บททั้งหมดของ ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย: บทที่ 781 - บทที่ 790

ลั่วชิงยวนก้าวไปข้างหน้าเพื่อตรวจสอบโดยละเอียด แต่พบว่าดวงตาของสิงโตนั้นหลวมนางกำลังจะกดมันแต่แล้วนางก็สังเกตเห็นจี้ที่ห้อยอยู่รอบคอของสิงโต ลวดลายบนจี้นั้นคุ้นเคยเสียจนทำให้ลั่วชิงยวนใจเต้นรัวรูปดวงอาทิตย์และดวงจันทร์!มันเป็นของราชวงศ์แคว้นหลี!หรือชายชุดดำเมื่อครู่นี้ จะเป็นยอดฝีมือที่ซ่อนตัวอยู่ในตระกูลเหยียนมาตลอด?เขามาจากแคว้นหลี!คนที่รู้เรื่องของราชวงศ์ นอกจากราชวงศ์หลีแล้วก็มีแต่นักบวชเท่านั้น!ในฐานะนักบวชหญิงแห่งยุคนี้ นางรู้จักนักบวชทุกคน!เมื่อคิดถึงการจะได้ใกล้ชิดกับคนในสายเดียวกัน ลั่วชิงยวนก็รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย แต่อีกใจก็กังวลเช่นกัน ร่างกายของนางเปลี่ยนแปลงไป และทักษะวรยุทธของนางก็ไม่ดีเหมือนเมื่อก่อนหากต้องเผชิญหน้ากับคนในสายเดียวกันที่ไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นศัตรูหรือมิตร นางอาจจะสู้เขาไม่ได้!นางปลดสลักรูปดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ทันทีประตูหินค่อย ๆ เปิดออกโชคดีที่นางไม่ได้กดกลไกที่ตา ไม่เช่นนั้นวันนี้นางอาจไม่ได้กลับออกไปการใช้กุญแจดวงอาทิตย์และดวงจันทร์เป็นกลไกก็เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครสามารถทำลายมันได้ มันถูกสร้างขึ้นรูปอย่างพิถีพิถัน ดังนั้นห้

อีกฝ่ายล้มลงกับพื้น เงยหน้าขึ้นเวียนหัว และชี้ไปที่นางด้วยความโกรธ “เจ้า เจ้า เจ้า!”อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นลั่วชิงยวน เขาก็หดตัวกลับด้วยความกลัว“พระ… พระชายา...”ลั่วชิงยวนดูบูดบึ้ง “เจ้ารู้ว่าข้าเป็นพระชายา แล้วกล้าดีอย่างไรมาทำเยี่ยงนี้กับลั่วหลางหลาง อะไรทำให้เจ้ากล้าดีเพียงนี้ อยากตายนักหรือไร?”ลั่วชิงยวนโกรธมากจนหยิบไม้กวาดที่วางอยู่ข้าง ๆ ออกมาตีพวกนางอย่างแรงหลังถูกทุบตี ในสวนหลังบ้านก็มีเสียงคร่ำครวญขอชีวิตดังระงมลั่วหลางหลางก้าวมารั้งนางไว้ "หยุดมือเถิด หากเจ้ายังตีนางอีก นางคงตายแน่แล้ว"จากนั้นลั่วชิงยวนก็หยุดมือใบหน้าของหญิงชรานางนั้นเต็มไปด้วยเลือด นางชี้ไปที่ขอทานตัวน้อยที่ยื่นหน้าออกมาจากด้านนอกของประตูด้วยความโกรธ “เจ้าขอทานนี่ เจ้าเป็นตัวการรึ! คอยดูเถอะ!”หญิงชราเหล่านั้นหนีหัวซุกหัวซุนลั่วหลางหลางเรียกขอทานที่หน้าประตูให้เข้ามาด้วยความกังวล “เสี่ยวซี เจ้าเป็นคนไปตามหาพระชายามาหรือ?”เซียวซีพยักหน้าอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เล็กน้อย “ท่านพี่หลางหลางใจดีกับข้ามาก ข้าจะทนดูท่านถูกพวกเขารังแกได้อย่างไร”ลั่วหลางหลางลูบศีรษะของเสี่ยวซีแล้วหันไปมองลั่วชิงยวน “ชิ

ลั่วชิงยวนเหลือบมองที่ท้องของเฉินซวนอี๋อย่างมีเลศนัย “ตอนนี้คงท้องได้ประมาณสี่เดือนแล้วกระมัง นี่เป็นช่วงที่แท้งง่าย เจ้าควรระวังให้ดี”“การแท้งมิสำคัญหรอก ทว่าหากเจ้าแท้งขึ้นมา เจ้าต้องพักไประยะหนึ่ง กว่าเจ้าจะหายดีดังเดิม ระวังสมาคมการค้าเฟิงตูจะมิเหลือที่ให้เจ้าแล้ว!"ดวงตาของลั่วชิงยวนดุดันมากจนเฉินซวนอี๋ทั้งโกรธและหวาดกลัวแต่เฉินซวนอี๋กลับทำได้เพียงจ้องมองนางด้วยความโกรธ มิกล้าพูดอะไรออกมาลั่วชิงยวนพาลั่วหลางหลางออกไปหลังจากออกมาได้ ลั่วหลางหลางก็หัวเราะขึ้น“เจ้าหัวเราะอะไรรึ?”“เห็นสีหน้าของเฉินซวนอี๋ทำได้แค่โกรธแต่พูดมิออก ข้าก็อดมิได้ที่จะหัวเราะ ฟ่านซานเหอควบคุมนางมิได้ แต่มีเจ้าที่ทำได้”ลั่วชิงยวนยิ้ม “มิใช่ข้าหรอก แต่เป็นตำแหน่งพระชายาอ๋องต่างหากที่สามารถควบคุมนางได้”ดังคำกล่าวที่ว่าราษฎรมิสู้กับขุนนาง แม้นที่ซีหยาง เฉินซวนอี๋จะมีอำนาจยิ่งใหญ่ ทว่าจะมิกลัวอำนาจของเมืองหลวงได้เยี่ยงไรหากฟู่เฉินหวนเป็นขุนนางชั่ว ต้องการทำลายสมาคมการค้าเฟิงตู คนเหล่านี้จะยังมีปากไว้ยืนพูดอยู่อีกหรือไร?หลังจากกลับมาที่ห้องพร้อมกับลั่วหลางหลางและปิดประตูลง ลั่วชิงยวนก็ดึงลั่วหล

โชคดีที่เมื่อคืนเขาตื่นขึ้นมาโดยบังเอิญ และเห็นว่าห้องที่มีเพียงเฉินซวนอี๋เข้าไปได้เท่านั้นถูกเปิดออก ทั้งร่างกายของเขายังอ่อนแรง เขาก็ตระหนักได้ว่าเขาถูกลั่วชิงยวนวางยา เขารู้ว่าลั่วชิงยวนนั้นมิใช่เพียงสตรีธรรมดาอย่างที่ตาเห็นเขาจึงคิดอยู่นานและในที่สุดก็เปลี่ยนแผนเมื่อลั่วชิงยวนเข้าไปในห้องลับได้ แปลว่าต้องได้หลักฐานมาแล้ว สมาคมการค้าเฟิงตูต้องพินาศลง วิธีเดียวที่เขาคิดได้คือปกป้องตัวเองเท่านั้นนั่นเป็นเหตุผลที่เขาเสี่ยงที่จะวางยาลั่วชิงยวน หวังจะบังคับให้อีกฝ่ายร่วมมือกับเขาแต่สิ่งที่เขามิคาดคิดก็คือ เขาทำอะไรลั่วชิงยวนมิได้เลยทั้งสองทานอาหารมื้อนั้นร่วมกันเสร็จ พูดคุยพลางหัวเราะแล้วออกจากโรงเตี๊ยมความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองยังคงเป็นเช่นปกติ และเนื่องจากทั้งสองสมคบคิดกันเรื่องอื่น เพื่อมิให้คนอื่นในสมาคมการค้าเฟิงตูต้องสงสัย ลั่วชิงยวนจึงลงทุนในสมาคมการค้าเฟิงตูอีกสามหมื่นตำลึงภายในสองวันติดต่อกันผู้คนจากสมาคมการค้าเฟิงตูรู้สึกว่านางยังมีค่า ดังนั้นพวกเขาจึงอนุญาตให้แผนของเสวี่ยชวนเฟิงดำเนินการต่อไปเสวี่ยชวนเฟิงรักษาสัญญาที่เคยให้ไว้แก่นาง และเตรียมทุกอย่างให้พร้อมสำห

ฟู่เฉินหวนพยักหน้าเมื่อได้ยินเช่นนั้น “เซียวชู เช่นนั้นเจ้ารอพวกเราอยู่ข้างนอกเถอะ”“พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องและพระชายา โปรดระวังตัวด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”จากนั้นเซียวชูซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้ เพื่อให้สามารถสังเกตสภาพแวดล้อมได้ดีขึ้น แต่เขารู้สึกแปลกใจมากกว่า คืนนี้พระจันทร์สว่างมาก แต่ในป่านี้กลับมืดผิดปกติราวกับว่ามีอะไรบางอย่างบดบังสายตาของเขา ทำให้มองเห็นมิชัดเจน......ลั่วชิงยวนใช้ไม้ค้ำพยุงตัวตลอดทางที่ปีนเขา หอบหายใจถี่ แต่มิกล้าหยุดแม้แต่วินาทีเดียวในที่สุดก็ปีนขึ้นไปได้ครึ่งทาง กลิ่นที่คุ้นเคยก็พัดมากระทบใบหน้า ดวงตาของลั่วชิงยวนเปลี่ยนเป็นเย็นชาและมองไปที่ป่าข้างหน้า เห็นได้ชัดว่าแสงสลัวลงมากหมอกพิษอีกแล้ว!ลั่วชิงยวนกินโอสถหนึ่งเม็ด ก่อนจะเดินเข้าไปในป่าสลัวหลังจากเดินเข้าไปในป่าได้สักพัก นางก็พบว่าทิวทัศน์โดยรอบแทบจะมิเปลี่ยนแปลง และนางกำลังเดินเป็นวงกลมมีวงแหวนแห่งเวทตั้งอยู่ที่นี่เพื่อป้องกันมิให้คนอื่นขึ้นไปจริง ๆ! ดูเหมือนว่าฟู่เฉินหวนและคนอื่น ๆ จะอยู่ข้างหน้าแล้ว!ลั่วชิงยวนหยิบเข็มทิศออกมาทันที หลับตาและท่องคาถาในใจอย่างเงียบ ๆ จากนั้นลืมตาขึ้นอีกครั้ง และเข็มทิศก็หม