น วันนี้เธอเป็นอะไรไปกันแน
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 263
เมื่อกลับมาถึงบ้าน เธอก็ล้างมือแล้วไปหาซวงซวง เห็นเพียงป้าหวู่ที่กำลังอุ้มเขาอยู่ "ป้าหวู่" เธอรู้สึกประหลาดใจนัก ป้าหวู่ยิ้มแล้วพูดว่า "คุณผู้ชายบอกให้ป้ามาที่นี่ เพราะไม่มีใครคอยจัดการเรื่องต่าง ๆ เลยค่ะ" เจียงเย่าจิ่งเป็นห่วงเรื่องตามหาตัวคนแปลกหน้า ดังนั้นเขาจึงเรียกป้าหวู่ให้มาที่นี่ ซ่งอวิ้นอวิ้นดีใจที่ได้ยินว่าป้าหวู่มาที่นี่ เพราะก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ในคฤหาสน์ ป้าหวู่ดีกับเธอมากทีเดียว เธอเป็นคนจิตใจดี "มีป้าหวู่อยู่ที่นี่ ฉันรู้สึกเบาใจขึ้นเยอะเลยค่ะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นเอ่ยพลางยิ้มให้ เธอรับซวงซวงมาจากอ้อมแขนของป้าหวู่ จากนั้นเขาก็ตื่นขึ้นมาพอดี ทันใดนั้นใบหน้าเล็ก ๆ ก็ยับย่น ซ่งอวิ้นอวิ้นรู้ว่าเขาคงจะอึเป็นแน่ ดังนั้นเธอจึงบีบจมูกน้อย ๆ ของเขา "เหม็นหรือเปล่าจ๊ะ?" ป้าหวู่จึงพูดว่า "เดี๋ยวป้าเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เองค่ะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นอยากจะทำเอง เธอรู้สึกว่าตนเองติดค้างลูกชายมาโดยตลอด เพราะเธอไม่มีเวลาดูแลเขานัก ตอนนี้เธอมีเวลาแล้ว "งั้นป้าจะเอาน้ำมาให้นะคะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นตอบตกลงแล้ววางซวงซวงลงไป เธอทิ้งผ้าอ้อมที่ใช้แล้วลงถังขยะ จากนั้นก็หยิบกระดาษมาเช็ดก้นของ
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 262
ซ่งรุ่ยเจี๋ยรีบกลบเกลื่อนว่า "ไม่มีอะไรหรอก..." "จริงเหรอ?" ซ่งอวิ้นอวิ้นยื่นน้ำที่รินแล้วให้เขา น้ำเสียงของเธอบ่งบอกว่าไม่เชื่ออยู่ชัด ๆ ซ่งรุ่ยเจี๋ยหลบสายตาแล้วรีบหาข้ออ้างขึ้นมาว่า "เป็นเรื่องในบริษัทน่ะ ส่วนเรื่องเมื่อคราวก่อนก็แก้ปัญหาได้แล้ว" ซ่งอวิ้นอวิ้นพยักหน้า "นายรับมือได้ดี" "แต่วิธีการก็เป็นความคิดของพี่อยู่ดี" ซ่งรุ่ยเจี๋ยเอ่ยขึ้น เขารู้สึกอิจฉาอยู่บ้าง เขาต้องยอมรับว่าซ่งลี่เฉิงช่างมีสายตาแหลมคม ถึงให้ซ่งอวิ้นอวิ้นมาดูแลบริษัท ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ถนัด แต่เธอก็เรียนรู้หลาย ๆ สิ่งได้รวดเร็ว! "ฉันแก่กว่านายไม่กี่ปี ฉันถึงต้องใคร่ครวญให้มากหน่อย อีกไม่กี่ปีนายน่าจะล้ำหน้าฉันไปแล้ว" ซ่งอวิ้นอวิ้นพูดให้กำลังใจ อันที่จริงแล้ว นับตั้งแต่ซ่งลี่เฉิงตายไป ซ่งรุ่ยเจี๋ยก็เป็นผู้ใหญ่ขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก ซ่งรุ่ยเจี๋ยแทบไม่เผยรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้า "ผมไม่เป็นไรหรอก พี่น่าจะกลับไปดูแลซวงซวงก่อนนะ" ซ่งรุ่ยเจี๋ยเอ่ยขึ้น "ได้ ถ้านายมีเรื่องอะไรก็ติดต่อฉันได้ตลอดนะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นลุกขึ้น "อย่าลืมดื่มน้ำล่ะ" ซ่งรุ่ยเจี๋ยรีบยื่นมือข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บมายกถ้วยชาขึ้นมา "ผมไม่ลื
