Chapter 82

Artemis’ POV

Nagising ako sa isang puting kwarto. Agad akong dinapuan ng kaba bago ako napatingin sa paligid. Napabangon ako kaya ang dalawang nakaupo habang pabulong na nag-uusap ay napabalikwas.

Nanlaki ang kanilang mga mata nang mapatingin sa akin.

“Mama!” malakas na sigaw ng mga ito bago ako dinaluhan at niyakap nang mahigpit. Ramdam ko ang hapdi ng mga sugat ngayon subalit wala akong pakialam doon. Ang mahalaga ay ang yakap ng aking mga anak. Hindi na nila napigilan pa ang mapahagulgol ng iyak kaya namuo rin ang luha mula sa aking mga mata. Hindi ko na rin napigilan pa ang mapahikbi. I can’t believe I put this youbg kids on something like that.

“Sorry, Mga anak ko… Hindi kayo nagawang protektahan ni Mama… Patawarin niyo si Mama…” umiiyak kong saad habang patuloy naman sila sa pag-iling.

“You did your best to protect us, Mama…” anila habang sinusubukan pang palisin ang luha mula sa aking mga mata. Mas lalo pa akong napaiyak nang makita ang mga pasa sa bawat parte sa kanilang mu