All Chapters of The President's Twins: Chapter 81 - Chapter 90

Artemis’ POVMayamaya lang ay napabagsak ko ang ilan, we continue running. Nanlaki nga lang ang mata ko nang may tumamang baril sa tagiliran ni Zelo. “Fuck. Are you okay, Zelo?” Ramdam ko ang kaba habang nakatingin sa kaniya. Agad akong lumapit sa pinagtataguan nila bago ko pinutol ang suot na pantalon bago ko tinali sa kaniya. “Ano? Kaya mo pa ba?” May pag-aalala sa aking mukha nang tanungin ko siya. Ngumiti siya sa akin doon. “I still can, don’t worry about me,” aniya na pumulot pa ng baril sa lapag subalit bakas na ang paghingal niya. Bakas din ang pag-aalala sa mukha ni Athena at Hades. Namuo pa ang luha ng mga ito subalit pinigilan lang nila ang sarili na umiyak. Damn. How can we let these kids experience something this cruel. Mariin ko lang na kinagat ang aking labi bago ko sila pinauna. Mas lalo pang dumami ang mga naroon, mukhang dumating na ang ilang back up nila dahil naririnig na ang mga yapak ng mga ito na tumatakbo. “The car is at the back. I’ll do something here,”

Artemis’ POVAfter the funeral we went back immediately on the hospital. Wala ako sa sarili habang pabalik doon. The nurses already said that Zelo is already awake. “Daddy!” Tila hindi na rin talaga natutuyo ang luha mula sa mga mata ng dalawa dahil pagkakitang-pagkakita sa kanilang ama’y tila hindi na napigilan pang umiyak muli. Kami lang apat ang narito ngayon dahil inaasikaso pa ni Ares ang ilang nakilibing. Para akong namamanhid. I felt bad that we went out immediately but I mostly felt bad that Zelo wake up without anyone beside him. Para bang may mabigat na nakadagan sa aking dibdib. “Everyday I overthink a lot that you won’t comeback to us… Na baka mamaya’y you won’t wake up anymore… Ang tagal-tagal mo, Daddy…” umiiyak na sambit ni Athena sa kaniya habang si Zelo naman ay napangiti na lang bago niya pinapalis ang luha ni Athena. “Of course, I’ll comeback for the three of you. I still owe you three a lot…” ani Zelo na nilapit din sa kaniya si Hades na tahimik lang na umiiyak

Artemis’ POVWe’ll just ruin each other. That’s the only thing that going on my mind for days. I’m going to mess with his life again. I’m just a poisonous person in his life. Someone who he will forgive even I do something worst. Laging ganoon. And I don’t want it. I don’t want to see him that way. I can’t forgive anyone who’s ruining him and I’m not exemption at all. “Umbrielle.” Halos mapatalon ako sa gulat nang may magsalita sa likod ko. “Tulala ka na naman. Ang lalim na naman niyang iniisip mo,” sambit ni Ares sa akin. Kita ko ang mga mata niyang nagtataka habang nakatingin sa akin ngayon. Napakagat lang ako sa aking labi. “It’s nothing,” ani ko bago tipid na ngumiti sa kaniya. “Sino na namang niloko mo? Kapatid mo ako, Artemis,” aniya na napailing pa sa akin. “Even on your therapist, hindi ka nagsasalita. You just choose the words that you wanted to say…” aniya na napatitig pa muli. “Ayos lang ako. Hindi mo ako kailangang alalahanin, Ares. Kanina ka pa hinihintay ni Zelo.

Artemis’ POV“Ang hindi ko lang naman maintindihan kung bakit halos magkanda-kuba ka pa sa trabaho gayong sinusuportahan naman kayo ng asawa mo,” ani Seb sa akin. “Hayaan mo ‘yan. Mataas ang pride ng isang ‘yan. Matigas pa ang ulo,” ani Ares na napailing sa akin. Inirapan ko lang siya bago ako nag-inat. “Zelo’s giving money for the kids. Hindi para sa akin. Hindi ako kumukuha ng panggastos para sa sarili ko roon,” sambit ko kaya agad na napataas ang kilay ng kapatid ko roon. “Wow, kilala mo pa pala si Zelo? Sa tuwing narito ‘yon ay wala ka sa bahay, baka nakalimutan mo na rin ang mukha ng asawa mo. Isa pa, ano naman kung gastusin mo? Mag-asawa pa rin naman kayo?” tanong niya sa akin kaya natawa na lang sa aming dalawa si Seb dahil ito na naman ang pinagtatalunan naming dalawa. “Hindi ko rin lubos maintindihan kung bakit parang mas kinakampihan mo pa si Zelo? Baka nakakalimutan mo na ako ang kapatid mo, Ares.” Napakibit naman siya ng balikat doon. “Hindi sa ganoon. Ang akin lang,

Artemis’ POV“The kids wanted to visit. If it’s fine with you, we’ll go…” ani ko na hindi alam kung paano ko siya titignan. At talagang ginamit mo pa ang mga bata, Artemis. “Of course the kids can,” aniya kaya napanguso ako. Mga bata lang? Paano ako?“And you can too if you don’t have any work that day,” casual niyang saad. Nagkibit pa siya ng balikat sa akin kaya hindi ko mapigilan ang mapanguso. Tumango na lang ako roon. Nanatili ang mga mata niya sa akin habang ako naman ay nagkunwari na lang tinutulungan ang anak naming panay ang bukas ng mga laruan at kanilang mga libro. Hindi ko siya matignan ngayon. Hayaan mo na, pagbibigyan ko lang ang sarili sa ngayon. Sa linggo’y tuluyan ko nang sasabihin ang tunay kong nararamdaman. “You just gave them new books and toys last week, you don’t have to give them a lot…” sambit ko na nilingon siya. Kita ko ang pagsimangot mula sa kaniyang mukha. He sigh because of that. “I just miss—Them… Let me just spoil them for a while,” he casually said