All Chapters of ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย: Chapter 821 - Chapter 830

ในขณะนี้เหยียนผิงเซียวและลั่วเยวี่ยอิงตื่นขึ้นแล้ว พวกเขารีบสวมอาภรณ์อย่างลุกลี้ลุกลนและพยายามจะวิ่งออกจากห้องแต่ก็ชนเข้ากับไทเฮา และทรุดตัวลงคุกเข่าด้วยความหวาดกลัวไทเฮาตกใจอย่างยิ่ง และชี้ไปที่เหยียนผิงเซียวด้วยความโกรธ “เหตุใดเจ้าจึงมาอยู่ที่นี่ได้?!”เหยียนผิงเซียวเงยหน้าขึ้นมอง และพูดด้วยความตื่นตระหนก “เสด็จป้า!”“เสด็จป้า นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด กระหม่อม… กระหม่อมมิรู้เรื่องเลย!”เหยียนผิงเซียวจำได้เพียงว่า วันนี้เขากำลังจะใส่ร้ายลั่วชิงยวนและฟู่อวิ๋นโจว เหตุใดตอนที่ตื่นขึ้นมา เขา ถึงมาอยู่บนเตียงกับลั่วเยวี่ยอิงได้?“เจ้าอยากให้ข้าโกรธจนตายรึ? ที่นี่คือพระราชวัง!” ไทเฮาโกรธจัดยิ่งไปกว่านั้น วันนี้เป็นงานชมบุปผา มีคนมามากมาย ตอนนี้กลายเป็นตัวตลกไปหมดแล้ว!ในเวลานี้ ลั่วเยวี่ยอิง ซึ่งคุกเข่าอยู่ข้าง ๆ พูดอย่างประหม่า “ได้โปรดยกโทษให้หม่อมฉันด้วยเพคะ ไทเฮา! หม่อมฉันกับท่านพี่เหยียนรักกัน วันนี้เกิดเรื่องเช่นนี้โดยมิได้ตั้งใจ ทำให้งานเลี้ยงของไทเฮาเสียหาย ขอไทเฮาทรงลงโทษ! แต่ขอไทเฮาทรงเมตตาอนุญาตให้หม่อมฉันกับท่านพี่เหยียนได้ครองคู่กันด้วยเถิดเพคะ!”จากนั้นไทเฮาก็สังเกตเ

ลั่วชิงยวนหัวเราะเบา ๆ “อัครเสนาบดีลั่ว พูดเช่นนี้หมายความเช่นไร”“วันนี้ลั่วเยวี่ยอิงทำเรื่องไร้ยางอายเช่นนี้ เกี่ยวอันใดกับข้าเล่า?”“อัครเสนาบดีลั่ว ท่านควรรีบไปหาไทเฮาโดยเร็ว แล้วดูว่าท่านจะสามารถทำให้ลั่วเยวี่ยอิงแต่งเข้าไปในตระกูลเหยียนได้หรือไม่ มิเช่นนั้นจะไม่มีใครต้องการนางแล้ว”ลั่วไห่ผิงโกรธมาก และจ้องมองนางด้วยความมุ่งร้าย ราวกับว่าเขาต้องการฉีกลั่วชิงยวนออกเป็นชิ้น ๆพ่อที่ไหนจะเกลียดลูกสาวแท้ ๆ ของงตัวเองขนาดนี้ลั่วชิงยวนเดินจากไป แต่เมื่อนางเดินผ่านลั่วไห่ผิง เขาก็พูดอย่างแผ่วเบาว่า “ลั่วไห่ผิง ผลกรรมของท่านมาถึงแล้ว"“นี่เพิ่งจะเริ่มต้น มิว่าท่านจะเคยปฏิบัติต่อท่านแม่ของข้าอย่างไร จุดจบของท่านก็จะเลวร้ายยิ่งกว่าท่านแม่ของข้าเป็นร้อยเท่า”หลังจากพูดอย่างนั้น ลั่วชิงยวนก็จากไปทันทีทันใดนั้น ลั่วไห่ผิงก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ รู้สึกเหมือนมีงูพิษลื้อยขึ้นไปบนคอของเขาทำให้เขารู้สึกถึงภัยคุมคามถึงชีวิตลั่วไห่ผิงกลับมามีสติอีกครั้ง เขาเดินไปที่พระตำหนักโช่วสี่ แม้จะอยู่ใต้แสงอาทิตย์จ้า ทว่ากลับรู้สึกราวกับอยู่ในห้องน้ำแข็งลั่วชิงยวนรู้เรื่องอะไรหรือไม่ นางรู้ได้อย

ลั่วไห่ผิงกำลังนั่งอย่างกังวล เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นเห็นลั่วชิงยวนเดินเข้ามา ใบหน้าของเขาก็ดูแย่ลง“ในเมื่ออัครเสนาบดีลั่วต้องการให้ท่านอ๋องยอมรับลั่วเยวี่ยอิงเป็นอนุของเขา เขามิควรถามข้าด้วยรึ?”เมื่อลั่วไห่ผิงได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของเขาก็ซีดเซียว “ลั่วชิงยวน! เจ้าหมายความเยี่ยงไร?!”ลั่วชิงยวนยิ้มอย่างเย็นชา นั่งลงช้า ๆ ไขว่ห้างแล้วพูดว่า “อย่างที่อัครเสนาบดีลั่วขอร้องท่านอ๋อง ก็ขอร้องข้าอย่างที่ทำกับเขาด้วยสิ”ลั่วไห่ผิงดูบูดบึ้งและพูดด้วยความโกรธ “มิว่าอย่างไร เจ้าก็ยังเป็นลูกสาวของข้า! เจ้ามิเชื่อฟังและมิกตัญญู มิกลัวที่จะถูกฟ้าผ่าตายหรืออย่างไร?!”ลั่วชิงยวนหัวเราะเยาะ “ตอนนี้ที่มีเรื่องต้องขอร้องข้า ก็นึกได้ว่าข้าเป็นลูกสาวท่านแล้วรึ?”“หากท่านมิบอกข้า ข้าคงคิดว่าท่านเก็บข้ามาเลี้ยงเสียอีก”ลั่วชิงยวนตัวจริงได้เสียชีวิตไปเพราะการใส่ร้ายของลั่วเยวี่ยอิง ตอนนี้นางไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับลั่วไห่ผิง นางมิกลัวฟ้าฝนอะไรทั้งนั้นคนที่สมควรตายก็คือ ลั่วไห่ผิง!“เรื่องของการรับอนุนั้นขึ้นอยู่กับท่านอ๋อง หาได้เกี่ยวอันใดกับเจ้าไม่ มันมิได้ขึ้นอยู่กับเจ้าว่าเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย!”ลั

ลั่วชิงยวนยิ้มเย้ยหยันลั่วไห่ผิงทำให้อาจารย์ของนางและลูกสาวของอาจารย์ต้องตายหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ลั่วไห่ผิงก็ถามอีกครั้ง “ทุกอย่างในอดีตล้วนเป็นความผิดของข้า แต่ข้าหวังว่าเจ้าจะปล่อยวางได้”“แม่ของเจ้าคงมิอยากให้เจ้าเก็บงำความแค้นไปตลอดชีวิตอย่างแน่นอน”ลั่วชิงยวนมิได้พูดอะไร เตะโต๊ะวางกระถางธูปและหยิบโถใส่เศษเถ้ากระดูกบนตู้ออกไป“ข้าวของของแม่ข้าอยู่ที่ใด?” ลั่วชิงยวนถามอย่างเย็นชา“ข้าวของของแม่เจ้าล้วนถูกเผาไปหมดแล้ว”ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว “ข้ากำลังถามถึงถุงหอมที่ลั่วเยวี่ยอิงเอาไปเป็นของตัวเอง! ท่านน่าจะรู้ดีกว่าใคร ๆ ว่ามันเป็นของท่านแม่ข้า!”ลั่วไห่ผิงกล่าวอย่างเคร่งขรึม “ถุงหอมนั่นมิใช่ของแม่เจ้าจริง ๆ”“มันเป็นของแม่ของเยวี่ยอิง”“ข้ามิได้โกหกเจ้า! ถุงหอมนั่นแม่ของเยวี่ยอิงเป็นคนปัก แม้ว่าข้าจะมิรู้ว่ามันไปอยู่ในห้องของเจ้าได้เยี่ยงไร แต่มันก็เป็นของแม่ของเยวี่ยอิงจริง ๆ!”ลั่วชิงยวนตกตะลึงจากนั้นนางก็นึกขึ้นมาได้ว่า แม่ของนางมีความสัมพันธ์ที่ดีกับแม่ของลั่วเยวี่ยอิง จึงมิน่าแปลกใจที่แม่ของลั่วเยวี่ยอิงจะเป็นผู้ปักถุงหอมนี้แต่สิ่งที่อยู่ในถุงหอม นางได้สัมผัสสัญ

ลั่วเยวี่ยอิงผลักเขาออกไปอย่างเย็นชา “ท่านยังต้องการอะไรจากข้าอีก?”“อันที่จริง ข้าก็ไม่มีทางเลือก ไทเฮามิต้องการให้เจ้าแต่งเข้าตระกูลเหยียน เพราะ…”เหยียนผิงเซียวเข้ามาใกล้ลั่วเยวี่ยอิงและกระซิบข้างหูของลั่วเยวี่ยอิง “ข้ามียอดฝีมือจากแคว้นหลีอยู่ข้างกายข้า ไทเฮาสัญญากับนางจะให้นางเป็นฮูหยินของข้าในภายหน้า ดังนั้นข้าจึงมิสามารถแต่งงานกับเจ้าก่อนที่จะแต่งงานกับนางได้"เมื่อได้ยินสิ่งนี้ลั่วเยวี่ยอิงก็ตกใจมาก “ยอดฝีมือจากแคว้นหลี? นั่นคือสตรีที่ข้าเห็นคราวก่อนหรือ?”เหยียนผิงเซียวพยักหน้า“แต่นี่คือการเตรียมการของไทเฮา เจ้าก็รู้ว่าข้ามิสามารถต่อต้านไทเฮาได้ ดังนั้น... ข้าจึงปิดบังเรื่องนี้ไว้จากเจ้า ข้าหวังว่าเจ้าจะให้อภัย”“เจ้าวางใจเถอะ เมื่อข้าควบคุมอำนาจทั้งหมดได้ และมิต้องรับคำสั่งจากไทเฮาอีกต่อไป ข้าก็จะแต่งงานกับเจ้าได้”“อีกอย่าง ตราบใดที่หัวใจของเราทั้งสองอยู่ด้วยกัน ก็ไม่มีสิ่งใดในใต้หล้านี้ที่จะขัดขวางเราได้”เหยียนผิงเซียวเกลี้ยกล่อมอย่างจริงจังลั่วเยวี่ยอิงมองเขาด้วยความสงสัย “แล้วสตรีนางนั้นเล่า?”“ตอนนี้นางยังมีประโยชน์มาก ดังนั้น...” เหยียนผิงเซียวกล่าวอย่างเสี