Lahat ng Kabanata ng ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย: Kabanata 641 - Kabanata 650

พื้นดินนั้นเต็มไปด้วยซากปลาเนื้อเปื่อย“พระชายา ท่านดูสิเจ้าคะ!”“ปลาเหล่านี้เป็นปลาที่หลิวไท่เฟยทรงโปรดปรานเจ้าค่ะ! พระนางใช้เวลากว่าครึ่งวันในสวนเล็ก ๆ แห่งนี้ทุกวัน ให้อาหารปลา แลดอกไม้ รวมทั้งมักพูดคุยกับปลาเหล่านี้อยู่บ่อยครั้ง”“ปลาทุกตัวที่นี่ล้วนมีชื่อ!”“แต่วันนี้ จู่ ๆ หลิวไท่เฟยก็ดูสับสน พระนางถือกรรไกรและจับปลาเหล่านี้ตัดเป็นชิ้น ๆ ทีละตัว!” “ในเวลานั้นดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ดูโหดร้ายอย่างยิ่ง อีกทั้งยังน่าสะพรึงกลัวมากด้วย!”“บ่าวรู้ตั้งแต่เนิ่น ๆ ว่าท่านกำลังจะเข้าวังไปเข้าเฝ้าไทเฮา เมื่อบ่าวเห็นว่าหลิวไท่เฟยทำเช่นนี้ บ่าวจึงนึกถึงพระชายาในทันที บ่าวจึงไปรอท่านใกล้ประตูวังเจ้าค่ะ”“บ่าวคิดไม่ถึงเลยว่าพระนางจะกลับมาเป็นปกติหลังจากบ่าวกลับมา”“หากหลิวไท่เฟยได้เห็นสิ่งนี้ในภายหลัง บ่าวก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรเจ้าค่ะ”"พระชายา โปรดช่วยหลิวไท่เฟยด้วยเถิดเจ้าค่ะ!"ป้าถานสี่พูดพร้อมกับคุกเข่าลงทันทีลั่วชิงยวนมองดูพื้นและเห็นว่าปลาทุกตัวถูกตัดเป็นชิ้น ๆ จะต้องมีความเกลียดชังมากเพียงใดจึงลงมือทำเช่นนี้ได้?กรรไกรยังคงอยู่บนขั้นบันได และบนพื้นก็เต็มไปด้วยรอ

ฟู่เฉินหวนมองไปไปยังทิศทางที่นางจ้องมอง จากนั้นจึงเห็นหลิวไท่เฟยซึ่งยืนอยู่ใต้ชายคาเหม่อมองอย่างว่างเปล่าอยู่ไม่ไกล พวกเขาทั้งสองจ้องไปที่ร่างใต้ชายคาอย่างใกล้ชิด หลิวไท่เฟยยืนอยู่ที่นั่นเป็นเวลานานแล้ว ก่อนที่นางจะเดินซวนเซไปข้างหน้าอีกครั้ง นางเดินสะเปะสะปะราวกับนางหมดสติไปโดยสิ้นเชิง“นางก็ไม่ได้ดูผิดปกติเท่าใดนัก” ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้วและพูดด้วยความสับสนแต่ทันใดนั้น ชั่วขณะต่อมา กลับมีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้นหลิวไท่เฟยเริ่มเร่งความเร็วและค่อย ๆ เริ่มวิ่งนางวิ่งเร็วขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยสีหน้าวิตกกังวลเป็นอย่างมาก อีกทั้งยังมีความหวาดกลัวเพิ่มมาขึ้นตามไปด้วย ฟู่เฉินหวนหรี่ตาลงเล็กน้อย ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจลมกระโชกแรงพัดมา ทันใดนั้น เข็มทิศในอ้อมแขนของลั่วชิงยวนก็ตอบสนองอย่างรุนแรงลั่วชิงยวนขมวดคิ้วพร้อมกับจ้องมองไปยังหลิวไท่เฟยอย่างใกล้ชิด “มีบางอย่างจริง ๆ”ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความสับสน แม้ว่านางจะสังเกตเห็นแล้วว่าตำหนักแห่งนี้ในตอนกลางวันไม่ได้มีพลังชั่วร้าย แต่เหตุใดจึงเกิดความวุ่นวายกะทันหันเช่นนี้ในยามกลางคืน?สิ่งเหล่านี้เหมือนกับว่าไม่ได้อยู่ที่นี่ตลอด

ลั่วชิงยวนคว้าถ้วยชาแล้วสาดชาใส่ใบหน้าของหลิวไท่เฟยทันทีฟู่เฉินหวนขมวดคิ้วพร้อมกับพูดว่า “เจ้าทำเช่นนี้ได้หรือ?”“สถานการณ์ของหลิวไท่เฟยในเวลานี้ไม่จำเป็นต้องไล่ผีหรอกรึ?”ลั่วชิงยวนส่ายหน้าแล้วพูดว่า “หลิวไท่เฟยติดอยู่ในห้วงฝัน พระนางมิได้ถูกวิญญาณชั่วร้ายเข้าสิงเพคะ”แม้ว่าห้วงฝันนี้จะทำให้นางรู้สึกแปลกไปก็ตามทว่า หลิวไท่เฟยที่ถูกชาสาดกระเซ็นกลับฟื้นคืนสติได้อย่างรวดเร็ว เมื่อนางตื่นขึ้นมาก็ยังคงอยู่ในอาการตื่นตระหนก “พวกเราเองเพคะ หลิวไท่เฟย พวกเราเอง!” ลั่วชิงยวนคว้าแขนหลิวไท่เฟยแล้วพูดอย่างรวดเร็วหลิวไท่เฟยหันหน้ามองดูนาง เมื่อนางเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใคร อารมณ์ของนางก็ค่อย ๆ มั่นคง“เป็นเจ้านั๋นเอง”“ขะ… ข้าอาจจะฝันร้ายอยู่ เหตุใดพวกเจ้าจึงมาที่นี่ได้?”หลิวไท่เฟยจัดอาภรณ์และผมของนางอย่าประหม่า ทว่า ชั่วครู่ต่อมา นางก็สังเกตเห็นว่าในห้องที่วุ่นวายนี้ ดูไม่เหมือนห้องของนางเลย อีกทั้งยังดูราวกับสนามรบ นางตกใจมาก “เกิดอะไรขึ้น?”“ไท่เฟย ท่านจำอะไรมิได้เลยหรือเพคะ?” ลั่วชิงยวนถามอย่างสงสัยหลิวไท่เฟยนึกถึงความฝันก่อนหน้านี้ของนางด้วยสีหน้าหวาดกลัวแต่ไม่นานสีหน้าขอ

พระตำหนักที่นี่ถูกไฟไหม้ครั้งใหญ่ มีรอยไหม้อยู่ทุกที่ อีกทั้งพระตำหนักก็พังทลายลงหลายแห่ง กลายเป็นซากปรักหักพังทั้งสองเดินเข้าไปข้างในอย่างช้า ๆ เมื่อก้าวเท้าเหยียบเศษซากเหล่านั้นก็เกิดเสียงดังขึ้นทันทีเข็มทิศในอ้อมแขนของลั่วชิงยวนมีปฏิกิริยาอย่างชัดเจน นางยังคงเดินหน้าเข้าไปต่อ เมื่อเข้าไปในห้องโถงด้านใน ม่านที่ถูกไฟไหม้ก็พลิ้วไหวราวกับผ้าขี้ริ้ว ทันทีที่ลมกระโชกแรงพัดเข้ามาหานาง ร่างสีดำก็พุ่งออกมาข้างหน้าพร้อมกับเสียงกรีดร้องอันโศกเศร้าที่ดังก้องอยู่ในหูของลั่วชิงยวน ลั่วชิงยวนหลบไปด้านข้าง นางรีบดึงฟู่เฉินหวนออกไปอย่างรวดเร็ว “ระวัง!”ฟู่เฉินหวนเฝ้าดูรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง เขามิอาจสัมผัสได้ถึงสิ่งใดเลยนอกจากสายลม ขณะที่ลั่วชิงยวนกำลังเฝ้าดูสิ่งที่กำลังหลบหนี นางจึงหยิบเข็มทิศของนางออกมาทันที วงเวทย์สีทองก็ปรากฏขึ้นมาปิดกั้นเส้นทางของสิ่งนั้นทันที ร่างของสตรีที่ลอยอยู่ในอากาศค่อย ๆ ปรากฏขึ้นในสายตาของลั่วชิงยวนผมสีดำซึ่งยาวมาก ปลายผมไม่สม่ำเสมอ มีร่องรอยจากการถูกไฟเผา และแม้แต่ประกายไฟติดอยู่บางส่วนใบหน้าของสตรีผู้นั้นเต็มไปด้วยรอยแผลที่ถูกไฟเผา ดวงตาของนางก็เต็มไปด้

ทันทีที่เขาเห็นภาพนั้น สีหน้าของฟู่จิ่งหลีเปลี่ยนไปอย่างมากเขามองดูนางด้วยความตกใจ “เหตุใดท่านจึงมีภาพเหมือนของนาง?”“ท่านได้ภาพนี้มาได้อย่างไร?”ลั่วชิงยวนรีบถามว่า “เช่นนั้นท่านรู้จักนางหรือไม่?”ฟู่จิ่งหลีขมวดคิ้ว ความคิดของเขาย้อนกลับไปเมื่อนานมาแล้ว จากนั้นเขาจึงพูดขึ้นด้วยเสียงหนักแน่นว่า “เจินหลัน นางเป็นนางรับใช้ข้างกายของท่านแม่ข้า”“ในช่วงที่เกิดกลียุค พระตำหนักของท่านแม่ก็ถูกฟ้าผ่า เป็นนางที่ช่วยข้าไว้จนตัวตาย จากนั้นร่างของนางก็ถูกฝังไปกับทะเลเพลิง”ฟู่จิ่งหลีกล่าวด้วยสีหน้าเจ็บปวดแม้ว่าตอนนั้นเขาจะยังเด็กอยู่ แต่ความทรงจำเหล่านี้ยังคงฝังรากลึกอยู่ในใจของเขาอย่างไม่มีวันเลือนหาย ลั่วชิงยวนตกใจมาก ตัวตนของเจินหลันไม่ใช่เรื่องเท็จ! นางเป็นนางรับใช้ข้างกายมารดาขององค์ชายเจ็ดจริง ๆ เช่นนั้นสิ่งที่นางพูดทั้งหมดก็อาจเป็นความจริง เช่นนั้นหลิวไท่เฟย...“ท่านได้ภาพนี้มาได้เช่นไร นางตายไปหลายปีแล้ว เหตุใดภาพของนางจึงมาอยู่ในมือท่าน?”“ไม่สิ หมึกบนภาพวาดนี้ยังไม่แห้งเลย…”ทันใดนั้น ฟู่จิ่งหลีก็ตระหนักได้ถึงประเด็นสำคัญบางอย่างทันที ลั่วชิงยวนกำลังครุ่นคิดว่าจะอธิบ