All Chapters of ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย: Chapter 651 - Chapter 660

ลั่วชิงยวนสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อนางหันกลับมาก็พบว่าเป็นหลิวไท่เฟยที่กำลังยิ้มอยู่ลั่วชิงยวนพยักหน้าเล็กน้อยหลิวไท่เฟยชวนนางไปที่พระตำหนัก “เข้าไปคุยกันข้างในเถอะ”ลั่วชิงยวนมองไปที่สวนหลังพระตำหนักอันเงียบสงบ นางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงพยักหน้า “เพคะ”ขณะที่นางเดินเข้าไปในพระตำหนัก กลิ่นเลือดก็ยิ่งรุนแรงขึ้นมีรอยเลือดฝังรากลึกอยู่บนพื้นซึ่งเดิมเป็นกองซากปลาที่ถูกผ่าครั้งที่แล้ว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตอนนั้นทำความสะอาดเลือดไม่ทั่วถึงหรือไม่ ในขณะที่เดินผ่านไปนางก็ยังคงได้กลิ่นคาวเลือด นางให้ความสนใจกับท่าทางของหลิวไท่เฟยเป็นพิเศษ แต่กลับไม่มีความผิดปกติใด ๆ ขณะที่นางเดินผ่าน นางไม่รู้ว่าถานสี่อธิบายให้อีกฝ่ายฟังเรื่องที่ปลาเหล่านั้นหายไปแล้วเช่นไรเมื่อเข้ามาในห้อง ความมืดทำให้ลั่วชิงยวนรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เมื่อมองไปรอบ ๆ นางก็พบว่าหน้าต่างทุกบานถูกปิดไว้ทั้งหมด “หลิวไท่เฟยเพคะ เหตุใดจึงต้องปิดหน้าต่าง?” ลั่วชิงยวนถามด้วยความสับสนหลิวไท่เฟยยิ้มและพูดว่า “บอกตามตรง ห้องนี้เป็นห้องที่ข้าขังตัวเองไว้ยามที่ข้าเสียสติ”ขณะที่หลิวไท่เฟยพูด นางก็ดึงกล่องออกมาจากใต้เตียงซึ่งม

ผมของลั่วชิงยวนตั้งตระหง่านขณะที่นางมองไปที่หลิวไท่เฟยด้วยความตกใจ “ท่านเป็นบ้าไปแล้วหรือ?!”“ใช่ ข้าบ้าไปแล้ว” หลิวไท่เฟยหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดมีดที่เปื้อนเลือด“พวกนางอยู่กับข้ามาหลายปีแล้ว และเป็นคนที่ข้าไว้วางใจมากที่สุด” นางเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม“แล้วท่านก็ฆ่าพวกนางเช่นนั้นหรือ?”หลิวไท่เฟยยิ้มอย่างขมขื่นแล้วพูดว่า “แม้พวกนางจะยังไม่ตายในตอนนี้ แต่สุดท้ายอย่างไรเสียพวกนางก็ต้องตายอยู่ดี หากพวกนางรับใช้ข้า ไม่ช้าก็เร็วพวกนางจะต้องตาย แทนที่จะปล่อยให้พวกนางตายด้วยน้ำมือผู้อื่น ไม่สู้ให้ข้าเป็นผู้ลงมือเองจะดีกว่า ถือเสียว่าส่งพวกนางไปพร้อมเจ้าด้วย”ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วแน่นหลิวไท่เฟยเดินเข้ามาหานางช้า ๆ พร้อมกับมองนางด้วยสายตาอันเย็นชา ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองว่า “หากมิใช่เพราะเจ้า พวกนางคงมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกสองสามปีหรืออาจจะมากกว่าสิบปี”“เกี่ยวอันใดกับหม่อมฉัน?” ลั่วชิงยวนต้องการถามสิ่งที่มีประโยชน์มากที่สุด“เพราะเจ้าทำให้ใครบางคนขุ่นเคือง พวกเขาต้องการฆ่าเจ้า เช่นนั้นพวกเขาจึงนึกถึงมีดเล่มนี้ในมือข้า” หลิวไท่เฟยพูดพร้อมมองมีดในมือของนางแล้วยิ้มเยาะลั่วชิงยวนตกตะลึง

ดวงตาของฟู่จิ่งหลีเบิกกว้างอย่างกังวล “ไม่!”ทว่า ทันทีที่มีดหล่นลง ลั่วชิงยวนก็กัดฟันและฉีกโซ่เหล็กออกอย่างรุนแรง โซ่เส้นนี้เชื่อมต่อตู้เสื้อผ้าจึงไม่ยึดแน่นเท่ากับโซ่เหล็กเส้นอื่น ในขณะที่โซ่เหล็กหลุดออก นางก็ยกโซ่เหล็กเส้นนั้นกั้นมีดของหลิวไท่เฟยไว้ทันทีหลิวไท่เฟยรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก นางแทบรอไม่ไหวที่จะฆ่าลั่วชิงยวน นางต้องไม่หนีจากเรื่องนี้!นางต้องต่อสู้เพื่อหาทางออกให้กับองค์ชายเจ็ด!เนื่องจากโซ่เหล็กที่มือขวาของนางเริ่มหลวม ลั่วชิงยวนจึงสามารถขยับร่างกายของนางได้ นางหลบไปด้านข้างเพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตีของหลิวไท่เฟย จากนั้นนางจึงจับยันต์ด้วยปลายนิ้วของนางแล้วเรียกเจินหลันเบา ๆ ยันต์นั่นพุ่งโจมตีไปที่กลไกบนผนังทันที และร่างของเจินหลันก็รีบมุ่งหน้าไปที่กำแพงเช่นกัน กลไกส่งเสียงดังคลิกและทุกอย่างก็กลับเป็นดังเดิม ฟู่จิ่งหลีถูกปล่อยตัวเช่นกันในขณะที่หลิวไท่เฟยกระโจนเข้าหาลั่วชิงหยวน นางกลับถูกลั่วชิงยวนถีบออกไป นางพยุงฟู่จิ่งหลีขึ้นมาแล้ววิ่งออกไป “เร็วเข้า”หลิวไท่เฟยซึ่งนอนอยู่บนพื้นเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มอย่างเย็นชา “เจ้าออกไปไม่ได้”ลั่วชิงยวนและฟู่จิ่งหลีกำลั

ทันทีที่พวกเขาสบตากัน ก็เป็นเรื่องยากสำหรับทั้งสองที่จะสงบสติอารมณ์ลงได้ ฟู่เฉินหวนมองไปทางอื่นทันทีพลางพูดอย่างใจเย็น “หลิวไท่เฟยสิ้นพระชนม์แล้ว ไทเฮาจะมิปล่อยเจ้าไป พระนางจะตั้งคำถามกับเจ้าอย่างแน่นอน”“เจ้าเพียงบอกว่าหลิวไท่เฟยเชิญเจ้ามาเป็นแขก เจ้ามิรู้เรื่องอันใด”ลั่วชิงยวนรู้ว่าการตายของหลิวไท่เฟยจะไม่จบลงง่าย ๆ และคำพูดของฟู่เฉินหวนคือสิ่งที่เขาตั้งใจแบกรับเรื่องเหล่านี้ไว้เองหลังจากมองไปรอบ ๆ แล้วเห็นว่าไม่มีผู้ใดสนใจพวกเขา ลั่วชิงยวนจึงลดเสียงลงและพูดว่า “ไทเฮาอยู่เบื้องหลังกลียุคในวัง หลิวไท่เฟยเป็นเพียงเบี้ยในมือของไทเฮา รวมทั้งเจินหลันก็ถูกใช้โดยไทเฮาด้วยเช่นกัน”เมื่อฟู่เฉินหวนได้ยินคำพูดนี้ เขาก็มองดูนางด้วยความตกใจ “มีอะไรผิดปกติหรือ?” ลั่วชิงยวนมองเขาอย่างสงสัยฟู่เฉินหวนมองไปทางอื่นอีกครั้งแล้วพูดว่า “ข้าคิดมิถึงว่าเจ้าจะบอกข้าเรื่องนี้”ลั่วชิงยวนรู้เรื่องกลียุคในวังเมื่อใด เหตุใดนางจึงเอ่ยความลับของกลียุคในวังให้เขาฟัง แน่นอนว่าฟู่เฉินหวนไม่รู้ว่า ลั่วชิงยวนรู้เรื่องกลียุคในวังมาเป็นเวลานานแล้ว และนางยังรู้ด้วยว่าฟู่เฉินหวนกำลังติดตามค้นหาเบาะแสของเหตุก

ดวงตาของฟู่จิ่งหลีเย็นชาเป็นอย่างมาก น้ำเสียงเย็นชาของเขาแสดงให้เห็นถึงอำนาจ “นี่เป็นท่าทางของเจ้าเมื่อพูดคุยกับองค์ชายงั้นรึ?”“เป็นบ่าวจะอวดเพียงนี้ได้เยี่ยงไร?”“ผู้ใดเป็นคนมอบความกล้าให้กับเจ้า?”ในขณะนี้ ท่าทางอันน่าเกรงขามของฟู่จิ่งหลี คือสิ่งที่ลั่วชิงยวนมองเห็นว่าเขาสมฐานะองค์ชายบางทีอาจเป็นเพราะเขาอยู่ห่างไกลจากราชสำนักและวังหลวงมาเป็นเวลานาน หลายคนจึงลืมไปว่าแท้จริงแล้วเขาก็เป็นถึงองค์ชาย แม้ว่าเขาจะไม่มีตำแหน่งอย่างเป็นทางการที่สูงส่งและไม่น่าเกรงขามเท่าฟู่เฉินหวน ทว่า เขาก็ยังคงเป็นเชื้อพระวงศ์!จิ่นชูเป็นคนสนิทของไทเฮา แม้ว่าองค์จักรพรรดิจะพบนาง เขาก็จะไม่พูดคุยกับนางด้วยท่าทีเช่นนั้นเมื่อฟู่จิ่งหลีพูดจบแล้ว ดาบในมือของเขาก็ชี้ไปที่มือของจิ่นชูซึ่งอยู่ใต้แขนเสื้อก็กำหมัดแน่น“องค์ชายเจ็ด นี่เป็นคำสั่งของไทเฮา! ท่านต้องการต่อต้านไทเฮาหรือเพคะ?!” จิ่นชูระงับความโกรธในใจพร้อมกับพยายามสงบสติอารมณ์ แต่มือของฟู่จิ่งหลีกลับจับดาบไว้แน่น โดยไม่ยอมแพ้หรือกลัวแต่อยากใด ดวงตาของเขายังคงเย็นชาอย่างยิ่ง “ข้าบอกเจ้าแล้ว วันนี้ไม่มีใครสามารถพาลั่วชิงยวนออกไปได้ทั้งนั้น!”