บททั้งหมดของ Ramona's Obsession (Tagalog): บทที่ 101 - บทที่ 110

Napahawak ako sa ulo ko nang magising ako. Hindi ko alam kung ilang oras akong tulog o walang malay. Dahan-dahan akong bumangon sa kamang kinahihigaan ko at inilibot ang tingin ko sa paligid. Nasa isang kwarto ako.Napaupo ako nang maayos sa kama nang makita ko si Kuya Sandro na nasa sofa habang tila pinapanood ako. Agad na chineck ko ang sarili ko at nakahinga ako nang maluwag nang makita kong suot ko pa rin ang suot ko kanina. Hindi pa nga ako nakakapagpalit ng damit na suot ko mula sa trabaho."Anong ginagawa mo? Bakit mo ginagawa ito? Why did you kidnap me?" naguguluhang tanong ko sa kaniya.Hindi ko alam kung ano ang pumasok sa isipan niya para kidnapin ako. Hindi ba niya naisip na pwede siyang makulong dahil sa ginawa niya? Nababaliw na rin ba siya?Napahilamos ito ng kamay sa mukha bago inilagay ang dalawang kamay sa batok at problemadong tumingin sa akin. Hindi ko alam kung maawa o magagalit ako sa kaniya ngayon. Pero hindi ako natutuwa sa ginawa niya."I am desperate. Hindi k

"He is stable right now, but we still need to monitor his condition if his leukemia relapses. The patient is severely beaten and can cause a high risk of complications. If his body does not respond to the chemotherapy anymore, we need to consider bone marrow. For now, let us just pray that he will be okay," saad ng doctor bago ito nagpaalam. Nakahinga ako nang maluwag dahil sa narinig ko. Akala ko may mangyayari nang masama kay Noel. Salamat sa Diyos, hindi niya pinabayaan ang bata. Nakita kong umiiyak na si Stella at Tita Eunice sa tuwa ngayon, maging si Kuya Sandro ay napangiti sa sinabi ng doctor. Tumingin ako kay Nero na nakayakap pa rin sa akin ngayon at marahan siyang tumango sa akin. Ramdam kong nabawasan na ang kabang nararamdaman niya. Hinawakan niya ang kamay ko habang nakatayo kami pareho at nakatanaw kay Noel na stable na ang lagay ngayon. "Leave, he is okay now. He does not need a mother like you," biglang saad ni Stella habang nakatingin ng masama kay Stella na tahimik

RAMONA'S POV Pagsakay ko ng kotse ay napatingin ako sa likuran nang may biglang sumakay kasabay ko. Liligon sana ako pero napatigil ako nang may biglang matigas na bagay na itinutok sa ulo ko. Tumingin ako sa side mirror at biglang nangalit ang bagang ko nang makita ko ang mukha ni Ellen matapos nitong hubarin ang hood ng jacket na suot nito. Alam kong nakalabas na siya dahil nga nakapagpiyansa siya pero hindi ko inisip na aabot sa ganito. Talaga bang gusto na niyang sirain ng husto ang buhay niya? May ongoing pa siyang kaso, dagdag pa niya ang kasalanan niya. Naramdaman ko ang pagdiin nang dulo nang baril niya sa likuran nang ulo ko kaya napalunok ako. Ngumisi ito sa akin. "Do you really think we are done? Hindi pwedeng maging masaya habang nagdurusa ako. Hindi ako papayag,” galit na saad nito mula sa likuran ko. “Wala akong kasalanan sa’yo. Chioces mo lahat ng ginawa mo. Hindi ko kasalanang baliw ka,” matapang na sagot ko sa kaniya kahit na kinakabahan ako. “Baliw? Ako? Hindi

RAMONA'S POVIt's been two weeks mula nang makalabas ako sa ospital, pero naka-wheel chair pa rin ako dahil sa binti ko. Hindi pa kasi magaling at hindi ko naman pwedeng pwersahin. Pero sabi naman ng doctor ay makakalad din ako kapag magaling na ang binti ko.Nasa balcony ako sa second floor at napakunot ang noo ko nang makita ko si Nero na nagsisibak ng mga kahoy sa ibaba kasama ang ilan sa mga tauhan ni Papa.Hindi ko mapigilang mapailing, sigurado akong ang ama ko ang may pakana noon.Marami nang nangyari sa nakalipas na tatlong linggo.Matapos kong makalabas sa ospital ay isinama ako pauwi ng mga magulang ko sa probinsya. At kahapon ay dumating si Nero para sundan ako. Sabi niya ay inayos lang niya ang mga problemang naiwan sa Maynila.Mabuti na lang at may cctv sa parking lot ng hospital, kaya nakunan nila ang ginawa ni Ellen. Hindi rin tumigil si Ate Ren upang malinis ang pangalan ko at hindi madawit sa pagkamatay ni Ellen at sa karambolang nangyari.Hindi ko lang inaasahan na a

Napatingin kami kay Papa at Nero nang sabay na pumasok ang mga ito sa dining room. Halatang may hangover sila pareho, pero pinipilit nilang hindi ipahalata. Ayan kasi ang lalakas uminom, pero bagsak naman. Sabay silang naupo. Si papa ay sa kabisera ng lamesa, habang si Nero naman ay sa kalapit ko. Nginitian ako siya at inabot ang kape para mawala ang sakit ng ulo niya kahit papaano, pero bigla nitong hinawakan ang kamay ko habang nakakunot ang noo. “How? You already saw it?” gulat na tanong niya sa akin habang nakatingin sa daliri kong may suot na singsisng. “Yeah, you gave it to me last night,” nakangiting saad ko sa kaniya. Huwag niyang sabihin na hindi niya naalala? “Kung ganoon nilasing mo ako para makapag-propose ka sa anak ko?” sabay-sabay kamig napatingin kay papa habang matalim ang mga mata nito na nakatingin kay Nero. Bigla itong napayuko nang bigla itong batukan ni Mama. “Ikaw ang nagsabi sa kaniya na lumuhod kaya huwag ka nang tumutol pa. Hayaan mo na ang anak natin,